စာအုပ္ေလးဆိုတဲ့အတိုင္း မ်ိဳးစံုေသာ စာေတြကို ေရးသားထားပါတယ္.........

Saturday, November 28, 2009

ခရီးလမ္း

အရင္ပို႔စ္တုန္းက ေတာင္ေျခကို ဆိုင္ကယ္နဲ႔ ျပန္ေရာက္လာျပီးေတာ့ ေတာင္ေျခက ထမင္းစား ေကာ္ဖီေသာက္လုပ္ျပီးတဲ့ ဆိုင္မွာပဲ အစ္ကို၀မ္းကြဲေတြပါလာတဲ့ ဆိုင္ကယ္ကို အပ္ျပီး ေတာင္ေပၚကို တတ္ဖို႔ လုပ္ၾကေတာ့တာေပါ့။ တခ်ိဳ႕သူငယ္ခ်င္းေတြကလဲ မတတ္ျခင္းေသးဘူး။ အဲ့ဒီေန႔က စေနေန႔ဆိုေတာ့ ပရီးမီးယားလိဂ္ ေဘာလံုးပြဲေတြ လာေနေတာ့ သူတို႔လည္း လက္မလႊတ္ႏိုင္ၾကဘူးထင္ပါရဲ့။ ဒါေပမဲ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔ကလဲ ခြင့္မျပဳႏိုင္ဘူးေလ။ ဘာလို႔လည္းဆိုေတာ့ အဲ့ဒီလူအားလံုးအတြက္ ကြ်န္ေတာ္က စပြန္ဆာေပးထားတာကိုး။ ေတာင္ေျခမွာဒီလူအားလံုး ညအိပ္ရင္ မလြယ္ေက်ာေလ။ ေနာက္တစ္ခုက အခ်ိန္တစ္ရက္ေနာက္က်သြားလို႔ တစ္ရက္ေတာင္ေပၚေရာက္တာေနာက္က်ရင္ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ ေတာင္ေပၚမွာ ေနရတဲ့ အခ်ိန္နည္းသြားမွာကိုး။ ဒါနဲ႔ အားလံုးကို လုပ္ၾကလုပ္ၾကဆိုျပီး တတ္ခဲ့ၾကတယ္။ အဲ့ဒီမွာ အေရးၾကီးတဲ့ တစ္ခုကုန္ေနတာေတြ႔တယ္။ ဘာလည္းဆိုေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔ရဲ့ အားေဆးလို႔ ေျပာလို႔ရတဲ့ ကြမ္းယာပဲ။ ကံကေကာင္းခ်င္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္ အစ္ကို၀မ္းကြဲေတြက ကြမ္းယာကို ေက်ာပိုးအိတ္ တစ္လံုးအျပည့္ ၀ယ္လာတယ္ဗ်ာ။ ဒါနဲ႔ပဲ ဒီကိစၥေလးကလည္း အဆင္တသင့္နဲ႔ ေျပလည္သြားတယ္။ ဒါနဲ႔ ေတာင္ေပၚစတတ္ၾကေရာ။ သိၾကတဲ့ အတိုင္း ေတာင္ေပၚစစတတ္ျခင္းက ေတာင္ေျခနားက ရြာေလးေတြကိုျဖတ္သြားရတယ္ေလ။ မီးမရွိဘာမရွိနဲ႔ ေနရာေလးေတြပါ။ အဲ့ဒီေနရာေလးေတြကို ျဖတ္တဲ့ အခါသူတို႔ကလည္း သူတို႔ဖြင့္ထားတဲ့ မီးတုတ္ေရာင္းတဲ့ ဆိုင္ေလးေတြ၊ ေတာင္ေ၀ွးေရာင္းတဲ့ ဆိုင္ေတြကေန ၀ယ္သြားပါ ဘာညာနဲ႔ ေရာင္းပါေသးတယ္။ သူတို႔ကိုၾကည့္လိုက္ေတာ့ အိပ္ခ်င္မူးတူးေတြနဲ႔။ ေၾသာ္ေတြးမိပါတယ္။ ၀မ္းေရးဆိုေတာ့ လူေတြျဖတ္သြားတာနဲ႔ သူတို႔လဲ ေရာင္းရမလားဆိုျပီး ထထျပီး ေအာ္ေနရတာကိုးလို႔။ ဒါနဲ႔ ကြ်န္ေတာ္က မီးတုတ္ေလးနဲ႔ ေတာင္ေ၀ွး၀ယ္မလို႔ သြားေတာ့ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က မ၀ယ္နဲ႔တဲ့ မီးတုတ္ေတြက အလြန္ဆံုးခံ ၁၅ မိနစ္ေလာက္ပဲ ခံတာတဲ့။ ကြ်န္ေတာ္ကလဲ ဘယ္ေလာက္ပဲ ခံခံ ဓာတ္မီးက ႏွစ္ေခ်ာင္းပဲ ပါေတာ့ မီးတုတ္၀ယ္ရမွာပဲ ဆိုျပီး၀ယ္လိုက္ပါတယ္။ ၀ယ္ျပီးေတာ့ အစပိုင္းမွာ လူေတြက အားလံုး ၂၂ ေယာက္လံုး တူတူတတ္ၾကတာပါပဲ။ တတ္တဲ့ အခ်ိန္က ကြ်န္ေတာ့္အထင္ ည ၁၂ နာရီခြဲထက္ မေစာဘူးလို႔ထင္တယ္။ အစပိုင္းေတာ့ တူတူတတ္ၾကတာပဲ။ ဒီထဲမွာ သရဲေၾကာက္တဲ့ လူကလဲ ပါေသးတယ္။ ျပီးေတာ့ တစ္ေယာက္ကလုပ္ေသးတယ္ သူၾကားဘူးတယ္တဲ့ ညဘက္ေတြမွာ ေတာင္တတ္လမ္းတခ်ိဳ႕ေနရာေတြမွာ ဓားျပ ေတြရွိတယ္ဆိုပဲ။ ကြ်န္ေတာ္ကလည္း ဟာဒီေလာက္လူအုပ္ၾကီး တိုက္ရဲတဲ့ ေကာက္တိုက္ေပါ့။ ဟုတ္တယ္ဟုတ္။ ဒါနဲ႔ အားလံုးတူတူ တတ္လာၾကတယ္။ ျပီးေတာ့ ကြမ္းယာေတြကိုလဲ ခြဲေ၀ယူၾကေပါ့ေလ။ ျပီးေတာ့ ကိုယ့္ေ၀စုနဲ႔ ကိုယ္ပဲ ၀ါးရင္းတတ္ေနၾကတာေပါ့။ ဒီလိုနဲ႔ သြားေနၾကရင္း တျဖည္းျဖည္း လူေတြက ကြဲလာတယ္။ လူေတြက မ်ိဳးစံုမဟုတ္လား အေမာခံႏိုင္တဲ့ လူက ပိုျပီး အေရွ႕ေရာက္တာေပါ့။ အဲ့ဒီမွာ လူက သံုးဖြဲ႔ကြဲသြားတယ္။ အေရွ႕ဆံုးမွာက ၄ေယာက္ ျပီးေတာ့ အလယ္အဖြဲ႔ကြ်န္ေတာ္တို႔က ၆ ေယာက္ က်န္တဲ့လူေတြက ေနာက္ဆံုးအဖြဲ႔ လူကုန္။ ေနာက္ဆံုးအဖြဲ႔မွာက ကြ်န္ေတာ့္ အစ္ကို၀မ္းကြဲ တစ္ေယာက္ ပါတယ္ သူက နည္းနည္း၀ေတာ့ အေမာမခံႏိုင္ဘူးေလ။ သူ႔ကို ေစာင့္ေခၚရင္းနဲ႔ ေနာက္က အဖြဲ႔က ေ၀းျပီးက်န္ခဲ့တာေပါ့။ ဒီလိုနဲ႔ ကြ်န္ေတာ္တို႔လလည္း နားရင္းတတ္တတ္လာၾကတယ္။ တျဖည္းျဖည္းလဲ လူေတြက ပိုေ၀းလာၾကတယ္။ ေတာင္ေပၚကိုတတ္ရင္းနဲ႔ လူေတြအားလံုးလည္း ေမာလာၾကတယ္။ ေဆာင္းတြင္းေအးစက္ေနတဲ့ အခ်ိန္ၾကီးမွာ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ေလးေယာက္သား အကၤ်ီမကပ္ႏိုင္ဘူးျဖစ္ေနတာေပါ့။ အေပၚပိုင္း ကိုယ္တံုးလံုးေတြနဲ႔။ လူေတြက ေခြ်းေတြစို ေလက ဖိတိုက္ ပူေနရာကေန ေအးလာျပီ အ၀တ္ျပန္၀တ္။ ဒါနဲ႔ကို လံုးလည္ခ်ာလည္လိုက္ေနေရာ။ ေနာက္ပိုင္းေတာ့ အေအးက အရမ္းၾကမ္းလာေတာ့ အေႏြးထည္ပါ ထပ္၀တ္ရတဲ့ ဘ၀ေရာက္ေရာ။ ဒီလိုနဲ႔ တတ္လာရင္းနဲ႔ ည ၃ နာရီေလာက္ေရာက္ေတာ့ ပင္ပန္းလို႔ ဆိုျပီး အေရွ႕က အဖြဲက ကြ်န္ေတာ္တို႔ကို ေစာင့္ရင္းနဲ႔ တစ္ေနရာမွာ ထိုင္ခံုေတြေတြ႔ေတာ့ ၀င္အိပ္ေနၾကတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔လဲ သူတို႔ဆီေရာက္ေတာ့ ခဏနားတဲ့ အေနနဲ႔ ၀င္အိပ္ၾကတယ္။ လူက ပင္ပန္းတာကလည္း ပင္ပန္း အိပ္ေရးပ်က္ထားတာလည္း ပါေတာ့။ အိပ္ကိုေပ်ာ္သြားေရာ။ နာရီ၀က္ေလာက္ၾကာေတာ့ ေတဇာလင္းဆိုတဲ့ သူငယ္ခ်င္းက ႏႈိးလို႔ ထျပီး မုန္႔ေတြဘာေတြ အဲ့ဒီနားက လမ္းဆိုင္ေလးမွာပဲ ၀ယ္စားလိုက္တယ္။ ျပီးေတာ့ ေတဇာလင္းနဲ႔ ေနာင္ေနာင္နဲ႔က ရန္ျဖစ္ေနတယ္ဗ်ာ။ ဘာလို႔တံုးလို႔ေမးေတာ့ ေတဇာလင္းက အိပ္ေနရင္းေအးေနေတာ့ အေႏြးထည္ထ၀တ္တယ္တဲ့။ ေနာင္ေနာင္ကလည္း ေအးေနလို႔ ေကြးေနတာ ေတဇာလင္းက ေနာင္ေနာင္ကို အေႏြးထည္ေလးေတာင္ ယူ၀တ္ဖို႔ မေျပာလို႔ အၾကင္နာမဲ့ တယ္ဘာညာနဲ႔ ျပႆနာျဖစ္တာပဲ။ ျပီးေတာ့လည္း ေနာက္ေနာက္ေျပာင္ေျပာင္နဲ႔ ျပီးသြားတာပါပဲ။ ဒါနဲ႔ ဆက္တတ္ၾကရင္းနဲ႔ လမ္းမွာ ကြ်န္ေတာ္တို႔လိုပဲ တတ္ေနတဲ့ အဖြဲ႔နဲ႔ ေတြ႔တယ္။ သူတို႔က အန္တီတစ္ေယာက္ရယ္ ေကာင္မေလးသံုးေယာက္ရယ္။ တူ၀ရီးေတြတဲ့။ အဲ့ဒီမွာ အေရွ႕အဖြဲနဲ႔ စကားလက္ဆံုေတြက်လို႔ အိုေကေနျပီ။ ျပီးေတာ့ တျဖည္းျဖည္း လူေတြကြဲသြားျပန္ေရာ ေကာင္မေလးႏွစ္ေယာက္နဲ႔ အေရွ႕အဖြဲနဲ႔က ေ၀းသြားျပီး ကြ်န္ေတာ္တို႔ အလယ္အဖြဲ႔က အေဒၚနဲ႔ တူမတစ္ေယာက္နဲ႔ တူတူက်န္ခဲ့တယ္။ ေနာက္ပိုင္းေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔ အဖြဲ႔က ၂ ေယာက္ကပါ ႏွာေခါင္းေရာဂါျဖစ္ျပီး အေရွ႕အဖြဲ႔နဲ႔ ေပါင္းလိုက္တယ္ဗ်ာ။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ကေတာ့ ေအးေဆးပဲ ေျဖးေျဖးမွန္မွန္တတ္ၾကတာေပါ့။ ဒီလိုနဲ႔ လမ္းမွာတေနရာေရာက္ေတာ့ အဲ့ဒီေနရာက ေတာေတာ္ေတာ္ေလးထူတယ္ဗ်။ ေဘးနာကေန ရွီးရွီးရွဲရွဲ အသံေတြၾကာရပါေရာ။ ကြ်န္ေတာ္စၾကာရတာေလ။ ကြ်န္ေတာ္လည္း ေနာင္ေနာင္တို႔ ေအာင္ပိုင္တို႔ အားလံုးကို ေဟ့ေကာင္ေတြ အသံၾကားတယ္ကြ။ ေျမြေတြဘာေတြ ေတာတိုးတာလား မသိဘူးဆိုျပီးေျပာေတာ့ အားလံုး အေဒၚၾကီးေတြပါအပါအ၀င္ တခါတည္း အနားကိုေျပးကပ္ျပီး လူကို စုသြားၾကတယ္။ ေၾကာက္ျပီး လက္ထဲက ဓာတ္မီးေလးနဲ႔ အေဒၚၾကီးက ထိုးၾကည့္တယ္။ အားလံုးမလႈပ္ရဲပဲ ေစာင့္ၾကည္ေနၾကတယ္။ ေနာက္ၾကာလာေတာ့မွ ေသခ်ာၾကည့္ေတာ့ ေတာင္ေပၚကို သြယ္ထားတဲ့ ေရပိုက္လိုင္းက ေရေတြ တင္ေနေတာ့ အသံထြက္ေနတာျဖစ္ပါေရာလား။ ဒီလိုနဲ႔ တတ္လာၾကတာ အခ်ိန္က မနက္ေနထြက္စ ၆ နာရီေလာက္ေရာက္လာေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔ အလယ္အဖြဲ႔က ေတာ္ေတာ္ေလး နီးကပ္ေနျပီ ေတာင္ေပၚေရာက္ေတာ့။ ေနာက္ဆံုးအဖြဲ႔ကေတာ့ အရိပ္အေရာင္ေတာင္ မျမင္ရဘူး။ ၆ နာရီခြဲေလာက္ေရာက္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔ အေရွ႕အဖြဲ႔က အစ္ကို၀မ္းကြဲ ကိုခိုင္နဲ႔ ဆံုတယ္။ သူကကြ်န္ေတာ္တို႔ကို ေစာင့္ေနတာဆိုျပီး အဖြဲ႔နဲ႔ တူတူျပန္လိုက္လာတယ္။ သူက တစ္လမ္းလံုးလည္း ကြ်န္ေတာ္တို႔နဲ႔ ေတြ႔လိုက္ ျပီးရင္ အေရွ႕အဖြဲ႔ဆီ ျပန္ေရာက္သြားလိုက္နဲ႔ မေမာတတ္ဘူးဗ်ာ။ ေအးေဆးပဲ တတ္ေနတာ။ ပါးစပ္မွာလည္း ကြမ္းေတြစားထားတာ ေပေနေရာ။ သူက ပါးစပ္ျပဲေတာ့ ကြမ္းစားထားျပီးရင္ နီေနတဲ့ သြားေတြက ရဲျပီး ေၾကာက္ဖို႔ ေကာင္းတယ္။ သူနဲ႔ ပတ္သတ္ျပီး လမ္းမွာ အားလံုးေၾကာက္ျပီး ေအာ္ခဲ့တာေလးကိုလည္း ေျပာဦးမွ။ အဲ့ဒီေနရာေလးက ေမွာင္မဲေနတာဗ် လထြက္ေနေပမဲ့ အေပၚက အပင္ေတြအုပ္ထားလို႔ ဘာမွမျမင္ရဘူး ဒီျပင္အဖြဲ႔က အန္တီၾကီးကလည္း သူဓာတ္မီးအားကုန္သြားတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ကြ်န္ေတာ္တို႔လည္း အဲ့ဒီေနရာကို ဒီတိုင္းျဖတ္ၾကရတာေပါ့။ ျဖတ္ေနတုန္းတစ္၀က္မွာ လမ္းေလးေဘးနားက မီးလင္းေနလို႔ လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ အားလံုး ေၾကာက္ျပီး အားဆိုေအာ္ေတာ့တာပဲ။ ဘာလို႔လည္းဆိုေတာ့ ေဘးနားမွာ မတ္မတ္ၾကီးရပ္ျပီး Handphone က မီးေလးနဲ႔ ေစာင့္ေနတဲ့ ကိုခိုင္ကို ေတြ႔လိုက္ရတာကိုး။ သူက ျပီးေတာ့ ရယ္ျပေနေတာ့ အားလံုးလန္႔သြားတာေပါ့။ စဥ္းစားၾကည့္ေလ ကြမ္းစားထားလို႔ ရဲေနတဲ့ သြားနဲ႔ ေမွာင္ေနတဲ့ လမ္းမွာ ဖုန္းရဲ့ မီးမွိန္မွိန္ေလးနဲ႔ လူကို အေမွာင္ထဲမွာေတြလိုက္ရတာကိုး။

ဒါနဲ႔ ေတာင္ေပၚကိုဆက္တတ္လာၾကတာ ၇ နာရီေလာက္ေရာက္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔ အလယ္အဖြဲ႔က ဘိုးဘိုးၾကီး နတ္နန္းဆိုလား မသိပါဘူးေရာက္တယ္။ လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားလည္း လင္းေနျပီဆိုေတာ့ ေတာင္ေပၚကေနျပန္ဆင္းေနၾကပါျပီ။ အဲ့ဒီမွာ အဲ့ဒီနတ္နန္းက မိုက္နဲ႔ ေအာ္ေနတဲ့ အသံၾကားရတယ္။ ေတာင္ေပၚပဲ တတ္တတ္ေတာင္ေအာက္ပဲ ဆင္းဆင္း ဘိုးဘိုးၾကီးကို ေဗာင္းေတာ္လွဴမွ ေဘးကင္းတယ္ဘာညာေပါ့ေလ။ ျပီးေတာ့ အတင္းကို လူေတြကို သူတို႔ နတ္နန္းထဲ ဆြဲေခၚပါေရာ။ ပါသြားတာေပါ့။ ျပီးေတာ့ အတင္းၾကီးပဲဗ်ာ ေဗာင္းေတာ္လွဴရမယ္တဲ့ ၅၀၀တဲ့။ ပိုက္ဆံေတာ့ မႏွေမ်ာပါဘူး အတင္းၾကီး လွဴခိုင္းလို႔ မလွဴဘူးဗ်ာဆိုျပီး ကြ်န္ေတာ္တို႔က ထြက္လာၾကေရာ။ အဲ့ဒီမွာ အဲ့ဒီကလူက မင္းတို႔ ေကာင္ေတြမိုက္ရိုင္းတယ္ဘာညာနဲ႔ ေျပာပါေရာ။ ေျပာလည္း ေျပာေရာ ကိုခိုင္ကေနျပီး ခင္ဗ်ားတို႔က အတင္းၾကီး ေစတနာမပါပဲ လုပ္ခုိင္းတာကိုး ဘာညာေျပာေတာ့ သူတို႔ဘက္ က ေနာက္ထပ္ ၅ ေယာက္ေလာက္ပါျပီး ကြ်န္ေတာ္တို႔ကို ဖိုက္တင္ ပေလးေတာ့မလိုလုပ္လာေရာ။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ကလည္း လူမနည္းမွမနည္းပဲ ေအးေဆးေပါ့။ အဲ့ဒီအခ်ိန္မွာ ေနာက္ဆံုးအဖြဲ႔က ငါးေယာက္ထပ္ေရာက္လာပါေရာဗ်ာ။ အဲ့ဒီငါးေယာက္က အေကာင္ၾကီးေတြက အၾကီးၾကီးေတြေလ။ တခါတည္း ဘာျဖစ္တာလည္း ဘာလည္းနဲ႔ ၀င္ျဖဲေရာ။ အဲ့ဒီက်မွ ဟိုဘက္က လူေတြက ဘာမွ မဟုတ္ပါဘူးဆိုျပီး ေလ်ာ့သြားတာ။ ျပီးေတာ့ ဆက္ထြက္လာတာ ေတာင္ေျခ အ၀င္ေနရာေလးရွိတယ္ အဲ့ဒါလည္း နတ္နန္းပါပဲ ေတာ္ေတာ္ေလး ၾကီးတယ္။ ဘာဆိုတာေတာ့ မမွတ္မိဘူး။ အဲ့ဒီဟာက ပိုဆိုးတယ္။ လမ္းၾကီးကိုပိတ္ျပီး လူသြားလမ္း ေသးေသးေလးပဲ ဖြင့္ထားတယ္။ ျပီးေတာ့ အေ၀းၾကီးကတည္းက သူတို႔ အလွဴခံတဲ့ အသံကို မိုက္နဲ႔ ေျပာေနလို႔ ၾကားေနရတာ။ ေစာေစာက အတိုင္းပါပဲ။ ေဘးကင္းေအာင္ ဘာညာနဲ႔ အလွဴခံတာ။ လာသမွ်လူကို ကန္ေတာ့ ခိုင္းတာလည္း ပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ အဖြဲ႔လည္း ၾကည့္တာေပါ့ အဲ့ဒီေနရာကို ျဖတ္ရင္ ဖိနပ္ခြ်တ္ဖို႔ လိုလားလို႔။ သူတို႔က ဘာမွ် မေရးထားဘူး။ ေနာက္ျပီး အေရွ႕က ျဖတ္သြားတဲ့ လူေတြ ေတာင္ေပၚက ဆင္းလာတဲ့ လူေတြကို ၾကည့္ေတာ့လည္း တစ္ေယာက္မွ ဖိနပ္မခြ်တ္ဘူး။ ဒီေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔လည္း မခြ်တ္ဘူးေပါ့။ ျဖတ္သြားၾကတယ္။ အဲ့ဒီမွာ ေနာက္ဆံုးက ျဖတ္တာက ကြ်န္ေတာ္။ အဲ့ဒီလိုျဖတ္ျပီးေတာ့ ဟုိဘက္ ထိပ္လည္းေရာက္ေရာ အလွဴခံတဲ့ လူက ေဟ့ ဖိနပ္နဲ႔ ျဖတ္လို႔ မရဘူးဆိုျပီး မိုက္နဲ႔ လွမ္းေအာ္ပါေရာ။ ကြ်န္ေတာ္လည္း တင္းသြားတာေပါ့။ အဲ့ဒါဆို ခင္ဗ်ားတို႔ စာနဲ႔ ေရးထားပါလား။ ေနာက္ျပီး စ၀င္ထဲက ဖိနပ္ခြ်တ္လို႔ ေျပာပါလားေပါ့။ သူကမင္းတို႔ မသိဘူးလား ဘာညာနဲ႔ေျပာတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ကိုလည္း ဗုဒၶဘာသာ မဟုတ္ဘူးလား ဘာညာနဲ႔။ ကြ်န္ေတာ္ကလည္း တင္းျပီး ဗုဒၶဘာသာ မွာ အဲ့ဒီလို နတ္မရွိဘူးဆိုျပီး ျပန္ေျပာနဲ႔။ ေတာ္ေတာ္ေလး အေျခအေနက တင္းမာလာေရာ။ ေတာင္ေပၚက ဆင္းလာတဲ့ လူေတြကလည္း ကြ်န္ေတာ့္ ဘက္ကေန ဟုတ္တယ္ ခင္ဗ်ားတို႔ စာေရးထားပါလား ဘာလားနဲ႔ အကုန္၀ိုင္းေျပာေတာ့မွ ကြ်န္ေတာ္တို႔ကို မငိးတို႔ကို နတ္က်ားကိုက္လိမ့္မယ္ဘာညာနဲ႔ ေျပာေရာ။ ကြ်န္ေတာ္ကလည္း အဲ့ဒီလို ကိုက္မယ္ဆို ခင္ဗ်ားနတ္က်ား လာသာကိုက္ခိုင္းဗ်ာလို႔ ေျပာလိုက္တယ္။ ေတာင္ေပၚက ဆင္းလာတဲ့ လူေတြကလည္း ဆက္မဆင္းပဲ ကြ်န္ေတာ္တို႔ကို ၾကည့္ျပီး ကြ်န္ေတာ္အဲ့ဒီလို ေျပာလိုက္တာကို သေဘာက်ျပီး ၀ိုင္းရယ္တယ္။ ျပီးေတာ့ အဲ့ဒီ လူေတြ အဖြဲ႔ကို ၀ိုင္းျပီး ေျပာပါေလေရာ။ ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ လူစြမ္းေကာင္းၾကီးကို ျဖစ္သြားတာပဲ။ အမွန္ကေတာ့ သူတို႔ အတင္း၀င္ ကန္ေတာ့ ခိုင္းတာကို ကြ်န္ေတာ္တို႔က မကန္ေတာ့လို႔ပါ။ ေနာက္ျပီး အဲ့ဒီ နတ္နန္းအလွဴခံေတြက တကယ္ေတာ့ ကန္ထရိုက္ဆြဲထားတာေတြပါဗ်ာ။ သူတို႔ ကိုယ္တိုင္ ယံုၾကည္လို႔ မဟုတ္ဘူး။ ပိုက္ဆံအတြက္ အလွဴခံေနတာ။ ဒါကို သိလို႔ တမင္ကို ကြ်န္ေတာ္ကလည္း ျပန္ကို ေျပာျပီး ရန္ျဖစ္ခဲ့တာ။ ဒီလို႔နဲ႔ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ေတာင္ေပၚကို ေရာက္ၾကတယ္ ၇ နာရီခြဲေလာက္ရွိျပီထင္တယ္။ အဲ့ဒီက်မွ အေရွ႕အဖြဲက ကြ်န္ေတာ့ အစ္ကို၀မ္းကြဲရဲ့ တပည့္တစ္ေယာက္က ရင္ျပင္ေတာ္ေပၚတတ္တဲ့ လမ္းနားက ကားေတြ ျဖတ္တဲ့ ဂိတ္ကေန ေစာင့္ျပီး အေရွ႕အဖြဲ႔ရွိတဲ့ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ေခၚသြားတယ္။ အဲ့ဒီ အစ္ကို႔ရဲ့ တပည့္က အရမ္းျမန္တယ္ဗ်။ သူက ကြ်န္ေတာ့္ အစ္ကို၀မ္းကြဲရဲ့ အ၀တ္အစားအိတ္ေတြကိုပါ ယူျပီးတတ္တာေတာင္ ဘယ္အခ်ိန္ေရာက္လည္းေမးေတာ့ ၅ နာရီခြဲတည္းက ေရာက္ေနတာတဲ့။ ျပီးေတာ့ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွာ မနက္စားစားက်ျပီး ေနာက္ဆံုးအဖြဲ႔ကို ေစာင့္ေနၾကတယ္။ ေနာက္ဆံုးအဖြဲ႔ကေတာ့ လူငယ္ ေျခက်ေတြၾကီးပဲဆိုေတာ့ ၉ နာရီေလာက္မွ ေရာက္လာေတာ့တယ္။ ျပီးေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔လည္း တည္းခိုခန္းငွားဖို႔ ရင္ျပင္ေတာ္ေပၚတတ္ခဲ့ၾကတယ္။ အရမ္းလည္း ပင္ပန္းျပီး အိပ္ခ်င္ေနၾကျပီကိုး။

လင္းငယ္

1 comment:

  1. က်ဳိက္ထီးရုိးဘုရားဖူးသြားရင္ စိတ္ညစ္ဆုံးသေဘာမက်ဆုံးကုိျပဆုိ အဲဒီအလွဴ
    ခံေတြပဲ နတ္ေတြဘန္းျပျပီး လုပ္စားေနတာေတြ သူမ်ားကုိေျခာက္လန္႔ေနတာ
    ေတြကုိ လုံးဝသေဘာမက်ဖူး တုိ႔သြားတုန္းက ေက်ာ္ေဆြနဲ႔ဇင္ေယာ္ေတာ႔နတ္
    နန္းထဲ ေရာက္သြားေသးတယ္ ငါကေတာ႔ နုိးနုိးပဲ ဖိနိပ္ခၽြတ္ညီေလးတဲ႔
    ေျမြပါးကင္းပါး အစ္ကုိတာဝန္ယူမလားလို႕ျပံဳးျပီးျပန္ေျပာလုိက္တယ္ တိတ္သြား ေရာေလ

    ReplyDelete