လြမ္းရတဲ့ ျမန္မာျပည္ သို႔ ျမန္မာျပည္သို႔

ျပီးခဲ့တဲ့ ႏွစ္ ၂၀၀၈ ဒီဇင္ဘာလက ျမန္မာျပည္ကို မိသားစုအားလံုး ျပန္သြားခဲ့ၾကတယ္။ အေပ်ာ္ဆံုးေပါ့ဗ်ာ။ ျဖစ္ႏိုင္ရင္ ျမန္မာျပည္မွာေတာင္ အျပီးျပန္ေနခ်င္ေသးတာပဲ။ ဒီလိုလူဆိုေတာ့ ျမန္မာျပည္ျပန္ရမယ္ဆိုရင္ အခ်ိန္မေရြး ၀ဲကမ္းပါပဲေပါ့။ စလံုးကေန ျမန္မာျပည္ကို မနက္အေစာၾကီး ေလယာဥ္နဲ႔ ဒိုးသြားတာ မိသားစုေလးေယာက္ ဟိုလည္းေရာက္ေရာ Immigration ျဖတ္ျပီးတာနဲ႔ လာၾကိဳလားလို႔ အေဒၚေတြ ဦးေလးေတြကို လွမ္းၾကည့္ေတာ့ တစ္ေယာက္မွမေတြ႔။ မိသားစုေလးေယာက္လံုး စိတ္ပူသြားတယ္။ ဖုန္းဆက္ျပီး ေသခ်ာေျပာထားပါရဲ့နဲ႔ တစ္ေယာက္မွမေတြ႔။ မၾကာပါဘူး ၁၅ မိနစ္ေလာက္ေနေတာ့ ေရာက္လာၾကေရာ။ ဒီေတာ့မွ ကားေပၚတက္ စကားေတြေျပာျပီး ကိုယ္နဲ႔ ေ၀းကြာခဲ့တဲ့ အိမ္ေလးကိုသြားခဲ့တယ္။ အိမ္ေလးက ႏွစ္ေပါင္းၾကာၾကာခြဲခြာ ခဲ့ရေပမဲ့ မေျပာင္းလဲပါဘူး။ ဦးေလးေတြ အေဒၚေတြရဲ့ ေစာင့္ေရွာက္မွဳေအာက္မွာ အရင္အတိုင္း ေနခ်င္ဖို႔ ေကာင္းေနဆဲပဲ။ ၀မ္းနည္းစရာ တစ္ခုေတာ့ လမ္းမွာ ကားေပၚကလိုက္လာရင္းနဲ႔ ေတြ႔ရတာကေတာ့ အရင္လို မဟုတ္ပဲ သစ္ပင္တခ်ိဳ႕ မရွိေတာ့တာပဲ။ အရင္က သြားခဲ့ဖူးတဲ့ လမ္းတခ်ိဳ႕က သစ္ပင္ၾကီးေတြ အံု႔မွိဳင္းခဲ့ေပမဲ့ အခုေတာ့ ဟာလာဟင္းလင္းၾကီး ျဖစ္လို႔။ စိတ္ထဲမွာ တစ္ခုခုလိုသြားသလိုလို။ ရန္ကုန္ျမိဳ႕ၾကီးလည္းပဲ အရာရာ ေျပာင္းလဲသြားျပီကိုး။ ဇရာရဲ့ ထုေထာင္းမွဳေပါ့ေလ။ မေျပာင္းလဲတာေလးတစ္ခုကေတာ့ ပ်က္စီးေနတဲ့လမ္းေတြ မတရားေမာင္းေနတဲ့ Bus ေတြပါပဲ။ လမ္းေတြကေတာ့ အရင္ကပ်က္စီးသလို ယခုတိုင္ေအာင္ ပ်က္စီးလွ်က္။ ေၾသာ္ ဘာပဲေျပာေျပာ ကိုယ္ထင္ကုတင္ေရႊနန္းဆိုေတာ့ ရန္ကုန္ျမိဳ႕ၾကီးက လွပေနဆဲပဲ။ ဒီလိုနဲ႔ အိမ္ကိုေရာက္လို႔ အထုတ္အပိုး ေတြခ်ျပီး မေတြ႔တာၾကာျပီ ျဖစ္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြကို ဖုန္းဆက္ နီးနီးနားနားရွိတဲ့လူေတြဆီသြားဖို႔ အေဒၚ့ဆီက ပိုက္ဆံေခ်းျပီး သူငယ္ခ်င္းေတြကို ေလွ်ာက္ေတြ႔လိုက္တယ္။(ပိုက္ဆံေခ်းခဲ့တာ ျပန္ေတာင္ မဆက္ခဲ့ရဘူး။ဟီး)။ လမ္းထဲက လူေတြကိုေလွ်ာက္ႏွဳတ္ဆက္။ ေပ်ာ္စရာၾကီး။ ဒီလိုနဲ႔ ညပိုင္းေရာက္ေတာ့ သူငယ္ခ်င္းေတြကို လိုက္ေခၚျပီး လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ထိုင္ၾကျပီး ေက်ာင္းတုန္းက အေၾကာင္းေတြေျပာ။ သူတို႔က ဒီႏိုင္ငံရဲ့ အေၾကာင္းေတြေမးလို႔ေျပာ။ ျပီးေတာ့ သူငယ္ခ်င္းေတြ ေနာက္လိုက္ေျပာင္လိုက္ စလိုက္နဲ႔ အခ်ိန္ေတြကကုန္မွန္းမသိတဲ့ ဘ၀။ ေနာက္ေန႔ေတြမွာလဲ သူငယ္ခ်င္းေတြက မနက္အေစာၾကီးလာႏွိဳး လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ထိုင္ ညဘက္က်ေတာ့ ဂစ္တာေတြတီးၾက။ အသံကုန္ မ်ိဳးၾကီး၊ ေလးျဖဴ၊ အငဲ သီခ်င္းၾကီးပဲ ဆိုေပးလိုက္တယ္။ စိတ္ထဲကေတာ့ တစ္လျပီးရင္ျပန္ရမယ္ဆိုတာကို ေမ့ထားလိုက္တယ္။ အဲ့ဒါၾကီးရွိေန စိတ္ညစ္လြန္းလို႔။ ဒီလိုနဲ႔ အေဖ့ရဲ့ ရြာကိုသြားမယ္ဆိုျပီးျပင္ဆင္ အဖြားဆံုးသြားတုံးက မလာႏိုင္တာနဲ႔ အခုအဖြားအတြက္ ဆြမ္းေကြ်းလုပ္ေပးမယ္ဆိုျပီး သြားၾကရတာေပါ့။ အမွန္အတိုင္းေျပာရင္ အေဖ့ဇာတိကုိ သြားရတာ ပ်င္းပါတယ္။ ေပ်ာ္စရာမေကာင္း ညီအစ္ကို၀မ္းကြဲ ဆိုလို႔လည္း တစ္ေယာက္ပဲရွိျပီး အသက္ေတြ အရမ္းကြာေတာ့ ေပါင္းလို႔မေကာင္း။ ဒါေပမဲ့ သမိုင္းေပးတာ၀န္အရသြားရတာပဲ။ တစ္ခုေတာ့ ေကာင္းတာေပါ့။ ခရီးသြားရတာ ၾကိဳက္တဲ့လူဆိုေတာ့ လမ္းေဘး၀ဲယာေငးျပီး လွပတဲ့ ရႈခင္းဆို ဓာတ္ပံုနဲ႔ မွတ္တမ္းတင္လို႔ ရတာေပါ့။ ဒီလိုနဲ႔သြားၾကေတာ့ ဒီဇင္ဘာလဆိုတဲ့ အတိုင္း ျမဴေတြကေ၀ ႏွင္းေတြကက်နဲ႔ ေအးေအးစက္စက္နဲ႔ မိုက္မွမိုက္။ အၾကိဳက္ဆံုး ဖီလင္ေတြကို ျမန္မာျပည္မွာပဲရွိေတာ့ ျမန္မာျပည္မွာပဲ ခံစားမိေနတာေပါ့ဗ်ာ။ ဒီလိုနဲ႔ အေဖ့ဇာတိေရာက္ေတာ့ ဘာလုပ္ရတယ္ထင္သတံုး တူႏွစ္ေကာင္ကို လိုက္ထိန္းရတယ္ဗ်ာ။ ကြ်န္ေတာ့္ အစ္ကိုကေတာ့ လက္ေရွာင္ျပီး အိပ္ခ်ည္းေနတာ။ မဆိုးပါဘူး။ ေနလိုထိုင္လို႔ေကာင္း ရြာထဲက ငယ္ငယ္ကသိခဲ့ဖူးတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ျပန္ေတြ႔ရတာလဲ ပါတာေပါ့ေလ။ ဒီလိုနဲ႔ ရန္ကုန္ျပန္လာျပီးေတာ့ ညီအစ္ကိုႏွစ္ေယာက္ က်ိဳက္ထီးရိုးသြားဖို႔ တိုင္ပင္ျပီး သူငယ္ခ်င္းေတြကို ခ်က္ခ်င္း အေၾကာင္းၾကား။ ရန္ကုန္ကို မနက္ျပန္ေရာက္တာ ညေန ၄ နာရီေလာက္ က်ိဳက္ထီးရိုးကို ရန္ကုန္ကေနထြက္ခဲ့ေတာ့တယ္။

(က်ိဳက္ထီးရိုး သြားတဲ့အေၾကာင္းေရးပါဦးမယ္။)
မအားတာေတြမ်ားေနလို႔ အသစ္ေတြ မတင္ႏိုင္တာ ေတာင္းပန္ပါတယ္ဗ်ာ။
ခြင့္လႊတ္ၾကပါ။

လင္းငယ္