ေနာက္တစ္ေန႔ သင္တန္းကိုသြားေတာ့ ျမတ္ႏိုးကို လွမ္းၾကည့္မိတယ္။ ျမတ္ႏိုးကေတာ့ ေခါင္းကိုငံု႔လို႔ စာေတြပဲ ဖတ္ေနခဲ့တယ္။ ျမတ္ႏိုးရဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြ ကလည္း ျငိမ္သက္လို႔ အရင္လို စတာေနာက္တာေတြမရွိၾကေတာ့ဘူး။
ရုပ္ေသေလးေတြနဲ႔ပဲ ရွိေနခဲ့ၾကတယ္။ သူတို႔ေတြလည္း မေန႔က အေၾကာင္းကို သိသြားခဲ့ျပီထင္ပါတယ္။
သင္တန္းက ထမင္းစားခ်ိန္ခဏနားေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ ေမးစရာေလး ေတြရွိလို႔ ျမတ္ႏိုးသူငယ္ခ်င္းထဲက ဇင္မာကို ေခၚထုတ္ျပီး...
"ဇင္မာငါ့ကိုျမတ္ႏိုးစိတ္ဆိုးသြားတာလား။"
"အင္းစိတ္ေတာ့မဆိုးပါဘူး။ သူတစ္မ်ိဳးေတာ့ျဖစ္ေနတယ္။ မေန႔ကနင္တို႔ အေၾကာင္းေတြလည္းငါတို႔ကို ေျပာျပတယ္။ ငါတို႔အားလံုးသိတာက သူ နင့္ကိုစိတ္၀င္စားတယ္လို႔ေတာ့ သိတယ္။ ဒါေပမဲ့ နားမလည္ဘူး။ ဘာေၾကာင့္သူယတိျပတ္နင့္ကို တစ္ခါတည္း ျငင္းတာလည္းဆိုတာကို။"
"အင္း ငါလည္း အဲ့ဒါကို သိခ်င္တာ။ ငါမေန႔ညကလည္း တစ္ညလံုးဘာေၾကာင့္လည္းဆိုတာကို စဥ္းစားေနခဲ့တယ္ "
"နင္တကယ္ခ်စ္ရင္ ေတာ့ဇြဲမေလွ်ာ့ပါနဲ႔။ စိတ္ရွည္စြာနဲ႔ ၾကိဳးစားၾကည့္ေပါ့။"
"စိတ္ခ်ပါ ငါသူ႔ကို တစ္ခါမွ မခ်စ္ဘူးတဲ့ အခ်စ္ ဘယ္သူ႔အေပၚမွာမွ မထားခဲ့ဘူးတဲ့ ေမတၱာေတြ နဲ႔ ခ်စ္တာပါဟာ။"
"ေအးဇြဲမေလွ်ာ့ပါနဲ႔ မင္းမင္း"
"စိတ္ခ်ပါ။ ကဲ နင္လည္းထမင္းသြားစားေတာ့ ငါ့ကို အားေပးတာေက်းဇူးတင္တယ္ဟာ"
ကြ်န္ေတာ္ အဲ့ဒီေနာက္ပိုင္းမွာ ျမတ္ႏိုးကို သူငယ္ခ်င္း အျဖစ္နဲ႔ အနားနားေနခြင့္ေလးကို ေတာင္းခဲ့တယ္။ ျမတ္ႏိုးကလည္း ၾကည္ျဖဴစြာခြင့္ျပဳခဲ့တယ္။ အရင္းႏွီးဆံုး သူငယ္ခ်င္းေတြ အျဖစ္ရွိခဲ့ၾကတယ္။ ျမတ္ႏိုးကို အျမဲတမ္းေျပာျဖစ္တာကေတာ့ သူ႔အခ်စ္ကို စိတ္ရွည္စြာနဲ႔ ေစာင့္ေနတယ္ဆိုတဲ့အေၾကာင္းေတြေပါ့။
ဒီလိုနဲ႔ ရက္ေပါင္း ၁၈၀ ေလာက္ၾကာျပီးေနာက္မွာ ျမတ္ႏိုး ကြ်န္ေတာ့္ကို ပိုျပီးရင္းႏွီးလာခဲ့တယ္။ စကားေျပာရင္း ရယ္စရာေလးေတြ ပါရင္ ကြ်န္ေတာ့္လက္ေမာင္းကို ပုတ္ပုတ္ျပီး ရီတယ္။ ဒီေလာက္ထိရင္ႏွီးလာခဲ့တယ္။ ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ အဲ့ဒီလိုအခ်ိန္ေတြမွာ ေလာကၾကီးကိုေမ့လို႔ ျမတ္ႏိုးရဲ့ အျပစ္ကင္းတဲ့ ရယ္ေမာေနတဲ့ပံုေလးကို ၾကည့္ျပီး သက္ျပင္းေလး ေတြပဲ တိတ္တခိုးရိႈက္မိတယ္။ ဒီေလာက္ထိခ်စ္ေနရတဲ့သူေလးနားမွာ ကြ်န္ေတာ္ဘယ္ေလာက္ၾကာၾကာ ရိုးသားစြာေနႏိုင္မလည္း။ တေန႔မွာေတာ့ ျမတ္ႏိုးကို
"ျမတ္ႏိုးကိုယ့္ကို သူငယ္ခ်င္းအျဖစ္က အနားယူခြင့္ေပးပါလို႔ေျပာခ်င္တယ္"
"ဟမ္... မင္းမင္းက ျမတ္ႏိုး သူငယ္ခ်င္း အျဖစ္နဲ႔ မေနခ်င္ေတာ့ဘူးလား"
"အင္း ဟုတ္တယ္။ ကိုယ္ျမတ္ႏိုးကို ခ်စ္သူအျဖစ္ ေျပာင္းလဲေစခ်င္တယ္။"
"မင္းမင္းရယ္ တို႔ဘယ္လိုေျပာရမလည္းမသိဘူးကြယ္။ အမွန္အတိုင္းဆိုရင္ မင္းမင္းကို တို႔ သူမ်ားေတြထက္ပိုျပီး သံေယာဇဥ္ရွိပါတယ္။ "
"သံေယာဇဥ္ရွိရင္ ကိုယ့္ကို ေပ်ာ္ရႊင္ေအာင္ ျမတ္ႏိုးလုပ္ေပးပါလား။ ကိုယ္ျမတ္ႏိုးကို ပိုင္ဆိုင္ခ်င္တယ္။ ကိုယ္ျမတ္ႏိုးကို တစ္သက္လံုး၊ တစ္ဘ၀လံုး အတြက္ေစာင့္ေရွာက္ခ်င္တယ္"
ျမတ္ႏိုးရုတ္တရတ္ၾကီး မ်က္ရည္ေတြ က်ျပီးငိုခဲ့တယ္။ ခဏေလာက္ေနေတာ့မွ ကြ်န္ေတာ့္ကိုၾကည့္ျပီး
"ျမတ္ႏိုးမင္းမင္းကိုခ်စ္ပါတယ္။ အရမ္းခ်စ္ပါတယ္မင္းမင္း။ ဟိုး... မိုးသည္းတဲ့ေန႔တည္းက မင္းမင္းစကားလိုက္ေျပာခဲ့ကတည္းက ခ်စ္ခဲ့တာပါ။ မင္းမင္းျမတ္ႏိုးကို အထင္မေသးပါနဲ႔။ ဒါေပမဲ့ ျမတ္ႏိုး စိတ္ထဲမွာ မင္းမင္းကို လက္ခံဖို႔ကို ခြင့္မျပဳခဲ့ဘူး။ မင္းမင္းကိုလည္း သနားမိတယ္။ ဒါေၾကာင့္ဒီေန႔ ဒီလို စကားမ်ိဳးကို ကိုမင္းမင္းေျပာလာေတာ့ ျမတ္ႏိုးမျငင္းရက္ဘူး။"
"ဟား.. ကိုယ္ကေတာ့ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ကြာ.. အရမ္းကိုေပ်ာ္သြားျပီ ျမတ္ႏိုးကိုယ့္အခ်စ္ကို လက္ခံတဲ့အတြက္" ဆိုျပီး ကြ်န္ေတာ္ခ်စ္သူေလးကို ရင္ခြင္ထဲမွာ ေပြ႔ထားလိုက္ျပီးအငိုမ်က္ရည္ေတြကို သုတ္ေပးလိုက္တယ္။ အဲ့ဒီေန႔ ကလည္း ကြ်န္ေတာ့ရင္ခြင္ထဲမွာျမတ္ႏိုး ျငိမ္သက္စြာ ေနခဲ့တယ္။
ရုပ္ေသေလးေတြနဲ႔ပဲ ရွိေနခဲ့ၾကတယ္။ သူတို႔ေတြလည္း မေန႔က အေၾကာင္းကို သိသြားခဲ့ျပီထင္ပါတယ္။
သင္တန္းက ထမင္းစားခ်ိန္ခဏနားေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ ေမးစရာေလး ေတြရွိလို႔ ျမတ္ႏိုးသူငယ္ခ်င္းထဲက ဇင္မာကို ေခၚထုတ္ျပီး...
"ဇင္မာငါ့ကိုျမတ္ႏိုးစိတ္ဆိုးသြားတာလား။"
"အင္းစိတ္ေတာ့မဆိုးပါဘူး။ သူတစ္မ်ိဳးေတာ့ျဖစ္ေနတယ္။ မေန႔ကနင္တို႔ အေၾကာင္းေတြလည္းငါတို႔ကို ေျပာျပတယ္။ ငါတို႔အားလံုးသိတာက သူ နင့္ကိုစိတ္၀င္စားတယ္လို႔ေတာ့ သိတယ္။ ဒါေပမဲ့ နားမလည္ဘူး။ ဘာေၾကာင့္သူယတိျပတ္နင့္ကို တစ္ခါတည္း ျငင္းတာလည္းဆိုတာကို။"
"အင္း ငါလည္း အဲ့ဒါကို သိခ်င္တာ။ ငါမေန႔ညကလည္း တစ္ညလံုးဘာေၾကာင့္လည္းဆိုတာကို စဥ္းစားေနခဲ့တယ္ "
"နင္တကယ္ခ်စ္ရင္ ေတာ့ဇြဲမေလွ်ာ့ပါနဲ႔။ စိတ္ရွည္စြာနဲ႔ ၾကိဳးစားၾကည့္ေပါ့။"
"စိတ္ခ်ပါ ငါသူ႔ကို တစ္ခါမွ မခ်စ္ဘူးတဲ့ အခ်စ္ ဘယ္သူ႔အေပၚမွာမွ မထားခဲ့ဘူးတဲ့ ေမတၱာေတြ နဲ႔ ခ်စ္တာပါဟာ။"
"ေအးဇြဲမေလွ်ာ့ပါနဲ႔ မင္းမင္း"
"စိတ္ခ်ပါ။ ကဲ နင္လည္းထမင္းသြားစားေတာ့ ငါ့ကို အားေပးတာေက်းဇူးတင္တယ္ဟာ"
ကြ်န္ေတာ္ အဲ့ဒီေနာက္ပိုင္းမွာ ျမတ္ႏိုးကို သူငယ္ခ်င္း အျဖစ္နဲ႔ အနားနားေနခြင့္ေလးကို ေတာင္းခဲ့တယ္။ ျမတ္ႏိုးကလည္း ၾကည္ျဖဴစြာခြင့္ျပဳခဲ့တယ္။ အရင္းႏွီးဆံုး သူငယ္ခ်င္းေတြ အျဖစ္ရွိခဲ့ၾကတယ္။ ျမတ္ႏိုးကို အျမဲတမ္းေျပာျဖစ္တာကေတာ့ သူ႔အခ်စ္ကို စိတ္ရွည္စြာနဲ႔ ေစာင့္ေနတယ္ဆိုတဲ့အေၾကာင္းေတြေပါ့။
ဒီလိုနဲ႔ ရက္ေပါင္း ၁၈၀ ေလာက္ၾကာျပီးေနာက္မွာ ျမတ္ႏိုး ကြ်န္ေတာ့္ကို ပိုျပီးရင္းႏွီးလာခဲ့တယ္။ စကားေျပာရင္း ရယ္စရာေလးေတြ ပါရင္ ကြ်န္ေတာ့္လက္ေမာင္းကို ပုတ္ပုတ္ျပီး ရီတယ္။ ဒီေလာက္ထိရင္ႏွီးလာခဲ့တယ္။ ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ အဲ့ဒီလိုအခ်ိန္ေတြမွာ ေလာကၾကီးကိုေမ့လို႔ ျမတ္ႏိုးရဲ့ အျပစ္ကင္းတဲ့ ရယ္ေမာေနတဲ့ပံုေလးကို ၾကည့္ျပီး သက္ျပင္းေလး ေတြပဲ တိတ္တခိုးရိႈက္မိတယ္။ ဒီေလာက္ထိခ်စ္ေနရတဲ့သူေလးနားမွာ ကြ်န္ေတာ္ဘယ္ေလာက္ၾကာၾကာ ရိုးသားစြာေနႏိုင္မလည္း။ တေန႔မွာေတာ့ ျမတ္ႏိုးကို
"ျမတ္ႏိုးကိုယ့္ကို သူငယ္ခ်င္းအျဖစ္က အနားယူခြင့္ေပးပါလို႔ေျပာခ်င္တယ္"
"ဟမ္... မင္းမင္းက ျမတ္ႏိုး သူငယ္ခ်င္း အျဖစ္နဲ႔ မေနခ်င္ေတာ့ဘူးလား"
"အင္း ဟုတ္တယ္။ ကိုယ္ျမတ္ႏိုးကို ခ်စ္သူအျဖစ္ ေျပာင္းလဲေစခ်င္တယ္။"
"မင္းမင္းရယ္ တို႔ဘယ္လိုေျပာရမလည္းမသိဘူးကြယ္။ အမွန္အတိုင္းဆိုရင္ မင္းမင္းကို တို႔ သူမ်ားေတြထက္ပိုျပီး သံေယာဇဥ္ရွိပါတယ္။ "
"သံေယာဇဥ္ရွိရင္ ကိုယ့္ကို ေပ်ာ္ရႊင္ေအာင္ ျမတ္ႏိုးလုပ္ေပးပါလား။ ကိုယ္ျမတ္ႏိုးကို ပိုင္ဆိုင္ခ်င္တယ္။ ကိုယ္ျမတ္ႏိုးကို တစ္သက္လံုး၊ တစ္ဘ၀လံုး အတြက္ေစာင့္ေရွာက္ခ်င္တယ္"
ျမတ္ႏိုးရုတ္တရတ္ၾကီး မ်က္ရည္ေတြ က်ျပီးငိုခဲ့တယ္။ ခဏေလာက္ေနေတာ့မွ ကြ်န္ေတာ့္ကိုၾကည့္ျပီး
"ျမတ္ႏိုးမင္းမင္းကိုခ်စ္ပါတယ္။ အရမ္းခ်စ္ပါတယ္မင္းမင္း။ ဟိုး... မိုးသည္းတဲ့ေန႔တည္းက မင္းမင္းစကားလိုက္ေျပာခဲ့ကတည္းက ခ်စ္ခဲ့တာပါ။ မင္းမင္းျမတ္ႏိုးကို အထင္မေသးပါနဲ႔။ ဒါေပမဲ့ ျမတ္ႏိုး စိတ္ထဲမွာ မင္းမင္းကို လက္ခံဖို႔ကို ခြင့္မျပဳခဲ့ဘူး။ မင္းမင္းကိုလည္း သနားမိတယ္။ ဒါေၾကာင့္ဒီေန႔ ဒီလို စကားမ်ိဳးကို ကိုမင္းမင္းေျပာလာေတာ့ ျမတ္ႏိုးမျငင္းရက္ဘူး။"
"ဟား.. ကိုယ္ကေတာ့ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ကြာ.. အရမ္းကိုေပ်ာ္သြားျပီ ျမတ္ႏိုးကိုယ့္အခ်စ္ကို လက္ခံတဲ့အတြက္" ဆိုျပီး ကြ်န္ေတာ္ခ်စ္သူေလးကို ရင္ခြင္ထဲမွာ ေပြ႔ထားလိုက္ျပီးအငိုမ်က္ရည္ေတြကို သုတ္ေပးလိုက္တယ္။ အဲ့ဒီေန႔ ကလည္း ကြ်န္ေတာ့ရင္ခြင္ထဲမွာျမတ္ႏိုး ျငိမ္သက္စြာ ေနခဲ့တယ္။
Peace
လင္း
လင္း
.JPG)
အမ္ လုပ္အုံးဟ အငယ္ေလး ျပီးျပီလားဇတ္လမ္းက
ReplyDeleteဆက္ဖုိ ့ရွိေသးလား တန္းလန္းၾကီးပါလား ဟရုိ ့
ဆက္ရန္ရွိေသးတယ္.... လာမည္
ReplyDelete