tag:blogger.com,1999:blog-44987172130174191852024-02-19T18:12:14.080+08:00လင္းငယ္၏ စာအုပ္ေလး တစ္အုပ္လင္းငယ္http://www.blogger.com/profile/04441477209560723938noreply@blogger.comBlogger61125tag:blogger.com,1999:blog-4498717213017419185.post-53269376220906917802010-05-29T10:17:00.003+08:002010-05-29T10:35:12.395+08:00အေမြစစ္<div style="text-align: justify;">အေမြဆိုတာ မိဘဘိုးဘြားေတြ ခ်န္ခဲ့တဲ့ ပစၥည္းေတြကို လက္ဆင့္ကမ္း၍ရယူျခင္းကို ခံယူရျခင္းလို႔ဆိုလိုသလို ေနာက္အျခားတစ္မ်ိဳးအေနနဲ႔ဆို မိဘဘိုးဘြားေတြရဲ့ အက်င့္သိကၡာ ကိုဆက္လက္ေစာင့္စည္းျခင္းကိုလဲပဲ အေမြလက္ဆင့္ကမ္းျခင္းလို႔ ေခၚမယ္လို႔ထင္တယ္။ မိဘဘိုးဘြားေတြက သားသမီးေျမးျမစ္ေတြကို ခ်စ္တယ္ ခင္တယ္။ ဒါေၾကာင့္လဲ သူတို႔က ပစၥည္းဥစၥာေတြကို ရွာေဖြစုေဆာင္းျပီး ဘ၀မွာ အဆင္ေျပေအာင္ ေနထိုင္ႏိုင္ဖို႔ သူတို႔ ေသသြားတဲ့ အခါမွာခ်န္ထားခဲ့တတ္ၾကပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား လူေတြကေတာ့ ဒီပစၥည္းဥစၥာေတြကို သူတို႔ပိုင္တယ္ရယ္လို႔ ထင္ျပီး ၾကိဳးစားပမ္းစား ရွာေဖြခဲ့ၾကတာပါ။ ဒါေပမဲ့ ေနာက္ဆံုးတစ္ေန႔ သူတို႔ ေသဆံုးတဲ့ အခါၾကေတာ့ ဒီပစၥည္းဥစၥာေတြကို မယူသြားႏိုင္ခဲ့ပါဘူး။<br /><br />ဒီေနရာမွာ လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား သိထားတဲ့ အေမြနဲ႔ တကယ့္အေမြစစ္ဆိုတာကို ကြ်န္ေတာ္သိသေလာက္ နည္းနည္း ခြဲျပခ်င္ပါတယ္။ လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား သိထားတာကေတာ့ ပစၥည္းဥစၥာေတြကို လက္ဆင့္ကမ္းရယူႏိုင္ျခင္း၊ မိဘေတြက သားသမီးေတြကို ေပးခဲ့ျခင္းသည္ကသာ အေမြလို႔ထင္ၾကတယ္။ ဒါေပမဲ့ အဲ့ဒီအရာက တကယ့္အေမြစစ္မဟုတ္ပါဘူး။ မိဘဘိုးဘြားေတြကလည္းပဲ ဒီပစၥည္းဥစၥာေတြကို ရွာေဖြျပီး ေသဆံုးသြားခဲ့ၾကသလို သားသမီးေျမးျမစ္ေတြကလဲ ဒီပစၥည္းဥစၥာေတြကို လက္ဆင့္ကမ္း ရယူခဲ့ရေပမဲ့ တစ္ခ်ိန္ၾကရင္သူတို႔လည္းပဲ ေသဆံုးျပီး ဒီပစၥည္းဥစၥာေတြကို ထားရစ္ခဲ့ရမွာပဲ။<br /><br />ဒီေတာ့ ဒီေနရာမွာ မိဘဘိုးဘြားေတြက သားသမီး ေျမးျမစ္ေတြကို အေမြစစ္ေပးဖို႔လိုပါတယ္။ အေမြစစ္ဆိုတာကေတာ့ ေလာကမွာ သားသမီးေျမးျမစ္ေတြကို လူပီသစြာ ဘယ္လိုေနထိုင္မလဲ၊ အဓိပၸါယ္မရွိတဲ့ ေလာကၾကီးမွာ ဘယ္လိုအဓိပၸါယ္ရွိေအာင္ေနလဲ ဆိုတာကို သင္ျပေပးခဲ့ျခင္းကသာ အေမြစစ္ျဖစ္လိမ့္မယ္လို႔ ထင္တယ္။ သားသမီးေျမးျမစ္ေတြကို စီးပြားရွာရာမွာလည္း ရိုးသားတဲ့ သမၼာအာဇီ၀နဲ႔ ရွာေဖြဖို႔ ထမင္းသာငတ္ပါေစ သူမ်ားပစၥည္းမသမာတဲ့နည္းနဲ႔ မရွာဘူးလို႔ သင္ျပေပးျပီး အဓိပၸါယ္မရွိတဲ့ ေလာကၾကီးမွာ အဓိပၸါယ္ရွိေအာင္ လူသားအခ်င္းခ်င္း စာနာကူညီဖို႔ သင္ျပေပးခဲ့ရပါမယ္။ ေနာက္ျပီးေတာ့ လူရယ္လို႔ ျဖစ္လာရင္ လူတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ တာ၀န္ယူမွဳဆိုတာ ရွိပါတယ္။ အဲ့ဒီ လူတစ္ေယာက္ရဲ့ တာ၀န္ယူမွဳကိုလဲ တာ၀န္ယူႏိုင္ဖို႔ လိုပါတယ္။ အဲ့ဒီလိုမ်ိဳးမိဘေတြက သားသမီးေတြကို အေမြစစ္ေပးႏိုင္ဖို႔ ဆိုတာ မိဘေတြကလည္း ဒီလိုေပးႏိုင္ဖို႔ အေမြစစ္ရွိဖို႔လိုပါတယ္။ မဟုတ္ရင္ေတာ့ အက်င့္မမွန္တဲ့ မိဘကဆင္းသက္လာတဲ့ သားသမီးဟာ အေမြစစ္ရဖို႔မလြယ္ပါဘူး။ မိဘက မသမာတဲ့ နည္းနဲ႔ ခ်မ္းသာေနျပီး သားသမီးေတြကို ေငြေၾကးေတြ သံုးခ်င္သေလာက္ သံုးစမ္းဆုိျပီးေပးေနျခင္းက အေမြစစ္ေပးတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ေငြေၾကးေတြ ေပါခ်င္သေလာက္ ေပါပါ ဒါေပမဲ့ အက်င့္စာရိတၱမေကာင္းရင္ ဘယ္လိုမွ ေလာကမွာ အသက္ဆက္ရွင္ဖို႔ မလြယ္ပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ အေမြစစ္ေပးႏိုင္ဖို႔ဆို မိဘေကာ သားသမီးပါ ႏွစ္ဖက္လံုးေကာင္းဖို႔ လိုအပ္တယ္လို႔ ထင္ပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ထင္တဲ့ အေမြစစ္ေလးကို တင္ျပတာပါ။ မွန္တာပဲ ရွိရွိ မွားတာပဲ ရွိရွိ ေ၀ဖန္ၾကပါ။<br /><br /><div style="text-align: right;">ေက်းဇူးတင္စြာျဖင့္<br />လင္းငယ္.....<br /></div></div>လင္းငယ္http://www.blogger.com/profile/04441477209560723938noreply@blogger.com5tag:blogger.com,1999:blog-4498717213017419185.post-22281408037601203342010-05-22T13:35:00.002+08:002010-05-22T14:14:32.668+08:00ခြဲခြာသြားေသာ လူတစ္ေယာက္<div style="text-align: justify;"><span style="font-size:100%;">ဒီပို႔စ္က ကြ်န္ေတာ္ ဘေလာ့ျပန္ေရးျဖစ္တဲ့ ပထမဆံုးပို႔စ္တစ္ခုျဖစ္ျပီေပါ့။ ေရးရမွာကေတာ့ ၀မ္းနည္းပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ သူ႔ကို သတိရေနတာနဲ႔ေရာ သူ႔ရဲ့ အေၾကာင္းေတြကိုေျပာျပခ်င္ေနတာနဲ႔ပဲ ေရးရေတာ့မွာပဲ...<br /><br />သူ႔နာမည္က ခိုင္ေဇာ္ထြန္း.. ကြ်န္ေတာ္အေရွ႕ကေရးခဲ့ဖူးတဲ့ ကြ်န္ေတာ္ရဲ့ ဇာတိျမိဳ႕မွာ ျဖစ္ခဲ့တဲ့ အေၾကာင္းအရာ ေတြထဲမွာေတာ့ သူအျမဲတမ္းပါပါတယ္။ သူက တစ္ျခားသူေတာ့ မဟုတ္ဘူး ကြ်န္ေတာ့္အေမရဲ့အမ ကြ်န္ေတာ့္ အေဒၚရဲ့ သားတစ္ေယာက္ ကြ်န္ေတာ့္ရဲ့ အစ္ကို၀မ္းကြဲတစ္ေယာက္ပါပဲ။ သူ႔က တစ္ခါတစ္ေလမွာ မိန္းမၾကီး တစ္ေယာက္လို ပြစိပြစိေတြ ေျပာတတ္ေပမဲ့ အျမဲတမ္းေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔ကို အလုပ္ေတြ ၀ိုင္းကူလုပ္ေပးတတ္သူေပါ့။ ကြ်န္ေတာ္ ကိုးတန္းေက်ာင္းသားႏွစ္ကစျပီး ကြ်န္ေတာ္တို႔ရဲ့ ရန္ကုန္အိမ္မွာလာေနျပီး တူတူကဲခဲ့ၾကပါတယ္။ အိမ္မွာ ကြ်န္ေတာ္တို႔ မိသားစုရယ္၊ ေနာက္ေတာ့ သူရယ္ သူ႔ရဲ့ အစ္မရင္းရယ္ ေနာက္ထပ္ အစ္ကို၀မ္းကြဲတစ္ေယာက္ရယ္ တူတူေနၾကပါတယ္။ အိမ္မွာ အေမက တစ္ခုခု ခိုင္းရင္ သူပံုမွန္အားျဖင့္ သူနဲ႔ ကြ်န္ေတာ္တို႔ကို ခိုင္းတတ္ပါတယ္။ အဲ့ဒီအခါမ်ိဳးမွာဆိုရင္ သူက မိန္းမၾကီး တစ္ေယာက္လိုပဲ ဘာလို႔ သူ႔တူအၾကီးကိုက်ေတာ့ မခိုင္းဘဲ အားေနရင္ ခိုင္ေဇာ္ ဆိုျပီးပဲ ခိုင္းေနတာလဲ ဆိုျပီး မိန္းမလိုပဲ ပြစိပြစိနဲ႔ ေျပာတတ္ပါတယ္။ ျပီးရင္လဲ မိန္းမၾကီးတစ္ေယာက္လို ႏွဳတ္သီးေကာင္းစြာနဲ႔လဲ စြာတတ္ပါေသးတယ္။ ဒါေပမဲ့ အေမကေတာ့ သူ႔ကိုခ်စ္ပါတယ္။ အိမ္မွာ ကြ်န္ေတာ္တို႔ အတြက္ အ၀တ္အစားတစ္စံု ၀ယ္ေပးရင္ သူတစ္စံုရတယ္။ အားလံုးကို တန္းတူပဲ၀ယ္ေပးပါတယ္။ တစ္ခါတစ္ေလ သူကေတာင္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ထက္ပိုရတာ ရွိပါေသးတယ္။ တစ္ခါတစ္ေလ အေမက ကြ်န္ေတာ္တို႔ကို ေျပာတတ္တဲ့ စကားရွိတယ္။ သူမွားသြားလို႔ ေျပာရင္ ငါ့ပါးကိုလာရိုက္လိုက္ပါလားလို႔ ေျပာတတ္ပါတယ္။ အဲ့ဒီအခါမ်ိဳးမွာဆို အဲ့ဒီအစ္ကိုက မေဌးက ရိုက္လို႔ မရမွန္းသိလို႔ အဲ့ဒါပဲ တမင္ေျပာေနတာဆိုျပီးလဲ ေျပာတတ္ပါေသးတယ္။ ဒါနဲ႔ စကားမစပ္ တစ္မ်ိဳးလံုးက တူေတြ ေရာ တူမေတြေရာက အေမ့ကို မေဌးလို႔ပဲ ေခၚၾကပါတယ္။ သူတို႔ မိဘေတြ ေခၚသလိုေခၚၾကရင္းက အက်င့္ပါခဲ့ၾကတာပါ။ အေမ့ကိုကေတာ့ တစ္မ်ိဳးလံုးေၾကာက္က်ပါတယ္။ အေမက ကေလးရေနတဲ့ သူ႔တူကိုေတာင္ အျမင္မေတာ္ရင္ လမ္းေပၚမွာ ၾကံဳရာနဲ႔ ေဆာ္လို႔ပါပဲ။ ထားပါ... အစ္ကို၀မ္းကြဲအေၾကာင္းပဲ ဆက္ေျပာရေအာင္။ သူက သူ႔မိသားစုမွာဆို ေယာက္က်ားေလးအေနနဲ႔ ႏွစ္ေယာက္ေျမာက္ေပါ့။ အၾကီးဆံုးအစ္ကိုက မိန္းမနဲ႔ ကေလးနဲ႔ဆိုေတာ့ အိမ္ခြဲေနျပီေလ။ ေယာက္က်ားေလးဆိုလို႔ သူတစ္ေယာက္ပဲ ရွိေတာ့ အားလံုးကခ်စ္ၾကသလိုပဲ သူ႔ကိုပဲ ၀ိုင္းအႏိုင္က်င့္က်တာေပါ့။ တစ္ခါကလဲ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ငယ္ငယ္ပဲရွိပါဦးမယ္။ သူ႔ရဲ့ေအာက္က ညီမက အပူေတြမ်ားလို႔ ေခါင္းတံုးတံုးေပးဖို႔ လုပ္တာကို အိမ္တံခါးေတြပိတ္ျပီး ပုန္းေနတာတယ္။ ျပီးေတာ့ ေခါင္းတံုးတံုးေပးဖို႔လုပ္တဲ့ အေမ့ကို ေအာ္ျပီး ေျပာေနလို႔ သူတင္းျပီးေတာ့ မေဌး ေနဆိုျပီး သူက ျပတင္းေပါက္ကေနေက်ာ္ခြျပီး သူ႔ညီမကို ေခၚထုတ္လာခဲ့မယ္ေပါ့ေလ။ ဒီလိုနဲ႔ ၀င္သြားျပီး ခဏေနေတာ့ ၀ုန္းဒိုင္းနဲ႔ အသံေတြၾကားေနရေရာ ျပီးလဲ ျပီးေရာ အသံေတြလဲ အစံုေပါ့။ ထြက္လာေတာ့ ၾကည့္လိုက္မွ သူ႔ညီမက သူ႔ဆံပင္ကို ဆြဲျပီး ထြက္လာတာ။ ျပီးေတာ့ သူက သူ႔ညီမကို ေတာင္းပန္ျပီး ျပန္လႊတ္ခိုင္းေနရတယ္။ ျပီးေတာ့ ေလကေတာ့ မေလွ်ာ့ပါဘူး။ သူက ညီမကိုသနားလို႔ ေလွ်ာ့ေပးလိုက္တယ္ လုပ္ေသးတာ။ ကြ်န္ေတာ္လဲ ေခါင္းတုံးတံုးလိုက္ရပါတယ္ အဲ့ဒီတုန္းက ... သူတို႔ ေခါင္းတံုးတံုးခ်င္လာေအာင္ ကြ်န္ေတာ္က အရင္အေရွ႕က တံုးျပလိုက္ရတယ္ေလ။ အမွတ္တရေပါ့။<br /><br />ကြ်န္ေတာ္တို႔ လြန္ခဲ့တဲ့သံုးႏွစ္ေလာက္က ဒီဇင္ဘာျမန္မာျပည္ျပန္တုန္းက က်ိဳက္ထီးရိုးသြားတံုးကလဲ သူပါတယ္ေလ... ပိုက္ဆံကို ဓားျပတိုက္သလို အလွဴခံတဲ့ လူေတြကို ရန္ျပန္ေတြ႔ခဲ့တာလဲ သူပဲေပါ့။ အဲ့ဒီေနာက္ပိုင္း ကြ်န္ေတာ္တို႔ ျမန္မာျပည္ကျပန္လာျပီးေတာ့ တစ္ႏွစ္ေက်ာ္ကတဲ့ အခ်ိန္မွာ ကြ်န္ေတာ္ရဲ့ ဂ်ီေတာ့ အေကာင့္ကို ရန္ကုန္က အစ္မ၀မ္းကြဲတစ္ေယာက္က ေျပာလာပါတယ္။ ခိုင္ေဇာ္ထြန္းဆံုးျပီတဲ့။ ကြ်န္ေတာ္ ေၾကာင္သြားတယ္။ ျပီးမွ လူမွားတာလား မသိဘူးလို႔။ ဘာလို႔ဆို သူက ေအာ္ဖ္လိုင္း မစ္ေဆ့ခ်္ ခ်န္ခဲ့တာကိုး။ ဒါနဲ႔ မျဖစ္ႏိုင္ေလာက္ပါဘူးဆိုျပီး ငိုင္ေနမိတယ္။ တကယ္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ရဲ့ စိတ္ကမျဖစ္ေစခ်င္တာပါ။ ျပီးေတာ့ မေျပာခ်င္ေျပာခ်င္နဲ႔ပဲ မိသားစုကို ကိုခိုင္ဆံုးျပီတဲ့ ဆိုျပီးေျပာေတာ့ အကုန္ေၾကာင္သြားတယ္။ ျပီးေတာ့ အေမက ဘယ္လိုျဖစ္တာလဲဟယ္ဆိုျပီး ငိုေတာ့မဲ့အသံနဲ႔ ေမးတယ္။ ကြ်န္ေတာ္လဲ မသိဘူးဆိုျပီးေျပေတာ့ ခ်က္ခ်င္းအေမ ျမန္မာျပည္ကို ဖုန္းေခၚျပီးေမးေတာ့တာပဲ။ ပထမမငိုေသးပါဘူး။ ေနာက္က်ေတာ့ တားမရေတာ့ဘူး ငိုေတာ့တာပဲ။ ဆံုးတာက ျမ၀တီမွာဆံုးခဲ့တာတဲ့။ အလုပ္သြားလုပ္ရင္း ေန႔လည္ဘက္ထမင္းစားျပီး ျပန္လာေတာ့ မူးတယ္မူးတယ္ ဆုိျပီး လဲသြားတာတဲ့။ ေဆးရံုတင္ေတာ့ လမ္းတစ္၀က္တင္ အသက္မပါေတာ့ဘူးတဲ့။ သူဆံုးတဲ့ အသက္က ၂၃ ႏွစ္ပဲ ရွိပါဦးမယ္။ သူငယ္ခ်င္းေတြၾကားထဲမွာေရာ ရန္ကုန္မွာေရာ အကုန္လံုး ခ်က္ခ်င္း အြန္လိုင္း၀င္လာျပီး ေမးတဲ့ ေဘာ္ဒါေတြ အျပည့္ျဖစ္သြားတာပဲ။ အကုန္လံုးနဲ႔ သိတာကို သူက။ အကုန္လံုးက မယံုမရဲေတြျဖစ္လို႔။ တခ်ိဳ႕က အသုဘသြားခ်င္ေပမဲ့ အလုပ္ေတြ ရွိလို႔ မသြားႏိုင္တာနဲ႔ မသြားျဖစ္ၾကပါဘူး။ နယ္ထိဆင္းရမွာကိုး။ သူရဲ့ အသုဘကိုေတာ့ ျမ၀တီမွာပဲ လုပ္လိုက္ၾကပါတယ္။ သူ႔ရဲ့ အေဒၚကြ်န္ေတာ္တို႔ရဲ့ အေဒၚလဲ ဟုတ္ပါတယ္ကလဲ အေမနဲ႔ ဖုန္းေျပာရင္းနဲ႔ အသားကုန္ငိုတာပဲ။ မေသခင္တစ္ပတ္ကတင္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ျပန္လာျပီလားလို႔ ဖုန္းဆက္ေမးေသးတယ္တဲ့။ ကြ်န္ေတာ္တို႔က ဒီဇင္ဘာဆို ျပန္ေနၾကကိုး။ ျပီးေတာ့ ညီအစ္ကိုေတြကို ဦးပဇင္း ၀တ္ေပးမယ္ဆိုတဲ့ ကိစၥလဲ ပါတယ္။ သူက ဦးပဇင္းအရမ္းျဖစ္ခ်င္တာေလ။ အေဒၚကေတာင္ ၀တ္ခ်င္ရင္ ျပန္လာခဲ့ ခ်ိဳခ်ိဳ ရဟန္းဒါယာကာမ လုပ္ျပီး ၀တ္ေပးမယ္လို႔ ေျပာလိုက္ေသးတယ္တဲ့။ သူကလဲ တစ္လေလာက္ေနရင္ ျပန္လာခဲ့မယ္ဆိုျပီးေျပာျပီးေတာ့ ဖုန္းခ်သြားတာပဲတဲ့။ ျပီးေတာ့ သူ႔အစ္မအရင္း ေလျဖတ္လို႔ ပိုက္ဆံ ငါးသိန္းလဲ ပို႔ေပးလိုက္ေသးတယ္ဆိုပဲ။ ျပီးေတာ့ ေနာက္တစ္ပတ္က်ေတာ့ သူ႔အလုပ္ကေန ဆံုးျပီဆိုျပီး ဖုန္းဆက္တာပဲတဲ့။ က်န္တာကေတာ့ ဦးေလးက ျမ၀တီ ရဲစခန္းကို အေလာင္းစစ္မယ္ဆိုျပီး ဖုန္းဆက္ျပီး ေစာင့္ခိုင္းျပီး ဆင္းသြားျပီး စစ္ေတာ့။ အသည္းကလဲ ၾကီးေနတယ္တဲ့... ႏွလံုးလဲ ေရာင္ေနတယ္တဲ့။ ဒါေပမဲ့ အဲ့ဒါေတြက ကုလို႔ေပ်ာက္တဲ့ ေရာဂါ ေသႏိုင္တဲ့ ေရာဂါမဟုတ္ဘူးဆိုျပီး ေခါင္းကို ဖြင့္စစ္ေတာ့မွ ေသြးေၾကာျပတ္ျပီး ဆံုးတယ္ဆိုတာသိရတယ္။ ဦးေလးလဲ ေသမွဳပဲဆိုျပီး ရဲစခန္းကိုေျပာျပီး အသုဘလုပ္ခဲ့တယ္တဲ့။ ပထမေတာ့ ရဲေတြက သတ္မွဳျဖစ္မွာစိုးလို႔ အထက္က ဦးေလးကို စစ္ခိုင္းတာေနပါလိမ့္မယ္။ ဦးေလးကလဲ မဟုတ္ရင္ သူ႔သူေဌးေတြ ျပႆနာျဖစ္မွာစိုးလို႔ သြားစစ္ေပးလိုက္တာပါ။ ဒီလိုနဲ႔ပဲေပါ့ဗ်ာ... ႏွစ္ရွည္လမ်ား တူတူေနခဲ့ ကဲခဲ့တဲ့ အစ္ကိုတစ္ေယာက္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ကို လမ္းခြဲသြားခဲ့တာ ၆ လေလာက္ရွိျပီေပါ့။ သူဆံုးသြားတာ ျပီးခဲ့တဲ့ ဒီဇင္ဘာလရဲ့ ႏွစ္သစ္ကူးမဲ့ ေန႔လည္ဘက္မွာေပါ့........<br /><br />ကိုခိုင္ တစ္ေယာက္ ေကာင္းရာမြန္ရာေရာက္ပါေစ.........................................<br /><br /></span><div style="text-align: right;">၀မ္းနည္းစြာျဖင့္<br />လင္းငယ္<br /></div><span style="font-size:100%;"><br /><br /><br /></span></div>လင္းငယ္http://www.blogger.com/profile/04441477209560723938noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-4498717213017419185.post-63279793991720644222009-11-28T22:46:00.002+08:002009-11-28T23:43:00.403+08:00ကြ်န္ေတာ္ႏွင့္ တစ္ဘ၀သာသနာမ်ား<div style="text-align: justify;">ေခါင္းစဥ္ကို ၾကည့္ျပီး မေ၀၀ါးသြားပါနဲ႔ဗ်ာ။ ေခါင္းစဥ္က ကြ်န္ေတာ္ႏွင့္ တစ္ဘ၀သာသနာမ်ားလို႔ေပးထားတယ္။ အဓိပၸါယ္ကို ဖြင့္ဆိုရရင္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ဖတ္ဖူးတဲ့ စာအုပ္ေတြျဖစ္တဲ့ ဆရာေတာ္ၾကီးမ်ားရဲ့ တစ္ဘ၀သာသနာ စာအုပ္ေတြ ဖတ္ေနခ်ိန္မ်ားမွာ ခံစားမိခဲ့ရတဲ့ ခံစားခ်က္ေလးေတြ နဲ႔ပတ္သတ္တာကို ေျပာခ်င္တာလို႔ပဲ ဆိုရပါမယ္။ အခုလည္း တစ္ဘ၀သာသနာ စာအုပ္မ်ား ဖတ္ေနခ်ိန္တံုးက ခံစားခဲ့ရတဲ့ ခံစားမွဳကို ေရးပါမယ္။<br /><br />ကြ်န္ေတာ္ ဖတ္ခဲ့ဖူးတဲ့ တစ္ဘ၀သာသနာ စာအုပ္ေတြက အမ်ားၾကီးမဟုတ္ပါဘူး။ ႏွစ္အုပ္ပါပဲ။ အေရအတြက္အရ နည္းပါးပါတယ္။ သို႔ေပေသာ္လည္း အရည္အခ်င္းအေနနဲ႔ကေတာ့ ေျပာလို႔မကုန္ ရွင္းလို႔မကုန္ေအာင္ကိုပဲ မ်ားျပားစြာ ကြ်န္ေတာ္ရရွိခဲ့ပါတယ္။ အေပၚကေျပာခဲ့တဲ့ တစ္ဘ၀သာသနာ စာအုပ္ၾကီး ႏွစ္အုပ္ကေတာ့ ေက်းဇူးေတာ္ရွင္ အဂၢမဟာပဏိၰတ မိုးကုတ္ဆရာေတာ္ဘုရားၾကီး ဦး၀ိမလ၏ တစ္ဘ၀သာသနာ ႏွင့္ အမရပူရ မဟာဂႏၶာရံုေက်ာင္းတိုက္ အဂၢမဟာပဏိၰတ ဆရာေတာ္ဘုရားၾကီး အရွင္ဇနကာဘိ၀ံသ၏ တစ္ဘ၀သာသနာ စာအုပ္တို႔ပါပဲ။ ထိုစာအုပ္ ႏွစ္အုပ္စလံုးကို ေရးသားျပဳစုခဲ့သည့္ ဆရာေတာ္မွာ မိုးကုတ္၀ိပႆနာ ကမၼဌာနစရိယ ဆရာေတာ္ ဆရာေတာ္ ဦးေဃာသိတ ျဖစ္ပါတယ္။ ယခုအခ်ိန္မွာေတာ့ ထိုေရးသားျပဳစုသည့္ ဆရာေတာ္ ဦးေဃာသိတလည္းပဲ ခႏၶာ၀န္ခ်သြားျပီ ျဖစ္ပါတယ္။ ဤေနရာမွာ ခႏၶာ၀န္ခ်သည္ဆိုသည္ကိုလည္း ရွင္းျပပါဦးမယ္။ မသိသည့္သူမ်ား အေနႏွင့္သိေအာင္ပါ။ ခႏၶာ၀န္ခ်သည္ဆိုသည့္ စကားလံုးမွာ မုိကုတ္ဆရာေတာ္ဘုရားၾကီး ပ်ံလြန္ေတာ္မူသည့္အခါ က်န္ရစ္သည့္ ဒကာ၊ ဒကာမမ်ားႏွင့္ ရဟန္းေတာ္မ်ားမွ ဆရာေတာ္ဘုရားၾကီးသည္ ၀ိပႆနာတရားမ်ားကို ေဟာေျပာျပသသြားသည္ ထို႔ေၾကာင့္ သာမန္ပုဂၢိဳလ္မျဖစ္ႏိုင္ဟု ယူဆၾကပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္လည္း ပ်ံလြန္ေတာ္မူသည့္ စကားလံုးျဖင့္ မသံုးလိုပါ ထို႔အတူ ပရိနိဗၺာန္ျပဳသည္ဟု သံုးလွ်င္လည္း မေက်နပ္သည့္ သူမ်ားရွိပါမည္ဆိုျပီး ထို ခႏၶာ၀န္ခ်သည္ဆိုသည့္ စကားလံုးအသစ္ကို သံုးၾကျခင္းျဖစ္သည္။ အဓိပၸါယ္ကေတာ့ ယခုဘ၀ခႏၶာကိုယ္ၾကီးကို ထားခဲ့ျပီး ေနာက္ခႏၶာမရေတာ့ဟုသာ ဆိုရပါမည္။ ယခုအခါမွာေတာ့ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား မဂၢဇင္းမ်ားမွာ ထိုခႏၶာ၀န္ခ်သည္ဆိုသည့္ အသံုးကို မသိ၍ပဲလား သိ၍ပဲလားမသိ သံုးေနတာကို ကြ်န္ေတာ္ေတြ႔ရပါတယ္။ သို႔ေသာ္ စကားလံုးသည္ စကားလံုးသာျဖစ္၍ အက်င့္ႏွင့္မသက္ဆိုင္၍ မည္သို႔သံုးသံုး အဓိကကေတာ့ အက်င့္သီလသာ ပဓာနျဖစ္ပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ ဆရာေတာ္ ဦးေဃာသိတကို ခႏၶာ၀န္ခ်သည္ဟု သံုးသည္ကလည္းပဲ ဆရာေတာ္၏ ရုပ္ကလာပ္ေတာ္အား မီးသျဂိၤဳလ္ျပီးေနာက္ ဓာတ္ေတာ္မ်ား က်န္ရစ္ေသာေၾကာင့္ သံုးျခင္းျဖစ္ပါသည္။ ထိုသို႔သံုးသည္ကို မေက်နပ္သည္ရွိေသာ္ ကိုယ္သိသည့္ စကားလံုး ကိုယ္ၾကိဳက္သည့္ စကားလံုးႏွင့္သာ နားလည္ေပးၾကပါလို႔ေျပာလိုပါတယ္။<br /><br />ကြ်န္ေတာ္ ဆရာေတာ္ဘုရားၾကီး ႏွစ္ပါး၏ တစ္ဘ၀သာသနာမ်ားကို ဖတ္သည့္အခါ တစ္ခ်ိဳ႕ေနရာမ်ားတြင္ ၾကည္ႏူးျခင္း၊ တစ္ခ်ိဳ႕ေနရာမ်ားတြင္ ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္း၊ တစ္ခ်ိဳ႕ေနရာမ်ားတြင္ ၀မ္းနည္းျခင္းစသည့္ ခံစားခ်က္မ်ားကို ခံစားခဲ့ရပါတယ္။ ပထမဆံုးအေနနဲ႔ ဆရာေတာ္ အရွင္ဇနကာဘိ၀ံသ၏ တစ္ဘ၀သာသနာကို ဖတ္သည့္အခါ မဟာဂႏၶာရံု ေက်ာင္းတိုက္မွ သံဃာေတာ္မ်ား စည္းလံုးညီညြတ္ၾကျခင္း၊ ၀ိနည္းကို အတိအက်လိုက္နာက်ျခင္း၊ အက်င့္သီလ လံုျခံဳၾကျခင္း စသည္ကို ဖတ္ရူျပီး ၀မ္းသာျခင္း ကိုခံစားရပါတယ္။ မဟာဂႏၶာရံုေက်ာင္းတိုက္၏ သာယာပံု သန္႔ရွင္းပံု ႏိုင္ငံတကာမွ လာေရာက္ေလ့လာရသည္ အထိ သန္႔ရွင္း သပ္ရပ္ပံုကို ဖတ္ျပီး သာသနာေတာ္ႏွင့္ သံဃာေတာ္မ်ားရဲ့ စြမ္းေဆာင္ပံုေတြကို ၾကည္ႏူးျပီး ဖတ္ေနရင္းနဲ႔ပဲ ျပံဳးမိသည္ေတာင္ ရွိခဲ့ပါတယ္။ စာထဲမွာပါသည့္ ဆရာေတာ္၏ ၾသ၀ါဒေပးသည္မ်ားကို ဖတ္ရင္းနဲ႔လည္းပဲ ကြ်န္ေတာ္ပါ ၾသ၀ါဒေပးေနသည့္ အခ်ိန္တြင္ ထိုေနရာတြင္ ရွိေနသည့္ သေယာင္ ခံစားလာရပါတယ္။ ထို႔ေနာက္ ေနာက္ဆံုး ဆရာေတာ္ဘုရားၾကီး ပ်ံလြန္ေတာ္မူသည့္ အခ်ိန္တြင္ ဆရာ၀န္မ်ားႏွင့္ သံဃာေတာ္မ်ား ၀မ္းနည္းပူေဆြးစြာ ငိုသည္ကို ေရးသားရာတြင္လည္း ဖတ္ေနရင္းပင္ မ်က္ရည္မ်ား၀ဲ သည္အထိျဖစ္လာပါတယ္။ ထိုေနာက္ဖတ္ေနရင္းပင္ စိတ္ထဲမွလည္း ေသမင္းရယ္ လုပ္ရက္ေလျခင္းလို႔ ေတြးမိပါတယ္။ ထို႔ေနာက္ ဆရာေတာ္ ေက်ာင္းမွသံဃာမ်ားအား ဆြမ္းကပ္သည့္ ဒကာဒကာမ ကဆြမ္းစားျပီးလွ်င္အႏုေမာဒနာအတြက္ လာေရာက္ေလွ်ာက္ထားပံုကိုေရးထားတာက<br />အလွဴရွင္မ်ား။ ။ ဒီကေန႔မနက္ ဆြမ္းအႏုေမာဒနာတရားနဲ႔ ေရစက္ခ် အမွ်ေ၀မႈကိစၥကို ခါတိုင္းလို ဆြမ္းစားေက်ာင္းၾကီး အေပၚထပ္မွာ မဟုတ္ဘဲ ဆရာေတာ္ဘုရားၾကီး ရုပ္အေလာင္းထားရာ စံေက်ာင္းသိမ္ၾကီးေပၚမွာ ခ်ီးျမွင့္ေစလိုပါတယ္ဘုရား။<br />ထိုအခါ ေက်ာင္းရဲ့ နာယက ဆရာေတာ္က<br />နာယကဆရာေတာ္။ ။ တျခားရည္ရြယ္ခ်က္မရွိဘူးဆိုရင္ေတာ့ ခြင့္လႊတ္လိုက္ေလ်ာ ႏိုင္ပါတယ္။ ရည္ရြယ္ခ်က္တစ္မ်ိဳးမ်ိဳးပါတယ္ဆိုရင္ေတာ့ ဘုန္းၾကီးတို႔ ဆရာေတာ္အတြက္ မလိုအပ္လို႔ အပိုပါပဲ။<br />အလွဴရွင္မ်ား။ ။ တင္ပါ့ဘုရား ေက်နပ္ပါတယ္၊ ဒီလိုဆိုရင္လဲ အစဥ္အလာမဖ်က္ဘဲ ခါတိုင္းလိုပဲ ဆြမ္းစားေက်ာင္းၾကီး အေပၚမွာ ေဆာင္ရြက္ခ်ီးျမွင့္ေပးပါဘုရား ဆိုျပီးေျပာခဲ့တယ္။<br />အဓိပၸါယ္ကေတာ့ ဆရာေတာ္ဘုရားၾကီး အတြက္ဆြမ္းသြပ္အမွ်ေ၀ဖို႔အတြက္ ရုပ္အေလာင္းထားရာ ေနရာမွာ ဆြမ္းအႏုေမာဒနာ လုပ္ပါလို႔ေျပာတာပါ။ နာယကဆရာေတာ္ကလဲ ဆရာေတာ္ဘုရားၾကီး ဆရာေတာ္ဘုရားၾကီး အတြက္ ထုိသို႔ျပဳလုပ္ရန္မလိုပါလို႔ ျပန္ေျပာလိုက္ျခင္းပါ။ ဘာေၾကာင့္လည္း ဆိုေတာ့ ဆရာေတာ္ အရွင္ဇနကာဘိ၀ံသက သက္ရွင္ထင္ရွားရွိစဥ္ကလည္း ေျပာခဲ့ဖူးသည့္ စကားရွိခဲ့ပါတယ္။ ၾကိဳတင္မႈဆိုတာ အရာရာမွာ ရွိရတယ္၊ စား၀တ္ေနေရးအတြက္ အသိဉာဏ္ျမင့္မားေရးအတြက္ ဘ၀အဆင့္အတန္း မနိမ့္ေရးအတြက္ ေနာက္ဆံုးေသဖို႔ အတြက္ပါ ၾကိဳတင္ျပင္ဆင္မႈရွိရတယ္။ ေသျပီးတဲ့ ေနာက္ သံသရာအတြက္လဲ ခုႏွယ္က ျပင္ထားရတယ္၊ ဘုန္းၾကီးကေတာ့ ျပင္ထားတာပဲ၊ ေသခါမွ ဆြမ္းသြတ္ျပီး သူမ်ားက ေပးတဲ့အမွ်ကို အားကိုးမေနဘူး၊ အဲဒါက မေသခ်ာဘူး၊ ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ လံုေလာက္ေအာင္ ၾကိဳတင္ဆည္းပူးထားတာက ေသခ်ာတယ္ လို႔ေျပာခဲ့တယ္။ အဲဒီအတြက္လဲ သံဃာဆိုတာ ဒါမ်ိဳးမွလို႔ ေျပာေနသလိုပဲ စိတ္ထဲမွာ ၾကည္ညိဳမိတယ္။ အဓိကကေတာ့ ပ်ံလြန္ေတာ္မူတဲ့ အခန္းမွာ စိတ္ထဲမွာ ဆံုးရံႈးမွဳၾကီး တစ္ခုကိုရင္ထဲမွာ ဆို႔ေနေအာင္ခံစားလိုက္ရတယ္။ ဒါေတာင္ကြ်န္ေတာ္နဲ႔ဆို ႏွစ္ေပါင္းေျမာက္ျမားစြာ ေ၀းကြာပါတယ္။ အျပင္မွာလဲ မသိမျမင္ဘူးေပမဲ့ စာထဲက တကယ့္ဘ၀ကို ေတြ႔တာနဲ႔တင္ ၾကည္ညိဳမိျပီး ခံစားမိတာပါ။<br /><br />ေနာက္တစ္ခုက မိုးကုတ္ဆရာေတာ္ဘုရားၾကီးရဲ့ တစ္ဘ၀သာသနာစာအုပ္ပါပဲ။ အဲဒီစာအုပ္ကေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္ဘ၀အတြက္ တရားကို ပထမဆံုးေလ့လာဖို႔ သိျခင္လာဖို႔ အမ်ားၾကီး တြန္းအားေပးခဲ့တဲ့ စာအုပ္ပါ။ အဲ့ဒီစာအုပ္ကို ဘယ္ႏွစ္ၾကိမ္ဖတ္ဖတ္ ရိုးသည္လဲ မရွိပါဘူး။ ထပ္ထပ္ျပီး ဖတ္ခ်င္တဲ့ စိတ္ပဲျဖစ္ပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲလို႔ ေမးရင္ေတာ့ မိုးကုတ္ဆရာေတာ္ဘုရားၾကီးရဲ့ တစ္ဘ၀သာသနာစာအုပ္ထဲမွာ တရားသားေတြမ်ားလို႔ပါပဲ။ စာအုပ္ေရးသာသူ ဆရာေတာ္ ဦးေဃာသိတ ကိုယ္တိုင္က ထိုစာအုပ္ကိုေရးသားဖို႔ ျပင္ဆင္သည့္ အခါ ဆရာေတာ္ဘုရားၾကီး၏ အေၾကာင္းကို ေရးလွ်င္ ကိုယ္တိုင္တရားအားထုတ္ျပီးမွ ေရးဖို႔ျဖစ္ႏိုင္မယ္ဆိုျပီး ကိုယ္တိုင္တရားအားထုတ္ျပီးမွ ေရးခဲ့တာကိုး။ တကယ္လဲ ဆရာေတာ္ဘုရားၾကီးရဲ့ တရားေတြက ခႏၶာဉာဏ္ေရာက္တရားေတြ ျဖစ္ေနတာကိုး။ ဒါေၾကာင့္ ထိုစာအုပ္ကို ဖတ္တိုင္းလည္း တရားအသိေတြ ပိုပိုျပီး တိုးပါတယ္။ ဆရာေတာ္ ဘုရားၾကီးရဲ့ တစ္ဘ၀သာသနာကိုဖတ္ျပီး ဒါန၊ သီလ၊ ဘာ၀နာေလာက္နဲ႔ ေက်နပ္မေနဖို႔၊ သံသရာၾကီးလည္ေနပံု တစ္သံသရာလံုး အ၀ိဇၨာရဲ့ အုပ္ခ်ဳပ္မွဳနဲ႔ ေနလာရပံုေတြကို သိရပါတယ္။ အဲဒီကေနမွ တျဖည္းျဖည္း သိခ်င္စိတ္ေတြပိုတိုးတိုးလာရင္းနဲ႔ ဆရာေတာ္ဘုရားၾကီး တရားေတြကိုနာျဖစ္လာရေတာ့တယ္။ အဓိက ေက်းဇူးရွိသူကေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္ရဲ့ အေဖပါပဲ။ အေဖရဲ့ ေက်းဇူးနဲ႔ ဆရာေတာ္ ဘုရားၾကီးရဲ့ တစ္ဘ၀သာသနာကို ဖတ္မိျပီး အေဖ့ဆီမွာ ရွိတဲ့ တရားေခြေတြအျပင္ မိုးကုတ္၀ိပႆနာ ဌာနခ်ဳပ္ကေန ဓမၼဒါနျပဳတာေတြကိုပါ နာရ၊ စာအုပ္ေတြ အျဖစ္အသြင္ေျပာင္းထားတာေတြကို ဖတ္ရနဲ႔ အသိတိုးပါတယ္။ ဒါထက္ပိုျပီးကေတာ့ ကိုယ္သိသေလာက္ေလးကို မသိတဲ့ လူေတြကို ျပန္ရွင္းျပရ ျပန္ေျပာျပရတာေတြ ျပီးေတာ့ ရွိတဲ့ အေခြေတြကို ကူးျပီး တဆင့္ျပန္လည္ ျဖန္႔ေ၀ျခင္း ဓမၼဒါနကိုပါ ျပဳႏိုင္တဲ့ အတြက္ အေဖ့ေက်းဇူးေတြက ေမြးေက်းဇူး ေကြ်းေက်းဇူး ထက္ကိုပိုမ်ားပါေတာ့တယ္။ ဒီတစ္ဘ၀သာသနာစာအုပ္ကေတာ့ ကြ်န္ေတာ့ကို အမ်ားၾကီး ေျပာင္းလဲတဲ့ စာအုပ္လည္းျဖစ္တယ္။ အစက မွားယြင္းစြာယူထားတဲ့ အယူမွားေတြကိုလဲ မွားမွန္းသိေအာင္ ျပဳခဲ့တယ္။ ေက်းဇူးရွင္ပါပဲ။ မိုးကုတ္ဆရာေတာ္ဘုရားၾကီး ခႏၶာ၀န္ခ်သြားျပီး ဓာတ္ေတာ္ေတြ က်န္ရစ္ခဲ့တာကို သိရေတာ့လဲ ကြ်န္ေတာ္အရင္က ထင္ထားတဲ့ ေၾသာ္ဒီေခတ္ၾကီးမွာ ရဟႏာၱေတြ ရွိေသးရဲ့လား ဆိုတဲ့ အေတြးကိုလဲ ေဖ်ာက္ပစ္လိုက္ႏိုင္ပါတယ္။ ေနာက္ထပ္ ယခုမ်က္ေမွာက္မွာကို မိုးကုတ္၀ိပႆနာ ရိပ္သာမ်ားမွာ ေယာဂီမ်ား ေသသည့္အခါ လက္ယာနံေတာင္နဲ႔ ျပံဳးျပံဳးေလးေတြ ေသေနတာကို ေတြ႔ရေတာ့လဲ တရားေတြဟာ တကယ္လုပ္ရင္ အဟုတ္ျဖစ္ပါလားဆိုျပီး ပိုျပီး ဗုဒၶဘာသာကို ယံုၾကည္သက္၀င္ရတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ကြ်န္ေတာ္ထိုစာအုပ္ကို ခဏခဏျပန္ျပန္ဖတ္ျဖစ္ပါတယ္။ ဖတ္တိုင္းလဲ ပိုပိုျပီး တရားအသိေတြတိုးရ တယ္။ ဟိုတစ္ေလာက ထိုတစ္ဘ၀သာသနာစာအုပ္မ်ားကို ျပဳစုခဲ့သည့္ ဆရာေတာ္ ဦးေဃာသိတ ခႏၶာ၀န္ခ်သြားျပီဆိုေတာ့လဲ ေတြးမိပါတယ္ ေၾသာ္ သာသနာမွာ ေနလိုလလို ထြန္းလင္းခဲ့တဲ့ ဆရာေတာ္ႏွစ္ေယာက္ရဲ့ တစ္ဘ၀သာသနာကို ေရးတဲ့ ဆရာေတာ္ေတာ့ ခႏၶာ၀န္ခ်သြားျပီ ထိုဆရာေတာ္ရဲ့ တစ္ဘ၀သာသနာကိုေကာ ဘယ္သူေရးဦးမလဲလို႔ေလ။<br /><br /><div style="text-align: right;">လင္းငယ္<br /></div></div>လင္းငယ္http://www.blogger.com/profile/04441477209560723938noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-4498717213017419185.post-13555061553486168432009-11-28T17:20:00.002+08:002009-11-28T18:10:05.361+08:00ခရီးလမ္း<div style="text-align: justify;">အရင္ပို႔စ္တုန္းက ေတာင္ေျခကို ဆိုင္ကယ္နဲ႔ ျပန္ေရာက္လာျပီးေတာ့ ေတာင္ေျခက ထမင္းစား ေကာ္ဖီေသာက္လုပ္ျပီးတဲ့ ဆိုင္မွာပဲ အစ္ကို၀မ္းကြဲေတြပါလာတဲ့ ဆိုင္ကယ္ကို အပ္ျပီး ေတာင္ေပၚကို တတ္ဖို႔ လုပ္ၾကေတာ့တာေပါ့။ တခ်ိဳ႕သူငယ္ခ်င္းေတြကလဲ မတတ္ျခင္းေသးဘူး။ အဲ့ဒီေန႔က စေနေန႔ဆိုေတာ့ ပရီးမီးယားလိဂ္ ေဘာလံုးပြဲေတြ လာေနေတာ့ သူတို႔လည္း လက္မလႊတ္ႏိုင္ၾကဘူးထင္ပါရဲ့။ ဒါေပမဲ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔ကလဲ ခြင့္မျပဳႏိုင္ဘူးေလ။ ဘာလို႔လည္းဆိုေတာ့ အဲ့ဒီလူအားလံုးအတြက္ ကြ်န္ေတာ္က စပြန္ဆာေပးထားတာကိုး။ ေတာင္ေျခမွာဒီလူအားလံုး ညအိပ္ရင္ မလြယ္ေက်ာေလ။ ေနာက္တစ္ခုက အခ်ိန္တစ္ရက္ေနာက္က်သြားလို႔ တစ္ရက္ေတာင္ေပၚေရာက္တာေနာက္က်ရင္ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ ေတာင္ေပၚမွာ ေနရတဲ့ အခ်ိန္နည္းသြားမွာကိုး။ ဒါနဲ႔ အားလံုးကို လုပ္ၾကလုပ္ၾကဆိုျပီး တတ္ခဲ့ၾကတယ္။ အဲ့ဒီမွာ အေရးၾကီးတဲ့ တစ္ခုကုန္ေနတာေတြ႔တယ္။ ဘာလည္းဆိုေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔ရဲ့ အားေဆးလို႔ ေျပာလို႔ရတဲ့ ကြမ္းယာပဲ။ ကံကေကာင္းခ်င္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္ အစ္ကို၀မ္းကြဲေတြက ကြမ္းယာကို ေက်ာပိုးအိတ္ တစ္လံုးအျပည့္ ၀ယ္လာတယ္ဗ်ာ။ ဒါနဲ႔ပဲ ဒီကိစၥေလးကလည္း အဆင္တသင့္နဲ႔ ေျပလည္သြားတယ္။ ဒါနဲ႔ ေတာင္ေပၚစတတ္ၾကေရာ။ သိၾကတဲ့ အတိုင္း ေတာင္ေပၚစစတတ္ျခင္းက ေတာင္ေျခနားက ရြာေလးေတြကိုျဖတ္သြားရတယ္ေလ။ မီးမရွိဘာမရွိနဲ႔ ေနရာေလးေတြပါ။ အဲ့ဒီေနရာေလးေတြကို ျဖတ္တဲ့ အခါသူတို႔ကလည္း သူတို႔ဖြင့္ထားတဲ့ မီးတုတ္ေရာင္းတဲ့ ဆိုင္ေလးေတြ၊ ေတာင္ေ၀ွးေရာင္းတဲ့ ဆိုင္ေတြကေန ၀ယ္သြားပါ ဘာညာနဲ႔ ေရာင္းပါေသးတယ္။ သူတို႔ကိုၾကည့္လိုက္ေတာ့ အိပ္ခ်င္မူးတူးေတြနဲ႔။ ေၾသာ္ေတြးမိပါတယ္။ ၀မ္းေရးဆိုေတာ့ လူေတြျဖတ္သြားတာနဲ႔ သူတို႔လဲ ေရာင္းရမလားဆိုျပီး ထထျပီး ေအာ္ေနရတာကိုးလို႔။ ဒါနဲ႔ ကြ်န္ေတာ္က မီးတုတ္ေလးနဲ႔ ေတာင္ေ၀ွး၀ယ္မလို႔ သြားေတာ့ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က မ၀ယ္နဲ႔တဲ့ မီးတုတ္ေတြက အလြန္ဆံုးခံ ၁၅ မိနစ္ေလာက္ပဲ ခံတာတဲ့။ ကြ်န္ေတာ္ကလဲ ဘယ္ေလာက္ပဲ ခံခံ ဓာတ္မီးက ႏွစ္ေခ်ာင္းပဲ ပါေတာ့ မီးတုတ္၀ယ္ရမွာပဲ ဆိုျပီး၀ယ္လိုက္ပါတယ္။ ၀ယ္ျပီးေတာ့ အစပိုင္းမွာ လူေတြက အားလံုး ၂၂ ေယာက္လံုး တူတူတတ္ၾကတာပါပဲ။ တတ္တဲ့ အခ်ိန္က ကြ်န္ေတာ့္အထင္ ည ၁၂ နာရီခြဲထက္ မေစာဘူးလို႔ထင္တယ္။ အစပိုင္းေတာ့ တူတူတတ္ၾကတာပဲ။ ဒီထဲမွာ သရဲေၾကာက္တဲ့ လူကလဲ ပါေသးတယ္။ ျပီးေတာ့ တစ္ေယာက္ကလုပ္ေသးတယ္ သူၾကားဘူးတယ္တဲ့ ညဘက္ေတြမွာ ေတာင္တတ္လမ္းတခ်ိဳ႕ေနရာေတြမွာ ဓားျပ ေတြရွိတယ္ဆိုပဲ။ ကြ်န္ေတာ္ကလည္း ဟာဒီေလာက္လူအုပ္ၾကီး တိုက္ရဲတဲ့ ေကာက္တိုက္ေပါ့။ ဟုတ္တယ္ဟုတ္။ ဒါနဲ႔ အားလံုးတူတူ တတ္လာၾကတယ္။ ျပီးေတာ့ ကြမ္းယာေတြကိုလဲ ခြဲေ၀ယူၾကေပါ့ေလ။ ျပီးေတာ့ ကိုယ့္ေ၀စုနဲ႔ ကိုယ္ပဲ ၀ါးရင္းတတ္ေနၾကတာေပါ့။ ဒီလိုနဲ႔ သြားေနၾကရင္း တျဖည္းျဖည္း လူေတြက ကြဲလာတယ္။ လူေတြက မ်ိဳးစံုမဟုတ္လား အေမာခံႏိုင္တဲ့ လူက ပိုျပီး အေရွ႕ေရာက္တာေပါ့။ အဲ့ဒီမွာ လူက သံုးဖြဲ႔ကြဲသြားတယ္။ အေရွ႕ဆံုးမွာက ၄ေယာက္ ျပီးေတာ့ အလယ္အဖြဲ႔ကြ်န္ေတာ္တို႔က ၆ ေယာက္ က်န္တဲ့လူေတြက ေနာက္ဆံုးအဖြဲ႔ လူကုန္။ ေနာက္ဆံုးအဖြဲ႔မွာက ကြ်န္ေတာ့္ အစ္ကို၀မ္းကြဲ တစ္ေယာက္ ပါတယ္ သူက နည္းနည္း၀ေတာ့ အေမာမခံႏိုင္ဘူးေလ။ သူ႔ကို ေစာင့္ေခၚရင္းနဲ႔ ေနာက္က အဖြဲ႔က ေ၀းျပီးက်န္ခဲ့တာေပါ့။ ဒီလိုနဲ႔ ကြ်န္ေတာ္တို႔လလည္း နားရင္းတတ္တတ္လာၾကတယ္။ တျဖည္းျဖည္းလဲ လူေတြက ပိုေ၀းလာၾကတယ္။ ေတာင္ေပၚကိုတတ္ရင္းနဲ႔ လူေတြအားလံုးလည္း ေမာလာၾကတယ္။ ေဆာင္းတြင္းေအးစက္ေနတဲ့ အခ်ိန္ၾကီးမွာ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ေလးေယာက္သား အကၤ်ီမကပ္ႏိုင္ဘူးျဖစ္ေနတာေပါ့။ အေပၚပိုင္း ကိုယ္တံုးလံုးေတြနဲ႔။ လူေတြက ေခြ်းေတြစို ေလက ဖိတိုက္ ပူေနရာကေန ေအးလာျပီ အ၀တ္ျပန္၀တ္။ ဒါနဲ႔ကို လံုးလည္ခ်ာလည္လိုက္ေနေရာ။ ေနာက္ပိုင္းေတာ့ အေအးက အရမ္းၾကမ္းလာေတာ့ အေႏြးထည္ပါ ထပ္၀တ္ရတဲ့ ဘ၀ေရာက္ေရာ။ ဒီလိုနဲ႔ တတ္လာရင္းနဲ႔ ည ၃ နာရီေလာက္ေရာက္ေတာ့ ပင္ပန္းလို႔ ဆိုျပီး အေရွ႕က အဖြဲက ကြ်န္ေတာ္တို႔ကို ေစာင့္ရင္းနဲ႔ တစ္ေနရာမွာ ထိုင္ခံုေတြေတြ႔ေတာ့ ၀င္အိပ္ေနၾကတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔လဲ သူတို႔ဆီေရာက္ေတာ့ ခဏနားတဲ့ အေနနဲ႔ ၀င္အိပ္ၾကတယ္။ လူက ပင္ပန္းတာကလည္း ပင္ပန္း အိပ္ေရးပ်က္ထားတာလည္း ပါေတာ့။ အိပ္ကိုေပ်ာ္သြားေရာ။ နာရီ၀က္ေလာက္ၾကာေတာ့ ေတဇာလင္းဆိုတဲ့ သူငယ္ခ်င္းက ႏႈိးလို႔ ထျပီး မုန္႔ေတြဘာေတြ အဲ့ဒီနားက လမ္းဆိုင္ေလးမွာပဲ ၀ယ္စားလိုက္တယ္။ ျပီးေတာ့ ေတဇာလင္းနဲ႔ ေနာင္ေနာင္နဲ႔က ရန္ျဖစ္ေနတယ္ဗ်ာ။ ဘာလို႔တံုးလို႔ေမးေတာ့ ေတဇာလင္းက အိပ္ေနရင္းေအးေနေတာ့ အေႏြးထည္ထ၀တ္တယ္တဲ့။ ေနာင္ေနာင္ကလည္း ေအးေနလို႔ ေကြးေနတာ ေတဇာလင္းက ေနာင္ေနာင္ကို အေႏြးထည္ေလးေတာင္ ယူ၀တ္ဖို႔ မေျပာလို႔ အၾကင္နာမဲ့ တယ္ဘာညာနဲ႔ ျပႆနာျဖစ္တာပဲ။ ျပီးေတာ့လည္း ေနာက္ေနာက္ေျပာင္ေျပာင္နဲ႔ ျပီးသြားတာပါပဲ။ ဒါနဲ႔ ဆက္တတ္ၾကရင္းနဲ႔ လမ္းမွာ ကြ်န္ေတာ္တို႔လိုပဲ တတ္ေနတဲ့ အဖြဲ႔နဲ႔ ေတြ႔တယ္။ သူတို႔က အန္တီတစ္ေယာက္ရယ္ ေကာင္မေလးသံုးေယာက္ရယ္။ တူ၀ရီးေတြတဲ့။ အဲ့ဒီမွာ အေရွ႕အဖြဲနဲ႔ စကားလက္ဆံုေတြက်လို႔ အိုေကေနျပီ။ ျပီးေတာ့ တျဖည္းျဖည္း လူေတြကြဲသြားျပန္ေရာ ေကာင္မေလးႏွစ္ေယာက္နဲ႔ အေရွ႕အဖြဲနဲ႔က ေ၀းသြားျပီး ကြ်န္ေတာ္တို႔ အလယ္အဖြဲ႔က အေဒၚနဲ႔ တူမတစ္ေယာက္နဲ႔ တူတူက်န္ခဲ့တယ္။ ေနာက္ပိုင္းေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔ အဖြဲ႔က ၂ ေယာက္ကပါ ႏွာေခါင္းေရာဂါျဖစ္ျပီး အေရွ႕အဖြဲ႔နဲ႔ ေပါင္းလိုက္တယ္ဗ်ာ။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ကေတာ့ ေအးေဆးပဲ ေျဖးေျဖးမွန္မွန္တတ္ၾကတာေပါ့။ ဒီလိုနဲ႔ လမ္းမွာတေနရာေရာက္ေတာ့ အဲ့ဒီေနရာက ေတာေတာ္ေတာ္ေလးထူတယ္ဗ်။ ေဘးနာကေန ရွီးရွီးရွဲရွဲ အသံေတြၾကာရပါေရာ။ ကြ်န္ေတာ္စၾကာရတာေလ။ ကြ်န္ေတာ္လည္း ေနာင္ေနာင္တို႔ ေအာင္ပိုင္တို႔ အားလံုးကို ေဟ့ေကာင္ေတြ အသံၾကားတယ္ကြ။ ေျမြေတြဘာေတြ ေတာတိုးတာလား မသိဘူးဆိုျပီးေျပာေတာ့ အားလံုး အေဒၚၾကီးေတြပါအပါအ၀င္ တခါတည္း အနားကိုေျပးကပ္ျပီး လူကို စုသြားၾကတယ္။ ေၾကာက္ျပီး လက္ထဲက ဓာတ္မီးေလးနဲ႔ အေဒၚၾကီးက ထိုးၾကည့္တယ္။ အားလံုးမလႈပ္ရဲပဲ ေစာင့္ၾကည္ေနၾကတယ္။ ေနာက္ၾကာလာေတာ့မွ ေသခ်ာၾကည့္ေတာ့ ေတာင္ေပၚကို သြယ္ထားတဲ့ ေရပိုက္လိုင္းက ေရေတြ တင္ေနေတာ့ အသံထြက္ေနတာျဖစ္ပါေရာလား။ ဒီလိုနဲ႔ တတ္လာၾကတာ အခ်ိန္က မနက္ေနထြက္စ ၆ နာရီေလာက္ေရာက္လာေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔ အလယ္အဖြဲ႔က ေတာ္ေတာ္ေလး နီးကပ္ေနျပီ ေတာင္ေပၚေရာက္ေတာ့။ ေနာက္ဆံုးအဖြဲ႔ကေတာ့ အရိပ္အေရာင္ေတာင္ မျမင္ရဘူး။ ၆ နာရီခြဲေလာက္ေရာက္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔ အေရွ႕အဖြဲ႔က အစ္ကို၀မ္းကြဲ ကိုခိုင္နဲ႔ ဆံုတယ္။ သူကကြ်န္ေတာ္တို႔ကို ေစာင့္ေနတာဆိုျပီး အဖြဲ႔နဲ႔ တူတူျပန္လိုက္လာတယ္။ သူက တစ္လမ္းလံုးလည္း ကြ်န္ေတာ္တို႔နဲ႔ ေတြ႔လိုက္ ျပီးရင္ အေရွ႕အဖြဲ႔ဆီ ျပန္ေရာက္သြားလိုက္နဲ႔ မေမာတတ္ဘူးဗ်ာ။ ေအးေဆးပဲ တတ္ေနတာ။ ပါးစပ္မွာလည္း ကြမ္းေတြစားထားတာ ေပေနေရာ။ သူက ပါးစပ္ျပဲေတာ့ ကြမ္းစားထားျပီးရင္ နီေနတဲ့ သြားေတြက ရဲျပီး ေၾကာက္ဖို႔ ေကာင္းတယ္။ သူနဲ႔ ပတ္သတ္ျပီး လမ္းမွာ အားလံုးေၾကာက္ျပီး ေအာ္ခဲ့တာေလးကိုလည္း ေျပာဦးမွ။ အဲ့ဒီေနရာေလးက ေမွာင္မဲေနတာဗ် လထြက္ေနေပမဲ့ အေပၚက အပင္ေတြအုပ္ထားလို႔ ဘာမွမျမင္ရဘူး ဒီျပင္အဖြဲ႔က အန္တီၾကီးကလည္း သူဓာတ္မီးအားကုန္သြားတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ကြ်န္ေတာ္တို႔လည္း အဲ့ဒီေနရာကို ဒီတိုင္းျဖတ္ၾကရတာေပါ့။ ျဖတ္ေနတုန္းတစ္၀က္မွာ လမ္းေလးေဘးနားက မီးလင္းေနလို႔ လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ အားလံုး ေၾကာက္ျပီး အားဆိုေအာ္ေတာ့တာပဲ။ ဘာလို႔လည္းဆိုေတာ့ ေဘးနားမွာ မတ္မတ္ၾကီးရပ္ျပီး Handphone က မီးေလးနဲ႔ ေစာင့္ေနတဲ့ ကိုခိုင္ကို ေတြ႔လိုက္ရတာကိုး။ သူက ျပီးေတာ့ ရယ္ျပေနေတာ့ အားလံုးလန္႔သြားတာေပါ့။ စဥ္းစားၾကည့္ေလ ကြမ္းစားထားလို႔ ရဲေနတဲ့ သြားနဲ႔ ေမွာင္ေနတဲ့ လမ္းမွာ ဖုန္းရဲ့ မီးမွိန္မွိန္ေလးနဲ႔ လူကို အေမွာင္ထဲမွာေတြလိုက္ရတာကိုး။<br /><br />ဒါနဲ႔ ေတာင္ေပၚကိုဆက္တတ္လာၾကတာ ၇ နာရီေလာက္ေရာက္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔ အလယ္အဖြဲ႔က ဘိုးဘိုးၾကီး နတ္နန္းဆိုလား မသိပါဘူးေရာက္တယ္။ လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားလည္း လင္းေနျပီဆိုေတာ့ ေတာင္ေပၚကေနျပန္ဆင္းေနၾကပါျပီ။ အဲ့ဒီမွာ အဲ့ဒီနတ္နန္းက မိုက္နဲ႔ ေအာ္ေနတဲ့ အသံၾကားရတယ္။ ေတာင္ေပၚပဲ တတ္တတ္ေတာင္ေအာက္ပဲ ဆင္းဆင္း ဘိုးဘိုးၾကီးကို ေဗာင္းေတာ္လွဴမွ ေဘးကင္းတယ္ဘာညာေပါ့ေလ။ ျပီးေတာ့ အတင္းကို လူေတြကို သူတို႔ နတ္နန္းထဲ ဆြဲေခၚပါေရာ။ ပါသြားတာေပါ့။ ျပီးေတာ့ အတင္းၾကီးပဲဗ်ာ ေဗာင္းေတာ္လွဴရမယ္တဲ့ ၅၀၀တဲ့။ ပိုက္ဆံေတာ့ မႏွေမ်ာပါဘူး အတင္းၾကီး လွဴခိုင္းလို႔ မလွဴဘူးဗ်ာဆိုျပီး ကြ်န္ေတာ္တို႔က ထြက္လာၾကေရာ။ အဲ့ဒီမွာ အဲ့ဒီကလူက မင္းတို႔ ေကာင္ေတြမိုက္ရိုင္းတယ္ဘာညာနဲ႔ ေျပာပါေရာ။ ေျပာလည္း ေျပာေရာ ကိုခိုင္ကေနျပီး ခင္ဗ်ားတို႔က အတင္းၾကီး ေစတနာမပါပဲ လုပ္ခုိင္းတာကိုး ဘာညာေျပာေတာ့ သူတို႔ဘက္ က ေနာက္ထပ္ ၅ ေယာက္ေလာက္ပါျပီး ကြ်န္ေတာ္တို႔ကို ဖိုက္တင္ ပေလးေတာ့မလိုလုပ္လာေရာ။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ကလည္း လူမနည္းမွမနည္းပဲ ေအးေဆးေပါ့။ အဲ့ဒီအခ်ိန္မွာ ေနာက္ဆံုးအဖြဲ႔က ငါးေယာက္ထပ္ေရာက္လာပါေရာဗ်ာ။ အဲ့ဒီငါးေယာက္က အေကာင္ၾကီးေတြက အၾကီးၾကီးေတြေလ။ တခါတည္း ဘာျဖစ္တာလည္း ဘာလည္းနဲ႔ ၀င္ျဖဲေရာ။ အဲ့ဒီက်မွ ဟိုဘက္က လူေတြက ဘာမွ မဟုတ္ပါဘူးဆိုျပီး ေလ်ာ့သြားတာ။ ျပီးေတာ့ ဆက္ထြက္လာတာ ေတာင္ေျခ အ၀င္ေနရာေလးရွိတယ္ အဲ့ဒါလည္း နတ္နန္းပါပဲ ေတာ္ေတာ္ေလး ၾကီးတယ္။ ဘာဆိုတာေတာ့ မမွတ္မိဘူး။ အဲ့ဒီဟာက ပိုဆိုးတယ္။ လမ္းၾကီးကိုပိတ္ျပီး လူသြားလမ္း ေသးေသးေလးပဲ ဖြင့္ထားတယ္။ ျပီးေတာ့ အေ၀းၾကီးကတည္းက သူတို႔ အလွဴခံတဲ့ အသံကို မိုက္နဲ႔ ေျပာေနလို႔ ၾကားေနရတာ။ ေစာေစာက အတိုင္းပါပဲ။ ေဘးကင္းေအာင္ ဘာညာနဲ႔ အလွဴခံတာ။ လာသမွ်လူကို ကန္ေတာ့ ခိုင္းတာလည္း ပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ အဖြဲ႔လည္း ၾကည့္တာေပါ့ အဲ့ဒီေနရာကို ျဖတ္ရင္ ဖိနပ္ခြ်တ္ဖို႔ လိုလားလို႔။ သူတို႔က ဘာမွ် မေရးထားဘူး။ ေနာက္ျပီး အေရွ႕က ျဖတ္သြားတဲ့ လူေတြ ေတာင္ေပၚက ဆင္းလာတဲ့ လူေတြကို ၾကည့္ေတာ့လည္း တစ္ေယာက္မွ ဖိနပ္မခြ်တ္ဘူး။ ဒီေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔လည္း မခြ်တ္ဘူးေပါ့။ ျဖတ္သြားၾကတယ္။ အဲ့ဒီမွာ ေနာက္ဆံုးက ျဖတ္တာက ကြ်န္ေတာ္။ အဲ့ဒီလိုျဖတ္ျပီးေတာ့ ဟုိဘက္ ထိပ္လည္းေရာက္ေရာ အလွဴခံတဲ့ လူက ေဟ့ ဖိနပ္နဲ႔ ျဖတ္လို႔ မရဘူးဆိုျပီး မိုက္နဲ႔ လွမ္းေအာ္ပါေရာ။ ကြ်န္ေတာ္လည္း တင္းသြားတာေပါ့။ အဲ့ဒါဆို ခင္ဗ်ားတို႔ စာနဲ႔ ေရးထားပါလား။ ေနာက္ျပီး စ၀င္ထဲက ဖိနပ္ခြ်တ္လို႔ ေျပာပါလားေပါ့။ သူကမင္းတို႔ မသိဘူးလား ဘာညာနဲ႔ေျပာတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ကိုလည္း ဗုဒၶဘာသာ မဟုတ္ဘူးလား ဘာညာနဲ႔။ ကြ်န္ေတာ္ကလည္း တင္းျပီး ဗုဒၶဘာသာ မွာ အဲ့ဒီလို နတ္မရွိဘူးဆိုျပီး ျပန္ေျပာနဲ႔။ ေတာ္ေတာ္ေလး အေျခအေနက တင္းမာလာေရာ။ ေတာင္ေပၚက ဆင္းလာတဲ့ လူေတြကလည္း ကြ်န္ေတာ့္ ဘက္ကေန ဟုတ္တယ္ ခင္ဗ်ားတို႔ စာေရးထားပါလား ဘာလားနဲ႔ အကုန္၀ိုင္းေျပာေတာ့မွ ကြ်န္ေတာ္တို႔ကို မငိးတို႔ကို နတ္က်ားကိုက္လိမ့္မယ္ဘာညာနဲ႔ ေျပာေရာ။ ကြ်န္ေတာ္ကလည္း အဲ့ဒီလို ကိုက္မယ္ဆို ခင္ဗ်ားနတ္က်ား လာသာကိုက္ခိုင္းဗ်ာလို႔ ေျပာလိုက္တယ္။ ေတာင္ေပၚက ဆင္းလာတဲ့ လူေတြကလည္း ဆက္မဆင္းပဲ ကြ်န္ေတာ္တို႔ကို ၾကည့္ျပီး ကြ်န္ေတာ္အဲ့ဒီလို ေျပာလိုက္တာကို သေဘာက်ျပီး ၀ိုင္းရယ္တယ္။ ျပီးေတာ့ အဲ့ဒီ လူေတြ အဖြဲ႔ကို ၀ိုင္းျပီး ေျပာပါေလေရာ။ ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ လူစြမ္းေကာင္းၾကီးကို ျဖစ္သြားတာပဲ။ အမွန္ကေတာ့ သူတို႔ အတင္း၀င္ ကန္ေတာ့ ခိုင္းတာကို ကြ်န္ေတာ္တို႔က မကန္ေတာ့လို႔ပါ။ ေနာက္ျပီး အဲ့ဒီ နတ္နန္းအလွဴခံေတြက တကယ္ေတာ့ ကန္ထရိုက္ဆြဲထားတာေတြပါဗ်ာ။ သူတို႔ ကိုယ္တိုင္ ယံုၾကည္လို႔ မဟုတ္ဘူး။ ပိုက္ဆံအတြက္ အလွဴခံေနတာ။ ဒါကို သိလို႔ တမင္ကို ကြ်န္ေတာ္ကလည္း ျပန္ကို ေျပာျပီး ရန္ျဖစ္ခဲ့တာ။ ဒီလို႔နဲ႔ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ေတာင္ေပၚကို ေရာက္ၾကတယ္ ၇ နာရီခြဲေလာက္ရွိျပီထင္တယ္။ အဲ့ဒီက်မွ အေရွ႕အဖြဲက ကြ်န္ေတာ့ အစ္ကို၀မ္းကြဲရဲ့ တပည့္တစ္ေယာက္က ရင္ျပင္ေတာ္ေပၚတတ္တဲ့ လမ္းနားက ကားေတြ ျဖတ္တဲ့ ဂိတ္ကေန ေစာင့္ျပီး အေရွ႕အဖြဲ႔ရွိတဲ့ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ေခၚသြားတယ္။ အဲ့ဒီ အစ္ကို႔ရဲ့ တပည့္က အရမ္းျမန္တယ္ဗ်။ သူက ကြ်န္ေတာ့္ အစ္ကို၀မ္းကြဲရဲ့ အ၀တ္အစားအိတ္ေတြကိုပါ ယူျပီးတတ္တာေတာင္ ဘယ္အခ်ိန္ေရာက္လည္းေမးေတာ့ ၅ နာရီခြဲတည္းက ေရာက္ေနတာတဲ့။ ျပီးေတာ့ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွာ မနက္စားစားက်ျပီး ေနာက္ဆံုးအဖြဲ႔ကို ေစာင့္ေနၾကတယ္။ ေနာက္ဆံုးအဖြဲ႔ကေတာ့ လူငယ္ ေျခက်ေတြၾကီးပဲဆိုေတာ့ ၉ နာရီေလာက္မွ ေရာက္လာေတာ့တယ္။ ျပီးေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔လည္း တည္းခိုခန္းငွားဖို႔ ရင္ျပင္ေတာ္ေပၚတတ္ခဲ့ၾကတယ္။ အရမ္းလည္း ပင္ပန္းျပီး အိပ္ခ်င္ေနၾကျပီကိုး။<br /><br /><div style="text-align: right;">လင္းငယ္<br /></div></div>လင္းငယ္http://www.blogger.com/profile/04441477209560723938noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-4498717213017419185.post-36280001182971462542009-11-26T12:50:00.002+08:002009-11-26T13:11:15.254+08:00ေတာင္ေပၚသို႔<div style="text-align: justify;">ရန္ကုန္ကေန ေအာင္မဂၤလာ အေ၀းေျပးကား၀င္းထဲကို ညေန ဘက္ၾကီးေရာက္သြားတယ္။ ကားလက္မွတ္ကေတာ့ ၾကိဳျပီးမွာထားလို႔ ရေနပါတယ္။ ဒါနဲ႔ ကားလာမဲ့ အခ်ိန္ကိုေစာင့္ရင္းနဲ႔ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွာထိုင္ျပီး ေတာ္ကီေတြပြားၾကတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ကားလာခါနီးျပီမို႔ ကားဂိတ္ထဲကို၀င္ေစာင့္ေနတယ္။ ဒီမွာပဲ မုန္႔ေရာင္းတဲ့ ကေလးမေလးေတြ အမ်ားၾကီး ကြ်န္ေတာ္တို႔ အဖြဲ႔ဆီကို ကပ္လာၾကတယ္။ ဒါနဲ႔ ကြ်န္ေတာ္တို႔ အဖြဲ႔က သိပ္မမ်ားပါဘူး။ ကားဂိတ္မွာ တူတူသြားမဲ့ သူက အားလံုးေပါင္း ၁၅ ေယာက္။ ေနာက္ျပီး ဖုန္းနဲ႔ လွမ္းခ်ိတ္ထားတဲ့ အစ္ကို ၀မ္းကြဲနဲ႔ ေယာက္ဖေတြက အားလံုးေပါင္း၆ေယာက္။ ျပီးေတာ့ အလုပ္မျပီးေသးလို႔ ေနာက္မွ လိုက္လာမယ္ဆိုတဲ့ လူက တစ္ေယာက္နဲ႔။ ေပါင္းႏွစ္ဆယ့္ႏွစ္ေယာက္ေပါ့ဗ်ာ။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ဆီကို ကေလးမေလးေတြက ရႈေဆးေတြ၊ မုန္႔ေတြ၊ ေရဘူးေတြ လာေရာင္းတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔လည္း လိုအပ္တာေလးေတြ ၀ယ္ေပါ့ေလ။ အဲ့ဒီမွာ အဖြဲ႔ထဲက ကိုမဲၾကီးက ေကာင္မေလးကို ေစ်းစစ္ေနပါေရာ။ ဘာ၀ယ္၀ယ္ နည္းနည္းကို ေလွ်ာ့ခိုင္းျပီး ေနတာပဲ။ ေနာက္ေတာ့လဲ အဆင္ေျပသြားပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ကားေရာက္လာေတာ့ ကားေပၚကို အလုအယက္တတ္ေပါ့ေလ။ ကားရဲ့ ေနာက္ပိုင္း တစ္ျခမ္းလံုးက ကြ်န္ေတာ္တို႔ အဖြဲ႔ၾကီးပဲ။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ရဲ့ အဖြဲ႔အသံၾကီးပါပဲ ကားထဲမွာလဲ။ ဒီလိုနဲ႔ ကားလဲ ထြက္ေရာ ေတၾကီးဆိုတဲ့ ေတဇာလင္းက ေကာင္မေလးကို သတိရတယ္ဆိုျပီး ကြ်န္ေတာ့္ ဖုန္းကို အတင္းလုလို႔ ဖုန္းနဲ႔ ေၾကြေနပါေရာ။ ေနာက္လွည္းကူးလည္း ေက်ာ္ေရာ ဖုန္းလိုင္းျပတ္သြားတယ္။ ၀မ္းသာလိုက္တာေလ။ ဟီဟီ။<br /><br />ဒီလိုနဲ႔ ကားၾကီးက လမ္းမေပၚမွာသြားေနတာ ညဘက္ကိုေတာင္ ေရာက္လာတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ အဖြဲ႔ထဲမွာအရက္ေသာက္တဲ့လူ ေဆးလိပ္ေသာက္တဲ့လူ ကြမ္းစားတဲ့လူ အမ်ားၾကီးပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ ကြမ္းတစ္ခုပဲ ၾကိဳက္တာဗ်။ အဖြဲ႔ထဲမွာလည္း ကြမ္းကေတာ့ ၂ ေယာက္ပဲ မစားတာ က်န္တာ ဂ်ိဳးၾကီးပဲ။ စားခ်က္ေျပာပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ရန္ကုန္က ေန၀ယ္လာတဲ့ စင္ကနယ္၊ အာေမႊး၊ ဖာလာနဲ႔ ကြမ္းယာ ၅ ေထာင္ဖိုးက ပဲခူးမေရာက္ဖူး ကုန္ေရာ။ စားလားမစားလားက အဲ့ဒါသာၾကည့္။ ကားေပၚမွာလဲ ကားသမားေတြက မ်ိဳးၾကီး သီခ်င္းဖြင့္ထားတာကို လုိက္ဆိုျပီး ျမဴးေနၾကတာေပါ့။ တစ္ခုေတာ့ ရွိတယ္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ အရက္ေသစာ လံုး၀မေသာက္ထားပါဘူး။ အားလံုးစံုလို႔ သာေပ်ာ္ေနၾကတာရယ္။ ဘုရားသြားမွာ မေကာင္းတာမလုပ္တာေေတာ့ ယံုပါဗ်ာ။ တစ္ကားလံုးမွာ ရွိတဲ့ ေယာက္က်ားေလးေတြလဲ ကြ်န္ေတာ္တို႔ အဖြဲ႔နဲ႔ အဆင္ေျပျပီး ေတာ္ကီေတြပြားရင္းလိုက္သြားလိုက္တာ က်ိဳက္ထီးရိုး ကင္မြန္းစခန္းကို ည ဆယ္နာရီခြဲေလာက္မွာ ေရာက္သြားတယ္။ ဟိုေရာက္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔ အစ္ကို၀မ္းကြဲေတြက ေရာက္ေနျပီ။ သူတို႔က ဆိုင္ကယ္ေတြနဲ႔ လာၾကတာဆိုေတာ့ ျမန္တာေပါ့။ ဒီလိုနဲ႔ ေနာက္ကလိုက္လာမဲ့ တစ္ေယာက္ကို ေစာင့္ေနၾကတယ္။<br /><br />ကြ်န္ေတာ့္အစ္ကို အရင္းနဲ႔ တစ္၀မ္းကြဲက ဆိုင္ကယ္ယူသြားျပီး က်ိဳက္ထိုျမိဳ႕ကေန က်ိဳက္ထီးရိုးကို လာတဲ့လမ္းထိပ္ကေန သြားျပီးေစာင့္ေနတယ္။ သူတို႔ သြားျပီး ၁ နာရီေလာက္ၾကာေတာ့ ဟိုအစ္ကိုၾကီးက ဆိုင္ကယ္ ကယ္ရီနဲ႔ ေရာက္လာပါေရာ။ ဒီေတာ့မွ မေတြ႔ဘူးလားဆိုေတာ့ မေတြ႔ခဲ့ဘူး အ၀င္အထြက္လြဲေနတယ္ထင္တယ္ဆိုျပီး ကြ်န္ေတာ္တို႔လိုက္ရွာဖို႔ျဖစ္ေတာ့တယ္။ ဒီေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ရယ္ ကြ်န္ေတာ့္ ေယာက္ဖရယ္ ႏွစ္ေယာက္သား ဆိုင္ကယ္ကိုဆြဲျပီး လိုက္ေခၚရေရာ။ ကြ်န္ေတာ္မွာဗ်ာ ေဆာင္းတြင္းၾကီး ဆိုင္ကယ္နဲ႔ ေမာင္းေနရတာလဲ ကြ်န္ေတာ္ဆိုေတာ့ စဥ္းစားသာၾကည့္။ ေမာင္းေနရင္းနဲ႔ကို လူကတံုေနေရာ။ ကင္မြန္းစခန္း၀င္တဲ့လမ္းကလည္း သိတဲ့အတိုင္းပဲေလ ေတာေတြကေဘးတစ္ဖက္တစ္ခ်က္ မွာဆိုေတာ့ လူက လန္႔ကလဲ လန္႔ေသးတယ္။ အေရးနဲ႔ အေၾကာင္းအေနာက္က ေယာက္ဖက ေသးေပါက္ခ်င္လို႔ ဆိုလို႔ ရပ္ေပးရေသးတယ္။ ေယာက္ဖကလည္း တာ၀န္ေက်တယ္ လမ္းမွာေတြ႔သမွ်ဆိုင္ကယ္ေတြကို ရဲလင္းဦးလား ေဟ့ ဆိုျပီး လိုက္ေအာ္ေမးေတာ့တာပဲ။ ေတာ္ေသးတယ္ မိနစ္၂၀ ေလာက္ေမာင္းျပီးေတာ့ သူတို႔နဲ႔ လမ္းတစ္၀က္မွာဆံုျပီး ျပန္လာခဲ့ၾကတယ္။ ေတာင္ေျခဆီကိုေပါ့။ ေတာင္ေျခေရာက္ေတာ့ အားလံုးကို ဆႏၵေတာင္းခံေတာ့ အခုခ်က္ခ်င္းတတ္မယ္ဆိုတာနဲ႔ အားလံုး အထုတ္အပိုးေတြလြယ္ျပီး ေတာင္ေျခကေန ေတာင္ေပၚကို စတတ္ခဲ့ၾကတယ္။ ေတာင္ေပၚတတ္တာမွာ ဓာတ္မီးႏွစ္လက္နဲ႔ က်န္တာက မီးတုတ္ေတြ ၀ယ္သြားျပီး တတ္ၾကတာပဲ။ ေပ်ာ္စရာၾကီးပါ။ ေနာက္မွ ထပ္ေျပာျပမယ္။<br /><br /><div style="text-align: right;">လင္းငယ္<br /></div></div>လင္းငယ္http://www.blogger.com/profile/04441477209560723938noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-4498717213017419185.post-45578932932037904652009-11-24T19:27:00.004+08:002009-11-24T19:53:37.056+08:00လြမ္းရတဲ့ ျမန္မာျပည္ သို႔ ျမန္မာျပည္သို႔<div style="text-align: justify;">ျပီးခဲ့တဲ့ ႏွစ္ ၂၀၀၈ ဒီဇင္ဘာလက ျမန္မာျပည္ကို မိသားစုအားလံုး ျပန္သြားခဲ့ၾကတယ္။ အေပ်ာ္ဆံုးေပါ့ဗ်ာ။ ျဖစ္ႏိုင္ရင္ ျမန္မာျပည္မွာေတာင္ အျပီးျပန္ေနခ်င္ေသးတာပဲ။ ဒီလိုလူဆိုေတာ့ ျမန္မာျပည္ျပန္ရမယ္ဆိုရင္ အခ်ိန္မေရြး ၀ဲကမ္းပါပဲေပါ့။ စလံုးကေန ျမန္မာျပည္ကို မနက္အေစာၾကီး ေလယာဥ္နဲ႔ ဒိုးသြားတာ မိသားစုေလးေယာက္ ဟိုလည္းေရာက္ေရာ Immigration ျဖတ္ျပီးတာနဲ႔ လာၾကိဳလားလို႔ အေဒၚေတြ ဦးေလးေတြကို လွမ္းၾကည့္ေတာ့ တစ္ေယာက္မွမေတြ႔။ မိသားစုေလးေယာက္လံုး စိတ္ပူသြားတယ္။ ဖုန္းဆက္ျပီး ေသခ်ာေျပာထားပါရဲ့နဲ႔ တစ္ေယာက္မွမေတြ႔။ မၾကာပါဘူး ၁၅ မိနစ္ေလာက္ေနေတာ့ ေရာက္လာၾကေရာ။ ဒီေတာ့မွ ကားေပၚတက္ စကားေတြေျပာျပီး ကိုယ္နဲ႔ ေ၀းကြာခဲ့တဲ့ အိမ္ေလးကိုသြားခဲ့တယ္။ အိမ္ေလးက ႏွစ္ေပါင္းၾကာၾကာခြဲခြာ ခဲ့ရေပမဲ့ မေျပာင္းလဲပါဘူး။ ဦးေလးေတြ အေဒၚေတြရဲ့ ေစာင့္ေရွာက္မွဳေအာက္မွာ အရင္အတိုင္း ေနခ်င္ဖို႔ ေကာင္းေနဆဲပဲ။ ၀မ္းနည္းစရာ တစ္ခုေတာ့ လမ္းမွာ ကားေပၚကလိုက္လာရင္းနဲ႔ ေတြ႔ရတာကေတာ့ အရင္လို မဟုတ္ပဲ သစ္ပင္တခ်ိဳ႕ မရွိေတာ့တာပဲ။ အရင္က သြားခဲ့ဖူးတဲ့ လမ္းတခ်ိဳ႕က သစ္ပင္ၾကီးေတြ အံု႔မွိဳင္းခဲ့ေပမဲ့ အခုေတာ့ ဟာလာဟင္းလင္းၾကီး ျဖစ္လို႔။ စိတ္ထဲမွာ တစ္ခုခုလိုသြားသလိုလို။ ရန္ကုန္ျမိဳ႕ၾကီးလည္းပဲ အရာရာ ေျပာင္းလဲသြားျပီကိုး။ ဇရာရဲ့ ထုေထာင္းမွဳေပါ့ေလ။ မေျပာင္းလဲတာေလးတစ္ခုကေတာ့ ပ်က္စီးေနတဲ့လမ္းေတြ မတရားေမာင္းေနတဲ့ Bus ေတြပါပဲ။ လမ္းေတြကေတာ့ အရင္ကပ်က္စီးသလို ယခုတိုင္ေအာင္ ပ်က္စီးလွ်က္။ ေၾသာ္ ဘာပဲေျပာေျပာ ကိုယ္ထင္ကုတင္ေရႊနန္းဆိုေတာ့ ရန္ကုန္ျမိဳ႕ၾကီးက လွပေနဆဲပဲ။ ဒီလိုနဲ႔ အိမ္ကိုေရာက္လို႔ အထုတ္အပိုး ေတြခ်ျပီး မေတြ႔တာၾကာျပီ ျဖစ္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြကို ဖုန္းဆက္ နီးနီးနားနားရွိတဲ့လူေတြဆီသြားဖို႔ အေဒၚ့ဆီက ပိုက္ဆံေခ်းျပီး သူငယ္ခ်င္းေတြကို ေလွ်ာက္ေတြ႔လိုက္တယ္။(ပိုက္ဆံေခ်းခဲ့တာ ျပန္ေတာင္ မဆက္ခဲ့ရဘူး။ဟီး)။ လမ္းထဲက လူေတြကိုေလွ်ာက္ႏွဳတ္ဆက္။ ေပ်ာ္စရာၾကီး။ ဒီလိုနဲ႔ ညပိုင္းေရာက္ေတာ့ သူငယ္ခ်င္းေတြကို လိုက္ေခၚျပီး လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ထိုင္ၾကျပီး ေက်ာင္းတုန္းက အေၾကာင္းေတြေျပာ။ သူတို႔က ဒီႏိုင္ငံရဲ့ အေၾကာင္းေတြေမးလို႔ေျပာ။ ျပီးေတာ့ သူငယ္ခ်င္းေတြ ေနာက္လိုက္ေျပာင္လိုက္ စလိုက္နဲ႔ အခ်ိန္ေတြကကုန္မွန္းမသိတဲ့ ဘ၀။ ေနာက္ေန႔ေတြမွာလဲ သူငယ္ခ်င္းေတြက မနက္အေစာၾကီးလာႏွိဳး လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ထိုင္ ညဘက္က်ေတာ့ ဂစ္တာေတြတီးၾက။ အသံကုန္ မ်ိဳးၾကီး၊ ေလးျဖဴ၊ အငဲ သီခ်င္းၾကီးပဲ ဆိုေပးလိုက္တယ္။ စိတ္ထဲကေတာ့ တစ္လျပီးရင္ျပန္ရမယ္ဆိုတာကို ေမ့ထားလိုက္တယ္။ အဲ့ဒါၾကီးရွိေန စိတ္ညစ္လြန္းလို႔။ ဒီလိုနဲ႔ အေဖ့ရဲ့ ရြာကိုသြားမယ္ဆိုျပီးျပင္ဆင္ အဖြားဆံုးသြားတုံးက မလာႏိုင္တာနဲ႔ အခုအဖြားအတြက္ ဆြမ္းေကြ်းလုပ္ေပးမယ္ဆိုျပီး သြားၾကရတာေပါ့။ အမွန္အတိုင္းေျပာရင္ အေဖ့ဇာတိကုိ သြားရတာ ပ်င္းပါတယ္။ ေပ်ာ္စရာမေကာင္း ညီအစ္ကို၀မ္းကြဲ ဆိုလို႔လည္း တစ္ေယာက္ပဲရွိျပီး အသက္ေတြ အရမ္းကြာေတာ့ ေပါင္းလို႔မေကာင္း။ ဒါေပမဲ့ သမိုင္းေပးတာ၀န္အရသြားရတာပဲ။ တစ္ခုေတာ့ ေကာင္းတာေပါ့။ ခရီးသြားရတာ ၾကိဳက္တဲ့လူဆိုေတာ့ လမ္းေဘး၀ဲယာေငးျပီး လွပတဲ့ ရႈခင္းဆို ဓာတ္ပံုနဲ႔ မွတ္တမ္းတင္လို႔ ရတာေပါ့။ ဒီလိုနဲ႔သြားၾကေတာ့ ဒီဇင္ဘာလဆိုတဲ့ အတိုင္း ျမဴေတြကေ၀ ႏွင္းေတြကက်နဲ႔ ေအးေအးစက္စက္နဲ႔ မိုက္မွမိုက္။ အၾကိဳက္ဆံုး ဖီလင္ေတြကို ျမန္မာျပည္မွာပဲရွိေတာ့ ျမန္မာျပည္မွာပဲ ခံစားမိေနတာေပါ့ဗ်ာ။ ဒီလိုနဲ႔ အေဖ့ဇာတိေရာက္ေတာ့ ဘာလုပ္ရတယ္ထင္သတံုး တူႏွစ္ေကာင္ကို လိုက္ထိန္းရတယ္ဗ်ာ။ ကြ်န္ေတာ့္ အစ္ကိုကေတာ့ လက္ေရွာင္ျပီး အိပ္ခ်ည္းေနတာ။ မဆိုးပါဘူး။ ေနလိုထိုင္လို႔ေကာင္း ရြာထဲက ငယ္ငယ္ကသိခဲ့ဖူးတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ျပန္ေတြ႔ရတာလဲ ပါတာေပါ့ေလ။ ဒီလိုနဲ႔ ရန္ကုန္ျပန္လာျပီးေတာ့ ညီအစ္ကိုႏွစ္ေယာက္ က်ိဳက္ထီးရိုးသြားဖို႔ တိုင္ပင္ျပီး သူငယ္ခ်င္းေတြကို ခ်က္ခ်င္း အေၾကာင္းၾကား။ ရန္ကုန္ကို မနက္ျပန္ေရာက္တာ ညေန ၄ နာရီေလာက္ က်ိဳက္ထီးရိုးကို ရန္ကုန္ကေနထြက္ခဲ့ေတာ့တယ္။<br /><br />(က်ိဳက္ထီးရိုး သြားတဲ့အေၾကာင္းေရးပါဦးမယ္။)<br />မအားတာေတြမ်ားေနလို႔ အသစ္ေတြ မတင္ႏိုင္တာ ေတာင္းပန္ပါတယ္ဗ်ာ။<br />ခြင့္လႊတ္ၾကပါ။<br /><div style="text-align: right;">လင္းငယ္<br /></div></div>လင္းငယ္http://www.blogger.com/profile/04441477209560723938noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-4498717213017419185.post-7306318788341003332009-11-05T20:07:00.002+08:002009-11-05T20:24:52.626+08:00သူငယ္ခ်င္းတို႔ အတြက္<div style="text-align: justify;">သူငယ္ခ်င္းတို႔ေရ ငါတို႔အားလံုး လူေလာထဲကို တစ္ေန႔တည္း တစ္ရက္တည္း တူတူေရာက္လာၾကတာ မဟုတ္ခဲ့ၾကေပမယ့္လည္း ငါတို႔အားလံုး အတူတကြ ခင္မင္ခဲ့ၾကတယ္ေနာ္။ ဒါေပမဲ့ သကၠရာဇ္ေတြ ေျပာင္းလဲလို႔ ငါတို႔ေတြ ေ၀းကြာသြားခဲ့ၾကတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဒီေန႔ေခတ္လို နည္းပညာေတြ တိုးတတ္ေနတဲ့ ေခတ္မွာ တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ အေ၀းကေန စကားေျပာၾကဖို႔ ျမင္ၾကရဖို႔က ဟိုးအရင္ ႏွစ္ေပါင္းေျမာက္ျမားစြာေလာက္ကလို မခဲယဥ္းေတာ့တာ အမွန္ပဲ။ မင္းတို႔နဲ႔ငါ ယေန႔ လူအမ်ားအေခၚ အြန္လိုင္းဆိုတဲ့ ေနရာတစ္ခုမွာျပန္ဆံုဆည္းၾကတယ္။ မင္းတို႔ေရာ ငါေရာ ေျပာင္းလဲသြားခဲ့တာ အမွန္ပဲေပါ့ကြာ။ ေျပာစရာမလိုတဲ့ အမွန္တရားတစ္ခုလို႔ပဲ ေျပာရမယ္လို႔ ငါထင္တယ္။ မင္းတို႔နဲ႔ ငါစကားေျပာတယ္။ မင္းတို႔ကေတာ့ အရင္ကအတိုင္း အဆဲေလးေတြနဲ႔ စကားစၾကတယ္။ ျပီးေတာ့ အႏွစ္သာရမရွိဘူးလို႔ ငါထင္ထားတဲ့ အေၾကာင္းအရာေတြကို မင္းတို႔ အမ်ားၾကီးေျပာၾကတယ္။ ဒါေပမဲ့ ငါႏွဳတ္ဆိတ္လို႔ မင္းတို႔ကို အင္း၊ အင္း ဆိုတဲ့ စကားလံုးေပါင္းေျမာက္မ်ားစြာနဲ႔ မင္းတို႔ရဲ့ ေပ်ာ္ရႊင္မွဳမဟုတ္တဲ့ ေပ်ာ္ရႊင္မွဳကို ငါေပးခဲ့တယ္။ ဒါေပမဲ့ သူငယ္ခ်င္းတို႔ ငါဟာ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ မင္းတို႔နဲ႔စကားေျပာရမွာကို လန္႔လာမိတယ္။ ဒါဟာ ဘယ္သူ႔ေၾကာင့္လိုေတာ့ ေျပာလို႔မရပါဘူးကြာ။ တကယ့္တရားခံ အစစ္ကေတာ့ ငါကိုယ္တိုင္လို႔ပဲ ေျပာလိုက္ခ်င္တယ္။ မင္းတို႔သိမွာပါ မင္းတို႔နဲ႔ ငါစကားေျပာတိုင္း မင္းတို႔ကို ငါသိထားတဲ့ အႏွစ္သာရအရွိဆံုး စကားေတြကိုပဲ မင္းတို႔အတြက္ အသိတရားရေအာင္ ေျပာျပခ်င္ေနခဲ့မိတယ္။ ဓမၼတရားကြ။ ဒါဟာမင္းတို႔ေတြ အထင္နဲ႔ေတာ့ ငါတို႔လို လူငယ္ေတြနဲ႔ အလွမ္းေ၀းေနတဲ့ အရာလို႔ ျမင္ေနၾကလိမ့္မယ္။ ငါနဲ႔မင္းတို႔ စကားေျပာတိုင္း ငါကမင္းတို႔ကို တရားဓမၼအေၾကာင္းေလးေတြ ထည့္ထည့္ျပီး ေျပာတတ္တယ္။ မင္းတို႔ရဲ့ စိတ္ထဲမွာဘယ္လိုေနမလည္းေတာ့ မသိဘူး။ ေအးပါကြာလို႔ အရင္တံုးက ျပန္ေျပာခဲ့ၾကတယ္။ ဒါေပမဲ့ တစ္ရက္မွာေတာ့ ငါ့ကို မင္းတို႔ေတြ ေပါင္းျပီး ငါျမတ္ႏိုးတဲ့ဓမၼတရားကို ဟာသတစ္ခုလို လုပ္သြားခဲ့တယ္။ မင္းတို႔မွတ္မိဦးမွာပါ။ ငါမင္းတို႔ကို အျပစ္မေျပာခ်င္ပါဘူး။ မင္းတို႔အျမင္မွာ ငါက အရြယ္နဲ႔မလိုက္တဲ့ စကားေတြေျပာေနတယ္လို႔ျမင္ေနမွာဆိုတာကို ငါၾကိဳျမင္ထားပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ငါကမင္းတို႔ကို ေျပာခဲ့တယ္။ ငါ့ကိုေျပာင္ခ်င္ေျပာင္ ေနာက္ခ်င္ေနာက္ ငါျမတ္ႏိုးတဲ့ တရားဓမၼကို ေလွာင္သလိုလို ေျပာင္သလိုလို မလုပ္နဲ႔လို႔ ေျပာခဲ့တာ မွတ္မိၾကမယ္လို႔ထင္ပါတယ္ကြာ။ မင္းတို႔နဲ႔ အဲ့ဒီစကားေတြ ေျပာျပီးတဲ့ ေနာက္မွာ ငါမင္းတို႔နဲ႔ ေတြ႔ေနၾက အြန္းလိုင္းဆိုတဲ့ ေနရာကေန အၾကာၾကီးေပ်ာက္သြားတာ မင္းတို႔လည္း သတိထားမိမွာေပါ့။ ငါမင္းတို႔ကို စကားေျပာခ်င္စိတ္ကုန္သြားတယ္ လို႔ေတာ့မဟုတ္ဘူးေပါ့ကြာ။ ဒါေပမဲ့ စိတ္ထဲမွာေတာ့ နည္းနည္းေဒါသထြက္ခဲ့မိတာအမွန္ပဲ။ အေၾကာင္းကလည္း တိုက္ဆိုင္ခ်င္ေတာ့ မအားမလပ္ကလည္း ျဖစ္ ဒီေတာ့ မလာျဖစ္ေတာ့ဘူးေပါ့ကြာ။ ငါအဓိကေျပာခ်င္တာကေတာ့ မင္းတို႔အတြက္ပါပဲ။ လူ႔ေလာကၾကီးရဲ့ သေဘာက မတည္ျမဲပါဘူးကြာ။ ေနာက္ျပီးေတာ့ အႏွစ္သာရလည္း မရွိပါဘူး။ ေတြးၾကည့္ မင္းတို႔စိတ္ကူးယဥ္ေနတဲ့ အရြယ္ေရာက္ရင္ ပညာသင္ ျပီးေတာ့ အခ်ိန္တန္ရင္ မိန္းမယူ ေနာက္ျပီးေတာ့ သားသမီးေတြေမြးလို႔ အရြယ္ေရာက္ေအာင္ျပဳစု ေနာက္ေတာ့လည္း ေသဆံုးျခင္းဆိုတဲ့ အမွန္တရားၾကီးကို ရင္ဆိုင္ၾကရဦးမယ္။ ဒါဟာ ဘယ္သူမွ မေရွာင္လႊဲႏိုင္ဘူးေနာ္။ ဒါကိုမင္းတို႔ေမ့လို႔ ငါတို႔ကငယ္ေသးတာပဲ မေသႏိုင္ဘူးမထင္နဲ႔။ မ်က္စိတစ္မွိတ္ လွ်ပ္တပ်က္ အတြင္းမွာကို ေျပာင္းလဲသြားႏိုင္ပါတယ္ကြာ။ မင္းတို႔ မေမ့နဲ႔ ဟုတ္လား။ အႏွစ္သာရမရွိတဲ့ အျမဲျခင္းတရား သခၤါရေလာကၾကီးကို ရင္ဆိုင္ႏိုင္ဖို႔ မင္းတို႔ငါတို႔ တရားဓမၼကို ႏွလံုးသြင္းထားဖို႔လိုတယ္ကြ။ သူငယ္ခ်င္းတို႔ အျမဲတမ္း မေမ့မေလွ်ာ့ပါနဲ႔ကြာ။ ေပ်ာ္စရာမဟုတ္တဲ့ အေပ်ာ္တုေတြနဲ႔ ဖုန္းလႊမ္းေနတဲ့ လူ႔ေလာကၾကီးကို မသာယာမိပါေစနဲ႔။ အခ်ိန္တန္ရင္ ဘယ္ကလာခဲ့မွန္းမသိသလို ဘယ္ကိုသြားရမွန္းမသိတဲ့ ေလာကကို မသိျခင္းတရားနဲ႔ မေနမိေစပဲ သိျခင္းတရားနဲ႔ အဆံုးသတ္ႏိုင္ၾကပါေစကြာ။ အႏွစ္သာရရွိတဲ့ လူ႔ေလာက အျဖစ္နဲ႔ လူတစ္ေယာက္အျဖစ္နဲ႔ ရွင္သန္ႏိုင္ေအာင္ၾကိဳးစားၾကကြာ။<br /><br /><div style="text-align: right;">သူငယ္ခ်င္းမ်ားအတြက္<br />လင္းငယ္<br /></div></div>လင္းငယ္http://www.blogger.com/profile/04441477209560723938noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-4498717213017419185.post-38891378046857223192009-10-28T18:27:00.002+08:002009-10-28T18:50:13.161+08:00အြန္လိုင္း စာေပေလာက<div style="text-align: justify;">ခင္မင္ရင္းႏွီး ငယ္ငယ္တည္းက တစ္လမ္းထဲမွာ တူတူေန၊ တူတူကစား၊ တူတူ ပြားခဲ့ၾကေသာ(ေကာင္မေလးမ်ား အေၾကာင္းျဖစ္၏) အစ္ကိုေဘာ္ဒါၾကီး ဥကၠဌေခၚ ကိုဘၾကိဳင္(ခ်ဥ္ေပါင္ျခံ)က သူေရးထားတဲ့ အြန္လိုင္း စာေပေလာကဆိုတဲ့ နာမည္နဲ႔ တဂ္ေကာဗ်ာ။ အဲ့ဒီမွာ စကိြဳင္တာပဲ ကိုကလည္း တဂ္ဆိုရင္ တတ္ခ်င္သလိုလိုရယ္။ အစ္မ လင္းၾကယ္စင္ တဂ္ထားတဲ့ အေၾကာင္းအရာေတာင္ မေရးတတ္လို ဟိုလိုဒီလိုလိုနဲ႔ မေရးျဖစ္ဘူး။ အခုမ်ားေတာ့လည္း ကိုဘၾကိဳင္ရဲ့ ေခါင္းစဥ္ေလးက ေရးခ်င္စရာေကာင္းတာရယ္။ ကိုယ္ကလည္း ေရးစရာမရွိျဖစ္ေနတာရယ္(ေနာက္တာေနာ္) နဲ႔ပဲ ေရးျပီေပါ့။<br /><br />အြန္လိုင္းေပၚတြင္ လူေတြ တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ မသိပဲလည္း စကားေတြေျပာ အသိမိတ္ေဆြေတြဖြဲ႔ ဒါနဲ႔ပဲ သူငယ္ခ်င္းေတြ ျဖစ္သြားၾကတာေတြ အမ်ားၾကီးေပါ့ေလ။ ထို႔ျပင္တ၀ ေနာက္ပိုင္းက်ေတာ့ အြန္လိုင္း ဘေလာ့ဂါမ်ား ကိုကြ်န္ေတာ္ ေတြ႔ရွိသြားသည္ေပါ့ေလ။ အစကေတာ့ ဘာရယ္မဟုတ္ စာအုပ္ေတြ ဖတ္ေနက် လူတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ စာေတြ မဖတ္ရေတာ့ ေျပာရရင္ စာလြမ္းဖ်ားလြမ္းနာက်လာတာေပါ့။ ဒီလိုနဲ႔ အင္တာနက္ထဲ၀င္ ဟိုရွာ သည္ရွာနဲ႔ ျမန္မာဘေလာ့ ေတြကစေတြ႔ေတာ့တာပဲ။ ကြ်န္ေတာ့္အတြက္ေတာ့ ေရကန္အသင့္ ၾကာအသင့္ေပါ့။ ပ်င္းလာရင္ စာေလးေတြ ဖတ္ျပီး အပ်င္းေျဖလိုက္။ ဗဟုသုတရစရာေတြ၊ ဟာသေတြ ဇာတ္လမ္းေလးေတြ စသည့္ျဖင့္ေပါ့ဗ်ာ စံုလို႔ပါပဲ။ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ အြန္လိုင္းကေန ဘေလာ့ လည္ရျခင္းကို ႏွစ္သက္လာခဲ့ေရာ။ ဘာေၾကာင့္တုန္းဆိုရင္ေတာ့ အေၾကာင္းျပခ်က္က ဗဟုသုတလည္းတိုး အပ်င္းလည္းေျပတာေၾကာင့္လို႔ပဲ ေျပာရမွာပဲ။ ေခတ္ၾကီးကတိုးတတ္လာတာနဲ႔ အမွ် နည္းပညာေတြကလည္း ျမင့္မားလာေတာ့ အရင္က ဆိုစာအုပ္ဖတ္မွ စာဆိုတာကို ဖတ္ႏိုင္ေပမယ့္ အခုေတာ့ အင္တာနက္ထဲကေနပဲ ဖတ္လိုရေနျပီေကာ။ ဒါ့အျပင္ အရင္က စာေရးတာ ၀ါသနာပါေပမဲ့ ခ်ေရးဖို႔ကို ၀န္ေလး တခ်ိဳ႕လည္း ကိုယ္ဖန္တီးထားတာေလးကို သူမ်ားေတြရဲ့ မနာလို ေလွာင္ေျပာင္တာေတြကို ခံရမွာ ေၾကာက္တာနဲ႔ပဲ မေရးျဖစ္ပဲ ေနခဲ့ရာကေန အခုမ်ားေတာ့ အင္တာနက္နဲ႔ ဘေလာဂါ ေဒါ့ကြန္းမွာ အေကာင့္ေလးဖြင့္လို႔ အဆင့္သင့္ ေရးသားရံုေပါ့။ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကေတာ့ ေျပာၾကပါတယ္။ ဘေလာ့ေလးေရးေတာ့ ဘာရယ္မဟုတ္ဘူး စိတ္ထြက္ေပါက္ေလးရတာေပါ့တဲ့။ ဟုတ္ပါတယ္ တစ္ခါတစ္ေလမွာ ပါးစပ္ကေန ထုတ္ေျပာျပလို႔ မရတဲ့ ခံစားခ်က္တခ်ိဳ႕ကို စာသားေတြ အျဖစ္ေျပာင္းလဲေရးျပျခင္းနဲ႔ ကိုယ့္ရဲ့ ခံစားခ်က္ မြမ္းက်ပ္မႈေတြကို ေျဖေဖ်ာက္ႏိုင္တာကိုး။ ကြ်န္ေတာ္ဆိုလည္း သူမ်ား ဘေလာ့ေတြ လိုက္ဖတ္လိုက္ေလ့လာ ဒီလိုမ်ိဳးလုပ္ရင္းနဲ႔ ၾကာေတာ့ ကိုယ္လည္း သူတို႔လို ေရးခ်င္းစိတ္ေလးေတြ တဖြားဖြားေပါ့ေလ ေပၚလာပါေလေရာ။ ဒီလိုနဲ႔ ဘေလာ့ေလးတစ္ခုလုပ္(သူငယ္ခ်င္း ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ကို ေက်းဇူးတင္ရမွာပါ သူသင္ေပးလို႔ ဘေလာ့ဘယ္လို ျပဳလုပ္တယ္ဆိုတာ သိခဲ့ရတာကိုး) ကိုယ့္ရဲ့ ခံစားခ်က္ေလးေတြကို ေရး။ အစကေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေလးကို ၀မ္းနည္းရေသးတယ္။ ကိုယ္ကေတာ့ ေရးတင္လို႔ ဒါေပမယ့္ လာဖတ္သည့္ သူက နတၳိ ၾကာေတာ့ ေတြးေတာင္ေတြးမိတယ္ ငါေရးတင္ေနတာ ဖတ္တဲ့ လူလည္း မရွိပဲနဲ႔ ဘာလို႔ ေရးေနမွန္းေတာင္ မသိေတာ့ဘူးလို႔ရယ္ေလ။ ဒါေပမဲ့ တျဖည္းျဖည္း ဘေလာ့ေတြ ေလွ်ာက္လည္ ကိုယ့္ရဲ့ ဘေလာ့လိပ္စာေလးကို ခ်န္ခဲ့ သူတို႔က ျပန္လာလည္ ျပီးေတာ့ မန္႔ခဲ့တာေလးေတြ ေတြ႔ ေပ်ာ္ရတာေပါ့ေလ။ တစ္ေန႔တစ္ေန႔ အားတိုင္း ဘေလာ့ေလးကို ၀င္ၾကည့္ျပီး ဘယ္သူမ်ား လာျပီး လည္သြားခဲ့သလည္း ရယ္လို႔ အခါခါၾကည့္လို႔ လာလည္သြားသူရွိလို႔ကေတာ့ ေပ်ာ္လိုက္တာေလ။ တကယ္ပါ ပထမဆံုး မန္႔ခဲ့တာကို ေတြ႔တုန္းကဆို ရင္ထဲမွာအတိုင္းအထက္အလြန္ပဲ ေပ်ာ္ပံုမ်ားေျပာပါတယ္။ ငါ့ေရးတဲ့စာ ဖတ္တဲ့လူရွိျပီရယ္လို႔။ ဒါနဲ႔ပဲ တျဖည္းျဖည္း ေရးဖို႔ကို အားတတ္လာတယ္။ တစ္ေယာက္ မန္႔ရင္ တစ္ခါအားတတ္နဲ႔ ဒါေၾကာင့္ ကြ်န္ေတာ့္ ဘေလာ့မွာေတာင္ေရးထားေသး သင္၏ကြန္းမန္႔တစ္ခုသည္ ကြ်န္ေတာ့္အား စာမ်ားပိုမိုေရးျဖစ္ရန္ အားျဖစ္ေစပါသည္လို႔။ ဘေလာ့တစ္ခုကိုေရးတာဆိုတာလည္း ဘယ္လိုပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ကိုယ့္ရဲ့ စိတ္ညစ္စရာ ေပ်ာ္စရာ အသိပညာ စတာေတြကို လူအမ်ားနဲ႔ မွ်ေ၀ခံစား ႏိုင္ဖို႔ သူမ်ားရဲ့ စိတ္ညစ္စရာ ေပ်ာ္စရာ အသိပညာေတြကိုလည္း ကိုယ္က မွ်ေ၀ခံစားေပးဖို႔ အတြက္ အဓိကပါပဲ။ ေကာင္းပါတယ္။ ဘယ္လိုပဲ ျဖစ္ျဖစ္ အြန္လိုင္းစာေပ ေလာကဟာ လူငယ္ေတြ အတြက္ေရာ လူၾကီးေတြ အတြက္ေရာ ရပ္ေ၀းေရာက္ေနသူေရာ ရပ္နီးမွာ ေနသူေရာ ကိုယ့္ရဲ့ အသိပညာ ေပ်ာ္စရာ ၀မ္းနည္းစရာ စတာေတြကို တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ မွ်ေ၀ဖို႔အတြက္ မရွိမျဖစ္လိုအပ္ပါတယ္။ စာေပေလာကမွာ ထုတ္ေ၀သူလိုအပ္သလို အြန္လိုင္းစာေပေလာကမွာလည္း တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္အားေပးကူညီမႈက လိုအပ္ေနဦးမွာပါ။ လူသစ္ကို ၾကိဳဆိုလို႔ လူေဟာင္းခ်င္းခ်င္း ခင္မင္ရင္းႏွီးျပီး ေပ်ာ္ရႊင္စရာ ပိုမိုေကာင္းမြန္တဲ့ အြန္လိုင္းစာေပေလာကေလး ျဖစ္ေအာင္ အားလံုးပဲ ၀ိုင္း၀န္းၾကိဳးစားလိုက္စို႔ရဲ့...............<br /><br /><div style="text-align: right;">လင္းငယ္<br /></div></div>လင္းငယ္http://www.blogger.com/profile/04441477209560723938noreply@blogger.com9tag:blogger.com,1999:blog-4498717213017419185.post-74730295628543578552009-10-26T21:01:00.002+08:002009-10-26T21:19:01.477+08:00မသိမွားလား သိမွားလား<div style="text-align: justify;">ေလာကမွာ လူေတြဟာ အမွားမ်ားစြာျပဳတတ္ပါတယ္။ တခ်ိဳ႕လည္း အမွားမွန္း သိေနပါလ်က္နဲ႔ လုပ္ေနၾကသလို တခ်ိဳ႕ကေတာ့ အမွားမွန္းမသိပဲ နဲ႔ ျပဳလုပ္မိသြားပါတယ္။ ဥပမာ အကုသိုလ္ေပါ့။ လူတိုင္းငယ္ငယ္က အေကာင္ငယ္ေလးေတြ သတ္တယ္။ လူၾကီးေတြကေတာ့ ကေလးပဲ မသိလို႔ သတ္တာ အျပစ္မရွိပါဘူး လို႔အလြယ္တကူေျပာ တတ္တယ္။ ဒါက ကေလးေတြကို အဲ့ဒီလို အေကာင္ေလးေတြ သတ္ဖို႔တြန္းအား ေပးေနသလိုျဖစ္ေနတာ သတိမထားမိလို႔ပါ။ ကြ်န္ေတာ္ငယ္ငယ္က သူငယ္ခ်င္းမေလး တစ္ေယာက္ရွိတယ္ သူကေျပာတတ္တယ္ ျခင္ေတြကို သတ္တာ ငရဲမၾကီးဘူးတဲ့ ဘာလို႔လည္း ဆိုေတာ့ ျခင္မွာ နားရြက္မပါလို႔တဲ့။ နားရြက္မပါတဲ့ သတၱ၀ါကို သတ္ရင္ ငရဲမၾကီးဘူးတဲ့။ ဘယ္ကေနသူသိလာတဲ့ အလြဲၾကီးလဲေတာ့ မသိဘူးေနာ္။ ေလာကမွာ သူမ်ား အသတ္သတ္ျခင္းက မသိလို႔ သတ္တာျဖစ္ျဖစ္ သိလို႔ သတ္တာျဖစ္ျဖစ္ အကုသိုလ္ျဖစ္ပါတယ္။ အေျခအေနတစ္ခု အေနနဲ႔ကေတာ့ မျဖစ္ပါဘူး။ အဲ့ဒါကဘာလည္း ဆိုေတာ့ သူတစ္ပါးကို ေသေစလိုသည့္ ဆႏၵမပါရင္ အကုသုိလ္မျဖစ္ပါဘူး။ ငရဲလည္း မၾကီးဘူးေပါ့ဗ်ာ။ အျခားတစ္ဖက္ အေနနဲ႔ကေတာ့ ေသေစလိုသည့္ ဆႏၵပါရင္ေတာ့ အကုသိုလ္ျဖစ္သြားတာေပါ့။ အသက္အရြယ္နဲ႔ အကုသိုလ္ျဖစ္မႈ မျဖစ္မႈက လံုးလံုး မသတ္ဆိုင္ပါ။<br /><br />ဒီေနရာမွာ ကြ်န္ေတာ္ သိတဲ့ အေၾကာင္းေလး နည္းနည္းေျပာျပမယ္ေနာ္။ ဘုရားလက္ထက္က မုဆိုးၾကီး တစ္ေယာက္ရွိသတဲ့။( ဘုရားလက္ထက္ကလို႔ ထင္တာပဲ)။ အဲ့ဒီမုဆိုးၾကီးဆီမွာ မိန္းမရွိတယ္တဲ့။ အဲ့ဒီမုဆိုးၾကီးရဲ့ မိန္းမက မုဆိုးၾကီး ေတာလိုက္ထြက္ေတာ့မယ္ဆို ဇနီးမယားတို႔ရဲ့ ၀တၱရား အရ လက္နက္ေတြ ယူေပးတာေတြ ဘာေတြလုပ္ေပးတာေပါ့ေလ။ အဲ့ဒီ မုဆိုးၾကီးဇနီးဟာ ေသာတာပန္ျဖစ္ေနသူတဲ့။ တစ္ေန႔ေတာ့ ရဟန္းေတြေကာ လူေတြကေကာေပါ့ေလ မုဆိုးၾကီးဇနီးဟာ ေသာတာပန္ ျဖစ္ပါလ်က္နဲ႔ ဘာေၾကာင့္ သူမ်ားအသတ္သတ္ဖို႔ကို ျပင္ဆင္ေပးရတာလည္းေပါ့။ ဒီလိုမ်ိဳးေတြ ေျပာေနၾကတယ္တဲ့။ ဒီအခါမွာ မုဆိုးရဲ့ ဇနီးက သူဟာ မုဆိုးၾကီးကို ပစၥည္းေတြျပင္ဆင္ေပးတာေတာ့ ဟုတ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒီဟာေတြလုပ္ေပးတာဟာ ဇနီးမယားတစ္ေယာက္ရဲ့ က်င့္၀တ္အရ ျပဳလုပ္ေပးျခင္းသာျဖစ္ပါတယ္။ ဒီဟာေတြ ကိုျပဳလုပ္ေပးေနတဲ့ အခ်ိန္မွာလည္း သတၱ၀ါေတြ ေသပါေစဆိုတဲ့စိတ္ မရွိပါဘူးတဲ့ အားလံုးက်န္းမာခ်မ္းသာ ပါေစလို႔ ေစတနာပြားေနခဲ့ပါတယ္တဲ့။ ဒီကိစၥမွာဆို လုပ္ေတာ့ လုပ္ေပးတယ္ ေစတနာက ေသေစခ်င္တဲ့ ေစတနာမဟုတ္တဲ့ အတြက္ အကုသိုလ္မျဖစ္ပါဘူး။ ေသာတာပန္ဆိုတဲ့ အတြက္လည္း ငါပါးသီလ ခါး၀တ္ပုဆိုးကဲ့သို႔ ျမဲေနျပီမဟုတ္လား။ ဒီေတာ့ သူအတြက္ အျပစ္ျပဳလုပ္ျခင္းဆိုတာ မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူး။ ဘာေၾကာင့္လည္း ဆိုေတာ့ ေသာတာပန္ဟာ ဘုရားေပၚမွာ အၾကြင္းမဲ့ ယံုၾကည္ျခင္းနဲ႔ ငါးပါးသီလကို ခိုင္ျမဲသြားျပီျဖစ္လို႔ပါပဲ။ ဒါက်ေတာ့ သိလ်က္နဲ႔ မမွားေတာ့တာေပါ့။ တခ်ိဳ႕ကေတာ့ သိလ်က္နဲ႔ မွားေနတာေတြ ရွိရဲ့။ တခ်ိဳ႕ဆို အကုသိုလ္အလုပ္မွန္းသိပါလ်က္နဲ႔ ဘုရားလွဴတဲ့ ပစၥည္းေတြခိုးလို႔ တစ္မ်ိဳး ဘုရားကပ္တဲ့ ပစၥည္း ဘုရားမကပ္ပဲ သူတို႔ေတြ ယူစားတာမ်ိဳးေပါ့ေလ။ ဥပမာ ေဂါပက လူၾကီးေတြေပါ့ေလ။ သူတို႔ဟာ သိပါလ်က္နဲ႔ မွားေနၾကသူေတြေပါ့။<br /><br />ကဲပါ ဘာရယ္မဟုတ္ဘူး။ စိတ္ထဲမွာ ေရးခ်င္တာေလးေတြ ခ်ေရးေပးလိုက္တာေနာ္။ အားလံုးလည္း မသိမွားလည္း မျဖစ္ သိမွားလည္း မျဖစ္ပဲ သိလ်က္နဲ႔ မမွားတဲ့ လူေတြျဖစ္ေအာင္ေပါ့။ ေန႔တိုင္း ငါးပါးသီလေလး ေစာင့္တည္ျပီး ေနၾကည့္ၾကေပါ့။ (ကြ်န္ေတာ္ေတာ့ အခုထိ ငါးပါးသီလမွာ တစ္ခုမဟုတ္ တစ္ခုေတာ့ ခ်ိဳးဖ်က္မိေနတုန္း။ ပုထုဇဥ္ဆိုေတာ့လည္း မလြယ္ဘူးေပါ့ေလ။ ဒါေပမဲ့ အတတ္ႏိုင္ဆံုးေတာ့ လံုေအာင္ ေစာင့္တည္ပါတယ္)။ အားလံုးပဲ ေပ်ာ္ရႊင္ပါေစ။<br /><br /><div style="text-align: right;">လင္းငယ္<br /></div></div>လင္းငယ္http://www.blogger.com/profile/04441477209560723938noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-4498717213017419185.post-43953173871371808352009-10-26T21:00:00.000+08:002009-10-26T21:01:16.944+08:00ဆီပူအိုးကင္းေပၚမွ ဂါထာတရာ ကလ်ာဏိယေထရ္<div style="text-align: justify;">သီဟိုဠ္ကြ်န္း အေနာက္ေတာင္ပိုင္း ကလ်ာဏိျမစ္အနီး၌ ကလ်ာဏီတိႆမင္း(၃၀၆-၂၀၇ ဘီစီ) မင္းျပဳ၏။ ယဌာလတိႆဟုလည္း ေခၚသည္။ ညီေတာ္ အာ်ဥတၱိယအား အိမ္ေရွ႕ဥပရာဇာအရာႏွင္းေတာ္မူ၏။ ညီေတာ္ ေနာင္ေတာ္ ႏွစ္ဦးစလံုး ကလ်ဏိယ မေထရ္ၾကီးထံ ပညာသင္ခဲ့ၾကရသည္။ မင္းျဖစ္ေသာ္အခါ မိမိတို႔၏ ဆရာမေထရ္ၾကီးအား ေနာက္ပါသံဃာမ်ားႏွင့္အတူ နန္းေတာ္သို႔ပင့္၍ ေန႔စဥ္ဆြမ္းကပ္လွဴေလ၏။<br /><br />မၾကာမီညီေတာ္အိမ္ေရွ႕မင္းလည္း မရီးေတာ္ မိဖုရားၾကီးႏွင့္ အကြ်မ္းတ၀င္ ယဥ္ပါးဆက္ဆံ ေဖာက္ျပန္လ်က္ရွိရာ ေနာင္ေတာ္ရိပ္မိသိရွိေလလွ်င္ ညီေတာ္မွာ ရြာသိမ္ရြာငယ္တခုသို႔ ထြက္ေျပးတိမ္းေရွာင္ ေနရသည္။ ညီေတာ္ဥတၳိမင္းသားလည္း ကာလၾကာေသာအခါ မရီးေတာ္ကို သတိရလြမ္းဆြတ္သျဖင့္ စာတေစာင္ေရးကာ မိမိ၏ ကြ်န္ေတာ္ယံုေတာ္တဦးအား မိဖုရားၾကီးထံ အပို႔လႊတ္ေလ၏။ ထိုကြ်န္ယံုေတာ္သည္ တခုေသာ နံနက္တြင္ ရဟန္းေယာင္ေဆာင္၍ သကၤန္း၀တ္ကာ နန္းေတာ္ တံခါးမုခ္က ေစာင့္ေနကာ ကလ်ာဏိယ မေထရ္ၾကီး ေနာက္ပါသံဃာမ်ားႏွင့္ အတူ နန္းတြင္းသို႔ ဆြမ္းစားၾကြအလာတြင္ သံဃာမ်ားႏွင့္အတူ ေရာေယာင္ လိုက္ပါသြားေလသည္။<br /><br /><div style="text-align: center;">ဆြမ္းေကြ်းပြဲမွာ ခ်စ္စာေခြမိ<br /><div style="text-align: left;"><br /><div style="text-align: justify;">ကလ်ာဏိယမေထရ္ၾကီး၏ စိတ္တြင္ မင္းႏွင့္ အကြ်မ္း၀င္ေသာရဟန္းတစ္ပါးျဖစ္မည္ အထင္ျဖင့္ တစံုတရာ မေမးမျမန္းပဲ အမွတ္တမဲ့ပင္ ၾကြေတာ္မူ၏။ မင္းၾကီးလည္း မေထရ္ၾကီး၏ တပည့္တပါးျဖစ္မည္ ဟုပင္ယံုၾကည္၍ တစံုတရာ ေျပာဆိုစစ္ေဆး ေမးျမန္းျခင္းမျပဳ။ ထံုးစံအတိုင္း မင္းႏွင့္မိဖုရားတို႔ ဆြမ္းဆက္ ကပ္ၾက။၏။ ဆြမ္း အႏုေမာဒနာတရားျပီးလွ်င္ မင္းၾကီးက ဦးစြာထ၍ နန္းတြင္းသို႔၀င္သြားခိုက္ မိဖုရားၾကီးမွာ သံဃာေတာ္အမ်ားအနီးသို႔ တိုးသြားကာ ပန္းကန္ ခြက္ေယာက္မ်ားကို သိမ္းဆည္းေစရန္ စီမံေလ၏။ သံဃာေတာ္မ်ားလည္း ျပန္ၾကြရန္ ဟန္ျပင္ေနခိုက္ သကၤန္း၀တ္ တမန္လည္း မိဖုရားၾကီးအနီး ၾကမ္းျပင္ေပၚသို႔ ေပဖူးလႊာ စာေတြ တခု ပစ္ခ်လိုက္၏။ မင္းၾကီးလည္း အတြင္းေတာ္သို႔ မ၀င္ေရာက္ေသးမီ အသံၾကား၍ ေနာက္သို႔ လွည့္ၾကည့္လိုက္သည္။ ေပဖူးလႊာ စာေခြကို ျမင္ရသျဖင့္ ခ်က္ခ်င္းျပန္လွည့္လာ၏။ စာကိုေကာက္ယူ၍ ၾကည့္လိုက္ရာ ေဒါသာအမ်က္ေျခာင္းေျခာင္း ထြက္ေလေတာ့သည္။<br /><br />နန္းေတာ္မွ ထြက္ခြာၾကြသြားေသာ သံဃာမ်ားထံ ခ်က္ခ်င္း ေနာက္က လိုက္ေစ၍ ယေန႔မွ ဆြမ္းေကြ်းရာသို႔ လိုက္ပါလာသူ ရဟန္းေယာင္အား မင္းခ်င္းမ်ားက ေခၚေဆာင္လာၾကရသည္။ ရဟန္းေယာင္လည္း အမွန္အတိုင္း၀န္ခံလွ်င္ မိမိေရာ၊ မိမိဆရာ မင္းသားကိုပါ ကြပ္မ်က္မည္ကို သိသျဖင့္ ကလ်ာဏိယမေထရ္ၾကီးအား အကာအကြယ္ယူရန္ သတိရေလသည္။ မေထရ္ၾကီးမွာ မင္းၾကီး၏ ငယ္ဆရာလည္းျဖစ္၊ အလြန္လည္း အၾကည္ညိဳခံရသည္ကို သိထားသည္အတိုင္း မင္းၾကီးစစ္ေဆးလွ်င္-<br />`ဒကာေတာ္မင္းၾကီး..၊ ဒီစာေခြကို ဦးပဥၥင္းအား ဆရာေတာ္ၾကီးက မိဖုရားၾကီးေရွ႕မွာ ခ်ခဲ့ရမယ္ဆိုလို႔ ခ်ခဲ့ရပါတယ္´ ဟုေျပာေလ၏။ မင္းၾကီးလည္း ပို၍ပင္ ေဒါသထြက္ကာ- `ငါကေတာ့ ရဟႏၱအမွတ္နဲ႔ ကိုးကြယ္ခဲ့တယ္။ ယခုေတာ့ ညီေတာ္ရဲ့ တမန္အလုပ္ကို လုပ္ရက္ပါေပတယ္။ ငါ့ဆရာဟာ ငါ့မိဖုရားကိုပဲ ယူျပီး ဘုရင္မ်ား လုပ္ခ်င္ေသးလို႔လား´ ဟုေရရြတ္ေျပာဆိုေလ၏။<br /><br /><div style="text-align: center;">ကလ်ာဏိယ မေထရ္ႏွင့္ ဆီပူအိုးကင္း<br /><div style="text-align: justify;">အာဏာပါးကြက္သား သူသတ္သမားမ်ားကိုလည္း ခ်က္ခ်င္းဆင့္ေခၚကာ ကလ်ာဏိယမေထရ္ၾကီးအား ေက်ာင္းသုိပ သြားေရာက္ ဆြဲေခၚေစ၏။ နန္းတြင္း၌ပင္ ဆီအိုးကင္း ၾကီးတခု၌ ဆီမ်ားအျပည့္ထည့္ကာ က်ိဳက္က်ိဳက္ဆူေအာင္ မီးထည့္ခိုင္းေလ၏။ မေထရ္ၾကီး ေရာက္လာလွ်င္ ေဒါသတၾကီး ေရရြတ္ၾကိမ္းေမာင္းကာ တစံုတရာ ေမးျမန္းစိစစ္ျခင္းမရွိ၊ ဆီအိုးကင္း၌ထည့္၍ ေၾကာ္ျပီးသတ္ရန္ တခ်က္လႊတ္အမိန္႔ခ်လိုက္ေလသည္။ မင္းၾကီးသည္ မစူးမစမ္း မဆင္မျခင္ပဲ ေဒါသတၾကီၚ သူသတ္သမား မင္းခေယာက်္ားမ်ားအား အမိန္႔ခ်ေနသည္ အခ်ိန္မွစ၍ ပညာရွိမွႈးၾကီး မတ္ၾကီၚမ်ားလည္း တဦးျပီးတဦး သတိေပးစကားမ်ား ေလွ်ာက္ထား သံေတာ္ဦးတင္ ၾက၏။ အသက္ကိုပင္စြန္႔၍ ၀ံ့၀ံ့စားစား အေၾကာင္းအက်ိဳးျပ တားျမစ္ၾကေသာ္လည္း မင္းၾကီးမွာ မည္သူ႔စကားကိုမွ် အေလးမမူ လ်စ္လ်ဴရႈ၍သာေနလိုက္၏။ သတ္ရန္အမိန္႔ကိုလည္း တြင္တြင္ ခ်မွတ္ေနသည္။ မေထရ္ၾကီၚမွာ အမွန္အတိုင္းဖြင့္၍ ေျပာေသာ္လည္း အျခားတစံုတဦး အားအသက္ေဘးမွ ခ်မ္းသာခြင့္ေပးမည္မဟုတ္သည္ကို သိေတာ္မူသျဖင့္ မည္သို႔မွ် အမိန္႔ရွိေတာ္မမူေတာ့ေခ်။ သူသတ္သမားမ်ား ဆြဲေခၚရာသို႔သာ လိုက္ပါ၍ မ်ားစြာသံေ၀ဂ ျဖစ္ေတာ္မူရေလ၏။ ေမတၱာႏွင့္ ၀ိပႆနာ တရားကိုသာ ပြားမ်ားလိုက္ပါယင္း နန္းတြင္းသို႔ေရာက္လွ်င္လည္း သူသတ္သမားမ်ား စီမံဆြဲတင္သည့္ အတိုင္း ဆီပူအိုးကင္းၾကီးထဲသို႔ ဆင္းသက္ေတာ္မူရေလ၏။ မတုန္မလႈပ္ပင္ ရုပ္နာမ္သေဘာမ်ားကို ဆင္ျခင္သံုးသပ္ယင္းဆီပူအိုး ကင္းၾကီးထဲသို႔ ဆင္းေတာ္မူရာ ဆီပူထဲသို႔ မေရာက္မီမွာပင္ မဂ္ဖိုလ္ေလးဆင့္ ဉာဏ္ျမတ္ရင့္၍ အျမင့္ျမတ္ဆံုးေသာ အရဟတၱဖိုလ္သို႔ ေရာက္ေတာ္ မူေလ၏။ အရဟတၱဖိုလ္ ဂုဏ္သတၱိေၾကာင့္ မေထရ္ၾကီး၏ ေမြးညင္းေတာ္မွ်ကိုပင္ ပူေလာင္ျခင္းမရွိေခ်။<br /><br /><div style="text-align: center;">==============<br /><br /><div style="text-align: left;">လင္းငယ္- သူေတာ္ေကာင္းမ်ားရဲ့ သည္းခံႏိုင္မွဳစြမ္းအားၾကီးမားပံုကို ၾကည္ညိဳဖို႔ေကာင္းလိုက္ရဲ့ ေနာက္ျပီး အရဟတၱဖိုလ္ရဲ့ ျမင့္ျမတ္တဲ့ ဂုဏ္သတၱိကို သိသာႏိုင္ပါတယ္။ မေထရ္ၾကီး၏ အတိတ္ကံ ႏွင့္ မေထရ္ၾကီးအား မဆင္မျခင္ သတ္မိ၍ အျပစ္သင့္သြားတဲ့ မင္းၾကီး၏ ကံတရားကို ဆက္ေရးပါမယ္။<br /><br /><div style="text-align: left;">မူရင္းစာအုပ္- ဓမၼာစရိယ ဦးေဌးလိႈင္ေရး သီဟိုဠ္ေခတ္စံေတာ္၀င္ အရိယာမ်ား<br /><br /></div></div></div></div></div></div></div></div></div>လင္းငယ္http://www.blogger.com/profile/04441477209560723938noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-4498717213017419185.post-62288246439394900402009-10-22T17:22:00.002+08:002009-10-22T17:48:27.989+08:00အသက္ကေလးရယ္ ရွည္ေစလို<div style="text-align: justify;">အသက္ကေလးရယ္ ရွည္ေစလို မန္းေတာင္ရိပ္ခို ဆိုတာ ဟိုးငယ္ငယ္ေလးထဲက ၾကားဖူးေနၾကစကားပါ။ လူတိုင္း လူတိုင္းလည္း ၾကားဖူးေနပါလိမ့္မယ္။ တကယ္ပဲ မန္းေတာင္ရိပ္ကိုခိုရင္ အသက္ရွည္မရွည္ေတာ့ မသိပါဘူး။ အသက္ရွည္အနာမ့ဲရျခင္းရဲ့ အေၾကာင္းအရင္းကေတာ့ ျမတ္စြာဘုရားက သိၾကားမင္း ေမးလို႔ ေျဖထားတဲ့ တရားေတာ့ရွိပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ မိုးကုတ္ဆရာေတာ္ ဘုရားၾကီး ေဟာထားလို႔ အဲ့ဒီတရားကို နာဖူးပါတယ္။ အခုေျပာျပမယ္ေနာ္။ သိတဲ့လူလည္း ျပန္သတိရ မသိေသးတဲ့ လူလည္းသိသြားတာေပါ့ေနာ္။<br /><br />ျမတ္စြာဘုရားရွင္ပြင့္ေတာ္မူတဲ့ အခါ သိၾကားမင္းဟာ ျမတ္စြာဘုရားရွင္ကို မသိတာေတြ ေမးျမန္းဖို႔ အတြက္ ဘုရားရွင္ထံသို႔ ေရာက္လာတယ္တဲ့။ အဲ့ဒီသိၾကားမင္းဟာ ဘုရားရွင္ပြင့္ေတာ္မမူခင္ တုန္းကတည္းက ျဖစ္ေနတဲ့ သိၾကားမင္းတဲ့ဗ်ာ။ သိၾကားမင္းဆိုတဲ့ အတိုင္း နတ္တို႔၏ ထက္ျမတ္ျပီး ၾကံလံုးစီလံုး မ်ားတဲ့ ဥာဏ္နဲ႔ ျမတ္စြာဘုရားရွင္ကို သူမသိတာေတြ နားမလည္တာေတြ ေမးျမန္းဖို႔ လာခဲ့တယ္တဲ့။ အဲ့ဒီ သိၾကားမင္းေမးတဲ့ ေမးခြန္းေတြဟာလည္း ခႏၶာဥာဏ္ေရာက္ သစၥာတရားေတြကို အားထုတ္ထားတဲ့ လူမဟုတ္ရင္ မေျဖႏိုင္ဘူးတဲ့ ဗ်ာ။ ပထမဦးဆံုးအေနနဲ႔ သိၾကားမင္းဟာ ျမတ္စြာဘုရားထံပါးကို ေရာက္သြားေတာ့ အရွင္ဘုရား လူေတြဟာ မိမိကိုယ္ကိုယ္ က်န္းမာျခင္းအေၾကာင္း ေဘးအႏာၱရယ္ကင္းျခင္း အက်ိဳးအတြက္ မိမိကိုယ္ကို ေမတၱာပို႔ ဆုေတာင္း စသည္ျဖင့္ အသက္ရွည္ အနာမဲ့ျခင္း အက်ိဳးငွာ ျပဳလုပ္ၾကပါတယ္တဲ့။ သို႔ေသာ္လည္း ထိုသူတို႔သည္ပဲ အသက္ရွည္ျခင္းကင္းမဲ့၍ အနာမ်ားၾကရသည္မွာ မည္သည့္ေၾကာင့္ပါလည္းလို႔ ေမးတာေပါ့ဗ်ာ။ ျမတ္စြာဘုရားရွင္ကလည္း ဒကာေတာ္ သိၾကားမင္း တကယ္ေတာ့ အသက္ရွည္ျခင္းအက်ိဳးသည္က ကၠႆာ(ကိတ္သာဟုအသံထြက္ပါသည္..ေသခ်ာမေပါင္းတတ္လို႔ပါခင္ဗ်ာ) မေစၧရေၾကာင့္ ျဖစ္သည္တဲ့။ ကိၠႆာဆိုသည္မွာ သူမ်ားၾကီးပြားျခင္းကို မနာလိုျခင္း စသည္ကို ေခၚပါသည္။ မေစၧရ ဆိုသည္မွာ မိမိတြင္ရွိသည့္ ပစၥည္မ်ားကို သူတစ္ပါးအား ေပးရမည္ကို ႏွေမ်ာတြန္႔တိုျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ ထိုအခါ ျမတ္စြာဘုရားရွင္ကို သိၾကားမင္းက အဲ့ဒီ ကိၠႆာမေစၧရဆိုတာ ေကာဘယ္ကေနလာပါသလည္း ဘုရားတဲ့ ဒီေတာ့ဘုရားရွင္ကလည္း ခ်စ္ျခင္းမုန္းျခင္းကေနလာသကြာတဲ့။ ခ်စ္ျခင္းမုန္းျခင္းကေကာဘယ္က လာသလည္းဘုရားတဲ့ ဘုရားကလည္း ဆႏၵကေနလာတယ္လို႔ ေျဖလိုက္တယ္တဲ့။ ေျဖလိုက္တဲ့ေနာက္မွာပဲ သိၾကားမင္းလည္း ေသာတာပန္တည္လို႔ သိၾကားဘ၀ကေန စုေတစိတ္က်လို႔ စုေတျပီး တရားပြဲထဲမွာတင္ သိၾကားမင္းျပန္လာျဖစ္တယ္တဲ့ဗ်ာ။ သိၾကားမင္းယခုလို စုတိစိတ္က်ျပီး သိၾကားျပန္ျဖစ္တာကို သိၾကားနဲ႔ ဘုရားကလြဲရင္ ဘယ္သူမွမသိလိုက္ဘူးတဲ့။ အဓိကကေတာ့ အသက္ကေလးရယ္ရွည္ခ်င္ရင္ေတာ့ သူတစ္ပါးကို မနာလို ျဖစ္တဲ့စိတ္ကို မျဖစ္ႏိုင္ေအာင္လုပ္ ေနာက္ျပီး ကိုယ့္ပစၥည္းကို ႏွေမ်ာတြန္႔တိုတဲ့စိတ္ကို ေဖ်ာက္ႏိုင္ေအာင္ၾကိဳးစားေပါ့ေနာ္။ ျဖစ္ေပၚလာခါနီးတဲ့ မနာလိုစိတ္ကိုလည္း ၀ိပႆနာအေနနဲ႔ ျဖစ္ပ်က္သာရႈ ႏွေမ်ာတြန္႔တိုစိတ္ကိုလည္း ျဖစ္ပ်က္သာရႈ ဒါဆို အကုသိုလ္စိတ္ေတြ မျဖစ္ေပၚေတာ့ပဲနဲ႔ အကုသိုလ္ျဖစ္မဲ့ စိတ္ကေန ကုသိုလ္စိတ္အျဖစ္ေျပာင္းလို႔ အသက္ရွည္အနာမဲ့ တဲ့ လူ႔ဘ၀ေလးကို ေနႏိုင္မွာေပါ့ဗ်ာ။ ဒီလိုနဲ႔ပဲ တရားအားထုတ္ရင္းနဲ႔ပဲ တစ္မဂ္တစ္ဖိုလ္ရ ဒါမွမဟုတ္ ကိစၥျပီးလို႔ သံသရာကို ျဖတ္ႏိုင္ၾကတာေပါ့ဗ်ာ။ ခဏရတဲ့ လူ႔ဘ၀ကို တန္ဖိုးရွိရွိအသံုးခ်လို႔ အသံုး၀င္တဲ့ လူ၊ တန္ဖိုးရွိတဲ့ လူတစ္ေယာက္ အေနနဲ႔ ေသဆံုးျခင္းကို ရဲ၀ံ့စြာ ရင္ဆိုင္ႏိုင္ပါေစ.....<br /><br /><div style="text-align: right;">လင္းငယ္<br /></div></div>လင္းငယ္http://www.blogger.com/profile/04441477209560723938noreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-4498717213017419185.post-37961303662061126222009-10-14T10:37:00.003+08:002009-10-14T10:48:02.082+08:00လင္းငယ္ ေပ်ာက္ေနပါသည္...<div style="text-align: justify;">အခုတေလာ ကြ်န္ေတာ့္ကို ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက ေမးၾကတယ္ ေပ်ာက္လွေခ်လားတဲ့။ ဘာေတြလုပ္လို႔ ဘယ္ေတြသြားေနလည္းေပါ့ေလ။ (ဘယ္ဆီကိုမင္းေရာက္ေနလည္း ဘာေတြကို မင္းလုပ္ေနလည္း လို႔ေတာင္ သီခ်င္းေလးေတြ ဟစ္ေနမလားပဲ.. ဟီးဟီး ေနာက္တာ)။ အဓိကကေတာ့ မမလင္းေပါ့ေနာ္။(သူ႔ကို အစ္မလို႔ ေခၚတာမၾကိဳက္ဘူးတဲ့ ဒါေပမယ့္ ေခၚလိုက္ျပီ)။ အြန္လိုင္းမွာေတြ႔ေတာ့ ဘယ္ေတြေပ်ာက္တဲ့။ ဟုတ္ကဲ့ ေပ်ာက္ေနပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္လည္းဆိုေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ သီဟိုဠ္ေခတ္စံေတာ္၀င္ အရိယာမ်ား ဆိုတဲ့ စာအုပ္ကို ဖတ္ေနလို႔ပါ။ ဒီစာအုပ္ကို ဖတ္တာလည္း ဟိုတစ္ပ်က္ ဒီတစ္ပ်က္နဲ႔ မျပီးႏိုင္ျဖစ္ေနေရာ။ ဒါနဲ႔ ေသခ်ာေလး အခ်ိန္ယူျပီး ဖတ္ရင္းနဲ႔ ဗုဒၶဘာသာရဲ့ ထူးျခားအံ့ၾသဖြယ္ ေကာင္းမွဳ၊ ေနာက္ျပီး ၾကည္ညိဳေလးစားဖို႔ေကာင္းတဲ့ အရိယာသူေတာင္ေကာင္းၾကီးေတြ အေၾကာင္း၊ သာသနာကို အေထာက္အပံ့ေတြေပးသြားခဲ့တဲ့ မင္းေကာင္းမင္းျမတ္ေတြ အေၾကာင္း စသည္ျဖင့္ေပါ့ေလ ဒါေတြကို ဖတ္မိျပီး အရမ္းကို ပီတိျဖစ္ေနတယ္။ ဒါနဲ႔ ဆက္ဖတ္ေနတုန္းပါပဲ။ ဒီလို ဆက္ျပီး ဖတ္ေနတုန္း စိတ္ထဲမွာ ေၾသာ္ လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား လည္းဖတ္ဖူးခ်င္မွာဖတ္ဖူးမယ္။(ဘာေၾကာင့္လည္းဆိုေတာ့ စာအုပ္ကေတာ္ေတာ္ေလး ထူပါတယ္။ စာဖတ္ပ်င္းတဲ့လူဆို ဖတ္ဖို႔ မလြယ္ပါဘူး။)။ ေနာက္ျပီး တစ္ခ်ိဳ႕လည္း ဖတ္ခ်င္ေနတဲ့လူေတြရွိမယ္။ ဒါေတြကို ေတြးမိလို႔ အရင္ဆံုး ေၾကာ္ျငာေလးေတာ့ ငါ့ဘေလာ့မွာ ၀င္ထိုးလိုက္ဦးမွဆိုျပီး ေတြးမိတာနဲ႔ ကြန္ျပဴတာေလးကို ဖြင့္ျပီး အခုဒီစာေလးကိုေရးျဖစ္သြားေရာ။ ကြ်န္ေတာ္ အခုဖတ္ေနတဲ့ သီဟိုဠ္ေခတ္စံေတာ္၀င္ အရိယာမ်ားဆိုတဲ့ စာအုပ္ကို ဖတ္ျပီး ရင္အဲ့ဒီထဲက ၾကည္ညိဳဖြယ္ေကာင္းတဲ့ အရိယာသူေတာ္ေကာင္းၾကီးေတြရဲ့ အေၾကာင္း။ ဗုဒၶဘာသာ ရဲ့ အံ့ၾသဖြယ္ေကာင္းမွဳ စတာေတြကို ပို႔စ္ အေနနဲ႔ ေရးျပီးတင္ပါမယ္။ ကြ်န္ေတာ့္ရဲ့ ေဘာ္ေဘာ္မ်ား အားလံုး ေစာင့္ျပီး ဖတ္ေပးၾကပါလို႔ ေမတၱာရပ္ခံရင္းနဲ႔ပဲ.....<br /><br /><div style="text-align: right;">လင္းငယ္<br /></div></div>လင္းငယ္http://www.blogger.com/profile/04441477209560723938noreply@blogger.com5tag:blogger.com,1999:blog-4498717213017419185.post-3907678140954800442009-10-12T11:39:00.003+08:002009-10-12T11:54:55.906+08:00ငါ့ကိုနားလည္ေပးပါ ႏွင့္ ငါနားလည္ပါတယ္...<div style="text-align: justify;">ကြ်န္ေတာ့္မွာသူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္ရွိပါတယ္။ မိဘခ်င္းလည္း ခင္မင္တဲ့သူငယ္ခ်င္းပါ။ သူက သေဘာလည္း ေကာင္းတယ္။ လူတစ္ကာကိုလည္း အားနာတတ္တယ္။ သူနဲ႔ကြ်န္ေတာ္က စင္ကာပူ စေရာက္မွခင္ၾကေပမဲ့ ငယ္သူငယ္ခ်င္းေတြလိုပဲ အရမ္းရင္းႏွီးပါတယ္။ သူရဲ့ လူတကာကို အရမ္းအားနာ တတ္တဲ့ စိတ္က တစ္ခါတစ္ေလက်ရင္ မေကာင္းပါဘူး။ ဘာေၾကာင့္လည္းဆိုေတာ့ သူပဲနစ္နာရလို႔ပါ။ တစ္ခါတစ္ေလက်ရင္ သူရဲ့ အားနားမႈေၾကာင့္ ကြ်န္ေတာ္နဲ႔ ကိုသီဟဆိုတဲ့ အစ္ကိုၾကီးမွာ သူဘက္ကေန ေဒါသထြက္ရတာေတြရွိပါတယ္။ သူရဲ့ အားနာတတ္မွဳကေတာ့ စံနမူနာ တင္ေလာက္ပါတယ္။ ေနာက္ျပီး သူအျမဲေျပာေနၾကစကား ရွိပါတယ္။ သူကို ကြ်န္ေတာ္တို႔က တစ္ခုခုေၾကာင့္ ေျပာျပီးဆိုရင္ သူက ေျပာတတ္တယ္။ ငါ့ကို နားလည္ေပးက်ပါကြာတဲ့။ တစ္ခါလည္း ေက်ာင္းကေနျပန္ေတာ့ သူ႔ကို ကြ်န္ေတာ္ရယ္ ကိုသီဟရယ္က သူ႔ကို အျပင္သြားဖို႔ေခၚပါတယ္။ သူက ဒီျပင္လူတစ္ေယာက္နဲ႔ ခ်ိန္းထားလို႔ မလိုက္ေတာ့ဘူးတဲ့။ ခ်ိန္းထားတဲ့ အခ်ိန္ကလည္း ညက်မွဆိုေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔ သူ႔ကို ေျပာေတာ့ သူက ကြ်န္ေတာ္တို႔ကို သူဖုန္းေျပာေနရင္းတန္းလန္းနဲ႔ အေ၀းၾကီးကေန ငါ့ကိုနားလည္ ေပးၾကပါကြာ ဆိုျပီးေျပာေတာ့။ ကြ်န္ေတာ္တို႔မွာ ရယ္လိုက္ရတာ။ ေနာက္ျပီး သူဖုန္းေျပာေနတဲ့ စိုင္းဆိုတဲ့ လူကလည္း ေနာက္ေန႔ၾကေတာ့ ေျပာပါေလေရာ ျမန္မာရုပ္ရွင္ကား ထဲက အထာေတြဆိုျပီး။ သူကြ်န္ေတာ့္ကို အဲ့ဒီလို နားလည္ေပးဖို႔ အျမဲေျပာေတာ့ ကြ်န္ေတာ္လည္း ျပီးျပီးေရာဆိုျပီး ငါမင္းကို နားလည္ပါတယ္ကြာ ဆိုျပီး ျပန္ေျပာတတ္ပါတယ္။ ေနာက္ပိုင္း ကြ်န္ေတာ္ စဥ္းစားမိတာက တစ္မ်ိဳးျဖစ္လာတယ္။<br /><br />လူဆိုတာ တကယ္ေတာ့ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ေတာင္ နားလည္ ဖို႔မလြယ္ပါဘူး။ စဥ္းစားၾကည့္ေလ တစ္ခါတစ္ေလ ရုပ္ရွင္ၾကည့္ရင္းနဲ႔ အေအးေသာက္ခ်င္လာလိုက္။ ေကာင္းတဲ့ အလုပ္ေတြ လုပ္မယ္ စဥ္းစားရင္းနဲ႔ပဲ မေကာင္း တဲ့ အလုပ္ေတြ လုပ္မိျပန္ေရာ။ ဒီေလာက္ကိုၾကည့္ရံုနဲ႔ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ေတာင္ နားလည္ဖို႔ ခက္တယ္ဆိုတာ သိသာပါတယ္။ ဒါကို သူမ်ားကို နားလည္ဖို႔ဆိုတာ ဘယ္ေလာက္ခက္မလည္းေနာ္။ ျမတ္စြာဘုရားနဲ႔ ရွင္သာရိပုတၱရာ ကေတာင္ ေျပာခဲ့ေသးတာပဲ သူတစ္ပါးရဲ့ စိတ္အၾကံကို သိဖို႔က ခဲယဥ္းပါတယ္တဲ့။ ဒီေတာ့ လူတစ္ေယာက္ကို အျခားတစ္ေယာက္ ကနားလည္ပါတယ္ဆိုတာ အေပၚယံ နားလည္တာပဲ ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ တကယ့္ အတြင္းက်က်နားလည္တာ စိတ္ကိုနားလည္တာ ျဖစ္ဖို႔ေတာ့ မဟုတ္ႏိုင္ပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ စဥ္းစားမိတယ္ ငါကိုယ့္ကိုကိုယ္ေတာင္ ေသခ်ာနားမလည္ေသးပဲ သူမ်ားကို မင္းကိုငါနားလည္ပါတယ္ဆိုတာ ေနာက္ဆို မေျပာသင့္ဘူးလို႔။ ဒါေၾကာင့္ သူမ်ားကို နားလည္ဖို႔ထက္ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ နားလည္ဖို႔ အရင္ၾကိဳးစားပါဦးမယ္။ ကိုယ့္ကိုကုိယ္နားလည္ရင္ သူမ်ားကို နားလည္ဖို႔ဆိုတာ လြယ္ကူသြားပါျပီ။ တရားသေဘာအရဆိုရင္ေတာ့ ခႏၶာရဲ့ သေဘာကို နားလည္ရင္ အရာအားလံုးကို နားလည္လာလိမ့္မယ္။ ေနာက္ကြ်န္ေတာ္ ေျပာေနက်စကားလိုပဲ ေလာကဓမၼရဲ့ အရွိသေဘာကို သိလာရင္ အသိသေဘာနဲ႔ အားလံုးရွိလာပါလိမ့္မယ္ေပါ့။ ဘာေၾကာင့္လည္းဆိုေတာ့ ေလာကရဲ့ သေဘာကိုက တည္ျမဲျခင္းမွ မရွိပဲ ျဖစ္ပ်က္ ဆိုတာပဲ ရွိေတာ့ကာ အဲ့ဒီ အသိသေဘာရွိရင္ ခ်မ္းသာလို႔လည္း မသာယာသလို ဆင္းရဲလို႔လည္း ထူးျပီး စိတ္ညစ္မေနေတာ့ပါဘူး။ အသိသေဘာနဲ႔ အားလံုးရွိလာမွာမို႔ေပါ့ေနာ္.....<br /><br /><div style="text-align: right;">ေက်နပ္ႏိုင္ပါေစ<br />လင္းငယ္<br /></div></div>လင္းငယ္http://www.blogger.com/profile/04441477209560723938noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-4498717213017419185.post-9854144209576300512009-10-07T16:43:00.000+08:002009-10-07T16:44:16.864+08:00အိုလူမိုက္<div style="text-align: center;">ခပ္ပံုကေတာ့ လက္ကုန္လို႔ပဲေျပာရမလား?<br />လမ္းဆံုမွာ ကမ္းကုန္ေအာင္ မိုက္ေနတဲ့ အိုလူမိုက္<br />ေငြေလးတစ္ပဲ ႏွစ္ျပား<br />ခ်မ္းသာရံုအတြက္ မင္းရဲ့လက္ရွိဘ၀ကို မိုက္မဲမလို႔လား?<br />ေငြဆိုတာ သံုးတတ္ရင္ေဆး မသံုးတတ္ရင္ေဘးတဲ့<br />မင္းၾကားဘူးမွာေပါ့…..<br /><br />မင္းရဲ့လက္ရွိဘ၀ အခုေတာ့ မတရားမွဳေၾကာင့္<br />အခုခ်မ္းသာေနျပီေလ…<br />ဒါေပမယ့္ ေတြးၾကည့္ တစ္ရက္ေလာက္မ်ား ေတာင္<br />မင္းစိတ္ခ်မ္းသာခဲ့ရလား?<br /><br />လူဆိုတာ ထမင္းနပ္မွန္ရင္<br />ဘ၀ကို ေရာင့္ရဲႏိုင္တာ အေကာင္းဆံုးေပါ့…<br />မင္းရဲ့ အရင္တုန္းက ထမင္းနပ္မွန္တဲ့ဘ၀က<br />မင္းေရႊေတြေငြေတြ မရွိေပမယ့္<br />စာရိတၱနဲ႔ စိတ္ခ်မ္းသာမွဳေတြ မင္းၾကြယ္၀ခဲ့တယ္….<br /><br />ခုေတာ့လည္း ေရႊေငြေတြၾကြယ္၀လို႔<br />ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းကို ရွာမေတြ႔ေတာ့ လို႔ ျငီးတြားမေနနဲ႔ေတာ့…<br />မင္းမသိလို႔ပါ… မင္းရဲ့ စည္းစိမ္ေတြက မင္းကိုေလွာင္ေနေလရဲ့<br />မင္းက မင္းပိုင္တယ္ထင္ေပမယ့္ မင္းေသရင္ သူတို႔ဟာ<br />ဒီျပင္လူရဲ့ လက္ထဲေရာက္သြားမွာပါတဲ့….<br />မသိတတ္တဲ့ ငမိုက္သားေတာ့ မတရားမွဳနဲ႔ ေပ်ာ္ေနေလရဲ့တဲ့…<br /><br />သိတက္ရင္ေတာ့ ၾကည့္က်ပ္သာေနေတာ့ေပါ့<br />မဟုတ္ရင္ေတာ့ လမ္းဆံုးမွာ ငရဲက တဟဲဟဲနဲ႔<br />ပါးစပ္ျဖဲလုိ႔ မင္းအတြက္ေစာင့္ေနမွာ ……(အိုလူမိုက္)<br /><br /></div>လင္းငယ္http://www.blogger.com/profile/04441477209560723938noreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-4498717213017419185.post-83813071799921306272009-10-05T20:03:00.007+08:002009-10-07T08:12:30.433+08:00Cupid ၏ အခ်စ္ဇာတ္လမ္းအဆံုး<div style="text-align: justify;">`သားေရ.. ဒီေန႔ အေမတို႔ ငယ္ငယ္က မင္းအေဖ တာ၀န္က်တဲ့ ေမာ္လျမိဳင္ျမိဳ႕က အိမ္နီးနားခ်င္း ျဖစ္ခဲ့တဲ့ ဦးမင္းေခါင္တို႔ မိသားစု အိမ္ကိုလာလည္လိမ့္မယ္သားေရ။ သူတို႔ကို ဒီေန႔ ထမင္းဖိတ္ေကြ်းမလို႔ သားအျပင္သြားရင္လည္း ထမင္းစားခ်ိန္အမွီျပန္လာေနာ္။´<br />`ဟုတ္ကဲ့.. ေမ။´<br />ဒါကကြ်န္ေတာ့္အေမ ကြ်န္ေတာ့္ကို သတိေပးတဲ့ စကားေပါ့။<br />`သူတို႔က ဘာလို႔ အိမ္လာလည္မွာလည္း ေမ။ သူတို႔က အခုရန္ကုန္ကို ေျပာင္းလာျပီေလ သားရဲ့။<br />ဒီေတာ့ ေမတို႔က သူတို႔ကို ထမင္းဖိတ္ေကြ်းျပီး ျပန္ဆံုက်တာေပါ့။ ေနာက္သူတို႔မွာလည္း သမီးေလး တစ္ေယာက္ရွိတယ္ေလ။ သားနဲ႔လည္း မိတ္ဆက္ေပးရင္းေပါ့။´<br />ေမ ဒီလိုေျပာေနတဲ့ အခ်ိန္မွာ ေမ့မ်က္လံုးေတြထဲမွာ အဓိပၸါယ္ ေဖာ္လို႔ မရတဲ့ အရာေတြကို ကြ်န္ေတာ္ေတြ႔လိုက္တယ္။ ဒါနဲ႔ပဲ ေမ့ကို<br />`ေမတို႔ဘာအၾကံေတြရွိလည္း သားသိေနသလိုပဲေနာ္ ေမ။´<br />`ကဲ သားရယ္ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းပဲ ေျပာထားလိုက္မယ္။ ေမတို႔ လူၾကီးခ်င္းက သားတို႔ငယ္ငယ္တုန္းက စကားကမ္းလွမ္းထားတာရွိတယ္ သူတို႔ကလည္း သူတို႔ သမီးေလးကို လူဆိုး ဂ်ပိုး ေတြ နဲ႔ဆံု မွာစိုးလို႔ အေၾကာင္းသိခ်င္း ျဖစ္တဲ့ သားနဲ႔ ေတာ့ စိတ္ေအးမယ့္ ပံုရတယ္။ ေမတို႔ အေနနဲ႔ကလည္း သားေလး ကို မိန္းမလည္ မိန္းမရႈပ္ေတြနဲ႔ ေတြ႔မွာစိုးတာလည္းပါတာေပါ့။ ဒါေၾကာင့္ သားတို႔ ခ်င္းေတြ႔ေပးဖို႔ကို တမင္စီစဥ္ျပီၚ ဒီ ထမင္းစားပြဲကို လုပ္တာပဲ သား။´<br />`ေမတို႔ကလည္း.. သားက ေမတို႔ သေဘာအတိုင္းပဲ လုပ္ရမွာလား။ သားခ်စ္တဲ့သူနဲ႔ သားစိတ္တိုင္းက်ေနခြင့္မရွိဘူးလား´<br />`သားက ခ်စ္သူရည္းစားေတြမ်ား ရွိေနလို႔လား။ ရွိေနရင္ေတာ့လည္း တစ္မ်ိဳးစဥ္းစားရမွာေပါ့´<br />`ရွိေတာ့ မရွိေသးဘူးေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ရွိလာမွာမို႔ေျပာေနတာေပါ့ ေမရာ´<br /><br />ေမနဲ႔ ကြ်န္ေတာ္နဲ႔က ဒီလိုပါပဲ သားအမိဆိုေပမယ့္ သူငယ္ခ်င္းေတြလိုပဲ စကားကို ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေျပာတတ္ေအာင္ ေမက ငယ္ငယ္ထဲက သင္ထားခဲ့တာေလ။ ဒီေတာ့ အရာရာမွာ ကြ်န္ေတာ္က ေမ့ကို ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေဆြးေႏြးတတ္ခဲ့တယ္။ ေမနဲ႔စကားေျပာေနရင္းနဲ႔ပဲ အိမ္ေရွ႕ကေန ေထာ္ၾကီးရဲ့ ေရွ႕ေျပးအေနနဲ႔ ေအာ္က်ယ္ေအာ္က်ယ္နဲ႔ ၀င္လာတဲ့ အသံေတြကို ၾကားရေတာ့တာပဲ။<br /><br />`ေဟ့ေကာင္... ဥကၠာ ဘာလုပ္ေနလည္းဟ ျမန္ျမန္လုပ္ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ ထိုင္ရေအာင္။ ´<br />`လာျပီေဟ့ အဆင္သင့္ပဲ။ မင္းတို႔ လာေခၚကို ေစာင့္ေနတာဟ´<br /><br />ကြ်န္ေတာ္ ေမ့ေရွ႕ကေန ထြက္လာေတာ့ ေမက လွမ္းျပီးေျပာေသးရဲ့<br />`သားေရ.. သမီးေလရဲ့ နာမည္မွတ္ထားဦး မယ္မဒီတဲ့။ အခုတေလာကမွ ျခံအမွတ္ ၃၀၁ ကို ေျပာင္းလာတာေနာ္´<br /><br />ဒီစကားက ကြ်န္ေတာ့္ရဲ့ ရင္ကို ခုန္သြားေစတယ္။ ျမန္မာဆန္သူေလးမ်ား ျဖစ္ေနမလား ဆိုတဲ့ အေတြးေတြ ၀င္လာတာကိုး။ ဒီလိုနဲ႔ ဟိုေကာင္ေတြနဲ႔ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ကို ထြက္လာခဲ့တယ္။<br /><br />`ေဟ့ေကာင္ ဥကၠာ.. မင္းကို ေမးစရာရွိတယ္။ မေန႔က ဟို တစ္ေယာက္ မဟာဆန္သူဆိုတဲ့ သူကိုမင္းဘယ္လို သေဘာရလည္း။ စိတ္၀င္စားလား။´<br />`အမွန္အတိုင္းေျပာရရင္ေတာ့... Y.E.S... yes ေပါ့ကြာ´<br />`ေအးဒါဆိုရင္ မင္း သူရဲ့ နာမည္ကို သိခ်င္လား... ဟဲဟဲ သိခ်င္ရင္ေတာ့ ဒီတစ္၀ိုင္းေပါ့ကြာ´<br />`သားၾကီး... ငါက Cupid ပါကြာ။ မိန္းကေလး တစ္ေယာက္ရဲ့ နာမည္ကို သိဖို႔ဆိုတာ ငါ့အတြက္မခဲယဥ္းပါဘူး´<br />`ဒါဆိုမင္းေျပာေလ သူ႔နာမည္ကို´<br />`မယ္မဒီတဲ့ ဟုတ္တယ္ဟုတ္´<br /><br />ေထာ္ၾကီးနဲ႔ က်န္တဲ့ ႏွစ္ေကာင္ပါ ပါးစပ္ေလးေတြဟလို႔ ကြ်န္ေတာ့္ကို ေၾကာင္ၾကည့္ေနတယ္။ တကယ္ကေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ က ဟုတ္ေလမလားလို႔ အေၾကာင္နဲ႔ ေဖာလိုက္တာ။ ဒါေပမယ့္ တကယ္မွန္သြားပံု ရတယ္ ဆိုတာ သူတို႔ရဲ့ အသြင့္အျပင္ကို ၾကည့္ရံုနဲ႔ သိသြားျပီေလ။ ဥကၠာပဲ။ အျခားသူမွမဟုတ္တာ။<br /><br />`ေလးစားသြားျပီကြာ။ မင္းကိုေတာ့ နာမည္နဲ႔လိုက္ပါတယ္။ ခ်က္ခ်င္းကို သိသြားေတာ့တာပဲ။ ´မ်ိဳးလင္းက ၀င္ေျပာတာပါ။ ဒီေတာ့လည္း ကြ်န္ေတာ္က<br />`ဆရာကေတာ့ ဆရာပါပဲကြာ ဟားဟား။ ဒါနဲ႔ ေန႔လည္ေတာင္ မယ္မဒီတို႔က ငါတို႔အိမ္ကို ထမင္းလာစားမွာ။ ဟဲဟဲ´<br /><br />သေကာင့္သား သံုးေကာင္ကြ်န္ေတာ့္ကို အထူးအဆန္း သတၱ၀ါလို ၀ိုင္းၾကည့္ေနၾကေလရဲ့။<br /><br />ေန႔လည္ အိမ္ျပန္လာျပီး ေရမိုးခ်ိဳးလို႔ ထမင္းစားခ်ိန္ေရာက္ဖို႔ကို စိတ္ထဲမွာ တိတ္တခိုး ျမန္ျမန္ေရာက္ပါေတာ့ လို႔ ဆုေတာင္းေနမိတယ္။<br /><br />သူတို႔ေရာက္လာေတာ့ ထမင္းစားက်ရင္းနဲ႔ ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ မယ္မဒီရဲ့ ခ်စ္စရာေကာင္းျပီး ေအးခ်မ္းလြန္းတဲ့ မ်က္ႏွာေလးကိုပဲ ခိုးခိုးၾကည့္ေနမိတယ္။ တစ္ခါတစ္ခါ မ်က္လံုးခ်င္းဆံုးမိသြားရင္ ကြ်န္ေတာ့္မွာရွက္လို႔ ေခါင္းၾကီး ငံုခ်မိတာလည္း အၾကိမ္ၾကိမ္။ ထမင္းစား ေသာက္ျပီးသြားေတာ့ ေမ ျပင္ထားတဲ့ အခ်ိဳပြဲမွာ စားၾကရင္းနဲ႔ ကြ်န္ေတာ္တို႔ခ်င္းကို ရင္းႏွီးေအာင္ ဆိုျပီး မိတ္ဆက္ေပးတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ပဲ ကြ်န္ေတာ္ဆိုတဲ့ Cupid ဟာ မယ္မဒီဆိုတဲ့ Venus ရဲ့ ရင္ခြင္ကို လံုးလံုး လ်ားလ်ား သက္ဆင္းဖို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္ေတာ့မယ္။<br /><br /></div>လင္းငယ္http://www.blogger.com/profile/04441477209560723938noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-4498717213017419185.post-89158949308746933842009-10-04T17:00:00.007+08:002009-10-05T20:03:42.256+08:00Cupid ၏ အခ်စ္ဇာတ္လမ္းအစ<div style="text-align: justify;">ဒီေန႔မိုးလင္းထဲက လက္မလည္ေအာင္ အလုပ္ရႈပ္ေနရတယ္။ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ဆက္ႏြယ္ပတ္သက္ေနတဲ့ ေဘာ္ဒါ တစ္၀မ္းကြဲေတြက ရည္းစားစာေတြ ေရးခိုင္းထားတာကို လက္စသတ္ေနရတာနဲ႔။ မေန႔ကညကလည္း တစ္ညလံုး ေရးေပးေနရတာနဲ႔ ညကလည္း ၃ နာရီေလာက္ကမွအိပ္ေပ်ာ္တယ္။ ကြ်န္ေတာ္ဆိုတဲ့ ဥကၠာကလည္း ဘယ္သူမွပိုက္ဆံ မေပးေပမဲ့ ရည္စားစာေရးတာနဲ႔ ေအာင္သြယ္ အလုပ္လုပ္တာကို ကိုယ့္ထမင္းကိုယ္စားျပီး ေပ်ာ္ေပ်ာ္ၾကီးလုပ္ခ်င္ေနတာဆိုေတာ့ ခက္သားလား။ ဒါေၾကာင့္ ကြ်န္ေတာ့္ကို သူငယ္ခ်င္းေတြကေတာင္ Cupid လို႔ နာမည္ေျပာင္ေပးထားၾကေလရဲ့။ ဒါေပမယ့္ ကြ်န္ေတာ္ကလည္း ကြ်န္ေတာ့္ရဲ့ နာမည္ အရင္းျဖစ္တဲ့ ဥကၠာ ဆိုတဲ့ နာမည္ထက္ Cupid ဆိုတဲ့နာမည္ကို ပိုႏွစ္သက္မိေနတာကို အေဖနဲ႔ အေမသာသိရင္ ရင္ဘယ္ေလာက္ နာလိမ့္မလည္းဆိုတာလည္း စဥ္းစားမိတာ အခါခါပဲ။ ရည္းစားစာေတြ ေရးျပီးေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ နာရီလွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ ၈ နာရီ ေတာင္ထိုးေတာ့မယ္ ဒါနဲ႔ ေရခ်ိဳးျပီး ေဘာ္ဒါ၀မ္းကြဲေတြကို ေပးဖို႔ ရည္းစားစာေတြကို လြယ္အိတ္ထဲထည့္ျပီး ဒီေကာင္ေတြနဲ႔ေတြ႔ဖို႔ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ကို ထြက္လာခဲ့တယ္။<br /><br />"ေဟာ ကိုဥကၠာလာျပီ.. လာလာ.. အစ္ကို ထိုင္ ဘာေသာက္မလည္း"<br />"ပလိန္းတစ္ခြက္ပဲ မွာလိုက္ပါကြာ။ ညက မင္းတို႔ အတြက္ စာေတြေရးေနရတာနဲ႔ အိပ္ေရးေတြ ပ်က္တယ္.."<br />"ေက်းဇူးပါအစ္ကိုရာ။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ေကာင္မေလးေတြနဲ႔ အဆင္ေျပသြားရင္ လံုး၀ အစ္ကို႔ ေက်းဇူးမေမ့ပါဘူး။"<br />"ေအးေရာ့ ဒီမွာ မင္းတို႔ အတြက္စာေတြ စာနဲ႔မွ အဆင္မေျပရင္ေတာ့လည္း တစ္ျခားနည္းလမ္း ရွာၾကတာေပါ့ကြာ။"<br />"ဒါေတာ့ အစ္ကို႔ကို ကြ်န္ေတာ္တို႔ ယံုတယ္အစ္ကို အစ္ကိုရဲ့ နာမည္က ၾကီးေနတာပဲ၊ အစ္ကိုရဲ့ စာနဲ႔ဆို ေကာင္မေလးေတြ ေၾကြသြားတာမ်ားတယ္ဆိုတာ"<br />"ဟုတ္ပါျပီကြာ။ အဆင္ေျပပါေစဟုတ္လား။ ဒါနဲ႔ မင္းတို႔ ဟိုေကာင္ေတြ ကိုေကာ ေတြ႔မိေသးလား။"<br />"ကိုေထာ္ၾကီးတို႔ကို ေျပာတာလား"<br />"ေအး ဟုတ္တယ္"<br />"ေစာေစာကေတာ့ ဒီကျဖတ္ျပီး ေရႊေခါင္းေလာင္းမွာ ရွိမယ္လို႔ ေျပာသြားတယ္ အစ္ကိုရ"<br />"ေအးေအး... သြားလိုက္ဦးမယ္ကြာ အဆင္ေျပပါေစ"<br /><br />ကြ်န္ေတာ္ေရႊေခါင္းေလာင္းကို ထြက္လာခဲ့တယ္။ ေသခ်ာတယ္ ဟိုေကာင္ ေတြကြ်န္ေတာ့္ အေၾကာင္းပဲ ေျပာေနၾကလိမ့္မယ္ဆိုတာ။ ကြ်န္ေတာ္ ဆိုင္ထဲေရာက္တာနဲ႔ အရင္ဆံုး ၾကားလိုက္ရတာက<br />"ေဟာ Cupid ၾကီးလာပါျပီဗ်ာ မင္းရဲ့ ေလးနဲ႔ ျမွားေကာ မေတြ႔ပါလားကြ ေဟ"<br />"ေဟ့ေကာင္ ေထာ္ၾကီး မင္းလာျပီး ေျပာင္မေနနဲ႔ ေက်းဇူးရွင္ကို ေက်းဇူးကန္းတာလားကြေဟ ပါးစပ္ထဲက စားထားတာေတြပါ ျပန္ထြက္လာမယ္ေနာ္"<br />"ဟားဟား.. Cupid ရယ္ မွားသြားလို႔ပါ ဘာေသာက္ဦးမလည္း ေျပာပါ ကိုေက်းဇူးရွင္"<br />"ဟာ.. မင္းေျပာမွ သတိရတယ္ ဟိုဘက္မွာ ပလိန္းမွာခဲ့ျပီးေတာ့ မေသာက္ခဲ့ရဘူးေဟ့"<br /><br />မ်ိဳးလင္း၊ ကိုေက်ာ္၊ ေထာ္ၾကီး သံုးေကာင္သား ၀ိုင္းျပီး ရယ္ၾကပါေလေရာ။ မင္းက ေတာ့ ဒီအတိုင္းၾကီးပါပဲကြာ လို႔ေျပာျပီး ဆက္ရယ္ေနျပန္ေရာ။ဒါကေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္ရဲ့ မူပိုင္ အက်င့္ေလးတစ္ခုဗ်။ သူမ်ားေတြအတြက္သာ စဥ္းစားေပးေနရရင္ ကိုယ့္အတြက္ ကိုယ္ေမ့ေမ့ ေနတတ္တာ။ ေထာ္ၾကီးကို ေက်းဇူးရွင္ကို ေက်းဇူးကန္းတာ လားဆိုတာ ဘာလို႔ ေျပာလည္းဆိုေတာ့ ေထာ္ၾကီးရဲ့ ေကာင္မေလးနဲ႔ ေထာ္ၾကီး အဆင္ေျပေအာင္ ကြ်န္ေတာ္ပဲ လုပ္ေပးခဲ့ရလို႔ေလ။ ဒါနဲ႔ ကြ်န္ေတာ္တို႔ အဖြဲ႔က ကြ်န္ေတာ္ အပါအ၀င္ ေလးေယာက္ရွိတယ္။ မ်ိဳးလင္းေခၚေနမ်ိဳးလင္း၊ ကိုေက်ာ္ေခၚ ျပည့္ျဖိဳးေအာင္၊ ေထာ္ၾကီးေခၚ ေ၀ယံ ေနာက္ျပီး ဥကၠာေခၚ ကြ်န္ေတာ္ Cupid။ မ်ိဳးလင္းရဲ့နာမည္ ေျပာင္ျဖစ္လာပံုကေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔ လမ္းထဲက ကိုဖိုးေက်ာ္ဆိုတဲ့ အစ္ကိုၾကီးက သူ႔ကိုမ်ိဳးလင္းမ်ိဳးလင္းနဲ႔ ေခၚေနလို႔ ဘာလို႔ အဲ့လို ေခၚတာလည္းဆိုေတာ့ မင္းတို႔ အဲ့ဒါကို ေျပာင္းျပန္ေခၚၾကည့္ေလဆိုေတာ့ သိသြားျပီး ဒီလိုပဲ ဆက္ေခၚေနမိတယ္။ ကိုေက်ာ္ကေတာ့ ေက်ာင္းမွာထဲက ဟိုလူ႔ဆီက ေက်ာ္လိုက္ ဒီလူ႔ဆီက ခြလိုက္ လုပ္လြန္းလို႔ ကိုေက်ာ္လို႔ ေခၚရင္းကေန တြင္သြားတာပဲ။ ေထာ္ၾကီးကေတာ့ သူရဲ့ ပံုစံေၾကာင့္တြင္သြားတာဗ်။ သူက အရပ္ရွည္ရွည္ ေဘာ္ဒီေတာင့္ေတာင့္ ဒါေပမယ့္ သူရဲ့ ႏွဳတ္ခမ္းက အင္မတန္ ေထာ္တာ။ မ်ိဳးရိုးနဲ႔ကို ေထာ္ၾကတာ။ ဒါနဲ႔ သူ႔ကို ေထာ္ၾကီးဆိုတဲ့ နာမည္ေျပာင္ေပးထားၾကတာပဲ။ ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္ရဲ့ ၀ါသနာေၾကာင့္ Cupid လို႔တြင္သြားတာ အထူးေျပာဖို႔ လိုမယ္မထင္ပါဘူး။<br /><br />"ေဟ့ေကာင္ Cupid မင္းသိျပီးျပီလား" ကိုေက်ာ္ေမးတာပါ။<br />ဒါနဲ႔ ကြ်န္ေတာ္လည္း "ဘာကိုသိရမွာလည္းဟ"<br />မင္းေမးလိုက္ရင္ အဲ့ဒီလိုပဲ အဆံုးမရွိအစမရွိနဲ႔ လို႔ဆိုေတာ့ တဟီဟီးရယ္ရင္း<br />"ဒီလိုကြ မေန႔ကလမ္းထဲကို ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ေျပာင္းလာတယ္။ ေခ်ာတာေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေလး ေခ်ာတယ္ကြ။ မင္းကေတာ့ ေနာက္ထပ္ အက်ိဳးထပ္ေဆာင္ရဖို႔မ်ားတယ္ကြ။ ဒါေပမယ့္ ငါတို႔အားလံုးကေတာ့ ဒီကိစၥကို သူမ်ားထက္ မင္းကိုယ္တိုင္ မင္းအတြက္ မင္းလွဳပ္ရွားတာ ျဖစ္ခ်င္တယ္။ မင္းအသက္လည္း ၂၀ ေက်ာ္တာ ၄ ႏွစ္ေလာက္ပိုေတာ့မယ္။ မင္းအခုထိ ရည္းစားတစ္ေယာက္မွမရွိေသးတာ မင္းအတြက္ မမိုက္ဘူးကြ။ မင္းနဲ႔ အဲ့ဒီေကာင္မေလးဆို ေတာ္ေတာ္ေလး လိုက္ဖက္မယ္ကြ။ "<br />"ဟေကာင္ရ ညႊန္းလွခ်ည္လား အဲ့ဒီေလာက္ေတာင္ ေခ်ာေနလို႔လား။ ဒါေပမယ့္ ငါ့ရဲ့ ႏွလံုးသားမွာ ကေလးဘ၀ထဲက အခုထိ ဘယ္မိန္းကေလး တစ္ေယာက္ကိုမွ မျငိတြယ္ေသးဘူးကြ။ ငါကိုယ္တိုင္ အခ်စ္နဲ႔ မထိေတြ႔ဖူးေသးဘူး။ အခ်ိန္တန္ရင္ေတာ့လည္း သူ႔ဟာသူျဖစ္လာမွာေပါ့ကြာ။ ေအးေဆးေပါ့"<br />"ေအးပါ ခဏေနရင္ ငါအိမ္ သြားျပီးဂစ္တာတီးရေအာင္ မင္းသီခ်င္းအသစ္ေရးထားတာ ရွိရင္လည္း နားေထာင္ရေအာင္ကြာ"<br />"ေအး မေန႔ညကေတာ့ မေရးျဖစ္ဘူးကြ။ ဟိုတစ္ေန႔က ေရးထားတာေတာ့ ရွိတယ္။သြားမယ္ကြာ.. လာ"<br /><br />ကြ်န္ေတာ္တို႔ရဲ့ ပံုမွန္ ဂစ္တာတီးတဲ့ ေနရာက ကိုေက်ာ္ရဲ့အိမ္ပဲေလ။ ဒီေကာင္ေတြက ကြ်န္ေတာ့္ရဲ့ သီခ်င္းေတြကို အမာခံ ခံစားေပးတဲ့ ေကာင္ေတြေပါ့။ ဒါေၾကာင့္လည္း ငယ္ငယ္တည္းက အခုထိ ေပါင္းမိေနၾကတာပဲေလ။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ကိုေက်ာ္ရဲ့ အိမ္မွာဂစ္တာတီးေနတုန္း ေထာ္ၾကီးက ျခံ အေပါက္၀နားမွာ ကြမ္းငံုျပီး ကုလားထိုင္နဲ႔ ထိုင္ျပီး ႏွပ္ေနေလရဲ့။ ခဏေနေတာ့<br />"ေဟ့ေကာင္ေတြ ဟိုမွာ ဟိုေကာင္မေလးကြ။ အေဒၚၾကီး တစ္ေယာက္နဲ႔ ေစ်းသြားဖို႔လား မသိဘူး ဒီဘက္လာေနတယ္ကြ။"<br />"ကြ်န္ေတာ္လည္း ဘယ္မွာလည္းကြ ၾကည့္ရေအာင္"<br />"ဟိုမွာ ျမန္မာ၀တ္စံုေလးနဲ႔ေလကြာ။ ျမန္မာဆန္သူေလးေပါ့"<br /><br />ကြ်န္ေတာ့္မ်က္စိထဲမွာ ကမာၻၾကီးက ရုတ္တရတ္ ရပ္တန္႔သြားတယ္။ ပတ္၀န္းက်င္ဆိုတာလည္း မရွိေတာ့ဘူး။ သူ႔ရဲ့ လမ္းေလွ်ာက္ေနတဲ့ ဟန္ေလးကိုပဲ မ်က္စိထဲျမင္ေနတယ္။ ႏွလံုးသားက တထိတ္ထိတ္နဲ႔ ခံုေနတယ္။ သိလိုက္ျပီး Cupid ရဲ့ႏွလံုးသားကို Cupid ရဲ့ျမွား ထိသြားျပီဆိုတာ။<br /><br /><div style="text-align: center;">သတိ ႏွလံုးသားမွ<br />သတင္းေပးခ်က္<br /><br />ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္သည္<br />ႏွလံုးသားအား အမွတ္တမဲ့ ျပင္းထန္စြာ<br />၀င္ေရာက္ တိုက္ခိုက္သြားသည္။<br /><br />ထို႔ေၾကာင့္ဦးေႏွာက္မွ မည္သို႔ျပဳလုပ္ရမည္ကို<br />အလ်င္အျမန္အေၾကာင္းျပန္ပါ။<br /><br />ဦးေႏွာက္မွ<br />ျပန္ၾကားခ်က္<br /><br />ထိုေကာင္မေလးသည္<br />ႏွလံုးသားဆိုေသာ သင့္ထံသို႔<br />အခြင့္မရွိပဲ ရုတ္တရပ္ ၀င္ေရာက္လာျခင္းျဖစ္သည္<br />ထို႔ေၾကာင့္ သူမအား<br />ႏွလံုးသား ခံုရံုးတင္၍ သင္၏ ႏွလံုးသားအား<br />ေႏွာက္ယွက္မွဳျဖင့္<br />ရင္တြင္း ေထာင္တြင္<br />တစ္သက္တစ္ကြ်န္း အခ်စ္ အမွဳထမ္းရန္<br />ျပစ္ဒဏ္ခ်မွတ္လိုက္သည္။<br /></div></div>လင္းငယ္http://www.blogger.com/profile/04441477209560723938noreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-4498717213017419185.post-31891481170420505092009-10-02T13:12:00.003+08:002009-10-02T13:20:04.535+08:00အလြမ္းငွက္<div style="text-align: center;">ခ်စ္သူ အလြမ္းမ်ားစြာနဲ႔<br />လြမ္းျပီးရင္းလြမ္းလို႔<br />ကိုယ့္ရဲ့ အသိုက္အျမံဳကေန<br />ပ်ံဖို႔အင္အားေတာင္ မရွိပါဘူး။<br /><br />ေလေျပညွင္းနဲ႔ ပါလာတဲ့<br />မင္းရဲ့ အသံသဲ့သဲ့ေလးေတြကို<br />ၾကားေယာင္မိေနသလိုပါပဲ။<br /><br />မင္းဘယ္ကိုေရာက္ေနလည္း<br />စာမ်က္ႏွာ တစ္ဆယ့္ငါးကို<br />အခါခါဆိုညဥ္းလို႔<br />ငါ့ရဲ့ အိပ္ပ်က္ညေတြလည္း<br />မ်ားခဲ့ျပီေလ။<br /><br />အလြမ္းဆိုတဲ့ သစ္ပင္<br />အလြမ္းဆိုတဲ့ ေကာင္းကင္<br />အလြမ္းဆိုတဲ့ ေလေျပ<br />အားလံုးနဲ႔ အတူ<br />အလြမ္းငွက္ဆိုတဲ့ ကိုယ္တစ္ေယာက္<br />သခင့္လက္တြင္း သက္ဆင္းဖို႔<br />ေစာင့္ေမွ်ာ္လို႔ ေပါ့......<br /><br /><div style="text-align: right;">လင္းငယ္<br /></div></div>လင္းငယ္http://www.blogger.com/profile/04441477209560723938noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-4498717213017419185.post-33146949555757748102009-10-01T23:38:00.005+08:002009-10-01T23:53:42.153+08:00ပန္းေခတ္ကလမင္းနဲ႔ တခါတရံမ်ား<div style="text-align: justify;">လင္းငယ္ ပ်င္းပ်င္းရွိတာနဲ႔ အြန္လိုင္းကေန စာအုပ္ေတြ ေဒါင္းျပီးေတာ့ ဟိုအရင္ကဖတ္ခဲ့ဖူးတဲ့ စာအုပ္ေတြကို ျပန္ဖတ္မိေနေလရဲ့။ ဒီရက္ပိုင္းအတြင္းမွာေပါ့။ အဲ့ဒီဖတ္သမွ်စာအုပ္ေတြထဲမွာ တာရာမင္းေ၀ရဲ့ ပန္းေခတ္က လမင္းဆိုတဲ့ ၀တၳဳနဲ႔ ေ၀မွဳးသြင္ရဲ့ တခါတရံမ်ားစာအုပ္ကိုဖတ္ျပီး ေတာ္ေတာ္ေလးကို စိတ္ထဲမွာ ၾကိဳက္သြားမိတယ္။ ဖတ္ေနတဲ့ အခိုက္အတန္႔ေလးမွာလည္း ၀မ္းနည္းမွဳရသပါတဲ့ ေနရာ၀မ္းနည္းမွဳ၊ ေပ်ာ္ရႊင္တဲ့ ရသပါတဲ့ေနရာမွ ေပ်ာ္ရႊင္မွဳစသည္ျဖင့္ ခံစားခ်က္ေတြ အျပည့္အ၀ေပးႏိုင္တဲ့ စာအုပ္ေလးႏွစ္အုပ္ပါပဲ။ အဲ့ဒီထဲကမွ ဆရာတာရာမင္းေ၀ရဲ့ ပန္းေခတ္ကလမင္းဆိုတဲ့ စာအုပ္မွာပါတဲ့ ကဗ်ာေလးတစ္ပုဒ္ကို အရမ္းၾကိဳက္သြားမိတယ္။ ဒါနဲ႔ ဒီပို႔စ္ေလးမွာ တင္ခ်င္စိတ္ေတြေပၚလာပါေရာ။ တခ်ိဳလည္းသိျပီး ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ တခ်ိဳ႕လည္း အမွတ္တမဲ့နဲ႔ ေက်ာ္ဖတ္သြားမိတာရွိလိမ့္မယ္။ တခ်ိဳ႕လည္း လံုး၀မဖတ္ရေသးတာ ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္လိမ့္ မယ္။ ဒါနဲ႔ပဲ အဲ့ဒီကဗ်ာေလးကို တင္းေပးလိုက္ပါတယ္။ ကြယ္လြန္သြားျပီျဖစ္ေသာ ဆရာတာရာမင္းေ၀အားအမွတ္တရအေနနဲ႔ေပါ့။<br /><br /><div style="text-align: center;">ငါကေတာ့ ျမက္ဖိနပ္နဲ႔<br />ဒါေပမဲ့<br />ျမင္းမိုရ္ေတာင္ကိုလည္း လိုက္တက္ခဲ့မယ္<br />သြားႏွင့္ၾကပါ။<br /><br />ဟိုးမွာ ဘုရားသခင္ေရွ႕ေတာ္ေမွာက္က<br />အိပ္မက္ေတြဒူးေထာက္လဲက်ေနတဲ့သူ<br />သူ႔ကိုကူပါရေစဦး<br /><br />ငါ့ရွင္တို႔ကဘာလဲ<br />ငါကဘာလဲ<br />နာမည္ေတြ ေျမၾကီးေပၚပစ္ခ်ျပီး<br />လွလွပပ ျပိဳင္ရဲပါတယ္။<br />တစ္ေန႔ေတာ့ ေတြ႔ၾကမယ္။<br /><br />ႏွစ္ဖက္သြား ဓားတစ္လက္လို<br />ျပိဳးပ်က္လင္းဖိတ္<br />သုညဂူမွာလည္း ငါေမွးအိပ္ခဲ့ျပီးျပီ။<br /><br />အိမ္အျပန္လမ္း<br />အေမနဲ႔ေတြ႔မွ နမ္းမယ့္<br />ျငိမ္းခ်မ္းႏွင္းဆီ<br />ငါ့ရင္ဘတ္မွာ<br />ေသြးတစ္စက္လို နီေနတယ္။<br /><br />ခ်စ္သူကေလးေရ<br />ျမိဳ႕တခါးကိုဖြင့္<br />မီးအိမ္တို႔ႏွင့္အတူၾကိဳပါ<br /><br />လေရာင္စက္တေ၀ေ၀နဲ႔<br />သင့္ရဲ့ေႏြရာသီျမင္းစီးခရီးသည္<br />ဓူ၀ံထက္ျမင့္တဲ့ ၾကယ္ကို<br />ခူးယူလာမွာေပါ့ကြယ္။<br /><br /><div style="text-align: left;">ၾကိဳက္ၾကမယ္လို႔ ေမွ်ာ္လင့္စြာျဖင့္<br /><br /><div style="text-align: right;">လင္းငယ္<br /></div></div><br /><br /></div></div>လင္းငယ္http://www.blogger.com/profile/04441477209560723938noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-4498717213017419185.post-31462991451747008022009-09-29T12:59:00.004+08:002009-10-03T21:15:20.053+08:00ကြ်န္ေတာ္ ေတြ႔ဖူးသမွ် ပရေလာကသား(၁)<div style="text-align: justify;">ကြ်န္ေတာ္အရင္ ပို႔စ္ေတြမွာ ေျပာခဲ့ဘူးတဲ့ အတိုင္းကြ်န္ေတာ္တို႔ က နယ္ကေန ရန္ကုန္ကို ကေလးဘ၀က ေျပာင္းလာခဲ့တယ္ဆိုတာ မွတ္မိၾကမယ္ထင္တယ္။ (မွတ္မိလိုက္ပါ)။ ဒီလိုပဲ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ရန္ကုန္ေရာက္ေတာ့ အရင္ဆံုး သူမ်ားအိမ္ကို ငွားေနရပါတယ္။ ၃ ႏွစ္ေလာက္ ငွားေနရပါတယ္။ တစ္ႏွစ္တစ္ခါေလာက္ နီးပါးက အိမ္ေျပာင္းေနရတာ။ ၾကာေတာ့ စိတ္ညစ္လာတာနဲ႔ အေမက အိမ္၀ယ္လိုက္ပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ အိမ္က ေတာ္ေတာ္ေလး က်ယ္ပါတယ္။ အရင္က ရန္ကုန္က နာမည္ၾကီး ဆိုင္းဆရာၾကီးတစ္ေယာက္ အိမ္လို႔ထင္တယ္။ မွတ္မိသေလာက္ေပါ့ေလ။ အဲ့ဒီအိမ္ထဲမွာ သစ္ပင္ေတြ အမ်ားၾကီးရွိပါတယ္။ အုန္းပင္ေတြလည္းပါရဲ့။အေမက အိမ္ထဲမွာ အပင္ေတြ အမ်ားၾကီးဆို တစ္ခုခုျဖစ္ရင္လည္း မလြယ္ဘူးဆိုျပီး ခုတ္ဖို႔အစီအစဥ္ ဆြဲပါေတာ့တယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ခုတ္မယ့္လူေတြ ငွားျပီး ခုတ္ေတာ့ တာေပါ့။ ခုတ္ပံုခုတ္နည္းက စိတ္၀င္စားဖို႔ ေကာင္းသားဗ်။ အုန္းပင္ ခုတ္တယ္ဆိုရင္ သူတို႔က အားလံုးသိေနက်အတိုင္း အပင္အရင္းကေနခုတ္တာမဟုတ္ဘူး။ ဘာလို႔လည္းဆိုေတာ့ ေဘးနားမွာကလည္း အိမ္ေတြရွိတယ္ေလ။ ဒီေတာ့ အရင္းကေနခုတ္လိုက္ရင္ က်န္တဲ့ အိမ္ေတြ ေပၚကိုပိသြားမွာ စိုးရတာကိုး။ ဒီေတာ သူတို႔က အုန္းပင္ အေပၚကို တတ္သြားတယ္။ ျပီးေတာ့ အုန္းပင္ အေပၚကေနစျပီး အပိုင္းလိုက္ အပိုင္းလိုက္ေလးေတြ ခုတ္ခ်သြားတာ။ ေနာက္ဆံုးက်ေတာ့ ၁၀ ပိုင္းေလာက္ဆို အုန္းပင္ တစ္ပင္ေအာက္က အျမစ္ပဲ က်န္ေတာ့တယ္။ တကယ္ေတာ့ အဲ့ဒီအုန္းပင္က ေနာက္ဆံုးခုတ္တာပါ။ အရင္က်န္တာေတြ အရင္ခုတ္တာ အုန္းပင္ကို ဥပမာေပးရင္ ပို ျမင္လြယ္မလားလို႔ ေပးလိုက္တာ။<br /><br /><br />အုန္းပင္ ခုတ္ျပီးေတာ့ ညေနမိုးခ်ဳပ္သြားေရာ။ မိုးလည္းခ်ဳပ္သြားေရာ အုန္းပင္ အျမစ္ကို တူးဖို႔ကို အလုပ္သမားေတြက ေနာက္ေန႔မွ တူးေတာ့မယ္ဆိုျပီး အေမ့ကို ေျပာေတာ့ အေမကလည္း အိုေကေပါ့။ သူတို႔လည္း ပင္ပန္းေနၾကျပီကိုး။ ဒါနဲ႔စကားမစပ္ေျပာရရင္ အေမက အပင္ေတြ မခုတ္ခင္ ကန္ေတာ့ပြဲေတြထိုးျပီး အပင္မွာ ရွိေသာ ေစာင့္အေရွာက္မ်ား သြားလိုရာသြားႏိုင္ၾကပါျပီ ဆိုျပီး ခုတ္တာရယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ညဘက္အိပ္ေတာ့ အေမက အိပ္မက္မက္တယ္တဲ့။ အိပ္မက္ထဲမွာ မတူးဘဲ ခ်န္ထားတဲ့ အုန္းျမစ္ ေပၚမွာ ဖိုးသူေတာ္ ေသးေသးေလး တစ္ပါး ထိုင္ျပီး ပုတီးစိပ္ေနတယ္တဲ့။ ဖိုးသူေတာ္ ေသးေသးေလးဆိုလို႔ ဘာလည္း လို႔ မေတြးနဲ႔ ဖိုးသူေတာ္က ပုပုေလးကိုေျပာတာ ကေလးေလးနဲ႔ ပိုတူတယ္။ ကေလးဖိုးသူေတာ္လို႔ ထင္တာပဲ။ ဖိုးသူေတာ္ေလးက ျပီးေတာ့ အေမ့ကို စကားေျပာတယ္တဲ့။ သူက ဒီအုန္းပင္မွာ ေနျပီး ဒီအိမ္ကို ေစာင့္ေရွာက္ေနတာေပါ့။ သူကို ဒီအုန္းပင္ အျမစ္မွာပဲ ဆက္ေနခြင့္ေပးပါ။ မတူးပစ္ပါနဲ႔ဆိုျပီး ေျပာတယ္တဲ့။ အေမကလည္း ဆက္ေနခြင့္ေပး ပါတယ္ မတူးေတာ့ပါဘူးဆိုျပီး ေျပာလိုက္တယ္တဲ့။ ျပီးေတာ့ အေမ အိပ္ရာက ႏိုးလာေတာ့တာပဲ။ ဒီအေၾကာင္းေတြကို အေမမနက္ ႏိုးေတာ့မွ ျပန္ေျပာျပတာပါ။ ဒါနဲ႔ အုန္းပင္ ခုတ္သမားေတြ လာေတာ့ အပင္ကို မတူးေတာ့ဘူးဆိုျပီး ေျပာျပီး ပိုက္ဆံပဲ ရွင္းေပးလိုက္ေတာ့တယ္။ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔လည္း အစက အဲ့ဒီ ဖိုးသူေတာ္ေလး ရွိတယ္ဆိုတာ မယံုခဲ့ဘူး။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ျခံနဲ႔ကပ္ရက္မွာက ကုလား မိသားစုေနၾကတာဗ်။ သူတို႔က တစ္ခါတစ္ေလ အမဲသားခ်က္စားၾကတယ္။ သူတို႔ အမဲသားခ်က္စားတဲ့ ညအိပ္ျပီးရင္ ေနာက္ေန႔မနက္က်ရင္ အိမ္ေရွ႕က ဖိနပ္ခြ်တ္တဲ့ ေနရာကို ေရာက္ေရာက္ေနတယ္တဲ့။ သူတို႔ရဲ့ အေဖကေတာ့ မစားဘူး။ သူက်ေတာ့ တစ္ခါမွ အဲ့လို မျဖစ္ဖူးဘူးတဲ့။ ေနာက္ထပ္တစ္ခုက တစ္ခါ လျပည့္ညၾကီး ည ၂ နာရီ ေလာက္ရွိမယ္ထင္ပါတယ္။ အဲ့ဒီအခ်ိန္ အေမက လွဳပ္ႏွိဳးလို႔ ကြ်န္ေတာ္နဲ႔ အစ္ကိုနဲ႔ ႏိုးလာျပီး ဘာလို႔ လည္းဆိုေတာ့ အေမက လာခဲ့လိုက္ၾကည့္ဆိုလို႔ လိုက္ၾကည့္ေတာ့ အိမ္ေရွ႕ အုန္းပင္ အျမစ္နားမွာ တကယ့္ကို ဖိုးသူေတာ္ ကေလးေလး ေတြ႔ရပါေရာ။ သူက ပုတီးစိပ္ေနတာဗ်။ လမ္းေလွ်ာက္ရင္းနဲ႔ေပါ့ အုန္းပင္ရွိတဲ့ ေနရာနဲ႔ ျခံထဲကို ေခါက္တံု႔ေခါက္ျပန္ေလွ်ာက္ျပီး ပုတီးစိပ္ေနတာ။ ကြ်န္ေတာ္တို႔လည္း ၾကည့္ေနရင္းနဲ႔ ၃ နာရီေက်ာ္ေလာက္ က်ေတာ့ အုန္းပင္ အျမစ္ေပၚမွာ တတ္ထိုင္ျပီး ပုတီးစိပ္ရင္းနဲ႔ ေပ်ာက္သြားေရာ။ ေနာက္ထပ္တစ္ခု အဲ့ဒီအိမ္မွာ ထူးျခားတာက အရမ္းေတြ႔ဖို႔ ခဲယဥ္းတဲ့ နန္းေတာ္က်ားလို႔ ေခၚတဲ့ ေျမြတစ္မ်ိဳးကို ေတြ႔ရတာပဲ။ အရင္ဆံုးစေတြ႔တဲ့ လူက ကြ်န္ေတာ္ဗ်။ အေဖျမန္မာျပည္ ျပန္လာတုန္းခဏ အိမ္ထဲမွာ ထိုင္ျပီး စကားေျပာေနၾကရင္း အေဖ့ သူငယ္ခ်င္းဦးေလးၾကီးေရာက္လာလို႔ ျခံတံခါးကို ေခါက္ေတာ့ တံခါးထဖြင့္ေပးဖို႔ ေျပးထြက္လိုက္တာ ေလွကားက အဆင္းေဘးနားကို မ်က္လံုးေလး ေ၀့ၾကည့္လိုက္တာ လားလား နည္းတာမွမဟုတ္တာ အဲ့ဒီ နန္းေတာ္ၾကားၾကီး ေခြေနတာ။ ကြ်န္ေတာ္လည္း ေၾကာက္ျပီး အေပၚျပန္တတ္ျပီး အေဖ့ကို ျပန္ေခၚျပတာ ၁ မိနစ္ေတာင္ မၾကာပါဘူး ျပန္လည္း ၾကည့္ေရာ မရွိေတာ့ဘူး။ အေဖကေတာင္ ငါ့သား အျမင္မွားတာ ေနပါလိမ့္မယ္ဆိုျပီး ေျပာေသး။ ဒါေပမယ့္ ေနာက္ပိုင္း ကြ်န္ေတာ္ တစ္ေယာက္တည္း ခဏခဏေတြ႔တယ္။ ကြ်န္ေတာ္ကပဲ ေျမြေတြနဲ႔ ေရစက္ရွိတာလား မသိဘူး။ သထံုမွာလည္း အိမ္မ၀ယ္ခင္က သြားလည္ရင္ အဖြားတို႔ အိမ္မွာ တည္းတယ္ေလ။ အဲ့ဒီမွာ ကြ်န္ေတာ္အိပ္တဲ့ အခန္းက ေအာက္ထပ္။ အဲ့ဒီေအာက္ထပ္ကို ကြ်န္ေတာ္တို႔ မလာရင္တဲ့။ ေျမြတစ္ေကာင္က ၀င္၀င္ျပီး ေနတယ္တဲ့။ ဒီေတာ့ အဲ့ဒီအခန္း ကို ဘယ္သူမွ မ၀င္ရဲဘူး။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ သြားလည္ေတာ့မယ္လို႔ ဖုန္းေတြ ဘာေတြ ဆက္ျပီး ေျပာလို႔ အခန္း၀င္ရွင္းျပီး ကြ်န္ေတာ္တို႔ ေရာက္မယ့္ တစ္ရက္ အလိုေလာက္ဆို အဲ့ဒီေျမြက အိမ္ေရွ႕က ဘုရားပန္းေတြ စိုက္ထားတဲ့ ၾကားထဲ၀င္၀င္သြားတာပဲတဲ့။ အဲ့ဒါ အျမဲတမ္းလိုလိုတဲ့။ သူတို႔ကေတာ့ ဘာေတြလည္း မသိဘူးေနာ္။ ဖိုးသူေတာ္ရယ္ ေျမြရယ္က လင္းငယ္ဘ၀ရဲ့ ျပယုဂ္ေတြလားပဲ။ ေနာက္ထပ္ ေတြ႔ဖူးတဲ့ အေၾကာင္းေတြ ထပ္ေရးျပပါမယ္။ ကိုယ္ေတြ႔ေတြေပါ့......<br /></div>လင္းငယ္http://www.blogger.com/profile/04441477209560723938noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-4498717213017419185.post-77729085931735337932009-09-28T14:43:00.004+08:002009-09-29T13:32:23.921+08:00က်ီးမႏိုးပြဲည<div style="text-align: justify;">လုပ္ၾကေဟ့.. လုပ္ၾကဟ... အခ်ိန္မွီျပီးဖို႔လိုတယ္။ ညေနမီးစျပီး ထြန္းရမွာ။ မင္းတို႔ အားလံုးအတြက္ လည္း ညက်ရင္ ၾကက္သားကာလသားဟင္း ခ်က္ထားမယ္။ ျမန္ျမန္သာျပီးေအာင္လုပ္ၾက။ ဒါက ရပ္ကြပ္လူၾကီး ဦးေအာင္သာရဲ့ တပ္လွန္႔သံ။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ အားလံုး မီးလံုးေတြကိုတိုင္ေတြ ေထာင္ျပီး တပ္ၾက။ ၀ိုင္ယာၾကိဳးေတြ ဆြဲ။ ဦးေအာင္သာကေတာ့ ေလာေနေလရဲ့။ ဘာေၾကာင့္ဆို ဒီကေန႔ညက တန္ေဆာင္တိုင္မီးထြန္းပြဲ စမယ့္ညေလ။ ဒီေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ျမိဳ႕ကရပ္ကြပ္တိုင္းလုပ္ေနၾက မီးထြန္းပြဲ လုပ္ဖို႔ အားလံုး စီစဥ္ေနၾကရတာ။ လူငယ္ေတြ အားလံုး လည္း ေခြ်းတလံုးလံုး သံတလံုးလံုးနဲ႔ ပင္ပန္းေနၾကျပီ။ ဒါေပမယ့္ အားလံုး တစ္ခ်က္မျငီးပဲ အလုပ္ကို အခ်ိန္မွီ ျပီးေအာင္လုပ္ေနၾကရတယ္။ သူမ်ားရပ္ကြပ္ေတြထက္ သာေအာင္ေလ။ ဒီမီးထြန္းပြဲကို ျမိဳ႕ရဲ့ လမ္းတိုင္းနီးပါး လုပ္ၾကတာကိုး။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ လမ္းရဲ့ မီးလံုးေတြကို ညဘက္ ေစာင့္ဖို႔တာ၀န္က ကြ်န္ေတာ္ရယ္၊ ကိုခိုင္လို႔ေခၚတဲ့ အစ္ကို ၀မ္းကြဲ( ခိုင္ေဇာ္ထြန္း)ရယ္၊ ေနာက္ ဘုန္းၾကီး၀တ္သြားျပီျဖစ္တဲ့ မ်ိဳးမင္းရယ္ ေစာင့္အိပ္ၾကရမွာ။ ေစာင့္အိပ္တယ္ဆိုေပမယ့္ က်န္တဲ့ လူေတြကလည္း လာျပီး စကားေတြေျပာ ေရေႏြးၾကမ္းေသာက္နဲ႔ အိပ္ျဖစ္ၾကတာမဟုတ္ပါဘူး။ အားလံုး စကားေတြေလွ်ာက္ေျပာေနၾကတာကမ်ားတယ္။ ညေန ၆နာရီခြဲေလာက္ ၾကေတာ့ အားလံုးျပီးစီးသြားေတာ့ မီးလံုးေတြ စမ္းဖြင့္ၾကည့္ၾကေတာ့ လွလြန္းလို႔ မွင္ေတာင္ တတ္သြားမိတယ္။ ျပီးေတာ့ အာလံုးလည္း ကိုယ့္အိမ္ကိုယ္ျပန္ၾကျပီးေတာ့ ေရမိုးခ်ိဳး ေစာင္ေတြ ေခါင္းအုန္းေတြယူ အေႏြးထည္ကေတာ့ မပါမျဖစ္ေပါ့။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ျမိဳ႕က တန္ေဆာင္တိုင္ ေရာက္လို႔ကေတာ့ ေအးခ်က္က ကမ္းကုန္ေပါ့။ ဒီလိုနဲ႔ မီးထြန္းပြဲကို ေစာင့္လိုက္ၾကတာ ေနာက္ဆံုး က်ီးမႏိုးပြဲညကို ေရာက္လာပါေရာ။ ဥကၠဌ ဦးသာေအာင္ကလည္း သတိေပးတယ္ မင္းတို႔ အားလံုးသတိထားၾကတဲ့။ ဒီေန႔ည မင္းတို႔အိပ္ေပ်ာ္ရင္ေတာ့ မင္းတို႔ပါ အေရြ႕ခံရမယ္တဲ့။ ဒါနဲ႔ ကြ်န္ေတာ္တို႔လည္း ေရေႏြးအိုးတည္ လက္ဖက္သုပ္ ကေလးနဲ႔ ဇိမ္က်ေနပါေရာ။ ခဏေနေတာ့ ဥကၠဌရဲ့ ဇနီးျဖစ္တဲ့ ေဒၚခ်ိဳက အိုးေတြခြက္ေတြ သယ္လာျပီးေတာ့ အုန္းထမင္းနဲ႔ ၾကက္သားဟင္း ခ်က္ေကြ်းမယ္ဆိုျပီး ခ်က္ပါေလေရာ။ ဒီကေကာင္ေတြလည္း ဟင္းနံ႔ေတြရေတာ့ ဗိုက္မ်ားေတာင္ဆာလာတယ္။ ခ်က္လို႔ျပီးေတာ့ အေျပးဆြဲၾကတာ ပန္းကန္ေတြကိုေျပာပါတယ္။ ထမင္းလည္းစားျပီးေရာ အိပ္ငိုက္လာတာနဲ႔ လက္ဖက္ေလးငံုျပီး ဟိုစကားေျပာ ဒီစကားေျပာေပါ့ေလ။ ည ၃ နာရီေလာက္က်ေတာ့ ေညာင္းလာတာနဲ႔ ကိုခိုင္ကို ေခၚျပီး လမ္းေလးဘာေလးေလွ်ာက္ရေအာင္ ထြက္သြားတယ္။ ဒီၾကားထဲ လမ္းမွာ လူေတြ လစ္ရင္ လစ္သလို ပစၥည္းေလးေတြကို လိုက္ေရြ႕။ ေနရာေတြ ေျပာင္းလုပ္ျပီးသေဘာေတြ က်လို႔။ ဒီလိုနဲ႔ တရုတ္ဘံုေက်ာင္းနားေရာက္လာေတာ့ ဘံုေက်ာင္း ေရွ႕က ပန္းအိုးေတြကို ေရြ႕မယ္ဆိုျပီး ႏွစ္ေယာက္သား ပန္းအိုးေတြ မေနတုန္းရွိေသးတယ္ ဘံုေက်ာင္းထိပ္က ဘာလုပ္တာလည္း ဆိုတဲ့ အသံနက္ၾကီးၾကားလိုက္ေတာ့ လူေတာင္ တုန္သြားတယ္။ ကိုခိုင္ကလည္း ဘာလုပ္လုပ္ေပါ့ကြာဆိုေတာ့။ မင္းကမ်ားငါ့ကိုဆိုေတာ့ မင္းကဘာေကာင္မို႔လည္းဆိုျပီး လွမ္းလည္း ၾကည့္ေရာ ဘာမွမရွိဘူး။ ဒါနဲ႔ တစ္ေယာက္ေယာက္ေနာက္တာျဖစ္ပါလိမ့္မယ္ဆိုျပီး ဆက္ေရြ႕ဖို႔လုပ္ေတာ့ ေတာက္ဆိုတဲ့ ေတာက္ေခါက္သံၾကီး နားနားမွာ ကပ္ေခါက္လိုက္သလိုၾကားလိုက္ရတယ္။ ဒါနဲ႔ ကိုခိုင္ကို ေတာက္ေခါက္သံၾကီးၾကားလားလို႔ ေျပာေတာ့ မၾကားဘူးတဲ့။ ဒါနဲ႔ ဆက္မေနတုန္းရွိေသး ဘုန္းဆိုတဲ့ေက်ာကုန္းကို ရိုက္သံၾကီးထြက္လာေရာ ကိုခိုင္ကလည္း မင္းငါ့ကို ဘာလို႔ ရိုက္တာလည္းတဲ့။ အယ္ ကြ်န္ေတာ္လည္း မရိုက္မိပါလားေပါ့ေလ ေျဖရွင္းတုန္းရွိေသး ဘံုေက်ာင္းေပါက္၀မွာ ထြန္းထားတဲ့ မီးေတြက ရုတ္တရတ္ ျငိမ္းသြားေရာ။ လားလား ဒီေတာ့မွ အေမွာင္ထဲကေန စိုက္ၾကည့္ေနတဲ့ မ်က္လံုးနီနီၾကီး ႏွစ္လံုးကို ႏွစ္ေယာက္လံုးေတြ႔လိုက္ရတယ္။ ႏွစ္ေယာက္လံုး ေၾကာင္ျပီး ဆက္ၾကည့္ေနမိတယ္။ ျပီးလည္းျပီးေရာ မ်က္လံုးၾကီးေပ်ာက္သြားျပီ အသံနက္ၾကီးနဲ႔ ေသေတာ့မွာပဲဆိုတဲ့ အသံၾကားလိုက္ေတာ့မွ ႏွစ္ေယာက္လံုး သတိျပန္၀င္ျပီး ေျပးရေတာ့တာပဲ။ လမ္းထဲျပန္ေရာက္တဲ့ အထိ အေမာမေျပဘူး။ က်န္တဲ့လူေတြလည္းေမးေတာ့ ျဖစ္ေၾကာင္းကုန္စင္ကို ေျပာျပျပီး သူတို႔ကိုသြားၾကည့္ခိုင္း ေတာ့ ဘာမွမရွိဘူးတဲ့။ ပန္းအိုးေတြေကာ အရင္တိုင္းပဲလား ေရြ႕ထားတာေတြ႔လားဆိုေတာ့ အရင္တိုင္းပဲတဲ့ ပံုမွန္ထားေနၾကေနရာေတြမွာပဲတဲ့။ ဘာမွမေရြ႕ပါဘူးတဲ့။ ကြ်န္ေတာ္ရယ္ ကိုခုိင္ရယ္ တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ၾကည့္မိတယ္။ ဒါဆိုကြ်န္ေတာ္တို႔ ေတြ႔ခဲ့တာဘာလည္း?<br /><br /><div style="text-align: right;">လင္းငယ္<br /></div></div>လင္းငယ္http://www.blogger.com/profile/04441477209560723938noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-4498717213017419185.post-84922597922541150152009-09-26T00:21:00.003+08:002009-09-26T00:34:43.055+08:00စိတ္ကူးယဥ္တတ္ေသာ လင္းငယ္<div style="text-align: justify;">ဟုတ္ပါ့ လင္းငယ္တို႔ကေတာ့ ကေလးဘ၀ အေမေမြးတည္းက မ်ားစိတ္ကူးယဥ္ ဆန္တတ္သလားမသိဘူး။ အျမဲတမ္းစိတ္ထဲမွာ အေတြးေလးေတြနဲ႔ ဘ၀ကို ျဖတ္သန္းေနတာ။ ငယ္ငယ္တည္းက စိမ္းလန္းတဲ့ ျမင္ကြင္းေတြ လွပတဲ့ အပင္ေလးေတြ ေတြ႔လို႔ကေတာ့ တစ္ခါတည္း စိတ္ကူးယဥ္ပါေတာ့တယ္။ တစ္ခါတစ္ေလ စိတ္ကူးယဥ္လိုက္ရင္ ပတ္၀န္းက်င္ကိုမ်ား ေမ့သြားေတာ့ပါေရာ။ ငယ္ငယ္တုန္းကလည္း ခရီးသြားလို႔ကေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွ အိပ္ေလ့မရွိဘူး။ ပတ္၀န္းက်င္ကို လိုက္ၾကည့္ျပီး ေပ်ာ္ေနတာ။ ေဘးနားက လယ္ကြင္းေတြ ျမက္ပင္ေတြကို ၾကည့္ျပီး စိတ္ကူးယဥ္တာကလား။ ငယ္ငယ္တုန္းက အျဖစ္ေလးတစ္ခုရွိတယ္။ ေျပာရဦးမယ္...<br /><br />လင္းငယ္ ငယ္ငယ္က ျမင္ကြင္းေလးလွလို႔ ၾကည့္ရင္းနဲ႔ က်ဴရွင္ကို တစ္ခါက ေနာက္က်မွ ေရာက္တယ္။ တစ္ခါက မသြားျဖစ္ဘူး။ ေျပာရင္ အပိုလို႔မ်ား ထင္ေနက်မလား မသိဘူး။ တကယ္ပါ...<br /><br />လင္းငယ္ က်ဴရွင္က မနက္အေစာၾကီးသြားရတာေလ... ၇ နာရီေလာက္ဆို အိမ္ကေနထြက္ရျပီ။ တစ္ခါေတာ့ ေဆာင္းတြင္းၾကီး ေအးေနတာေပါ့ေလ။(ေဆာင္းတြင္းဆိုမွေတာ့ ေအးမွာေပါ့ဆိုလည္း ဟုတ္ပါ့ ေအးပါတယ္ေပါ့ေလ)။ ဒီလိုေအးေနေတာ့ လင္းငယ္ အၾကိဳက္ေပါ့။ အိမ္ကေနထြက္ အျပင္ကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ျမဴေတြ ႏွင္းေလးေတြက်ေနတာ။ မိုက္မွမိုက္ေပါ့။ မိုးကလည္း မလင္းေသး။ ေဆာင္းတြင္းဆိုေတာ့ သိတဲ့ အတိုင္း မိုးလင္းတာ ေနာက္က်တယ္ေလ။ ဒီေတာ့ လင္းငယ္တို႔ အျပင္ကိုထြက္ တံခါးေလး ျပန္ပိတ္ျပီး လြယ္အိတ္ေလး လြယ္ျပီး က်ဴရွင္သြားေရာ။ က်ဴရွင္သြားတဲ့ လမ္းက မီးရထားလမ္းလည္း ေရာက္ေရာ။ လင္းငယ္ရဲ့ ဇာတ္လမ္း စပါေလေရာ။ ဘာတုန္းဆိုေတာ့ ရထားလမ္းေတာက္ေလွ်ာက္ကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ႏွင္းေတြက်ေနတာ မီးအေရာင္ေအာက္မွာ လွမွလွရယ္။ လင္းငယ္လည္း ရထားဘူတာမွာ ထိုင္ျပီး ပယ္ပယ္နယ္နယ္ ႏွင္းေလးေတြ က်တာကို ထိုင္ၾကည့္တာ စိတ္ကူးေတြယဥ္ျပီး စိတ္ကူးထဲ နစ္ေမ်ာျပီး သြားလိုက္တာ သတိရလို႔ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ က်ဴရွင္က ၄၅ မိနစ္နီးပါးေလာက္ ေနာက္က်ေနျပီ။ ေနာက္တစ္ခါလည္း အဲ့ဒီအတိုင္းပဲ။ ျဖစ္သြားတာ သတိမရေတာ့ပဲ နဲ႔ က်ဴရွင္ အခ်ိန္ ၁ နာရီခြဲကို ျပီးသြားေတာ့မွ သတိရတယ္။ ေနာက္ေတာ့မွ ဆရာမက အိမ္ကိုလာတိုင္ပါေရာ။ အေမေမးေတာ့လည္း အမွန္အတိုင္းေျပာေတာ့ အေမလည္း လင္းငယ္ရဲ့ အက်င့္ကို သိေနေတာ့ ယံုပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အျပစ္ရွိရင္ ခံရမယ္ဆိုတဲ့ အတိုင္း လင္းငယ္တို႔ ေဆာ္ပေလာ္ တီးခံရေတာ့တာပဲ။ သိပ္စိတ္ကူးမယဥ္က်နဲ႔ေနာ္။ လင္းငယ္ လိုျဖစ္သြားၾကမယ္.. ဟီးဟီး<br /><br /><div style="text-align: right;">လင္းငယ္<br /></div></div>လင္းငယ္http://www.blogger.com/profile/04441477209560723938noreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-4498717213017419185.post-35576404683101120102009-09-24T18:27:00.003+08:002009-09-24T18:47:25.305+08:00ငါသည္ မုခ်ေသရမည္.. နာရီပိုင္းသာလိုေတာ့သည္..<div style="text-align: justify;">မေန႔ကညက လင္းငယ္ ခႏၶာ၀န္ခ်သြားျပီ ျဖစ္တဲ့ မိုးကုတ္ကမၼဌာနာ စရိယ ႏွင့္ မိုးကုတ္ဆရာေတာ္ ဘုရားၾကီး၏ တစ္ဘ၀သာသနာကို ေရးသားေတာ္မူသြားတဲ့ ဆရာေတာ္ ဦးေဃာသိတရဲ့ စ်ာပန အခမ္းအနားကို ၾကည့္ခ်င္လို႔ အြန္လိုင္းကေန လိုက္ရွာျပီး ၾကည့္ျဖစ္ပါတယ္။ ေတြ႔လည္းေတြ႔ပါတယ္။ ဒါနဲ႔ပဲ ၾကည့္ျဖစ္ပါတယ္။ အေခြက ေတာ္ေတာ္ေလး ရွည္ပါတယ္။ စ်ာပန မွာ အေလာင္းေတာ္ သယ္တာေတြ ဘာေတြက အစ အျပည့္အစံု ေနာက္ဆံုး မီးသျဂိဳလ္သည္ထိ ပါေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေလးၾကာပါတယ္။ လင္းငယ္ အခုအသက္အရြယ္ထိ အသုဘပို႔ တစ္ခါမသြားဘူးပါ။ ေနာက္ျပီး အခုလို မီးသျဂိဳၤလ္တာကိုလည္း ဆရာေတာ္ဦးဓမၼသာရ ႏွင့္ယခု ဆရာေတာ္ ဦးေဃာသိတတို႔ စ်ာပနတို႔ပါမွ ႏွစ္ခါပဲ ေတြ႔ဖူးတာပါ။ အရင္တုန္းကေတာ့ တရားေတြဘာေတြနာ လူၾကီးေတြေျပာတာနဲ႔ လူတိုင္းေသျခင္းတရားဆိုတာ တစ္ေန႔ ၾကံဳေတြ႔ရမယ္။ ေရွာင္လႊဲလို႔မရ ဆိုတာကို သိထား ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ မ်က္ျမင္မၾကံဳေတြ႔ရတာေၾကာင့္ပဲလား ဘာေၾကာင့္လည္းေတာ့ မသိ လင္းငယ္ သိပ္မေၾကာက္တတ္ခဲ့ပါဘူး။ ေသျခင္းတရားကိုေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ဆရာေတာ္ ဦးေဃာသိတရဲ့ စ်ာပနအေခြကို ၾကည့္ျပီးေတာ့မွ လင္းငယ္ေတာ္ေတာ္ေလး ထိတ္လန္႔သြားမိပါတယ္။ တစ္ခါမွ မျဖစ္ဘူးတဲ့ ထိတ္လန္႔သံေ၀ဂလည္း ရမိပါတယ္။ အေလာင္းေတာ္ကို သယ္တာကိုၾကည့္ေနရင္းနဲ႔ လင္းငယ္ရဲ့ အေတြးထဲမွာ ေၾသာ္ ငါလည္း တစ္ေန႔ ဒီလိုမ်ိဳးပဲ သူမ်ားေတြ ၀ိုင္းသယ္ ျပီး ဘ၀ဇာတ္သိမ္းရမွာပါလား လို႔ဆင္ျခင္မိတယ္။ ေနာက္ျပီးေတာ့ မီးသျဂိၤလ္ေတာ့လည္း အရမ္းကို ထိတ္လန္႔သြားမိေတာ့တယ္။ ငါလည္း ေနာက္ဆံုးဒီလိုမ်ိဳး မီးထဲမွာ ရိႈ႕ခံရမွာပါလားေပါ့။ ေတြးၾကည့္ေလ ထိတ္လန္႔ဖို႔ေကာင္းေလပါပဲ။ လူက စ်ာပနကို ၾကည့္ေနရင္းနဲ႔ပဲ ထိတ္လန္႔လာပါတယ္။ ရင္ေတြတုန္လာတယ္။ ျပီးေတာ့ စိတ္ထဲမွာ အရမ္းအရမ္းကုိ ေၾကာက္မိသြားတယ္။ အေတြးလည္း ၀င္မိတယ္။ ငါတို႔ ရေနတဲ့ လူ႔ဘ၀ဆိုတာ ဘာမွမဟုတ္ပါလား။ အႏွစ္မရွိတဲ့ ဘ၀ၾကီးပဲလို႔။ ေမြးလာျပီး ၀မ္းေရးအတြက္ ရွာေဖြစားေသာက္ ေနာက္ဆံုးေတာ့လည္း ရွာရင္း ေဖြရင္းနဲ႔ပဲ ေသျခင္းတရားမွာ လမ္းဆံုးရမွာပါလားဆိုတဲ့ အေတြးက ၀င္လာပါေရာ။ ေနာက္ျပီး ဆရာေတာ္ဘုရားရဲ့ဓာတ္ေတာ္ေတြကိုျပေတာ့ ထပ္ေတြးမိျပန္ပါေရာ။ ဒီေတာ့ ေသမယ့္ အတူတူ မထူးပါဘူး။ အႏွစ္မရွိတဲ့ဘ၀မွာ ေသရမယ့္အတူတူ အႏွစ္ရွိရွိ အနည္းဆံုးေတာ့ ဗုဒၶျမတ္စြာဘုရားရဲ့ အဆံုးအမ အနည္းငယ္ကိုပဲ သိသိ သိႏိုင္သေလာက္သိျပီး က်င့္ႏိုင္သေလာက္ေလး က်င့္ျပီး အႏွစ္မရွိတဲ့ဘ၀ကို အႏွစ္ရွိလာေအာင္ လုပ္ဖို႔ပဲ ရွိေတာ့မယ္ဆိုတာ ေတြးမိသြားတယ္။ လင္းငယ္ ဒီလိုေတြးမိသလို အားလံုးလည္း ေတြးမိရင္ေကာင္းမယ္လို႔ လည္းစိတ္ထဲ ၀င္လာတယ္။ အားလံုးေသာ လူမ်ားလည္း လင္းငယ္လို စိတ္မ်ိဳးရွိျပီးသားလူလည္း ရွိပါလိမ့္မယ္။ မရွိေသးတဲ့ လူလည္းရွိပါလိမ့္မယ္။ တခ်ိဳ႕ကေတာ့ ေတြးၾကပါလိမ့္မယ္။ ငါတို႔မွာ ခ်စ္သူရည္းစားေတြနဲ႔ ဒါေတြက ငါတို႔နဲ႔ေ၀းပါေသးတယ္။ မလိုေသးပါဘူးလို႔ ေတြးမိၾကပါလိမ့္မယ္။ ေတြးမိရင္လည္း လင္းငယ္က သိသေလာက္ေလးနဲ႔ ေျပာျပခ်င္ပါတယ္။ ဘယ္အရာမွ ေ၀းေသးတယ္။ လိုပါေသးတယ္ ဆိုတာမရွိပါဘူး။ ျမတ္စြာဘုရားေဟာခဲ့သလိုပါပဲ ေကြးေသာလက္မဆန္႔မီ ဆန္႔ေသာလက္မေကြးမီ ေသျခင္းတရားနဲ႔ ေတြ႔ႏိုင္ပါတယ္။ ခ်စ္သူရည္းစား ရွိခ်င္း မရွိခ်င္း၊ အိမ္ေထာင္ရွိခ်င္းမရွိခ်င္းသည္ မသက္ဆိုင္ပါ။ အဓိကက စိတ္ပါပဲ။ ျမတ္စြာဘုရားေဟာခဲ့သလိုပဲ လူသည္ စိတ္တစ္စိတ္ထဲႏွင့္သာ အသက္ရွင္ႏိုင္သည္။ ႏွစ္စိတ္ျပိဳင္၍ မျဖစ္ေကာင္းဆိုသည့္အတိုင္း အျမဲတမ္းေပၚလာသည့္ စိတ္ေလးတစ္စိတ္ကို သတိထားျပီး ေစာင့္ၾကည့္ေနပါ။ ေကာင္းတဲ့စိတ္လည္း ေကာင္းသည့္အေလွ်ာက္ မေကာင္းသည့္စိတ္လည္း မေကာင္းသည့္အေလွ်ာက္ ေပၚလာသမွ်ကိုၾကည့္ျပီး ေကာင္းသည့္အလုပ္လုပ္ခ်င္သည့္ စိတ္ဆိုလုပ္လိုက္ျပီး မေကာင္းသည့္ အၾကံအစည္ဆို အတတ္ႏိုင္ဆံုးမလုပ္ပဲ ထိန္းသိမ္းျပီးရေအာင္ေနၾကည့္ပါ။ ဘာေၾကာင့္လည္းဆိုေတာ့ မေကာင္းသည့္အလုပ္မွန္းသိပါ၏ သို႔ေသာ္ မထိန္းႏိုင္၍ လုပ္လိုက္မိလွ်င္ လုပ္ျပီး ေနာက္ပိုင္း ေနာင္တေတြရလို႔ မဆံုးျဖစ္ေနတတ္ပါသည္။ ဒါကလင္းငယ္ျဖစ္ေနက်ကိစၥမို႔ပါ။ အခုေနာက္ပိုင္း လင္းငယ္ အတတ္ႏိုင္ဆံုး ၾကိဳးစားျပီး ထိန္းေနရပါသည္။ ခ်ိဳးေဖာက္ဖို႔ အလြယ္ဆံုးျဖစ္ေသာ လိမ္လည္ျခင္းကို ေတာင္ မနည္းထိန္သိမ္းျပီး ေနရပါသည္။ ဘာေၾကာင့္ဒီလိုမ်ားထိန္းသိမ္းေနရလည္း ဆိုလ်င္ေတာ့ လင္းငယ္ အေသစိတ္ခ်ခ်င္လို႔ လို႔ပဲေျပာရမွာပါ။ လင္းငယ္ ဆံုးျဖတ္ထားပါတယ္။ အတတ္ႏိုင္ဆံုး သီလလံုေအာင္ ထိန္းျပီး ေနမယ္လို႔ပါ။ ေနာက္ျပီးေတာ့ ၾကားဖူးေနက် ငါသည္မုခ်ေသရမည္.. နာရီပိုင္းသာလိုေတာ့သည္.. ဆိုတဲ့စာသားေလးကို သတိရတိုင္း ႏွလံုးသြင္းျပီး ကိုယ္လုပ္ခ်င္လာသည့္ မေကာင္းမွဳစိတ္ေလးေတြကို ထိန္းသိမ္းေနပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္အားလံုးလည္း မေကာင္းမွဳျပဳခ်င္လာခဲ့လ်င္ ငါသည္မုခ်ေသရမည္.. နာရီပိုင္းသာလိုေတာ့သည္.. ဆိုတဲ့ စာသားေလးကို သတိရျပီး အတတ္ႏိုင္ဆံုး ထိန္းႏိုင္ၾကပါေစ.....<br /><br /><div style="text-align: right;">ေစတနာမ်ားစြာျဖင့္<br />လင္းငယ္<br /></div> </div>လင္းငယ္http://www.blogger.com/profile/04441477209560723938noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-4498717213017419185.post-28183558271851895472009-09-21T20:25:00.003+08:002009-09-21T20:47:42.806+08:00အားမငယ္ပါနဲ႔...<div style="text-align: justify;">လင္းငယ္ရဲ့ အစ္ကိုသူငယ္ခ်င္းက ဟိုတစ္ေန႔က အြန္လိုင္းမွာေတြ႔ေတာ့ သူ႔ရဲ့ေမြးေန႔တဲ့။ ဒါနဲ႔ လင္းငယ္လည္း ဆုေတာင္းေပးလိုက္ပါတယ္။ အဲ့ဒီေတာ့ သူက မင္းတစ္ေယာက္ပဲ ဆုေတာင္းေပးတဲ့ လူရွိေသးတယ္ကြာတဲ့။ ငါ့ဘ၀က ဘယ္သူမွ အဖတ္လုပ္မဲ့လူမရွိဘူးတဲ့။ အိမ္ကလည္း ဂရုမစိုက္၊ ေစာ္ကလည္း ခြာသြားတဲ့ ငါ့ဘ၀ကၾကမ္းပါတယ္ကြာ။ သူ႔ရဲ့ ေကာင္မေလးက သူ႔ကိုရြံ႕တယ္တဲ့။ ေျပာပံုကေနာ္။ ဒါနဲ႔လင္းငယ္ကလည္း ေတၾကီးခင္ဗ်ားဘ၀က အဲ့ဒီေလာက္ေတာင္ပဲလား။ ခင္ဗ်ားဘ၀ကို ခင္ဗ်ားကေတာ္ေတာ္ေလးဆိုးေနျပီ ထင္လား လို႔ေမးလိုက္တယ္။ သူကေျပာတယ္ ဟုတ္တယ္ကြာတဲ့။(ဒါနဲ႔ သူ႔ကို အားလံုးက ေတၾကီးလို႔ေခၚပါတယ္)။ ငါ့ဘ၀က ဗိုလ္သင္တန္း တတ္ဖို႔လုပ္တုန္းကလည္း အိမ္ကအကုန္လိုက္လုပ္ေပးတာေတာင္ ျပဳတ္တယ္ကြာတဲ့။ ျပီးေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေလးကို ဒုကၡေရာက္တယ္ကြာတဲ့။ သီခ်င္းေတြဆိုေတာ့လည္း ပိုက္ဆံက ႏွစ္ပဲတစ္ျပားပဲ ရတယ္ကြာတဲ့။ ျပီးေတာ့ သူေစာ္ကသူ႔ကိုထားသြားတာလည္း ၀မ္းနည္းတယ္ကြာတဲ့။ ေမြးေန႔ေတာင္ မလာဘူးတဲ့။ ငါလည္း အရက္ေတြ ေသာက္ျပီး ညစ္ေနတာတဲ့။ ဒီရက္ပိုင္း အိမ္ကေတာင္ အမ်ိဳးေတြၾကားမွာ ငေတက ၆ နာရီေက်ာ္ရင္ အဖတ္မ၀င္ေတာ့ဘူးလို႔ ေတာင္ေျပာတယ္တဲ့။ လင္းငယ္လည္း ေျပာလိုက္တယ္။ ခင္ဗ်ားမွားတာေပါ့လို႔။ စဥ္းစားၾကည့္ရင္ အဓိပၸါယ္ကို မရွိတာပါ။ ေစာ္ပစ္သြားတာနဲ႔ပဲ အရက္ေသာက္ျပီး မူးရတယ္လို႔။ သူကလည္း ေျပာပါတယ္ သူမွားပါတယ္တဲ့။ ဒါနဲ႔ လင္းငယ္လည္း သူ႔ကို သူ႔ရဲ့ ဘ၀ၾကမ္းတယ္ဆိုတာနဲ႔ပတ္သတ္ျပီး ေျပာလိုက္ပါတယ္။<br /><br />ေတၾကီး ခင္ဗ်ားဘ၀ကိုခင္ဗ်ားက ေတာ္ေတာ္ၾကမ္းေနျပီလို႔ ထင္လားလို႔။ ခင္ဗ်ားမွာ မိဘနဲ႔ အစ္မလည္းရွိတယ္။ ခင္ဗ်ားလိုတဲ့ ပိုက္ဆံကို ေထာက္ပံ့ၾကတယ္။ ခင္ဗ်ား တစ္ေန႔တစ္ေန႔ ၾကိဳက္တဲ့ ေနရာကိုသြားေနတာလည္း ေပးသြားထားတယ္။ အလုပ္မလုပ္လို႔လည္း ဘာမွမေျပာတာ ခင္ဗ်ားဘ၀ကို ခင္ဗ်ားက ေတာ္ေတာ္ေလး ၾကမ္းေနျပီထင္လားလို႔။(လင္းငယ္ရဲ့ ဂရုဏာေဒါေသာ ဆူပူမွဳပါ)။ ဆက္ျပီးေတာ့ ေျပာလိုက္ပါေသးတယ္။ ခင္ဗ်ား လမ္းေပၚမွာ ေတာင္စားေနရတဲ့ ကေလးငယ္ေတြ၊ ေနာက္ျပီး ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္နဲ႔ ၀မ္းေရးအတြက္ လမ္းေပၚမွာ ေစ်းေရာင္းေနတဲ့ ကေလးငယ္ေတြ ၾကည့္လိုက္စမ္းပါ ခင္ဗ်ားက သူတို႔ထက္ ဘ၀ပိုၾကမ္းလားလို႔။ ခင္ဗ်ားၾကမ္းတယ္ဆိုတဲ့ ဘ၀က သူတို႔ေလးေတြရဲ့ ၁၀ ပံုပံု ၁ပံု ေတာင္မရွိပါဘူးဗ်ာ။ ခင္ဗ်ားစဥ္းစားစမ္းပါ။ ဒါနဲ႔ လင္းငယ္တို႔ အားလံုးသူလည္း အပါအ၀င္ေပါ့ က်ိဳက္ထီးရိုး သြားတုန္းက ဓာတ္ပံုရိုက္လာတဲ့ ၆ ႏွစ္ ၇ႏွစ္ ေလာက္ပဲရွိဦးမယ့္ လိေမၼာ္သီးကို လိုက္ေရာင္းေနတဲ့ ကေလးငယ္ေလး အေၾကာင္းကို ျပန္ေျပာျပျပီး ႏွစ္သိမ့္လိုက္ပါတယ္။ ခင္ဗ်ားဘ၀ဟာ ဒီေလာက္ထိမၾကမ္းေသးပါဘူးလို႔။ သူကေျပာေသးတယ္ မင္းတို႔ ဘ၀ကမၾကမ္းေတာ့ မင္းကေျပာအားရွိတာေပါ့တဲ့။ လင္းငယ္လည္း ဘာေျပာရမွန္းမသိေပါ့။ သူ႔အျမင္မွာ လင္းငယ္တို႔ဘ၀ကို မၾကမ္းတမ္းဘူးထင္ေနတယ္။ လင္းငယ္ အသက္ငယ္ရြယ္ေပမယ့္ ျဖတ္သန္းလာရတဲ့ ဘ၀က အေတြ႔အၾကံဳေတြ အစံုပါ။ ဒါကို သူလည္း အသိပါ။ ဒါကိုေတာင္ ဒီလိုေျပာေသးတယ္။ လင္းငယ္လည္း ေျပာလိုက္ပါတယ္။ လူတိုင္းရဲ့ ဘ၀မွာ သူ႔အလႊာနဲ႔သူ ၾကမ္းတမ္းေနၾကတာပဲလို႔။ ကြ်န္ေတာ့္ကို ခင္ဗ်ား မၾကမ္းတမ္းဘူးေျပာရင္ေတာ့ ဟုတ္တယ္။ ကြ်န္ေတာ့္ဘ၀ကို ကြ်န္ေတာ္မၾကမ္းတမ္းဘူးလို႔ ခံယူထားတယ္လို႔။ ဘာလို႔လည္း ဆိုေတာ့ ကြ်န္ေတာ္က ကြ်န္ေတာ္ထက္ ပိုေကာင္းတဲ့ဘ၀မွာရွိတဲ့ လူဆိုလည္း ေၾသာ္ သူတို႔ကံေကာင္းလို႔ ပိုက္ဆံေတြေပါေနၾကပါလားလို႔ မုဒိတာပြားတယ္၊ ကိုယ့္ထက္နိမ့္က်တဲ့ လူေတြ႔ရင္လည္း သူတို႔ အတိတ္ကံမေကာင္းလို႔ ဘ၀ေတြ နိမ့္က်ေနပါလားလို႔ သနားမိတယ္လို႔။ ဒါေပမယ့္ ငါ့ဘ၀ဟာ အလယ္အလတ္မွာ ရွိေနေသးပါလား။ ကံေပးတဲ့ ဘ၀ေကာင္းပါလားလို႔။ ဒါပဲေလ ဘ၀ကို အျမင္မွန္နဲ႔သာၾကည့္လိုက္။ ခင္ဗ်ားဘ၀ကို ခင္ဗ်ားၾကမ္းတမ္းတယ္ လို႔ထင္မိမွာမဟုတ္ပါဘူးဗ်ာလို႔။ ဒါနဲ႔သူလည္း ညီေလး ေက်းဇူးပဲကြာ။ မင္းကို တကယ္ေက်းဇူးတင္တယ္ ဆိုျပီး အြန္လိုင္းကေနျပန္သြားပါတယ္။ လင္းငယ္ေျပာျပလိုက္တဲ့ ဘာမဟုတ္တဲ့ စကားေလးေတြက သူ႔ကို အျမင္ပြင့္သြားေစတာကို သိလိုက္လို႔ လင္းငယ္အတိုင္းမသိ၀မ္းသာပါတယ္။<br /><br /><div style="text-align: right;">လင္းငယ္<br /></div></div>လင္းငယ္http://www.blogger.com/profile/04441477209560723938noreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-4498717213017419185.post-39844791081388041092009-09-18T18:40:00.005+08:002009-09-18T19:10:44.887+08:00စိတ္၏ျငိမ္းခ်မ္းရာ<div style="text-align: justify;">ဟိုတစ္ေလာက အြန္လိုင္းမွာ လင္းငယ္နဲ႔ ရင္ဘတ္ၾကီးေခၚ ဥကၠဌတို႔ စကားေျပာျဖစ္ၾကတယ္။ ရင္ဘတ္ၾကီးက ဘာေတြလုပ္ေနလည္းလို႔ ေမးေတာ့ လင္းငယ္ကလည္း တရားစာအုပ္ဖတ္ေနတယ္လို႔။ ျပီးေတာ့ တရားစာအုပ္ ေတြလည္း ေလ့လာျဖစ္တယ္လို႔ ေျပာခဲ့တယ္။ ရင္ဘတ္ၾကီးက ေျပာတယ္ ဘယ္တရားေတြ နာေနတာတုန္းတဲ့။ လင္းငယ္ကလည္း မိုးကုတ္ဆရာေတာ္ ဘုရားၾကီးတရားေတြ နာေနတာလို႔ ေျပာလိုက္ေတာ့ ရင္ဘတ္ၾကီးက ျမင့္တယ္ကြတဲ့။ လိုက္လို႔မမွီဘူးတဲ့။ လင္းငယ္ကလည္း ေျပာလိုက္ပါတယ္။ ေသခ်ာေလ့လာေပါ့လို႔ အေျခခံေလး ေတြအရင္နားလည္ေအာင္လုပ္ေပါ့လို႔။ ေျပာေတာ့ အင္း လို႔ရင္ဘတ္ၾကီးက ျပန္ေျပာတယ္။ ျပီးေတာ့ လင္းငယ္က ေျပာလိုက္တယ္ တရားထိုင္ေပါ့ဗ်ာလို႔။ သူကေအးတဲ့ ဘယ္လို ထိုင္ရမလည္း နည္းနည္းေျပာပါလားဆိုေတာ့ လင္းငယ္က ေျပာလိုက္တယ္ ဘေလာ့မွာ ပို႔စ္ေရးလိုက္မယ္ဆိုျပီးေတာ့။ အခုလင္းငယ္ေရးမဲ့ ဒီပို႔စ္ေလးက အရမ္းၾကီး ျမင့္လြန္းတဲ့ ၀ိပႆနာပိုင္း ဆိုင္ရာေတြ မပါပါဘူး။ ႏိုင္ငံမ်ိဳးစံုကို ေရာက္ေနၾကတဲ့ လူေတြ ေနာက္ျပီး စိတ္ေတြညစ္လြန္းေနတဲ့ လူေတြ ခံစားခ်က္ေတြ အရမ္းမ်ားလြန္းေနတဲ့ လူေတြအတြက္ အကူအညီေလးမ်ား ျဖစ္မလားဆိုျပီးေတာ့ တရားထိုင္တဲ့ နည္းလမ္းေလးကိုေရးျပမွာပါ။ လင္းငယ္ ရဲ့ ကိုယ္တိုင္ တရားထိုင္တဲ့ အခါ ရတဲ့ ေအးခ်မ္းမႈမ်ိဳးေလးကို အားလံုးလည္းခံစားလို႔ ရႏိုင္ေအာင္ လုပ္ႏိုင္ေအာင္ ေရးမွာပါ။ နည္းနည္းေလးပဲ သေဘာေပါက္သြားရင္ ေက်နပ္ပါတယ္။<br /><br />အရင္ဆံုး လင္းငယ္ေဖာ္ျပခဲ့တဲ့ စိတ္ညစ္ရင္ေရခ်ိဳးပါဆိုတဲ့ ေဆာင္းပါးထဲက အတိုင္း တရားထိုင္ေတာ့မယ္ ဆိုရင္ ေရခ်ိဳးလိုက္တာ အေကာင္းဆံုးပါ။ ေရခ်ိဳးလိုက္တဲ့ အတြက္ စိတ္ေလးဟာ ၾကည္လင္သြားပါလိမ့္မယ္။ စိတ္ၾကည္လင္သြားျပီဆို တရားအားထုတ္တဲ့ အခါမွာ အက်ိဳးမ်ားပါတယ္။ တရားမထိုင္ခင္မွာေတာ့ အရင္ဆံုး သိရမွာက ဒိ႒ိသံုးမ်ိဳးကိုသိထားရပါမယ္။ သိျပီးရင္ အဲ့ဒီဒိ႒ိသံုးမ်ိဳးကို အသိနဲ႔ ခြာထားႏိုင္ရပါမယ္။ ဘာေၾကာင့္လည္း ဆိုေတာ့ ဒိ႒ိသံုးမ်ိဳးကို အသိနဲ႔မွ မခြာထားႏိုင္ရင္ တရားရဖို႔ဆိုတာ မျဖစ္ႏိုင္လို႔ပါပဲ။ ဒိ႒ိသံုးမ်ိဳးဆိုတာကေတာ့ သႆတဒိ႒ိ၊ ဥေစၧဒ ဒိ႒ိ ႏွင့္ သကၠာယ ဒိ႒ိတို႔ျဖစ္ပါတယ္။ သႆတ ဒိ႒ိဆိုတာက ေတာ့ ေသျပီးေနာက္တြင္ ဆက္ျဖစ္သည္ ဆက္ေနသည္ဟု ယူလွ်င္ သႆတဒိ႒ိပါ။ ဥေစၧဒ ဒိ႒ိကေတာ့ ေသျပီးေနာက္တြင္ ျပတ္သြားသည္ ဘာမွမျဖစ္ေတာ့ဟု ယူလွ်င္ ဥေစၧဒ ဒိ႒ိပါ။ သကၠာယ ဒိ႒ိကေတာ့ ရုပ္ႏွင့္ နာမ္ပဲ ရွိသည္ကို ခႏၶာကို ငါ့ခႏၶာ ငါ့စိတ္ စသည္ျဖင့္ ယူလွ်င္ သကၠာယ ဒိ႒ိပါ။ ဒီသံုးမ်ိဳးကို အသိနဲ႔ ပယ္ထားႏိုင္ဖို႔ လိုပါတယ္။ ဒါက ၀ိပႆနာ အားထုတ္ရင္ အရင္သိထားရမယ့္ ဟာေလးေတြပါ။<br /><br />တရားစအားထုတ္မယ္ဆို အရင္ဦးဆံုး ျမတ္စြာဘုရားကို အာရံုျပဳျပီး ငါးပါးသီလ၊ ရွစ္ပါးသီလ စသည့္ျဖင့္ ေစာက္တည္လိုက္ပါ။ ျပီးလွ်င္ ကိုယ္တတ္ႏိုင္သည့္ ထုိင္နည္းမ်ိဳးျဖင့္ထိုင္လိုက္ပါ။ ေျခေထာက္ တစ္ခုႏွင့္ တစ္ခုဖိမထိုင္တာ ပိုေကာင္းပါတယ္။ ျပီးလွ်င္ေတာ့ အာနာပါန ကိုပြားပါ။ ႏွာသီး၀မွာ ေလ၀င္တာ ေလထြက္တာ ကိုသိေနရပါမယ္။ ၀င္ရင္ျဖင့္ ၀င္တယ္ ထြက္ရင္ျဖင့္ထြက္တယ္။ သမာဓိရေအာင္ပါ။ သမာဓိတည္မွ ၀ိပႆနာရႈလို႔ ရမွာမဟုတ္လား။ အာနာပါန ကို ၁၅ မိနစ္ေလာက္ ပြားျပီးရင္ေတာ့ စိတ္ကေလး ျငိမ္လာတဲ့ အခ်ိန္မွာ ခႏၶာကိုယ္မွာ လွဳပ္လွဳပ္ရြရြ ျဖစ္ေနတာေလးေတြ။ ယားယံတာေလးေတြ နာတာေလးေတြ ေပၚလာပါလိမ့္မယ္။ အဲ့ဒီက်ေတာ့ မွ ယားတာယံတာေလးေတြကို ၾကည့္ပါ ယားတာ ယံတာေလးေတြ နာတာေလးေတြ အားလံုးေသာ ခႏၶာကိုယ္မွာ ေပၚသမွ်ေလးေတြဟာ ျဖစ္ျပီး ရင္ပ်က္လာတာေလးေတြ ကိုေတြ႔လာပါလိမ့္မယ္။ ဒီအတိုင္း ခႏၶာကိုယ္မွာ ေပၚတာေလးေတြ ကို ေပၚတိုင္းသိ ပ်က္တိုင္းသိ ရင္နဲ႔ တျဖည္းျဖည္း စိတ္ေလးဟာ အျပင္ကိုထြက္ခ်ိန္မရေတာ့ပဲ ျငိမ္သြားပါလိမ့္မယ္။ စိတ္ေလးျငိမ္လာတာနဲ႔ ပိုျပီးပိုျပီးသိလာျပီး ေအးခ်မ္းလာပါလိမ့္မယ္။ တကယ္ေတာ့ ခႏၶာကိုယ္သို႔မဟုတ္ရုပ္ဟာ အခ်ိန္တိုင္းမွာ ေဖာက္ျပန္ေနတာပါ။ သာမန္အခ်ိန္ေတြမွာ ကိုယ္က သတိမထားမိလို႔သာ မသိရတာပါ။ ေသခ်ာထိုင္ျပီး ရႈေနေတာ့ ခႏၶာကိုယ္ရဲ့ ေဖာက္ျပန္မႈေတြကို သိလာရပါလိမ့္မယ္။ ၾကိဳးစားၾကည့္ပါ။ စိတ္ေလးျငိမ္းခ်မ္း ေနေအာင္ေပါ့။<br /><br />လိုအပ္ခ်က္မ်ားရွိရင္ ေ၀ဖန္ႏိုင္ပါတယ္။ အသိၾကီး မဟုတ္ေပမယ့္ သိသေလာက္နဲ႔ ျပန္လည္မွ်ေ၀တာ ျဖစ္ပါတယ္......<br /><br /><div style="text-align: right;">လင္းငယ္<br /></div></div>လင္းငယ္http://www.blogger.com/profile/04441477209560723938noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-4498717213017419185.post-64600210319428470782009-09-18T13:33:00.004+08:002009-09-18T17:36:07.993+08:00ေကာင္းကင္နဲ႔ ေျမၾကီး<div style="text-align: center;">လူတစ္ေယာက္ရဲ့ေမြးဖြားျခင္းအစ<br />ပထမဆံုးစျမင္ရတာက ေကာင္းကင္ျပာ<br />ႏွဳတ္ခြန္းဆက္သပါတယ္ ေကာင္းကင္ၾကီးဆိုေတာ့<br /><div style="text-align: center;">ေကာင္းကင္ၾကီးက လူေလး မင္းေရာက္လာျပီေပါ့တဲ့....<br /><br />လူေလာကထဲ ေရာက္ ျပဳစရာေတြျပဳ<br />လုပ္စရာေတြလုပ္ တခါတေလမွာ ရႈပ္စရာေတြရႈပ္<br />အခ်ိန္တန္လာေတာ့ ေျမၾကီးနဲ႔<br />စကားေျပာရမဲ့ အလွည့္ေရာက္လာတယ္<br /><br />ေျမၾကီးကေျပာတယ္ မင္းငါ့ရဲ့ အထဲမွာ ေနရေတာ့မယ္တဲ့<br />လူသားတိုင္း တစ္ခ်ိန္မွာ ငါနဲ႔ေတြ႔ရတာပဲတဲ့<br />မင္းစဥ္းစားတဲ့ မင္းဘာေတြလုပ္ခဲ့ျပီးျပီလည္းတဲ့<br /><br />စဥ္းစားမိတယ္...<br />ေမြးတည္းက အခုေသခါနီးထိ ဘာေတြလုပ္ခဲ့လည္း<br />ေၾသာ္... စား၀တ္ေနေရးကလြဲရင္ဘာမွ မလုပ္ခဲ့ပါလား...<br />အခ်ိန္တန္လို႔ ေျမၾကီးထဲ သြားရမယ္ဆိုေတာ့......<br />ေနာက္က်ေနျပီ ဘာမွျပင္ဖို႔ မလြယ္ေတာ့ပါလား...<br /><br /><br /><div style="text-align: justify;">စိတ္ထဲေပါက္တာေရးခ်လိုက္တာေနာ္. ကဗ်ာလည္း မဟုတ္ ဘာလည္းမဟုတ္ေပါ့... ဒႆန ဆန္ဆန္ ျဖစ္ေန မလားပဲ။ ဖတ္သြားလိုက္ေနာ္.....<br /><br /><div style="text-align: right;">လင္းငယ္<br /></div></div></div></div>လင္းငယ္http://www.blogger.com/profile/04441477209560723938noreply@blogger.com1