အေမြစစ္

အေမြဆိုတာ မိဘဘိုးဘြားေတြ ခ်န္ခဲ့တဲ့ ပစၥည္းေတြကို လက္ဆင့္ကမ္း၍ရယူျခင္းကို ခံယူရျခင္းလို႔ဆိုလိုသလို ေနာက္အျခားတစ္မ်ိဳးအေနနဲ႔ဆို မိဘဘိုးဘြားေတြရဲ့ အက်င့္သိကၡာ ကိုဆက္လက္ေစာင့္စည္းျခင္းကိုလဲပဲ အေမြလက္ဆင့္ကမ္းျခင္းလို႔ ေခၚမယ္လို႔ထင္တယ္။ မိဘဘိုးဘြားေတြက သားသမီးေျမးျမစ္ေတြကို ခ်စ္တယ္ ခင္တယ္။ ဒါေၾကာင့္လဲ သူတို႔က ပစၥည္းဥစၥာေတြကို ရွာေဖြစုေဆာင္းျပီး ဘ၀မွာ အဆင္ေျပေအာင္ ေနထိုင္ႏိုင္ဖို႔ သူတို႔ ေသသြားတဲ့ အခါမွာခ်န္ထားခဲ့တတ္ၾကပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား လူေတြကေတာ့ ဒီပစၥည္းဥစၥာေတြကို သူတို႔ပိုင္တယ္ရယ္လို႔ ထင္ျပီး ၾကိဳးစားပမ္းစား ရွာေဖြခဲ့ၾကတာပါ။ ဒါေပမဲ့ ေနာက္ဆံုးတစ္ေန႔ သူတို႔ ေသဆံုးတဲ့ အခါၾကေတာ့ ဒီပစၥည္းဥစၥာေတြကို မယူသြားႏိုင္ခဲ့ပါဘူး။

ဒီေနရာမွာ လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား သိထားတဲ့ အေမြနဲ႔ တကယ့္အေမြစစ္ဆိုတာကို ကြ်န္ေတာ္သိသေလာက္ နည္းနည္း ခြဲျပခ်င္ပါတယ္။ လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား သိထားတာကေတာ့ ပစၥည္းဥစၥာေတြကို လက္ဆင့္ကမ္းရယူႏိုင္ျခင္း၊ မိဘေတြက သားသမီးေတြကို ေပးခဲ့ျခင္းသည္ကသာ အေမြလို႔ထင္ၾကတယ္။ ဒါေပမဲ့ အဲ့ဒီအရာက တကယ့္အေမြစစ္မဟုတ္ပါဘူး။ မိဘဘိုးဘြားေတြကလည္းပဲ ဒီပစၥည္းဥစၥာေတြကို ရွာေဖြျပီး ေသဆံုးသြားခဲ့ၾကသလို သားသမီးေျမးျမစ္ေတြကလဲ ဒီပစၥည္းဥစၥာေတြကို လက္ဆင့္ကမ္း ရယူခဲ့ရေပမဲ့ တစ္ခ်ိန္ၾကရင္သူတို႔လည္းပဲ ေသဆံုးျပီး ဒီပစၥည္းဥစၥာေတြကို ထားရစ္ခဲ့ရမွာပဲ။

ဒီေတာ့ ဒီေနရာမွာ မိဘဘိုးဘြားေတြက သားသမီး ေျမးျမစ္ေတြကို အေမြစစ္ေပးဖို႔လိုပါတယ္။ အေမြစစ္ဆိုတာကေတာ့ ေလာကမွာ သားသမီးေျမးျမစ္ေတြကို လူပီသစြာ ဘယ္လိုေနထိုင္မလဲ၊ အဓိပၸါယ္မရွိတဲ့ ေလာကၾကီးမွာ ဘယ္လိုအဓိပၸါယ္ရွိေအာင္ေနလဲ ဆိုတာကို သင္ျပေပးခဲ့ျခင္းကသာ အေမြစစ္ျဖစ္လိမ့္မယ္လို႔ ထင္တယ္။ သားသမီးေျမးျမစ္ေတြကို စီးပြားရွာရာမွာလည္း ရိုးသားတဲ့ သမၼာအာဇီ၀နဲ႔ ရွာေဖြဖို႔ ထမင္းသာငတ္ပါေစ သူမ်ားပစၥည္းမသမာတဲ့နည္းနဲ႔ မရွာဘူးလို႔ သင္ျပေပးျပီး အဓိပၸါယ္မရွိတဲ့ ေလာကၾကီးမွာ အဓိပၸါယ္ရွိေအာင္ လူသားအခ်င္းခ်င္း စာနာကူညီဖို႔ သင္ျပေပးခဲ့ရပါမယ္။ ေနာက္ျပီးေတာ့ လူရယ္လို႔ ျဖစ္လာရင္ လူတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ တာ၀န္ယူမွဳဆိုတာ ရွိပါတယ္။ အဲ့ဒီ လူတစ္ေယာက္ရဲ့ တာ၀န္ယူမွဳကိုလဲ တာ၀န္ယူႏိုင္ဖို႔ လိုပါတယ္။ အဲ့ဒီလိုမ်ိဳးမိဘေတြက သားသမီးေတြကို အေမြစစ္ေပးႏိုင္ဖို႔ ဆိုတာ မိဘေတြကလည္း ဒီလိုေပးႏိုင္ဖို႔ အေမြစစ္ရွိဖို႔လိုပါတယ္။ မဟုတ္ရင္ေတာ့ အက်င့္မမွန္တဲ့ မိဘကဆင္းသက္လာတဲ့ သားသမီးဟာ အေမြစစ္ရဖို႔မလြယ္ပါဘူး။ မိဘက မသမာတဲ့ နည္းနဲ႔ ခ်မ္းသာေနျပီး သားသမီးေတြကို ေငြေၾကးေတြ သံုးခ်င္သေလာက္ သံုးစမ္းဆုိျပီးေပးေနျခင္းက အေမြစစ္ေပးတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ေငြေၾကးေတြ ေပါခ်င္သေလာက္ ေပါပါ ဒါေပမဲ့ အက်င့္စာရိတၱမေကာင္းရင္ ဘယ္လိုမွ ေလာကမွာ အသက္ဆက္ရွင္ဖို႔ မလြယ္ပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ အေမြစစ္ေပးႏိုင္ဖို႔ဆို မိဘေကာ သားသမီးပါ ႏွစ္ဖက္လံုးေကာင္းဖို႔ လိုအပ္တယ္လို႔ ထင္ပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ထင္တဲ့ အေမြစစ္ေလးကို တင္ျပတာပါ။ မွန္တာပဲ ရွိရွိ မွားတာပဲ ရွိရွိ ေ၀ဖန္ၾကပါ။

ေက်းဇူးတင္စြာျဖင့္
လင္းငယ္.....

ခြဲခြာသြားေသာ လူတစ္ေယာက္

ဒီပို႔စ္က ကြ်န္ေတာ္ ဘေလာ့ျပန္ေရးျဖစ္တဲ့ ပထမဆံုးပို႔စ္တစ္ခုျဖစ္ျပီေပါ့။ ေရးရမွာကေတာ့ ၀မ္းနည္းပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ သူ႔ကို သတိရေနတာနဲ႔ေရာ သူ႔ရဲ့ အေၾကာင္းေတြကိုေျပာျပခ်င္ေနတာနဲ႔ပဲ ေရးရေတာ့မွာပဲ...

သူ႔နာမည္က ခိုင္ေဇာ္ထြန္း.. ကြ်န္ေတာ္အေရွ႕ကေရးခဲ့ဖူးတဲ့ ကြ်န္ေတာ္ရဲ့ ဇာတိျမိဳ႕မွာ ျဖစ္ခဲ့တဲ့ အေၾကာင္းအရာ ေတြထဲမွာေတာ့ သူအျမဲတမ္းပါပါတယ္။ သူက တစ္ျခားသူေတာ့ မဟုတ္ဘူး ကြ်န္ေတာ့္အေမရဲ့အမ ကြ်န္ေတာ့္ အေဒၚရဲ့ သားတစ္ေယာက္ ကြ်န္ေတာ့္ရဲ့ အစ္ကို၀မ္းကြဲတစ္ေယာက္ပါပဲ။ သူ႔က တစ္ခါတစ္ေလမွာ မိန္းမၾကီး တစ္ေယာက္လို ပြစိပြစိေတြ ေျပာတတ္ေပမဲ့ အျမဲတမ္းေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔ကို အလုပ္ေတြ ၀ိုင္းကူလုပ္ေပးတတ္သူေပါ့။ ကြ်န္ေတာ္ ကိုးတန္းေက်ာင္းသားႏွစ္ကစျပီး ကြ်န္ေတာ္တို႔ရဲ့ ရန္ကုန္အိမ္မွာလာေနျပီး တူတူကဲခဲ့ၾကပါတယ္။ အိမ္မွာ ကြ်န္ေတာ္တို႔ မိသားစုရယ္၊ ေနာက္ေတာ့ သူရယ္ သူ႔ရဲ့ အစ္မရင္းရယ္ ေနာက္ထပ္ အစ္ကို၀မ္းကြဲတစ္ေယာက္ရယ္ တူတူေနၾကပါတယ္။ အိမ္မွာ အေမက တစ္ခုခု ခိုင္းရင္ သူပံုမွန္အားျဖင့္ သူနဲ႔ ကြ်န္ေတာ္တို႔ကို ခိုင္းတတ္ပါတယ္။ အဲ့ဒီအခါမ်ိဳးမွာဆိုရင္ သူက မိန္းမၾကီး တစ္ေယာက္လိုပဲ ဘာလို႔ သူ႔တူအၾကီးကိုက်ေတာ့ မခိုင္းဘဲ အားေနရင္ ခိုင္ေဇာ္ ဆိုျပီးပဲ ခိုင္းေနတာလဲ ဆိုျပီး မိန္းမလိုပဲ ပြစိပြစိနဲ႔ ေျပာတတ္ပါတယ္။ ျပီးရင္လဲ မိန္းမၾကီးတစ္ေယာက္လို ႏွဳတ္သီးေကာင္းစြာနဲ႔လဲ စြာတတ္ပါေသးတယ္။ ဒါေပမဲ့ အေမကေတာ့ သူ႔ကိုခ်စ္ပါတယ္။ အိမ္မွာ ကြ်န္ေတာ္တို႔ အတြက္ အ၀တ္အစားတစ္စံု ၀ယ္ေပးရင္ သူတစ္စံုရတယ္။ အားလံုးကို တန္းတူပဲ၀ယ္ေပးပါတယ္။ တစ္ခါတစ္ေလ သူကေတာင္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ထက္ပိုရတာ ရွိပါေသးတယ္။ တစ္ခါတစ္ေလ အေမက ကြ်န္ေတာ္တို႔ကို ေျပာတတ္တဲ့ စကားရွိတယ္။ သူမွားသြားလို႔ ေျပာရင္ ငါ့ပါးကိုလာရိုက္လိုက္ပါလားလို႔ ေျပာတတ္ပါတယ္။ အဲ့ဒီအခါမ်ိဳးမွာဆို အဲ့ဒီအစ္ကိုက မေဌးက ရိုက္လို႔ မရမွန္းသိလို႔ အဲ့ဒါပဲ တမင္ေျပာေနတာဆိုျပီးလဲ ေျပာတတ္ပါေသးတယ္။ ဒါနဲ႔ စကားမစပ္ တစ္မ်ိဳးလံုးက တူေတြ ေရာ တူမေတြေရာက အေမ့ကို မေဌးလို႔ပဲ ေခၚၾကပါတယ္။ သူတို႔ မိဘေတြ ေခၚသလိုေခၚၾကရင္းက အက်င့္ပါခဲ့ၾကတာပါ။ အေမ့ကိုကေတာ့ တစ္မ်ိဳးလံုးေၾကာက္က်ပါတယ္။ အေမက ကေလးရေနတဲ့ သူ႔တူကိုေတာင္ အျမင္မေတာ္ရင္ လမ္းေပၚမွာ ၾကံဳရာနဲ႔ ေဆာ္လို႔ပါပဲ။ ထားပါ... အစ္ကို၀မ္းကြဲအေၾကာင္းပဲ ဆက္ေျပာရေအာင္။ သူက သူ႔မိသားစုမွာဆို ေယာက္က်ားေလးအေနနဲ႔ ႏွစ္ေယာက္ေျမာက္ေပါ့။ အၾကီးဆံုးအစ္ကိုက မိန္းမနဲ႔ ကေလးနဲ႔ဆိုေတာ့ အိမ္ခြဲေနျပီေလ။ ေယာက္က်ားေလးဆိုလို႔ သူတစ္ေယာက္ပဲ ရွိေတာ့ အားလံုးကခ်စ္ၾကသလိုပဲ သူ႔ကိုပဲ ၀ိုင္းအႏိုင္က်င့္က်တာေပါ့။ တစ္ခါကလဲ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ငယ္ငယ္ပဲရွိပါဦးမယ္။ သူ႔ရဲ့ေအာက္က ညီမက အပူေတြမ်ားလို႔ ေခါင္းတံုးတံုးေပးဖို႔ လုပ္တာကို အိမ္တံခါးေတြပိတ္ျပီး ပုန္းေနတာတယ္။ ျပီးေတာ့ ေခါင္းတံုးတံုးေပးဖို႔လုပ္တဲ့ အေမ့ကို ေအာ္ျပီး ေျပာေနလို႔ သူတင္းျပီးေတာ့ မေဌး ေနဆိုျပီး သူက ျပတင္းေပါက္ကေနေက်ာ္ခြျပီး သူ႔ညီမကို ေခၚထုတ္လာခဲ့မယ္ေပါ့ေလ။ ဒီလိုနဲ႔ ၀င္သြားျပီး ခဏေနေတာ့ ၀ုန္းဒိုင္းနဲ႔ အသံေတြၾကားေနရေရာ ျပီးလဲ ျပီးေရာ အသံေတြလဲ အစံုေပါ့။ ထြက္လာေတာ့ ၾကည့္လိုက္မွ သူ႔ညီမက သူ႔ဆံပင္ကို ဆြဲျပီး ထြက္လာတာ။ ျပီးေတာ့ သူက သူ႔ညီမကို ေတာင္းပန္ျပီး ျပန္လႊတ္ခိုင္းေနရတယ္။ ျပီးေတာ့ ေလကေတာ့ မေလွ်ာ့ပါဘူး။ သူက ညီမကိုသနားလို႔ ေလွ်ာ့ေပးလိုက္တယ္ လုပ္ေသးတာ။ ကြ်န္ေတာ္လဲ ေခါင္းတုံးတံုးလိုက္ရပါတယ္ အဲ့ဒီတုန္းက ... သူတို႔ ေခါင္းတံုးတံုးခ်င္လာေအာင္ ကြ်န္ေတာ္က အရင္အေရွ႕က တံုးျပလိုက္ရတယ္ေလ။ အမွတ္တရေပါ့။

ကြ်န္ေတာ္တို႔ လြန္ခဲ့တဲ့သံုးႏွစ္ေလာက္က ဒီဇင္ဘာျမန္မာျပည္ျပန္တုန္းက က်ိဳက္ထီးရိုးသြားတံုးကလဲ သူပါတယ္ေလ... ပိုက္ဆံကို ဓားျပတိုက္သလို အလွဴခံတဲ့ လူေတြကို ရန္ျပန္ေတြ႔ခဲ့တာလဲ သူပဲေပါ့။ အဲ့ဒီေနာက္ပိုင္း ကြ်န္ေတာ္တို႔ ျမန္မာျပည္ကျပန္လာျပီးေတာ့ တစ္ႏွစ္ေက်ာ္ကတဲ့ အခ်ိန္မွာ ကြ်န္ေတာ္ရဲ့ ဂ်ီေတာ့ အေကာင့္ကို ရန္ကုန္က အစ္မ၀မ္းကြဲတစ္ေယာက္က ေျပာလာပါတယ္။ ခိုင္ေဇာ္ထြန္းဆံုးျပီတဲ့။ ကြ်န္ေတာ္ ေၾကာင္သြားတယ္။ ျပီးမွ လူမွားတာလား မသိဘူးလို႔။ ဘာလို႔ဆို သူက ေအာ္ဖ္လိုင္း မစ္ေဆ့ခ်္ ခ်န္ခဲ့တာကိုး။ ဒါနဲ႔ မျဖစ္ႏိုင္ေလာက္ပါဘူးဆိုျပီး ငိုင္ေနမိတယ္။ တကယ္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ရဲ့ စိတ္ကမျဖစ္ေစခ်င္တာပါ။ ျပီးေတာ့ မေျပာခ်င္ေျပာခ်င္နဲ႔ပဲ မိသားစုကို ကိုခိုင္ဆံုးျပီတဲ့ ဆိုျပီးေျပာေတာ့ အကုန္ေၾကာင္သြားတယ္။ ျပီးေတာ့ အေမက ဘယ္လိုျဖစ္တာလဲဟယ္ဆိုျပီး ငိုေတာ့မဲ့အသံနဲ႔ ေမးတယ္။ ကြ်န္ေတာ္လဲ မသိဘူးဆိုျပီးေျပေတာ့ ခ်က္ခ်င္းအေမ ျမန္မာျပည္ကို ဖုန္းေခၚျပီးေမးေတာ့တာပဲ။ ပထမမငိုေသးပါဘူး။ ေနာက္က်ေတာ့ တားမရေတာ့ဘူး ငိုေတာ့တာပဲ။ ဆံုးတာက ျမ၀တီမွာဆံုးခဲ့တာတဲ့။ အလုပ္သြားလုပ္ရင္း ေန႔လည္ဘက္ထမင္းစားျပီး ျပန္လာေတာ့ မူးတယ္မူးတယ္ ဆုိျပီး လဲသြားတာတဲ့။ ေဆးရံုတင္ေတာ့ လမ္းတစ္၀က္တင္ အသက္မပါေတာ့ဘူးတဲ့။ သူဆံုးတဲ့ အသက္က ၂၃ ႏွစ္ပဲ ရွိပါဦးမယ္။ သူငယ္ခ်င္းေတြၾကားထဲမွာေရာ ရန္ကုန္မွာေရာ အကုန္လံုး ခ်က္ခ်င္း အြန္လိုင္း၀င္လာျပီး ေမးတဲ့ ေဘာ္ဒါေတြ အျပည့္ျဖစ္သြားတာပဲ။ အကုန္လံုးနဲ႔ သိတာကို သူက။ အကုန္လံုးက မယံုမရဲေတြျဖစ္လို႔။ တခ်ိဳ႕က အသုဘသြားခ်င္ေပမဲ့ အလုပ္ေတြ ရွိလို႔ မသြားႏိုင္တာနဲ႔ မသြားျဖစ္ၾကပါဘူး။ နယ္ထိဆင္းရမွာကိုး။ သူရဲ့ အသုဘကိုေတာ့ ျမ၀တီမွာပဲ လုပ္လိုက္ၾကပါတယ္။ သူ႔ရဲ့ အေဒၚကြ်န္ေတာ္တို႔ရဲ့ အေဒၚလဲ ဟုတ္ပါတယ္ကလဲ အေမနဲ႔ ဖုန္းေျပာရင္းနဲ႔ အသားကုန္ငိုတာပဲ။ မေသခင္တစ္ပတ္ကတင္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ျပန္လာျပီလားလို႔ ဖုန္းဆက္ေမးေသးတယ္တဲ့။ ကြ်န္ေတာ္တို႔က ဒီဇင္ဘာဆို ျပန္ေနၾကကိုး။ ျပီးေတာ့ ညီအစ္ကိုေတြကို ဦးပဇင္း ၀တ္ေပးမယ္ဆိုတဲ့ ကိစၥလဲ ပါတယ္။ သူက ဦးပဇင္းအရမ္းျဖစ္ခ်င္တာေလ။ အေဒၚကေတာင္ ၀တ္ခ်င္ရင္ ျပန္လာခဲ့ ခ်ိဳခ်ိဳ ရဟန္းဒါယာကာမ လုပ္ျပီး ၀တ္ေပးမယ္လို႔ ေျပာလိုက္ေသးတယ္တဲ့။ သူကလဲ တစ္လေလာက္ေနရင္ ျပန္လာခဲ့မယ္ဆိုျပီးေျပာျပီးေတာ့ ဖုန္းခ်သြားတာပဲတဲ့။ ျပီးေတာ့ သူ႔အစ္မအရင္း ေလျဖတ္လို႔ ပိုက္ဆံ ငါးသိန္းလဲ ပို႔ေပးလိုက္ေသးတယ္ဆိုပဲ။ ျပီးေတာ့ ေနာက္တစ္ပတ္က်ေတာ့ သူ႔အလုပ္ကေန ဆံုးျပီဆိုျပီး ဖုန္းဆက္တာပဲတဲ့။ က်န္တာကေတာ့ ဦးေလးက ျမ၀တီ ရဲစခန္းကို အေလာင္းစစ္မယ္ဆိုျပီး ဖုန္းဆက္ျပီး ေစာင့္ခိုင္းျပီး ဆင္းသြားျပီး စစ္ေတာ့။ အသည္းကလဲ ၾကီးေနတယ္တဲ့... ႏွလံုးလဲ ေရာင္ေနတယ္တဲ့။ ဒါေပမဲ့ အဲ့ဒါေတြက ကုလို႔ေပ်ာက္တဲ့ ေရာဂါ ေသႏိုင္တဲ့ ေရာဂါမဟုတ္ဘူးဆိုျပီး ေခါင္းကို ဖြင့္စစ္ေတာ့မွ ေသြးေၾကာျပတ္ျပီး ဆံုးတယ္ဆိုတာသိရတယ္။ ဦးေလးလဲ ေသမွဳပဲဆိုျပီး ရဲစခန္းကိုေျပာျပီး အသုဘလုပ္ခဲ့တယ္တဲ့။ ပထမေတာ့ ရဲေတြက သတ္မွဳျဖစ္မွာစိုးလို႔ အထက္က ဦးေလးကို စစ္ခိုင္းတာေနပါလိမ့္မယ္။ ဦးေလးကလဲ မဟုတ္ရင္ သူ႔သူေဌးေတြ ျပႆနာျဖစ္မွာစိုးလို႔ သြားစစ္ေပးလိုက္တာပါ။ ဒီလိုနဲ႔ပဲေပါ့ဗ်ာ... ႏွစ္ရွည္လမ်ား တူတူေနခဲ့ ကဲခဲ့တဲ့ အစ္ကိုတစ္ေယာက္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ကို လမ္းခြဲသြားခဲ့တာ ၆ လေလာက္ရွိျပီေပါ့။ သူဆံုးသြားတာ ျပီးခဲ့တဲ့ ဒီဇင္ဘာလရဲ့ ႏွစ္သစ္ကူးမဲ့ ေန႔လည္ဘက္မွာေပါ့........

ကိုခိုင္ တစ္ေယာက္ ေကာင္းရာမြန္ရာေရာက္ပါေစ.........................................

၀မ္းနည္းစြာျဖင့္
လင္းငယ္

ကြ်န္ေတာ္ႏွင့္ တစ္ဘ၀သာသနာမ်ား

ေခါင္းစဥ္ကို ၾကည့္ျပီး မေ၀၀ါးသြားပါနဲ႔ဗ်ာ။ ေခါင္းစဥ္က ကြ်န္ေတာ္ႏွင့္ တစ္ဘ၀သာသနာမ်ားလို႔ေပးထားတယ္။ အဓိပၸါယ္ကို ဖြင့္ဆိုရရင္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ဖတ္ဖူးတဲ့ စာအုပ္ေတြျဖစ္တဲ့ ဆရာေတာ္ၾကီးမ်ားရဲ့ တစ္ဘ၀သာသနာ စာအုပ္ေတြ ဖတ္ေနခ်ိန္မ်ားမွာ ခံစားမိခဲ့ရတဲ့ ခံစားခ်က္ေလးေတြ နဲ႔ပတ္သတ္တာကို ေျပာခ်င္တာလို႔ပဲ ဆိုရပါမယ္။ အခုလည္း တစ္ဘ၀သာသနာ စာအုပ္မ်ား ဖတ္ေနခ်ိန္တံုးက ခံစားခဲ့ရတဲ့ ခံစားမွဳကို ေရးပါမယ္။

ကြ်န္ေတာ္ ဖတ္ခဲ့ဖူးတဲ့ တစ္ဘ၀သာသနာ စာအုပ္ေတြက အမ်ားၾကီးမဟုတ္ပါဘူး။ ႏွစ္အုပ္ပါပဲ။ အေရအတြက္အရ နည္းပါးပါတယ္။ သို႔ေပေသာ္လည္း အရည္အခ်င္းအေနနဲ႔ကေတာ့ ေျပာလို႔မကုန္ ရွင္းလို႔မကုန္ေအာင္ကိုပဲ မ်ားျပားစြာ ကြ်န္ေတာ္ရရွိခဲ့ပါတယ္။ အေပၚကေျပာခဲ့တဲ့ တစ္ဘ၀သာသနာ စာအုပ္ၾကီး ႏွစ္အုပ္ကေတာ့ ေက်းဇူးေတာ္ရွင္ အဂၢမဟာပဏိၰတ မိုးကုတ္ဆရာေတာ္ဘုရားၾကီး ဦး၀ိမလ၏ တစ္ဘ၀သာသနာ ႏွင့္ အမရပူရ မဟာဂႏၶာရံုေက်ာင္းတိုက္ အဂၢမဟာပဏိၰတ ဆရာေတာ္ဘုရားၾကီး အရွင္ဇနကာဘိ၀ံသ၏ တစ္ဘ၀သာသနာ စာအုပ္တို႔ပါပဲ။ ထိုစာအုပ္ ႏွစ္အုပ္စလံုးကို ေရးသားျပဳစုခဲ့သည့္ ဆရာေတာ္မွာ မိုးကုတ္၀ိပႆနာ ကမၼဌာနစရိယ ဆရာေတာ္ ဆရာေတာ္ ဦးေဃာသိတ ျဖစ္ပါတယ္။ ယခုအခ်ိန္မွာေတာ့ ထိုေရးသားျပဳစုသည့္ ဆရာေတာ္ ဦးေဃာသိတလည္းပဲ ခႏၶာ၀န္ခ်သြားျပီ ျဖစ္ပါတယ္။ ဤေနရာမွာ ခႏၶာ၀န္ခ်သည္ဆိုသည္ကိုလည္း ရွင္းျပပါဦးမယ္။ မသိသည့္သူမ်ား အေနႏွင့္သိေအာင္ပါ။ ခႏၶာ၀န္ခ်သည္ဆိုသည့္ စကားလံုးမွာ မုိကုတ္ဆရာေတာ္ဘုရားၾကီး ပ်ံလြန္ေတာ္မူသည့္အခါ က်န္ရစ္သည့္ ဒကာ၊ ဒကာမမ်ားႏွင့္ ရဟန္းေတာ္မ်ားမွ ဆရာေတာ္ဘုရားၾကီးသည္ ၀ိပႆနာတရားမ်ားကို ေဟာေျပာျပသသြားသည္ ထို႔ေၾကာင့္ သာမန္ပုဂၢိဳလ္မျဖစ္ႏိုင္ဟု ယူဆၾကပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္လည္း ပ်ံလြန္ေတာ္မူသည့္ စကားလံုးျဖင့္ မသံုးလိုပါ ထို႔အတူ ပရိနိဗၺာန္ျပဳသည္ဟု သံုးလွ်င္လည္း မေက်နပ္သည့္ သူမ်ားရွိပါမည္ဆိုျပီး ထို ခႏၶာ၀န္ခ်သည္ဆိုသည့္ စကားလံုးအသစ္ကို သံုးၾကျခင္းျဖစ္သည္။ အဓိပၸါယ္ကေတာ့ ယခုဘ၀ခႏၶာကိုယ္ၾကီးကို ထားခဲ့ျပီး ေနာက္ခႏၶာမရေတာ့ဟုသာ ဆိုရပါမည္။ ယခုအခါမွာေတာ့ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား မဂၢဇင္းမ်ားမွာ ထိုခႏၶာ၀န္ခ်သည္ဆိုသည့္ အသံုးကို မသိ၍ပဲလား သိ၍ပဲလားမသိ သံုးေနတာကို ကြ်န္ေတာ္ေတြ႔ရပါတယ္။ သို႔ေသာ္ စကားလံုးသည္ စကားလံုးသာျဖစ္၍ အက်င့္ႏွင့္မသက္ဆိုင္၍ မည္သို႔သံုးသံုး အဓိကကေတာ့ အက်င့္သီလသာ ပဓာနျဖစ္ပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ ဆရာေတာ္ ဦးေဃာသိတကို ခႏၶာ၀န္ခ်သည္ဟု သံုးသည္ကလည္းပဲ ဆရာေတာ္၏ ရုပ္ကလာပ္ေတာ္အား မီးသျဂိၤဳလ္ျပီးေနာက္ ဓာတ္ေတာ္မ်ား က်န္ရစ္ေသာေၾကာင့္ သံုးျခင္းျဖစ္ပါသည္။ ထိုသို႔သံုးသည္ကို မေက်နပ္သည္ရွိေသာ္ ကိုယ္သိသည့္ စကားလံုး ကိုယ္ၾကိဳက္သည့္ စကားလံုးႏွင့္သာ နားလည္ေပးၾကပါလို႔ေျပာလိုပါတယ္။

ကြ်န္ေတာ္ ဆရာေတာ္ဘုရားၾကီး ႏွစ္ပါး၏ တစ္ဘ၀သာသနာမ်ားကို ဖတ္သည့္အခါ တစ္ခ်ိဳ႕ေနရာမ်ားတြင္ ၾကည္ႏူးျခင္း၊ တစ္ခ်ိဳ႕ေနရာမ်ားတြင္ ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္း၊ တစ္ခ်ိဳ႕ေနရာမ်ားတြင္ ၀မ္းနည္းျခင္းစသည့္ ခံစားခ်က္မ်ားကို ခံစားခဲ့ရပါတယ္။ ပထမဆံုးအေနနဲ႔ ဆရာေတာ္ အရွင္ဇနကာဘိ၀ံသ၏ တစ္ဘ၀သာသနာကို ဖတ္သည့္အခါ မဟာဂႏၶာရံု ေက်ာင္းတိုက္မွ သံဃာေတာ္မ်ား စည္းလံုးညီညြတ္ၾကျခင္း၊ ၀ိနည္းကို အတိအက်လိုက္နာက်ျခင္း၊ အက်င့္သီလ လံုျခံဳၾကျခင္း စသည္ကို ဖတ္ရူျပီး ၀မ္းသာျခင္း ကိုခံစားရပါတယ္။ မဟာဂႏၶာရံုေက်ာင္းတိုက္၏ သာယာပံု သန္႔ရွင္းပံု ႏိုင္ငံတကာမွ လာေရာက္ေလ့လာရသည္ အထိ သန္႔ရွင္း သပ္ရပ္ပံုကို ဖတ္ျပီး သာသနာေတာ္ႏွင့္ သံဃာေတာ္မ်ားရဲ့ စြမ္းေဆာင္ပံုေတြကို ၾကည္ႏူးျပီး ဖတ္ေနရင္းနဲ႔ပဲ ျပံဳးမိသည္ေတာင္ ရွိခဲ့ပါတယ္။ စာထဲမွာပါသည့္ ဆရာေတာ္၏ ၾသ၀ါဒေပးသည္မ်ားကို ဖတ္ရင္းနဲ႔လည္းပဲ ကြ်န္ေတာ္ပါ ၾသ၀ါဒေပးေနသည့္ အခ်ိန္တြင္ ထိုေနရာတြင္ ရွိေနသည့္ သေယာင္ ခံစားလာရပါတယ္။ ထို႔ေနာက္ ေနာက္ဆံုး ဆရာေတာ္ဘုရားၾကီး ပ်ံလြန္ေတာ္မူသည့္ အခ်ိန္တြင္ ဆရာ၀န္မ်ားႏွင့္ သံဃာေတာ္မ်ား ၀မ္းနည္းပူေဆြးစြာ ငိုသည္ကို ေရးသားရာတြင္လည္း ဖတ္ေနရင္းပင္ မ်က္ရည္မ်ား၀ဲ သည္အထိျဖစ္လာပါတယ္။ ထိုေနာက္ဖတ္ေနရင္းပင္ စိတ္ထဲမွလည္း ေသမင္းရယ္ လုပ္ရက္ေလျခင္းလို႔ ေတြးမိပါတယ္။ ထို႔ေနာက္ ဆရာေတာ္ ေက်ာင္းမွသံဃာမ်ားအား ဆြမ္းကပ္သည့္ ဒကာဒကာမ ကဆြမ္းစားျပီးလွ်င္အႏုေမာဒနာအတြက္ လာေရာက္ေလွ်ာက္ထားပံုကိုေရးထားတာက
အလွဴရွင္မ်ား။ ။ ဒီကေန႔မနက္ ဆြမ္းအႏုေမာဒနာတရားနဲ႔ ေရစက္ခ် အမွ်ေ၀မႈကိစၥကို ခါတိုင္းလို ဆြမ္းစားေက်ာင္းၾကီး အေပၚထပ္မွာ မဟုတ္ဘဲ ဆရာေတာ္ဘုရားၾကီး ရုပ္အေလာင္းထားရာ စံေက်ာင္းသိမ္ၾကီးေပၚမွာ ခ်ီးျမွင့္ေစလိုပါတယ္ဘုရား။
ထိုအခါ ေက်ာင္းရဲ့ နာယက ဆရာေတာ္က
နာယကဆရာေတာ္။ ။ တျခားရည္ရြယ္ခ်က္မရွိဘူးဆိုရင္ေတာ့ ခြင့္လႊတ္လိုက္ေလ်ာ ႏိုင္ပါတယ္။ ရည္ရြယ္ခ်က္တစ္မ်ိဳးမ်ိဳးပါတယ္ဆိုရင္ေတာ့ ဘုန္းၾကီးတို႔ ဆရာေတာ္အတြက္ မလိုအပ္လို႔ အပိုပါပဲ။
အလွဴရွင္မ်ား။ ။ တင္ပါ့ဘုရား ေက်နပ္ပါတယ္၊ ဒီလိုဆိုရင္လဲ အစဥ္အလာမဖ်က္ဘဲ ခါတိုင္းလိုပဲ ဆြမ္းစားေက်ာင္းၾကီး အေပၚမွာ ေဆာင္ရြက္ခ်ီးျမွင့္ေပးပါဘုရား ဆိုျပီးေျပာခဲ့တယ္။
အဓိပၸါယ္ကေတာ့ ဆရာေတာ္ဘုရားၾကီး အတြက္ဆြမ္းသြပ္အမွ်ေ၀ဖို႔အတြက္ ရုပ္အေလာင္းထားရာ ေနရာမွာ ဆြမ္းအႏုေမာဒနာ လုပ္ပါလို႔ေျပာတာပါ။ နာယကဆရာေတာ္ကလဲ ဆရာေတာ္ဘုရားၾကီး ဆရာေတာ္ဘုရားၾကီး အတြက္ ထုိသို႔ျပဳလုပ္ရန္မလိုပါလို႔ ျပန္ေျပာလိုက္ျခင္းပါ။ ဘာေၾကာင့္လည္း ဆိုေတာ့ ဆရာေတာ္ အရွင္ဇနကာဘိ၀ံသက သက္ရွင္ထင္ရွားရွိစဥ္ကလည္း ေျပာခဲ့ဖူးသည့္ စကားရွိခဲ့ပါတယ္။ ၾကိဳတင္မႈဆိုတာ အရာရာမွာ ရွိရတယ္၊ စား၀တ္ေနေရးအတြက္ အသိဉာဏ္ျမင့္မားေရးအတြက္ ဘ၀အဆင့္အတန္း မနိမ့္ေရးအတြက္ ေနာက္ဆံုးေသဖို႔ အတြက္ပါ ၾကိဳတင္ျပင္ဆင္မႈရွိရတယ္။ ေသျပီးတဲ့ ေနာက္ သံသရာအတြက္လဲ ခုႏွယ္က ျပင္ထားရတယ္၊ ဘုန္းၾကီးကေတာ့ ျပင္ထားတာပဲ၊ ေသခါမွ ဆြမ္းသြတ္ျပီး သူမ်ားက ေပးတဲ့အမွ်ကို အားကိုးမေနဘူး၊ အဲဒါက မေသခ်ာဘူး၊ ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ လံုေလာက္ေအာင္ ၾကိဳတင္ဆည္းပူးထားတာက ေသခ်ာတယ္ လို႔ေျပာခဲ့တယ္။ အဲဒီအတြက္လဲ သံဃာဆိုတာ ဒါမ်ိဳးမွလို႔ ေျပာေနသလိုပဲ စိတ္ထဲမွာ ၾကည္ညိဳမိတယ္။ အဓိကကေတာ့ ပ်ံလြန္ေတာ္မူတဲ့ အခန္းမွာ စိတ္ထဲမွာ ဆံုးရံႈးမွဳၾကီး တစ္ခုကိုရင္ထဲမွာ ဆို႔ေနေအာင္ခံစားလိုက္ရတယ္။ ဒါေတာင္ကြ်န္ေတာ္နဲ႔ဆို ႏွစ္ေပါင္းေျမာက္ျမားစြာ ေ၀းကြာပါတယ္။ အျပင္မွာလဲ မသိမျမင္ဘူးေပမဲ့ စာထဲက တကယ့္ဘ၀ကို ေတြ႔တာနဲ႔တင္ ၾကည္ညိဳမိျပီး ခံစားမိတာပါ။

ေနာက္တစ္ခုက မိုးကုတ္ဆရာေတာ္ဘုရားၾကီးရဲ့ တစ္ဘ၀သာသနာစာအုပ္ပါပဲ။ အဲဒီစာအုပ္ကေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္ဘ၀အတြက္ တရားကို ပထမဆံုးေလ့လာဖို႔ သိျခင္လာဖို႔ အမ်ားၾကီး တြန္းအားေပးခဲ့တဲ့ စာအုပ္ပါ။ အဲ့ဒီစာအုပ္ကို ဘယ္ႏွစ္ၾကိမ္ဖတ္ဖတ္ ရိုးသည္လဲ မရွိပါဘူး။ ထပ္ထပ္ျပီး ဖတ္ခ်င္တဲ့ စိတ္ပဲျဖစ္ပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲလို႔ ေမးရင္ေတာ့ မိုးကုတ္ဆရာေတာ္ဘုရားၾကီးရဲ့ တစ္ဘ၀သာသနာစာအုပ္ထဲမွာ တရားသားေတြမ်ားလို႔ပါပဲ။ စာအုပ္ေရးသာသူ ဆရာေတာ္ ဦးေဃာသိတ ကိုယ္တိုင္က ထိုစာအုပ္ကိုေရးသားဖို႔ ျပင္ဆင္သည့္ အခါ ဆရာေတာ္ဘုရားၾကီး၏ အေၾကာင္းကို ေရးလွ်င္ ကိုယ္တိုင္တရားအားထုတ္ျပီးမွ ေရးဖို႔ျဖစ္ႏိုင္မယ္ဆိုျပီး ကိုယ္တိုင္တရားအားထုတ္ျပီးမွ ေရးခဲ့တာကိုး။ တကယ္လဲ ဆရာေတာ္ဘုရားၾကီးရဲ့ တရားေတြက ခႏၶာဉာဏ္ေရာက္တရားေတြ ျဖစ္ေနတာကိုး။ ဒါေၾကာင့္ ထိုစာအုပ္ကို ဖတ္တိုင္းလည္း တရားအသိေတြ ပိုပိုျပီး တိုးပါတယ္။ ဆရာေတာ္ ဘုရားၾကီးရဲ့ တစ္ဘ၀သာသနာကိုဖတ္ျပီး ဒါန၊ သီလ၊ ဘာ၀နာေလာက္နဲ႔ ေက်နပ္မေနဖို႔၊ သံသရာၾကီးလည္ေနပံု တစ္သံသရာလံုး အ၀ိဇၨာရဲ့ အုပ္ခ်ဳပ္မွဳနဲ႔ ေနလာရပံုေတြကို သိရပါတယ္။ အဲဒီကေနမွ တျဖည္းျဖည္း သိခ်င္စိတ္ေတြပိုတိုးတိုးလာရင္းနဲ႔ ဆရာေတာ္ဘုရားၾကီး တရားေတြကိုနာျဖစ္လာရေတာ့တယ္။ အဓိက ေက်းဇူးရွိသူကေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္ရဲ့ အေဖပါပဲ။ အေဖရဲ့ ေက်းဇူးနဲ႔ ဆရာေတာ္ ဘုရားၾကီးရဲ့ တစ္ဘ၀သာသနာကို ဖတ္မိျပီး အေဖ့ဆီမွာ ရွိတဲ့ တရားေခြေတြအျပင္ မိုးကုတ္၀ိပႆနာ ဌာနခ်ဳပ္ကေန ဓမၼဒါနျပဳတာေတြကိုပါ နာရ၊ စာအုပ္ေတြ အျဖစ္အသြင္ေျပာင္းထားတာေတြကို ဖတ္ရနဲ႔ အသိတိုးပါတယ္။ ဒါထက္ပိုျပီးကေတာ့ ကိုယ္သိသေလာက္ေလးကို မသိတဲ့ လူေတြကို ျပန္ရွင္းျပရ ျပန္ေျပာျပရတာေတြ ျပီးေတာ့ ရွိတဲ့ အေခြေတြကို ကူးျပီး တဆင့္ျပန္လည္ ျဖန္႔ေ၀ျခင္း ဓမၼဒါနကိုပါ ျပဳႏိုင္တဲ့ အတြက္ အေဖ့ေက်းဇူးေတြက ေမြးေက်းဇူး ေကြ်းေက်းဇူး ထက္ကိုပိုမ်ားပါေတာ့တယ္။ ဒီတစ္ဘ၀သာသနာစာအုပ္ကေတာ့ ကြ်န္ေတာ့ကို အမ်ားၾကီး ေျပာင္းလဲတဲ့ စာအုပ္လည္းျဖစ္တယ္။ အစက မွားယြင္းစြာယူထားတဲ့ အယူမွားေတြကိုလဲ မွားမွန္းသိေအာင္ ျပဳခဲ့တယ္။ ေက်းဇူးရွင္ပါပဲ။ မိုးကုတ္ဆရာေတာ္ဘုရားၾကီး ခႏၶာ၀န္ခ်သြားျပီး ဓာတ္ေတာ္ေတြ က်န္ရစ္ခဲ့တာကို သိရေတာ့လဲ ကြ်န္ေတာ္အရင္က ထင္ထားတဲ့ ေၾသာ္ဒီေခတ္ၾကီးမွာ ရဟႏာၱေတြ ရွိေသးရဲ့လား ဆိုတဲ့ အေတြးကိုလဲ ေဖ်ာက္ပစ္လိုက္ႏိုင္ပါတယ္။ ေနာက္ထပ္ ယခုမ်က္ေမွာက္မွာကို မိုးကုတ္၀ိပႆနာ ရိပ္သာမ်ားမွာ ေယာဂီမ်ား ေသသည့္အခါ လက္ယာနံေတာင္နဲ႔ ျပံဳးျပံဳးေလးေတြ ေသေနတာကို ေတြ႔ရေတာ့လဲ တရားေတြဟာ တကယ္လုပ္ရင္ အဟုတ္ျဖစ္ပါလားဆိုျပီး ပိုျပီး ဗုဒၶဘာသာကို ယံုၾကည္သက္၀င္ရတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ကြ်န္ေတာ္ထိုစာအုပ္ကို ခဏခဏျပန္ျပန္ဖတ္ျဖစ္ပါတယ္။ ဖတ္တိုင္းလဲ ပိုပိုျပီး တရားအသိေတြတိုးရ တယ္။ ဟိုတစ္ေလာက ထိုတစ္ဘ၀သာသနာစာအုပ္မ်ားကို ျပဳစုခဲ့သည့္ ဆရာေတာ္ ဦးေဃာသိတ ခႏၶာ၀န္ခ်သြားျပီဆိုေတာ့လဲ ေတြးမိပါတယ္ ေၾသာ္ သာသနာမွာ ေနလိုလလို ထြန္းလင္းခဲ့တဲ့ ဆရာေတာ္ႏွစ္ေယာက္ရဲ့ တစ္ဘ၀သာသနာကို ေရးတဲ့ ဆရာေတာ္ေတာ့ ခႏၶာ၀န္ခ်သြားျပီ ထိုဆရာေတာ္ရဲ့ တစ္ဘ၀သာသနာကိုေကာ ဘယ္သူေရးဦးမလဲလို႔ေလ။

လင္းငယ္

ခရီးလမ္း

အရင္ပို႔စ္တုန္းက ေတာင္ေျခကို ဆိုင္ကယ္နဲ႔ ျပန္ေရာက္လာျပီးေတာ့ ေတာင္ေျခက ထမင္းစား ေကာ္ဖီေသာက္လုပ္ျပီးတဲ့ ဆိုင္မွာပဲ အစ္ကို၀မ္းကြဲေတြပါလာတဲ့ ဆိုင္ကယ္ကို အပ္ျပီး ေတာင္ေပၚကို တတ္ဖို႔ လုပ္ၾကေတာ့တာေပါ့။ တခ်ိဳ႕သူငယ္ခ်င္းေတြကလဲ မတတ္ျခင္းေသးဘူး။ အဲ့ဒီေန႔က စေနေန႔ဆိုေတာ့ ပရီးမီးယားလိဂ္ ေဘာလံုးပြဲေတြ လာေနေတာ့ သူတို႔လည္း လက္မလႊတ္ႏိုင္ၾကဘူးထင္ပါရဲ့။ ဒါေပမဲ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔ကလဲ ခြင့္မျပဳႏိုင္ဘူးေလ။ ဘာလို႔လည္းဆိုေတာ့ အဲ့ဒီလူအားလံုးအတြက္ ကြ်န္ေတာ္က စပြန္ဆာေပးထားတာကိုး။ ေတာင္ေျခမွာဒီလူအားလံုး ညအိပ္ရင္ မလြယ္ေက်ာေလ။ ေနာက္တစ္ခုက အခ်ိန္တစ္ရက္ေနာက္က်သြားလို႔ တစ္ရက္ေတာင္ေပၚေရာက္တာေနာက္က်ရင္ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ ေတာင္ေပၚမွာ ေနရတဲ့ အခ်ိန္နည္းသြားမွာကိုး။ ဒါနဲ႔ အားလံုးကို လုပ္ၾကလုပ္ၾကဆိုျပီး တတ္ခဲ့ၾကတယ္။ အဲ့ဒီမွာ အေရးၾကီးတဲ့ တစ္ခုကုန္ေနတာေတြ႔တယ္။ ဘာလည္းဆိုေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔ရဲ့ အားေဆးလို႔ ေျပာလို႔ရတဲ့ ကြမ္းယာပဲ။ ကံကေကာင္းခ်င္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္ အစ္ကို၀မ္းကြဲေတြက ကြမ္းယာကို ေက်ာပိုးအိတ္ တစ္လံုးအျပည့္ ၀ယ္လာတယ္ဗ်ာ။ ဒါနဲ႔ပဲ ဒီကိစၥေလးကလည္း အဆင္တသင့္နဲ႔ ေျပလည္သြားတယ္။ ဒါနဲ႔ ေတာင္ေပၚစတတ္ၾကေရာ။ သိၾကတဲ့ အတိုင္း ေတာင္ေပၚစစတတ္ျခင္းက ေတာင္ေျခနားက ရြာေလးေတြကိုျဖတ္သြားရတယ္ေလ။ မီးမရွိဘာမရွိနဲ႔ ေနရာေလးေတြပါ။ အဲ့ဒီေနရာေလးေတြကို ျဖတ္တဲ့ အခါသူတို႔ကလည္း သူတို႔ဖြင့္ထားတဲ့ မီးတုတ္ေရာင္းတဲ့ ဆိုင္ေလးေတြ၊ ေတာင္ေ၀ွးေရာင္းတဲ့ ဆိုင္ေတြကေန ၀ယ္သြားပါ ဘာညာနဲ႔ ေရာင္းပါေသးတယ္။ သူတို႔ကိုၾကည့္လိုက္ေတာ့ အိပ္ခ်င္မူးတူးေတြနဲ႔။ ေၾသာ္ေတြးမိပါတယ္။ ၀မ္းေရးဆိုေတာ့ လူေတြျဖတ္သြားတာနဲ႔ သူတို႔လဲ ေရာင္းရမလားဆိုျပီး ထထျပီး ေအာ္ေနရတာကိုးလို႔။ ဒါနဲ႔ ကြ်န္ေတာ္က မီးတုတ္ေလးနဲ႔ ေတာင္ေ၀ွး၀ယ္မလို႔ သြားေတာ့ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က မ၀ယ္နဲ႔တဲ့ မီးတုတ္ေတြက အလြန္ဆံုးခံ ၁၅ မိနစ္ေလာက္ပဲ ခံတာတဲ့။ ကြ်န္ေတာ္ကလဲ ဘယ္ေလာက္ပဲ ခံခံ ဓာတ္မီးက ႏွစ္ေခ်ာင္းပဲ ပါေတာ့ မီးတုတ္၀ယ္ရမွာပဲ ဆိုျပီး၀ယ္လိုက္ပါတယ္။ ၀ယ္ျပီးေတာ့ အစပိုင္းမွာ လူေတြက အားလံုး ၂၂ ေယာက္လံုး တူတူတတ္ၾကတာပါပဲ။ တတ္တဲ့ အခ်ိန္က ကြ်န္ေတာ့္အထင္ ည ၁၂ နာရီခြဲထက္ မေစာဘူးလို႔ထင္တယ္။ အစပိုင္းေတာ့ တူတူတတ္ၾကတာပဲ။ ဒီထဲမွာ သရဲေၾကာက္တဲ့ လူကလဲ ပါေသးတယ္။ ျပီးေတာ့ တစ္ေယာက္ကလုပ္ေသးတယ္ သူၾကားဘူးတယ္တဲ့ ညဘက္ေတြမွာ ေတာင္တတ္လမ္းတခ်ိဳ႕ေနရာေတြမွာ ဓားျပ ေတြရွိတယ္ဆိုပဲ။ ကြ်န္ေတာ္ကလည္း ဟာဒီေလာက္လူအုပ္ၾကီး တိုက္ရဲတဲ့ ေကာက္တိုက္ေပါ့။ ဟုတ္တယ္ဟုတ္။ ဒါနဲ႔ အားလံုးတူတူ တတ္လာၾကတယ္။ ျပီးေတာ့ ကြမ္းယာေတြကိုလဲ ခြဲေ၀ယူၾကေပါ့ေလ။ ျပီးေတာ့ ကိုယ့္ေ၀စုနဲ႔ ကိုယ္ပဲ ၀ါးရင္းတတ္ေနၾကတာေပါ့။ ဒီလိုနဲ႔ သြားေနၾကရင္း တျဖည္းျဖည္း လူေတြက ကြဲလာတယ္။ လူေတြက မ်ိဳးစံုမဟုတ္လား အေမာခံႏိုင္တဲ့ လူက ပိုျပီး အေရွ႕ေရာက္တာေပါ့။ အဲ့ဒီမွာ လူက သံုးဖြဲ႔ကြဲသြားတယ္။ အေရွ႕ဆံုးမွာက ၄ေယာက္ ျပီးေတာ့ အလယ္အဖြဲ႔ကြ်န္ေတာ္တို႔က ၆ ေယာက္ က်န္တဲ့လူေတြက ေနာက္ဆံုးအဖြဲ႔ လူကုန္။ ေနာက္ဆံုးအဖြဲ႔မွာက ကြ်န္ေတာ့္ အစ္ကို၀မ္းကြဲ တစ္ေယာက္ ပါတယ္ သူက နည္းနည္း၀ေတာ့ အေမာမခံႏိုင္ဘူးေလ။ သူ႔ကို ေစာင့္ေခၚရင္းနဲ႔ ေနာက္က အဖြဲ႔က ေ၀းျပီးက်န္ခဲ့တာေပါ့။ ဒီလိုနဲ႔ ကြ်န္ေတာ္တို႔လလည္း နားရင္းတတ္တတ္လာၾကတယ္။ တျဖည္းျဖည္းလဲ လူေတြက ပိုေ၀းလာၾကတယ္။ ေတာင္ေပၚကိုတတ္ရင္းနဲ႔ လူေတြအားလံုးလည္း ေမာလာၾကတယ္။ ေဆာင္းတြင္းေအးစက္ေနတဲ့ အခ်ိန္ၾကီးမွာ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ေလးေယာက္သား အကၤ်ီမကပ္ႏိုင္ဘူးျဖစ္ေနတာေပါ့။ အေပၚပိုင္း ကိုယ္တံုးလံုးေတြနဲ႔။ လူေတြက ေခြ်းေတြစို ေလက ဖိတိုက္ ပူေနရာကေန ေအးလာျပီ အ၀တ္ျပန္၀တ္။ ဒါနဲ႔ကို လံုးလည္ခ်ာလည္လိုက္ေနေရာ။ ေနာက္ပိုင္းေတာ့ အေအးက အရမ္းၾကမ္းလာေတာ့ အေႏြးထည္ပါ ထပ္၀တ္ရတဲ့ ဘ၀ေရာက္ေရာ။ ဒီလိုနဲ႔ တတ္လာရင္းနဲ႔ ည ၃ နာရီေလာက္ေရာက္ေတာ့ ပင္ပန္းလို႔ ဆိုျပီး အေရွ႕က အဖြဲက ကြ်န္ေတာ္တို႔ကို ေစာင့္ရင္းနဲ႔ တစ္ေနရာမွာ ထိုင္ခံုေတြေတြ႔ေတာ့ ၀င္အိပ္ေနၾကတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔လဲ သူတို႔ဆီေရာက္ေတာ့ ခဏနားတဲ့ အေနနဲ႔ ၀င္အိပ္ၾကတယ္။ လူက ပင္ပန္းတာကလည္း ပင္ပန္း အိပ္ေရးပ်က္ထားတာလည္း ပါေတာ့။ အိပ္ကိုေပ်ာ္သြားေရာ။ နာရီ၀က္ေလာက္ၾကာေတာ့ ေတဇာလင္းဆိုတဲ့ သူငယ္ခ်င္းက ႏႈိးလို႔ ထျပီး မုန္႔ေတြဘာေတြ အဲ့ဒီနားက လမ္းဆိုင္ေလးမွာပဲ ၀ယ္စားလိုက္တယ္။ ျပီးေတာ့ ေတဇာလင္းနဲ႔ ေနာင္ေနာင္နဲ႔က ရန္ျဖစ္ေနတယ္ဗ်ာ။ ဘာလို႔တံုးလို႔ေမးေတာ့ ေတဇာလင္းက အိပ္ေနရင္းေအးေနေတာ့ အေႏြးထည္ထ၀တ္တယ္တဲ့။ ေနာင္ေနာင္ကလည္း ေအးေနလို႔ ေကြးေနတာ ေတဇာလင္းက ေနာင္ေနာင္ကို အေႏြးထည္ေလးေတာင္ ယူ၀တ္ဖို႔ မေျပာလို႔ အၾကင္နာမဲ့ တယ္ဘာညာနဲ႔ ျပႆနာျဖစ္တာပဲ။ ျပီးေတာ့လည္း ေနာက္ေနာက္ေျပာင္ေျပာင္နဲ႔ ျပီးသြားတာပါပဲ။ ဒါနဲ႔ ဆက္တတ္ၾကရင္းနဲ႔ လမ္းမွာ ကြ်န္ေတာ္တို႔လိုပဲ တတ္ေနတဲ့ အဖြဲ႔နဲ႔ ေတြ႔တယ္။ သူတို႔က အန္တီတစ္ေယာက္ရယ္ ေကာင္မေလးသံုးေယာက္ရယ္။ တူ၀ရီးေတြတဲ့။ အဲ့ဒီမွာ အေရွ႕အဖြဲနဲ႔ စကားလက္ဆံုေတြက်လို႔ အိုေကေနျပီ။ ျပီးေတာ့ တျဖည္းျဖည္း လူေတြကြဲသြားျပန္ေရာ ေကာင္မေလးႏွစ္ေယာက္နဲ႔ အေရွ႕အဖြဲနဲ႔က ေ၀းသြားျပီး ကြ်န္ေတာ္တို႔ အလယ္အဖြဲ႔က အေဒၚနဲ႔ တူမတစ္ေယာက္နဲ႔ တူတူက်န္ခဲ့တယ္။ ေနာက္ပိုင္းေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔ အဖြဲ႔က ၂ ေယာက္ကပါ ႏွာေခါင္းေရာဂါျဖစ္ျပီး အေရွ႕အဖြဲ႔နဲ႔ ေပါင္းလိုက္တယ္ဗ်ာ။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ကေတာ့ ေအးေဆးပဲ ေျဖးေျဖးမွန္မွန္တတ္ၾကတာေပါ့။ ဒီလိုနဲ႔ လမ္းမွာတေနရာေရာက္ေတာ့ အဲ့ဒီေနရာက ေတာေတာ္ေတာ္ေလးထူတယ္ဗ်။ ေဘးနာကေန ရွီးရွီးရွဲရွဲ အသံေတြၾကာရပါေရာ။ ကြ်န္ေတာ္စၾကာရတာေလ။ ကြ်န္ေတာ္လည္း ေနာင္ေနာင္တို႔ ေအာင္ပိုင္တို႔ အားလံုးကို ေဟ့ေကာင္ေတြ အသံၾကားတယ္ကြ။ ေျမြေတြဘာေတြ ေတာတိုးတာလား မသိဘူးဆိုျပီးေျပာေတာ့ အားလံုး အေဒၚၾကီးေတြပါအပါအ၀င္ တခါတည္း အနားကိုေျပးကပ္ျပီး လူကို စုသြားၾကတယ္။ ေၾကာက္ျပီး လက္ထဲက ဓာတ္မီးေလးနဲ႔ အေဒၚၾကီးက ထိုးၾကည့္တယ္။ အားလံုးမလႈပ္ရဲပဲ ေစာင့္ၾကည္ေနၾကတယ္။ ေနာက္ၾကာလာေတာ့မွ ေသခ်ာၾကည့္ေတာ့ ေတာင္ေပၚကို သြယ္ထားတဲ့ ေရပိုက္လိုင္းက ေရေတြ တင္ေနေတာ့ အသံထြက္ေနတာျဖစ္ပါေရာလား။ ဒီလိုနဲ႔ တတ္လာၾကတာ အခ်ိန္က မနက္ေနထြက္စ ၆ နာရီေလာက္ေရာက္လာေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔ အလယ္အဖြဲ႔က ေတာ္ေတာ္ေလး နီးကပ္ေနျပီ ေတာင္ေပၚေရာက္ေတာ့။ ေနာက္ဆံုးအဖြဲ႔ကေတာ့ အရိပ္အေရာင္ေတာင္ မျမင္ရဘူး။ ၆ နာရီခြဲေလာက္ေရာက္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔ အေရွ႕အဖြဲ႔က အစ္ကို၀မ္းကြဲ ကိုခိုင္နဲ႔ ဆံုတယ္။ သူကကြ်န္ေတာ္တို႔ကို ေစာင့္ေနတာဆိုျပီး အဖြဲ႔နဲ႔ တူတူျပန္လိုက္လာတယ္။ သူက တစ္လမ္းလံုးလည္း ကြ်န္ေတာ္တို႔နဲ႔ ေတြ႔လိုက္ ျပီးရင္ အေရွ႕အဖြဲ႔ဆီ ျပန္ေရာက္သြားလိုက္နဲ႔ မေမာတတ္ဘူးဗ်ာ။ ေအးေဆးပဲ တတ္ေနတာ။ ပါးစပ္မွာလည္း ကြမ္းေတြစားထားတာ ေပေနေရာ။ သူက ပါးစပ္ျပဲေတာ့ ကြမ္းစားထားျပီးရင္ နီေနတဲ့ သြားေတြက ရဲျပီး ေၾကာက္ဖို႔ ေကာင္းတယ္။ သူနဲ႔ ပတ္သတ္ျပီး လမ္းမွာ အားလံုးေၾကာက္ျပီး ေအာ္ခဲ့တာေလးကိုလည္း ေျပာဦးမွ။ အဲ့ဒီေနရာေလးက ေမွာင္မဲေနတာဗ် လထြက္ေနေပမဲ့ အေပၚက အပင္ေတြအုပ္ထားလို႔ ဘာမွမျမင္ရဘူး ဒီျပင္အဖြဲ႔က အန္တီၾကီးကလည္း သူဓာတ္မီးအားကုန္သြားတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ကြ်န္ေတာ္တို႔လည္း အဲ့ဒီေနရာကို ဒီတိုင္းျဖတ္ၾကရတာေပါ့။ ျဖတ္ေနတုန္းတစ္၀က္မွာ လမ္းေလးေဘးနားက မီးလင္းေနလို႔ လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ အားလံုး ေၾကာက္ျပီး အားဆိုေအာ္ေတာ့တာပဲ။ ဘာလို႔လည္းဆိုေတာ့ ေဘးနားမွာ မတ္မတ္ၾကီးရပ္ျပီး Handphone က မီးေလးနဲ႔ ေစာင့္ေနတဲ့ ကိုခိုင္ကို ေတြ႔လိုက္ရတာကိုး။ သူက ျပီးေတာ့ ရယ္ျပေနေတာ့ အားလံုးလန္႔သြားတာေပါ့။ စဥ္းစားၾကည့္ေလ ကြမ္းစားထားလို႔ ရဲေနတဲ့ သြားနဲ႔ ေမွာင္ေနတဲ့ လမ္းမွာ ဖုန္းရဲ့ မီးမွိန္မွိန္ေလးနဲ႔ လူကို အေမွာင္ထဲမွာေတြလိုက္ရတာကိုး။

ဒါနဲ႔ ေတာင္ေပၚကိုဆက္တတ္လာၾကတာ ၇ နာရီေလာက္ေရာက္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔ အလယ္အဖြဲ႔က ဘိုးဘိုးၾကီး နတ္နန္းဆိုလား မသိပါဘူးေရာက္တယ္။ လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားလည္း လင္းေနျပီဆိုေတာ့ ေတာင္ေပၚကေနျပန္ဆင္းေနၾကပါျပီ။ အဲ့ဒီမွာ အဲ့ဒီနတ္နန္းက မိုက္နဲ႔ ေအာ္ေနတဲ့ အသံၾကားရတယ္။ ေတာင္ေပၚပဲ တတ္တတ္ေတာင္ေအာက္ပဲ ဆင္းဆင္း ဘိုးဘိုးၾကီးကို ေဗာင္းေတာ္လွဴမွ ေဘးကင္းတယ္ဘာညာေပါ့ေလ။ ျပီးေတာ့ အတင္းကို လူေတြကို သူတို႔ နတ္နန္းထဲ ဆြဲေခၚပါေရာ။ ပါသြားတာေပါ့။ ျပီးေတာ့ အတင္းၾကီးပဲဗ်ာ ေဗာင္းေတာ္လွဴရမယ္တဲ့ ၅၀၀တဲ့။ ပိုက္ဆံေတာ့ မႏွေမ်ာပါဘူး အတင္းၾကီး လွဴခိုင္းလို႔ မလွဴဘူးဗ်ာဆိုျပီး ကြ်န္ေတာ္တို႔က ထြက္လာၾကေရာ။ အဲ့ဒီမွာ အဲ့ဒီကလူက မင္းတို႔ ေကာင္ေတြမိုက္ရိုင္းတယ္ဘာညာနဲ႔ ေျပာပါေရာ။ ေျပာလည္း ေျပာေရာ ကိုခိုင္ကေနျပီး ခင္ဗ်ားတို႔က အတင္းၾကီး ေစတနာမပါပဲ လုပ္ခုိင္းတာကိုး ဘာညာေျပာေတာ့ သူတို႔ဘက္ က ေနာက္ထပ္ ၅ ေယာက္ေလာက္ပါျပီး ကြ်န္ေတာ္တို႔ကို ဖိုက္တင္ ပေလးေတာ့မလိုလုပ္လာေရာ။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ကလည္း လူမနည္းမွမနည္းပဲ ေအးေဆးေပါ့။ အဲ့ဒီအခ်ိန္မွာ ေနာက္ဆံုးအဖြဲ႔က ငါးေယာက္ထပ္ေရာက္လာပါေရာဗ်ာ။ အဲ့ဒီငါးေယာက္က အေကာင္ၾကီးေတြက အၾကီးၾကီးေတြေလ။ တခါတည္း ဘာျဖစ္တာလည္း ဘာလည္းနဲ႔ ၀င္ျဖဲေရာ။ အဲ့ဒီက်မွ ဟိုဘက္က လူေတြက ဘာမွ မဟုတ္ပါဘူးဆိုျပီး ေလ်ာ့သြားတာ။ ျပီးေတာ့ ဆက္ထြက္လာတာ ေတာင္ေျခ အ၀င္ေနရာေလးရွိတယ္ အဲ့ဒါလည္း နတ္နန္းပါပဲ ေတာ္ေတာ္ေလး ၾကီးတယ္။ ဘာဆိုတာေတာ့ မမွတ္မိဘူး။ အဲ့ဒီဟာက ပိုဆိုးတယ္။ လမ္းၾကီးကိုပိတ္ျပီး လူသြားလမ္း ေသးေသးေလးပဲ ဖြင့္ထားတယ္။ ျပီးေတာ့ အေ၀းၾကီးကတည္းက သူတို႔ အလွဴခံတဲ့ အသံကို မိုက္နဲ႔ ေျပာေနလို႔ ၾကားေနရတာ။ ေစာေစာက အတိုင္းပါပဲ။ ေဘးကင္းေအာင္ ဘာညာနဲ႔ အလွဴခံတာ။ လာသမွ်လူကို ကန္ေတာ့ ခိုင္းတာလည္း ပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ အဖြဲ႔လည္း ၾကည့္တာေပါ့ အဲ့ဒီေနရာကို ျဖတ္ရင္ ဖိနပ္ခြ်တ္ဖို႔ လိုလားလို႔။ သူတို႔က ဘာမွ် မေရးထားဘူး။ ေနာက္ျပီး အေရွ႕က ျဖတ္သြားတဲ့ လူေတြ ေတာင္ေပၚက ဆင္းလာတဲ့ လူေတြကို ၾကည့္ေတာ့လည္း တစ္ေယာက္မွ ဖိနပ္မခြ်တ္ဘူး။ ဒီေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔လည္း မခြ်တ္ဘူးေပါ့။ ျဖတ္သြားၾကတယ္။ အဲ့ဒီမွာ ေနာက္ဆံုးက ျဖတ္တာက ကြ်န္ေတာ္။ အဲ့ဒီလိုျဖတ္ျပီးေတာ့ ဟုိဘက္ ထိပ္လည္းေရာက္ေရာ အလွဴခံတဲ့ လူက ေဟ့ ဖိနပ္နဲ႔ ျဖတ္လို႔ မရဘူးဆိုျပီး မိုက္နဲ႔ လွမ္းေအာ္ပါေရာ။ ကြ်န္ေတာ္လည္း တင္းသြားတာေပါ့။ အဲ့ဒါဆို ခင္ဗ်ားတို႔ စာနဲ႔ ေရးထားပါလား။ ေနာက္ျပီး စ၀င္ထဲက ဖိနပ္ခြ်တ္လို႔ ေျပာပါလားေပါ့။ သူကမင္းတို႔ မသိဘူးလား ဘာညာနဲ႔ေျပာတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ကိုလည္း ဗုဒၶဘာသာ မဟုတ္ဘူးလား ဘာညာနဲ႔။ ကြ်န္ေတာ္ကလည္း တင္းျပီး ဗုဒၶဘာသာ မွာ အဲ့ဒီလို နတ္မရွိဘူးဆိုျပီး ျပန္ေျပာနဲ႔။ ေတာ္ေတာ္ေလး အေျခအေနက တင္းမာလာေရာ။ ေတာင္ေပၚက ဆင္းလာတဲ့ လူေတြကလည္း ကြ်န္ေတာ့္ ဘက္ကေန ဟုတ္တယ္ ခင္ဗ်ားတို႔ စာေရးထားပါလား ဘာလားနဲ႔ အကုန္၀ိုင္းေျပာေတာ့မွ ကြ်န္ေတာ္တို႔ကို မငိးတို႔ကို နတ္က်ားကိုက္လိမ့္မယ္ဘာညာနဲ႔ ေျပာေရာ။ ကြ်န္ေတာ္ကလည္း အဲ့ဒီလို ကိုက္မယ္ဆို ခင္ဗ်ားနတ္က်ား လာသာကိုက္ခိုင္းဗ်ာလို႔ ေျပာလိုက္တယ္။ ေတာင္ေပၚက ဆင္းလာတဲ့ လူေတြကလည္း ဆက္မဆင္းပဲ ကြ်န္ေတာ္တို႔ကို ၾကည့္ျပီး ကြ်န္ေတာ္အဲ့ဒီလို ေျပာလိုက္တာကို သေဘာက်ျပီး ၀ိုင္းရယ္တယ္။ ျပီးေတာ့ အဲ့ဒီ လူေတြ အဖြဲ႔ကို ၀ိုင္းျပီး ေျပာပါေလေရာ။ ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ လူစြမ္းေကာင္းၾကီးကို ျဖစ္သြားတာပဲ။ အမွန္ကေတာ့ သူတို႔ အတင္း၀င္ ကန္ေတာ့ ခိုင္းတာကို ကြ်န္ေတာ္တို႔က မကန္ေတာ့လို႔ပါ။ ေနာက္ျပီး အဲ့ဒီ နတ္နန္းအလွဴခံေတြက တကယ္ေတာ့ ကန္ထရိုက္ဆြဲထားတာေတြပါဗ်ာ။ သူတို႔ ကိုယ္တိုင္ ယံုၾကည္လို႔ မဟုတ္ဘူး။ ပိုက္ဆံအတြက္ အလွဴခံေနတာ။ ဒါကို သိလို႔ တမင္ကို ကြ်န္ေတာ္ကလည္း ျပန္ကို ေျပာျပီး ရန္ျဖစ္ခဲ့တာ။ ဒီလို႔နဲ႔ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ေတာင္ေပၚကို ေရာက္ၾကတယ္ ၇ နာရီခြဲေလာက္ရွိျပီထင္တယ္။ အဲ့ဒီက်မွ အေရွ႕အဖြဲက ကြ်န္ေတာ့ အစ္ကို၀မ္းကြဲရဲ့ တပည့္တစ္ေယာက္က ရင္ျပင္ေတာ္ေပၚတတ္တဲ့ လမ္းနားက ကားေတြ ျဖတ္တဲ့ ဂိတ္ကေန ေစာင့္ျပီး အေရွ႕အဖြဲ႔ရွိတဲ့ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ေခၚသြားတယ္။ အဲ့ဒီ အစ္ကို႔ရဲ့ တပည့္က အရမ္းျမန္တယ္ဗ်။ သူက ကြ်န္ေတာ့္ အစ္ကို၀မ္းကြဲရဲ့ အ၀တ္အစားအိတ္ေတြကိုပါ ယူျပီးတတ္တာေတာင္ ဘယ္အခ်ိန္ေရာက္လည္းေမးေတာ့ ၅ နာရီခြဲတည္းက ေရာက္ေနတာတဲ့။ ျပီးေတာ့ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွာ မနက္စားစားက်ျပီး ေနာက္ဆံုးအဖြဲ႔ကို ေစာင့္ေနၾကတယ္။ ေနာက္ဆံုးအဖြဲ႔ကေတာ့ လူငယ္ ေျခက်ေတြၾကီးပဲဆိုေတာ့ ၉ နာရီေလာက္မွ ေရာက္လာေတာ့တယ္။ ျပီးေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔လည္း တည္းခိုခန္းငွားဖို႔ ရင္ျပင္ေတာ္ေပၚတတ္ခဲ့ၾကတယ္။ အရမ္းလည္း ပင္ပန္းျပီး အိပ္ခ်င္ေနၾကျပီကိုး။

လင္းငယ္

ေတာင္ေပၚသို႔

ရန္ကုန္ကေန ေအာင္မဂၤလာ အေ၀းေျပးကား၀င္းထဲကို ညေန ဘက္ၾကီးေရာက္သြားတယ္။ ကားလက္မွတ္ကေတာ့ ၾကိဳျပီးမွာထားလို႔ ရေနပါတယ္။ ဒါနဲ႔ ကားလာမဲ့ အခ်ိန္ကိုေစာင့္ရင္းနဲ႔ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွာထိုင္ျပီး ေတာ္ကီေတြပြားၾကတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ကားလာခါနီးျပီမို႔ ကားဂိတ္ထဲကို၀င္ေစာင့္ေနတယ္။ ဒီမွာပဲ မုန္႔ေရာင္းတဲ့ ကေလးမေလးေတြ အမ်ားၾကီး ကြ်န္ေတာ္တို႔ အဖြဲ႔ဆီကို ကပ္လာၾကတယ္။ ဒါနဲ႔ ကြ်န္ေတာ္တို႔ အဖြဲ႔က သိပ္မမ်ားပါဘူး။ ကားဂိတ္မွာ တူတူသြားမဲ့ သူက အားလံုးေပါင္း ၁၅ ေယာက္။ ေနာက္ျပီး ဖုန္းနဲ႔ လွမ္းခ်ိတ္ထားတဲ့ အစ္ကို ၀မ္းကြဲနဲ႔ ေယာက္ဖေတြက အားလံုးေပါင္း၆ေယာက္။ ျပီးေတာ့ အလုပ္မျပီးေသးလို႔ ေနာက္မွ လိုက္လာမယ္ဆိုတဲ့ လူက တစ္ေယာက္နဲ႔။ ေပါင္းႏွစ္ဆယ့္ႏွစ္ေယာက္ေပါ့ဗ်ာ။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ဆီကို ကေလးမေလးေတြက ရႈေဆးေတြ၊ မုန္႔ေတြ၊ ေရဘူးေတြ လာေရာင္းတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔လည္း လိုအပ္တာေလးေတြ ၀ယ္ေပါ့ေလ။ အဲ့ဒီမွာ အဖြဲ႔ထဲက ကိုမဲၾကီးက ေကာင္မေလးကို ေစ်းစစ္ေနပါေရာ။ ဘာ၀ယ္၀ယ္ နည္းနည္းကို ေလွ်ာ့ခိုင္းျပီး ေနတာပဲ။ ေနာက္ေတာ့လဲ အဆင္ေျပသြားပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ကားေရာက္လာေတာ့ ကားေပၚကို အလုအယက္တတ္ေပါ့ေလ။ ကားရဲ့ ေနာက္ပိုင္း တစ္ျခမ္းလံုးက ကြ်န္ေတာ္တို႔ အဖြဲ႔ၾကီးပဲ။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ရဲ့ အဖြဲ႔အသံၾကီးပါပဲ ကားထဲမွာလဲ။ ဒီလိုနဲ႔ ကားလဲ ထြက္ေရာ ေတၾကီးဆိုတဲ့ ေတဇာလင္းက ေကာင္မေလးကို သတိရတယ္ဆိုျပီး ကြ်န္ေတာ့္ ဖုန္းကို အတင္းလုလို႔ ဖုန္းနဲ႔ ေၾကြေနပါေရာ။ ေနာက္လွည္းကူးလည္း ေက်ာ္ေရာ ဖုန္းလိုင္းျပတ္သြားတယ္။ ၀မ္းသာလိုက္တာေလ။ ဟီဟီ။

ဒီလိုနဲ႔ ကားၾကီးက လမ္းမေပၚမွာသြားေနတာ ညဘက္ကိုေတာင္ ေရာက္လာတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ အဖြဲ႔ထဲမွာအရက္ေသာက္တဲ့လူ ေဆးလိပ္ေသာက္တဲ့လူ ကြမ္းစားတဲ့လူ အမ်ားၾကီးပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ ကြမ္းတစ္ခုပဲ ၾကိဳက္တာဗ်။ အဖြဲ႔ထဲမွာလည္း ကြမ္းကေတာ့ ၂ ေယာက္ပဲ မစားတာ က်န္တာ ဂ်ိဳးၾကီးပဲ။ စားခ်က္ေျပာပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ရန္ကုန္က ေန၀ယ္လာတဲ့ စင္ကနယ္၊ အာေမႊး၊ ဖာလာနဲ႔ ကြမ္းယာ ၅ ေထာင္ဖိုးက ပဲခူးမေရာက္ဖူး ကုန္ေရာ။ စားလားမစားလားက အဲ့ဒါသာၾကည့္။ ကားေပၚမွာလဲ ကားသမားေတြက မ်ိဳးၾကီး သီခ်င္းဖြင့္ထားတာကို လုိက္ဆိုျပီး ျမဴးေနၾကတာေပါ့။ တစ္ခုေတာ့ ရွိတယ္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ အရက္ေသစာ လံုး၀မေသာက္ထားပါဘူး။ အားလံုးစံုလို႔ သာေပ်ာ္ေနၾကတာရယ္။ ဘုရားသြားမွာ မေကာင္းတာမလုပ္တာေေတာ့ ယံုပါဗ်ာ။ တစ္ကားလံုးမွာ ရွိတဲ့ ေယာက္က်ားေလးေတြလဲ ကြ်န္ေတာ္တို႔ အဖြဲ႔နဲ႔ အဆင္ေျပျပီး ေတာ္ကီေတြပြားရင္းလိုက္သြားလိုက္တာ က်ိဳက္ထီးရိုး ကင္မြန္းစခန္းကို ည ဆယ္နာရီခြဲေလာက္မွာ ေရာက္သြားတယ္။ ဟိုေရာက္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔ အစ္ကို၀မ္းကြဲေတြက ေရာက္ေနျပီ။ သူတို႔က ဆိုင္ကယ္ေတြနဲ႔ လာၾကတာဆိုေတာ့ ျမန္တာေပါ့။ ဒီလိုနဲ႔ ေနာက္ကလိုက္လာမဲ့ တစ္ေယာက္ကို ေစာင့္ေနၾကတယ္။

ကြ်န္ေတာ့္အစ္ကို အရင္းနဲ႔ တစ္၀မ္းကြဲက ဆိုင္ကယ္ယူသြားျပီး က်ိဳက္ထိုျမိဳ႕ကေန က်ိဳက္ထီးရိုးကို လာတဲ့လမ္းထိပ္ကေန သြားျပီးေစာင့္ေနတယ္။ သူတို႔ သြားျပီး ၁ နာရီေလာက္ၾကာေတာ့ ဟိုအစ္ကိုၾကီးက ဆိုင္ကယ္ ကယ္ရီနဲ႔ ေရာက္လာပါေရာ။ ဒီေတာ့မွ မေတြ႔ဘူးလားဆိုေတာ့ မေတြ႔ခဲ့ဘူး အ၀င္အထြက္လြဲေနတယ္ထင္တယ္ဆိုျပီး ကြ်န္ေတာ္တို႔လိုက္ရွာဖို႔ျဖစ္ေတာ့တယ္။ ဒီေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ရယ္ ကြ်န္ေတာ့္ ေယာက္ဖရယ္ ႏွစ္ေယာက္သား ဆိုင္ကယ္ကိုဆြဲျပီး လိုက္ေခၚရေရာ။ ကြ်န္ေတာ္မွာဗ်ာ ေဆာင္းတြင္းၾကီး ဆိုင္ကယ္နဲ႔ ေမာင္းေနရတာလဲ ကြ်န္ေတာ္ဆိုေတာ့ စဥ္းစားသာၾကည့္။ ေမာင္းေနရင္းနဲ႔ကို လူကတံုေနေရာ။ ကင္မြန္းစခန္း၀င္တဲ့လမ္းကလည္း သိတဲ့အတိုင္းပဲေလ ေတာေတြကေဘးတစ္ဖက္တစ္ခ်က္ မွာဆိုေတာ့ လူက လန္႔ကလဲ လန္႔ေသးတယ္။ အေရးနဲ႔ အေၾကာင္းအေနာက္က ေယာက္ဖက ေသးေပါက္ခ်င္လို႔ ဆိုလို႔ ရပ္ေပးရေသးတယ္။ ေယာက္ဖကလည္း တာ၀န္ေက်တယ္ လမ္းမွာေတြ႔သမွ်ဆိုင္ကယ္ေတြကို ရဲလင္းဦးလား ေဟ့ ဆိုျပီး လိုက္ေအာ္ေမးေတာ့တာပဲ။ ေတာ္ေသးတယ္ မိနစ္၂၀ ေလာက္ေမာင္းျပီးေတာ့ သူတို႔နဲ႔ လမ္းတစ္၀က္မွာဆံုျပီး ျပန္လာခဲ့ၾကတယ္။ ေတာင္ေျခဆီကိုေပါ့။ ေတာင္ေျခေရာက္ေတာ့ အားလံုးကို ဆႏၵေတာင္းခံေတာ့ အခုခ်က္ခ်င္းတတ္မယ္ဆိုတာနဲ႔ အားလံုး အထုတ္အပိုးေတြလြယ္ျပီး ေတာင္ေျခကေန ေတာင္ေပၚကို စတတ္ခဲ့ၾကတယ္။ ေတာင္ေပၚတတ္တာမွာ ဓာတ္မီးႏွစ္လက္နဲ႔ က်န္တာက မီးတုတ္ေတြ ၀ယ္သြားျပီး တတ္ၾကတာပဲ။ ေပ်ာ္စရာၾကီးပါ။ ေနာက္မွ ထပ္ေျပာျပမယ္။

လင္းငယ္

လြမ္းရတဲ့ ျမန္မာျပည္ သို႔ ျမန္မာျပည္သို႔

ျပီးခဲ့တဲ့ ႏွစ္ ၂၀၀၈ ဒီဇင္ဘာလက ျမန္မာျပည္ကို မိသားစုအားလံုး ျပန္သြားခဲ့ၾကတယ္။ အေပ်ာ္ဆံုးေပါ့ဗ်ာ။ ျဖစ္ႏိုင္ရင္ ျမန္မာျပည္မွာေတာင္ အျပီးျပန္ေနခ်င္ေသးတာပဲ။ ဒီလိုလူဆိုေတာ့ ျမန္မာျပည္ျပန္ရမယ္ဆိုရင္ အခ်ိန္မေရြး ၀ဲကမ္းပါပဲေပါ့။ စလံုးကေန ျမန္မာျပည္ကို မနက္အေစာၾကီး ေလယာဥ္နဲ႔ ဒိုးသြားတာ မိသားစုေလးေယာက္ ဟိုလည္းေရာက္ေရာ Immigration ျဖတ္ျပီးတာနဲ႔ လာၾကိဳလားလို႔ အေဒၚေတြ ဦးေလးေတြကို လွမ္းၾကည့္ေတာ့ တစ္ေယာက္မွမေတြ႔။ မိသားစုေလးေယာက္လံုး စိတ္ပူသြားတယ္။ ဖုန္းဆက္ျပီး ေသခ်ာေျပာထားပါရဲ့နဲ႔ တစ္ေယာက္မွမေတြ႔။ မၾကာပါဘူး ၁၅ မိနစ္ေလာက္ေနေတာ့ ေရာက္လာၾကေရာ။ ဒီေတာ့မွ ကားေပၚတက္ စကားေတြေျပာျပီး ကိုယ္နဲ႔ ေ၀းကြာခဲ့တဲ့ အိမ္ေလးကိုသြားခဲ့တယ္။ အိမ္ေလးက ႏွစ္ေပါင္းၾကာၾကာခြဲခြာ ခဲ့ရေပမဲ့ မေျပာင္းလဲပါဘူး။ ဦးေလးေတြ အေဒၚေတြရဲ့ ေစာင့္ေရွာက္မွဳေအာက္မွာ အရင္အတိုင္း ေနခ်င္ဖို႔ ေကာင္းေနဆဲပဲ။ ၀မ္းနည္းစရာ တစ္ခုေတာ့ လမ္းမွာ ကားေပၚကလိုက္လာရင္းနဲ႔ ေတြ႔ရတာကေတာ့ အရင္လို မဟုတ္ပဲ သစ္ပင္တခ်ိဳ႕ မရွိေတာ့တာပဲ။ အရင္က သြားခဲ့ဖူးတဲ့ လမ္းတခ်ိဳ႕က သစ္ပင္ၾကီးေတြ အံု႔မွိဳင္းခဲ့ေပမဲ့ အခုေတာ့ ဟာလာဟင္းလင္းၾကီး ျဖစ္လို႔။ စိတ္ထဲမွာ တစ္ခုခုလိုသြားသလိုလို။ ရန္ကုန္ျမိဳ႕ၾကီးလည္းပဲ အရာရာ ေျပာင္းလဲသြားျပီကိုး။ ဇရာရဲ့ ထုေထာင္းမွဳေပါ့ေလ။ မေျပာင္းလဲတာေလးတစ္ခုကေတာ့ ပ်က္စီးေနတဲ့လမ္းေတြ မတရားေမာင္းေနတဲ့ Bus ေတြပါပဲ။ လမ္းေတြကေတာ့ အရင္ကပ်က္စီးသလို ယခုတိုင္ေအာင္ ပ်က္စီးလွ်က္။ ေၾသာ္ ဘာပဲေျပာေျပာ ကိုယ္ထင္ကုတင္ေရႊနန္းဆိုေတာ့ ရန္ကုန္ျမိဳ႕ၾကီးက လွပေနဆဲပဲ။ ဒီလိုနဲ႔ အိမ္ကိုေရာက္လို႔ အထုတ္အပိုး ေတြခ်ျပီး မေတြ႔တာၾကာျပီ ျဖစ္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြကို ဖုန္းဆက္ နီးနီးနားနားရွိတဲ့လူေတြဆီသြားဖို႔ အေဒၚ့ဆီက ပိုက္ဆံေခ်းျပီး သူငယ္ခ်င္းေတြကို ေလွ်ာက္ေတြ႔လိုက္တယ္။(ပိုက္ဆံေခ်းခဲ့တာ ျပန္ေတာင္ မဆက္ခဲ့ရဘူး။ဟီး)။ လမ္းထဲက လူေတြကိုေလွ်ာက္ႏွဳတ္ဆက္။ ေပ်ာ္စရာၾကီး။ ဒီလိုနဲ႔ ညပိုင္းေရာက္ေတာ့ သူငယ္ခ်င္းေတြကို လိုက္ေခၚျပီး လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ထိုင္ၾကျပီး ေက်ာင္းတုန္းက အေၾကာင္းေတြေျပာ။ သူတို႔က ဒီႏိုင္ငံရဲ့ အေၾကာင္းေတြေမးလို႔ေျပာ။ ျပီးေတာ့ သူငယ္ခ်င္းေတြ ေနာက္လိုက္ေျပာင္လိုက္ စလိုက္နဲ႔ အခ်ိန္ေတြကကုန္မွန္းမသိတဲ့ ဘ၀။ ေနာက္ေန႔ေတြမွာလဲ သူငယ္ခ်င္းေတြက မနက္အေစာၾကီးလာႏွိဳး လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ထိုင္ ညဘက္က်ေတာ့ ဂစ္တာေတြတီးၾက။ အသံကုန္ မ်ိဳးၾကီး၊ ေလးျဖဴ၊ အငဲ သီခ်င္းၾကီးပဲ ဆိုေပးလိုက္တယ္။ စိတ္ထဲကေတာ့ တစ္လျပီးရင္ျပန္ရမယ္ဆိုတာကို ေမ့ထားလိုက္တယ္။ အဲ့ဒါၾကီးရွိေန စိတ္ညစ္လြန္းလို႔။ ဒီလိုနဲ႔ အေဖ့ရဲ့ ရြာကိုသြားမယ္ဆိုျပီးျပင္ဆင္ အဖြားဆံုးသြားတုံးက မလာႏိုင္တာနဲ႔ အခုအဖြားအတြက္ ဆြမ္းေကြ်းလုပ္ေပးမယ္ဆိုျပီး သြားၾကရတာေပါ့။ အမွန္အတိုင္းေျပာရင္ အေဖ့ဇာတိကုိ သြားရတာ ပ်င္းပါတယ္။ ေပ်ာ္စရာမေကာင္း ညီအစ္ကို၀မ္းကြဲ ဆိုလို႔လည္း တစ္ေယာက္ပဲရွိျပီး အသက္ေတြ အရမ္းကြာေတာ့ ေပါင္းလို႔မေကာင္း။ ဒါေပမဲ့ သမိုင္းေပးတာ၀န္အရသြားရတာပဲ။ တစ္ခုေတာ့ ေကာင္းတာေပါ့။ ခရီးသြားရတာ ၾကိဳက္တဲ့လူဆိုေတာ့ လမ္းေဘး၀ဲယာေငးျပီး လွပတဲ့ ရႈခင္းဆို ဓာတ္ပံုနဲ႔ မွတ္တမ္းတင္လို႔ ရတာေပါ့။ ဒီလိုနဲ႔သြားၾကေတာ့ ဒီဇင္ဘာလဆိုတဲ့ အတိုင္း ျမဴေတြကေ၀ ႏွင္းေတြကက်နဲ႔ ေအးေအးစက္စက္နဲ႔ မိုက္မွမိုက္။ အၾကိဳက္ဆံုး ဖီလင္ေတြကို ျမန္မာျပည္မွာပဲရွိေတာ့ ျမန္မာျပည္မွာပဲ ခံစားမိေနတာေပါ့ဗ်ာ။ ဒီလိုနဲ႔ အေဖ့ဇာတိေရာက္ေတာ့ ဘာလုပ္ရတယ္ထင္သတံုး တူႏွစ္ေကာင္ကို လိုက္ထိန္းရတယ္ဗ်ာ။ ကြ်န္ေတာ့္ အစ္ကိုကေတာ့ လက္ေရွာင္ျပီး အိပ္ခ်ည္းေနတာ။ မဆိုးပါဘူး။ ေနလိုထိုင္လို႔ေကာင္း ရြာထဲက ငယ္ငယ္ကသိခဲ့ဖူးတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ျပန္ေတြ႔ရတာလဲ ပါတာေပါ့ေလ။ ဒီလိုနဲ႔ ရန္ကုန္ျပန္လာျပီးေတာ့ ညီအစ္ကိုႏွစ္ေယာက္ က်ိဳက္ထီးရိုးသြားဖို႔ တိုင္ပင္ျပီး သူငယ္ခ်င္းေတြကို ခ်က္ခ်င္း အေၾကာင္းၾကား။ ရန္ကုန္ကို မနက္ျပန္ေရာက္တာ ညေန ၄ နာရီေလာက္ က်ိဳက္ထီးရိုးကို ရန္ကုန္ကေနထြက္ခဲ့ေတာ့တယ္။

(က်ိဳက္ထီးရိုး သြားတဲ့အေၾကာင္းေရးပါဦးမယ္။)
မအားတာေတြမ်ားေနလို႔ အသစ္ေတြ မတင္ႏိုင္တာ ေတာင္းပန္ပါတယ္ဗ်ာ။
ခြင့္လႊတ္ၾကပါ။

လင္းငယ္

သူငယ္ခ်င္းတို႔ အတြက္

သူငယ္ခ်င္းတို႔ေရ ငါတို႔အားလံုး လူေလာထဲကို တစ္ေန႔တည္း တစ္ရက္တည္း တူတူေရာက္လာၾကတာ မဟုတ္ခဲ့ၾကေပမယ့္လည္း ငါတို႔အားလံုး အတူတကြ ခင္မင္ခဲ့ၾကတယ္ေနာ္။ ဒါေပမဲ့ သကၠရာဇ္ေတြ ေျပာင္းလဲလို႔ ငါတို႔ေတြ ေ၀းကြာသြားခဲ့ၾကတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဒီေန႔ေခတ္လို နည္းပညာေတြ တိုးတတ္ေနတဲ့ ေခတ္မွာ တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ အေ၀းကေန စကားေျပာၾကဖို႔ ျမင္ၾကရဖို႔က ဟိုးအရင္ ႏွစ္ေပါင္းေျမာက္ျမားစြာေလာက္ကလို မခဲယဥ္းေတာ့တာ အမွန္ပဲ။ မင္းတို႔နဲ႔ငါ ယေန႔ လူအမ်ားအေခၚ အြန္လိုင္းဆိုတဲ့ ေနရာတစ္ခုမွာျပန္ဆံုဆည္းၾကတယ္။ မင္းတို႔ေရာ ငါေရာ ေျပာင္းလဲသြားခဲ့တာ အမွန္ပဲေပါ့ကြာ။ ေျပာစရာမလိုတဲ့ အမွန္တရားတစ္ခုလို႔ပဲ ေျပာရမယ္လို႔ ငါထင္တယ္။ မင္းတို႔နဲ႔ ငါစကားေျပာတယ္။ မင္းတို႔ကေတာ့ အရင္ကအတိုင္း အဆဲေလးေတြနဲ႔ စကားစၾကတယ္။ ျပီးေတာ့ အႏွစ္သာရမရွိဘူးလို႔ ငါထင္ထားတဲ့ အေၾကာင္းအရာေတြကို မင္းတို႔ အမ်ားၾကီးေျပာၾကတယ္။ ဒါေပမဲ့ ငါႏွဳတ္ဆိတ္လို႔ မင္းတို႔ကို အင္း၊ အင္း ဆိုတဲ့ စကားလံုးေပါင္းေျမာက္မ်ားစြာနဲ႔ မင္းတို႔ရဲ့ ေပ်ာ္ရႊင္မွဳမဟုတ္တဲ့ ေပ်ာ္ရႊင္မွဳကို ငါေပးခဲ့တယ္။ ဒါေပမဲ့ သူငယ္ခ်င္းတို႔ ငါဟာ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ မင္းတို႔နဲ႔စကားေျပာရမွာကို လန္႔လာမိတယ္။ ဒါဟာ ဘယ္သူ႔ေၾကာင့္လိုေတာ့ ေျပာလို႔မရပါဘူးကြာ။ တကယ့္တရားခံ အစစ္ကေတာ့ ငါကိုယ္တိုင္လို႔ပဲ ေျပာလိုက္ခ်င္တယ္။ မင္းတို႔သိမွာပါ မင္းတို႔နဲ႔ ငါစကားေျပာတိုင္း မင္းတို႔ကို ငါသိထားတဲ့ အႏွစ္သာရအရွိဆံုး စကားေတြကိုပဲ မင္းတို႔အတြက္ အသိတရားရေအာင္ ေျပာျပခ်င္ေနခဲ့မိတယ္။ ဓမၼတရားကြ။ ဒါဟာမင္းတို႔ေတြ အထင္နဲ႔ေတာ့ ငါတို႔လို လူငယ္ေတြနဲ႔ အလွမ္းေ၀းေနတဲ့ အရာလို႔ ျမင္ေနၾကလိမ့္မယ္။ ငါနဲ႔မင္းတို႔ စကားေျပာတိုင္း ငါကမင္းတို႔ကို တရားဓမၼအေၾကာင္းေလးေတြ ထည့္ထည့္ျပီး ေျပာတတ္တယ္။ မင္းတို႔ရဲ့ စိတ္ထဲမွာဘယ္လိုေနမလည္းေတာ့ မသိဘူး။ ေအးပါကြာလို႔ အရင္တံုးက ျပန္ေျပာခဲ့ၾကတယ္။ ဒါေပမဲ့ တစ္ရက္မွာေတာ့ ငါ့ကို မင္းတို႔ေတြ ေပါင္းျပီး ငါျမတ္ႏိုးတဲ့ဓမၼတရားကို ဟာသတစ္ခုလို လုပ္သြားခဲ့တယ္။ မင္းတို႔မွတ္မိဦးမွာပါ။ ငါမင္းတို႔ကို အျပစ္မေျပာခ်င္ပါဘူး။ မင္းတို႔အျမင္မွာ ငါက အရြယ္နဲ႔မလိုက္တဲ့ စကားေတြေျပာေနတယ္လို႔ျမင္ေနမွာဆိုတာကို ငါၾကိဳျမင္ထားပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ငါကမင္းတို႔ကို ေျပာခဲ့တယ္။ ငါ့ကိုေျပာင္ခ်င္ေျပာင္ ေနာက္ခ်င္ေနာက္ ငါျမတ္ႏိုးတဲ့ တရားဓမၼကို ေလွာင္သလိုလို ေျပာင္သလိုလို မလုပ္နဲ႔လို႔ ေျပာခဲ့တာ မွတ္မိၾကမယ္လို႔ထင္ပါတယ္ကြာ။ မင္းတို႔နဲ႔ အဲ့ဒီစကားေတြ ေျပာျပီးတဲ့ ေနာက္မွာ ငါမင္းတို႔နဲ႔ ေတြ႔ေနၾက အြန္းလိုင္းဆိုတဲ့ ေနရာကေန အၾကာၾကီးေပ်ာက္သြားတာ မင္းတို႔လည္း သတိထားမိမွာေပါ့။ ငါမင္းတို႔ကို စကားေျပာခ်င္စိတ္ကုန္သြားတယ္ လို႔ေတာ့မဟုတ္ဘူးေပါ့ကြာ။ ဒါေပမဲ့ စိတ္ထဲမွာေတာ့ နည္းနည္းေဒါသထြက္ခဲ့မိတာအမွန္ပဲ။ အေၾကာင္းကလည္း တိုက္ဆိုင္ခ်င္ေတာ့ မအားမလပ္ကလည္း ျဖစ္ ဒီေတာ့ မလာျဖစ္ေတာ့ဘူးေပါ့ကြာ။ ငါအဓိကေျပာခ်င္တာကေတာ့ မင္းတို႔အတြက္ပါပဲ။ လူ႔ေလာကၾကီးရဲ့ သေဘာက မတည္ျမဲပါဘူးကြာ။ ေနာက္ျပီးေတာ့ အႏွစ္သာရလည္း မရွိပါဘူး။ ေတြးၾကည့္ မင္းတို႔စိတ္ကူးယဥ္ေနတဲ့ အရြယ္ေရာက္ရင္ ပညာသင္ ျပီးေတာ့ အခ်ိန္တန္ရင္ မိန္းမယူ ေနာက္ျပီးေတာ့ သားသမီးေတြေမြးလို႔ အရြယ္ေရာက္ေအာင္ျပဳစု ေနာက္ေတာ့လည္း ေသဆံုးျခင္းဆိုတဲ့ အမွန္တရားၾကီးကို ရင္ဆိုင္ၾကရဦးမယ္။ ဒါဟာ ဘယ္သူမွ မေရွာင္လႊဲႏိုင္ဘူးေနာ္။ ဒါကိုမင္းတို႔ေမ့လို႔ ငါတို႔ကငယ္ေသးတာပဲ မေသႏိုင္ဘူးမထင္နဲ႔။ မ်က္စိတစ္မွိတ္ လွ်ပ္တပ်က္ အတြင္းမွာကို ေျပာင္းလဲသြားႏိုင္ပါတယ္ကြာ။ မင္းတို႔ မေမ့နဲ႔ ဟုတ္လား။ အႏွစ္သာရမရွိတဲ့ အျမဲျခင္းတရား သခၤါရေလာကၾကီးကို ရင္ဆိုင္ႏိုင္ဖို႔ မင္းတို႔ငါတို႔ တရားဓမၼကို ႏွလံုးသြင္းထားဖို႔လိုတယ္ကြ။ သူငယ္ခ်င္းတို႔ အျမဲတမ္း မေမ့မေလွ်ာ့ပါနဲ႔ကြာ။ ေပ်ာ္စရာမဟုတ္တဲ့ အေပ်ာ္တုေတြနဲ႔ ဖုန္းလႊမ္းေနတဲ့ လူ႔ေလာကၾကီးကို မသာယာမိပါေစနဲ႔။ အခ်ိန္တန္ရင္ ဘယ္ကလာခဲ့မွန္းမသိသလို ဘယ္ကိုသြားရမွန္းမသိတဲ့ ေလာကကို မသိျခင္းတရားနဲ႔ မေနမိေစပဲ သိျခင္းတရားနဲ႔ အဆံုးသတ္ႏိုင္ၾကပါေစကြာ။ အႏွစ္သာရရွိတဲ့ လူ႔ေလာက အျဖစ္နဲ႔ လူတစ္ေယာက္အျဖစ္နဲ႔ ရွင္သန္ႏိုင္ေအာင္ၾကိဳးစားၾကကြာ။

သူငယ္ခ်င္းမ်ားအတြက္
လင္းငယ္