ပန္းေခတ္ကလမင္းနဲ႔ တခါတရံမ်ား

လင္းငယ္ ပ်င္းပ်င္းရွိတာနဲ႔ အြန္လိုင္းကေန စာအုပ္ေတြ ေဒါင္းျပီးေတာ့ ဟိုအရင္ကဖတ္ခဲ့ဖူးတဲ့ စာအုပ္ေတြကို ျပန္ဖတ္မိေနေလရဲ့။ ဒီရက္ပိုင္းအတြင္းမွာေပါ့။ အဲ့ဒီဖတ္သမွ်စာအုပ္ေတြထဲမွာ တာရာမင္းေ၀ရဲ့ ပန္းေခတ္က လမင္းဆိုတဲ့ ၀တၳဳနဲ႔ ေ၀မွဳးသြင္ရဲ့ တခါတရံမ်ားစာအုပ္ကိုဖတ္ျပီး ေတာ္ေတာ္ေလးကို စိတ္ထဲမွာ ၾကိဳက္သြားမိတယ္။ ဖတ္ေနတဲ့ အခိုက္အတန္႔ေလးမွာလည္း ၀မ္းနည္းမွဳရသပါတဲ့ ေနရာ၀မ္းနည္းမွဳ၊ ေပ်ာ္ရႊင္တဲ့ ရသပါတဲ့ေနရာမွ ေပ်ာ္ရႊင္မွဳစသည္ျဖင့္ ခံစားခ်က္ေတြ အျပည့္အ၀ေပးႏိုင္တဲ့ စာအုပ္ေလးႏွစ္အုပ္ပါပဲ။ အဲ့ဒီထဲကမွ ဆရာတာရာမင္းေ၀ရဲ့ ပန္းေခတ္ကလမင္းဆိုတဲ့ စာအုပ္မွာပါတဲ့ ကဗ်ာေလးတစ္ပုဒ္ကို အရမ္းၾကိဳက္သြားမိတယ္။ ဒါနဲ႔ ဒီပို႔စ္ေလးမွာ တင္ခ်င္စိတ္ေတြေပၚလာပါေရာ။ တခ်ိဳလည္းသိျပီး ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ တခ်ိဳ႕လည္း အမွတ္တမဲ့နဲ႔ ေက်ာ္ဖတ္သြားမိတာရွိလိမ့္မယ္။ တခ်ိဳ႕လည္း လံုး၀မဖတ္ရေသးတာ ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္လိမ့္ မယ္။ ဒါနဲ႔ပဲ အဲ့ဒီကဗ်ာေလးကို တင္းေပးလိုက္ပါတယ္။ ကြယ္လြန္သြားျပီျဖစ္ေသာ ဆရာတာရာမင္းေ၀အားအမွတ္တရအေနနဲ႔ေပါ့။

ငါကေတာ့ ျမက္ဖိနပ္နဲ႔
ဒါေပမဲ့
ျမင္းမိုရ္ေတာင္ကိုလည္း လိုက္တက္ခဲ့မယ္
သြားႏွင့္ၾကပါ။

ဟိုးမွာ ဘုရားသခင္ေရွ႕ေတာ္ေမွာက္က
အိပ္မက္ေတြဒူးေထာက္လဲက်ေနတဲ့သူ
သူ႔ကိုကူပါရေစဦး

ငါ့ရွင္တို႔ကဘာလဲ
ငါကဘာလဲ
နာမည္ေတြ ေျမၾကီးေပၚပစ္ခ်ျပီး
လွလွပပ ျပိဳင္ရဲပါတယ္။
တစ္ေန႔ေတာ့ ေတြ႔ၾကမယ္။

ႏွစ္ဖက္သြား ဓားတစ္လက္လို
ျပိဳးပ်က္လင္းဖိတ္
သုညဂူမွာလည္း ငါေမွးအိပ္ခဲ့ျပီးျပီ။

အိမ္အျပန္လမ္း
အေမနဲ႔ေတြ႔မွ နမ္းမယ့္
ျငိမ္းခ်မ္းႏွင္းဆီ
ငါ့ရင္ဘတ္မွာ
ေသြးတစ္စက္လို နီေနတယ္။

ခ်စ္သူကေလးေရ
ျမိဳ႕တခါးကိုဖြင့္
မီးအိမ္တို႔ႏွင့္အတူၾကိဳပါ

လေရာင္စက္တေ၀ေ၀နဲ႔
သင့္ရဲ့ေႏြရာသီျမင္းစီးခရီးသည္
ဓူ၀ံထက္ျမင့္တဲ့ ၾကယ္ကို
ခူးယူလာမွာေပါ့ကြယ္။

ၾကိဳက္ၾကမယ္လို႔ ေမွ်ာ္လင့္စြာျဖင့္

လင္းငယ္