စာအုပ္ေလးဆိုတဲ့အတိုင္း မ်ိဳးစံုေသာ စာေတြကို ေရးသားထားပါတယ္.........

Saturday, May 29, 2010

အေမြစစ္

အေမြဆိုတာ မိဘဘိုးဘြားေတြ ခ်န္ခဲ့တဲ့ ပစၥည္းေတြကို လက္ဆင့္ကမ္း၍ရယူျခင္းကို ခံယူရျခင္းလို႔ဆိုလိုသလို ေနာက္အျခားတစ္မ်ိဳးအေနနဲ႔ဆို မိဘဘိုးဘြားေတြရဲ့ အက်င့္သိကၡာ ကိုဆက္လက္ေစာင့္စည္းျခင္းကိုလဲပဲ အေမြလက္ဆင့္ကမ္းျခင္းလို႔ ေခၚမယ္လို႔ထင္တယ္။ မိဘဘိုးဘြားေတြက သားသမီးေျမးျမစ္ေတြကို ခ်စ္တယ္ ခင္တယ္။ ဒါေၾကာင့္လဲ သူတို႔က ပစၥည္းဥစၥာေတြကို ရွာေဖြစုေဆာင္းျပီး ဘ၀မွာ အဆင္ေျပေအာင္ ေနထိုင္ႏိုင္ဖို႔ သူတို႔ ေသသြားတဲ့ အခါမွာခ်န္ထားခဲ့တတ္ၾကပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား လူေတြကေတာ့ ဒီပစၥည္းဥစၥာေတြကို သူတို႔ပိုင္တယ္ရယ္လို႔ ထင္ျပီး ၾကိဳးစားပမ္းစား ရွာေဖြခဲ့ၾကတာပါ။ ဒါေပမဲ့ ေနာက္ဆံုးတစ္ေန႔ သူတို႔ ေသဆံုးတဲ့ အခါၾကေတာ့ ဒီပစၥည္းဥစၥာေတြကို မယူသြားႏိုင္ခဲ့ပါဘူး။

ဒီေနရာမွာ လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား သိထားတဲ့ အေမြနဲ႔ တကယ့္အေမြစစ္ဆိုတာကို ကြ်န္ေတာ္သိသေလာက္ နည္းနည္း ခြဲျပခ်င္ပါတယ္။ လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား သိထားတာကေတာ့ ပစၥည္းဥစၥာေတြကို လက္ဆင့္ကမ္းရယူႏိုင္ျခင္း၊ မိဘေတြက သားသမီးေတြကို ေပးခဲ့ျခင္းသည္ကသာ အေမြလို႔ထင္ၾကတယ္။ ဒါေပမဲ့ အဲ့ဒီအရာက တကယ့္အေမြစစ္မဟုတ္ပါဘူး။ မိဘဘိုးဘြားေတြကလည္းပဲ ဒီပစၥည္းဥစၥာေတြကို ရွာေဖြျပီး ေသဆံုးသြားခဲ့ၾကသလို သားသမီးေျမးျမစ္ေတြကလဲ ဒီပစၥည္းဥစၥာေတြကို လက္ဆင့္ကမ္း ရယူခဲ့ရေပမဲ့ တစ္ခ်ိန္ၾကရင္သူတို႔လည္းပဲ ေသဆံုးျပီး ဒီပစၥည္းဥစၥာေတြကို ထားရစ္ခဲ့ရမွာပဲ။

ဒီေတာ့ ဒီေနရာမွာ မိဘဘိုးဘြားေတြက သားသမီး ေျမးျမစ္ေတြကို အေမြစစ္ေပးဖို႔လိုပါတယ္။ အေမြစစ္ဆိုတာကေတာ့ ေလာကမွာ သားသမီးေျမးျမစ္ေတြကို လူပီသစြာ ဘယ္လိုေနထိုင္မလဲ၊ အဓိပၸါယ္မရွိတဲ့ ေလာကၾကီးမွာ ဘယ္လိုအဓိပၸါယ္ရွိေအာင္ေနလဲ ဆိုတာကို သင္ျပေပးခဲ့ျခင္းကသာ အေမြစစ္ျဖစ္လိမ့္မယ္လို႔ ထင္တယ္။ သားသမီးေျမးျမစ္ေတြကို စီးပြားရွာရာမွာလည္း ရိုးသားတဲ့ သမၼာအာဇီ၀နဲ႔ ရွာေဖြဖို႔ ထမင္းသာငတ္ပါေစ သူမ်ားပစၥည္းမသမာတဲ့နည္းနဲ႔ မရွာဘူးလို႔ သင္ျပေပးျပီး အဓိပၸါယ္မရွိတဲ့ ေလာကၾကီးမွာ အဓိပၸါယ္ရွိေအာင္ လူသားအခ်င္းခ်င္း စာနာကူညီဖို႔ သင္ျပေပးခဲ့ရပါမယ္။ ေနာက္ျပီးေတာ့ လူရယ္လို႔ ျဖစ္လာရင္ လူတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ တာ၀န္ယူမွဳဆိုတာ ရွိပါတယ္။ အဲ့ဒီ လူတစ္ေယာက္ရဲ့ တာ၀န္ယူမွဳကိုလဲ တာ၀န္ယူႏိုင္ဖို႔ လိုပါတယ္။ အဲ့ဒီလိုမ်ိဳးမိဘေတြက သားသမီးေတြကို အေမြစစ္ေပးႏိုင္ဖို႔ ဆိုတာ မိဘေတြကလည္း ဒီလိုေပးႏိုင္ဖို႔ အေမြစစ္ရွိဖို႔လိုပါတယ္။ မဟုတ္ရင္ေတာ့ အက်င့္မမွန္တဲ့ မိဘကဆင္းသက္လာတဲ့ သားသမီးဟာ အေမြစစ္ရဖို႔မလြယ္ပါဘူး။ မိဘက မသမာတဲ့ နည္းနဲ႔ ခ်မ္းသာေနျပီး သားသမီးေတြကို ေငြေၾကးေတြ သံုးခ်င္သေလာက္ သံုးစမ္းဆုိျပီးေပးေနျခင္းက အေမြစစ္ေပးတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ေငြေၾကးေတြ ေပါခ်င္သေလာက္ ေပါပါ ဒါေပမဲ့ အက်င့္စာရိတၱမေကာင္းရင္ ဘယ္လိုမွ ေလာကမွာ အသက္ဆက္ရွင္ဖို႔ မလြယ္ပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ အေမြစစ္ေပးႏိုင္ဖို႔ဆို မိဘေကာ သားသမီးပါ ႏွစ္ဖက္လံုးေကာင္းဖို႔ လိုအပ္တယ္လို႔ ထင္ပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ထင္တဲ့ အေမြစစ္ေလးကို တင္ျပတာပါ။ မွန္တာပဲ ရွိရွိ မွားတာပဲ ရွိရွိ ေ၀ဖန္ၾကပါ။

ေက်းဇူးတင္စြာျဖင့္
လင္းငယ္.....

Saturday, May 22, 2010

ခြဲခြာသြားေသာ လူတစ္ေယာက္

ဒီပို႔စ္က ကြ်န္ေတာ္ ဘေလာ့ျပန္ေရးျဖစ္တဲ့ ပထမဆံုးပို႔စ္တစ္ခုျဖစ္ျပီေပါ့။ ေရးရမွာကေတာ့ ၀မ္းနည္းပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ သူ႔ကို သတိရေနတာနဲ႔ေရာ သူ႔ရဲ့ အေၾကာင္းေတြကိုေျပာျပခ်င္ေနတာနဲ႔ပဲ ေရးရေတာ့မွာပဲ...

သူ႔နာမည္က ခိုင္ေဇာ္ထြန္း.. ကြ်န္ေတာ္အေရွ႕ကေရးခဲ့ဖူးတဲ့ ကြ်န္ေတာ္ရဲ့ ဇာတိျမိဳ႕မွာ ျဖစ္ခဲ့တဲ့ အေၾကာင္းအရာ ေတြထဲမွာေတာ့ သူအျမဲတမ္းပါပါတယ္။ သူက တစ္ျခားသူေတာ့ မဟုတ္ဘူး ကြ်န္ေတာ့္အေမရဲ့အမ ကြ်န္ေတာ့္ အေဒၚရဲ့ သားတစ္ေယာက္ ကြ်န္ေတာ့္ရဲ့ အစ္ကို၀မ္းကြဲတစ္ေယာက္ပါပဲ။ သူ႔က တစ္ခါတစ္ေလမွာ မိန္းမၾကီး တစ္ေယာက္လို ပြစိပြစိေတြ ေျပာတတ္ေပမဲ့ အျမဲတမ္းေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔ကို အလုပ္ေတြ ၀ိုင္းကူလုပ္ေပးတတ္သူေပါ့။ ကြ်န္ေတာ္ ကိုးတန္းေက်ာင္းသားႏွစ္ကစျပီး ကြ်န္ေတာ္တို႔ရဲ့ ရန္ကုန္အိမ္မွာလာေနျပီး တူတူကဲခဲ့ၾကပါတယ္။ အိမ္မွာ ကြ်န္ေတာ္တို႔ မိသားစုရယ္၊ ေနာက္ေတာ့ သူရယ္ သူ႔ရဲ့ အစ္မရင္းရယ္ ေနာက္ထပ္ အစ္ကို၀မ္းကြဲတစ္ေယာက္ရယ္ တူတူေနၾကပါတယ္။ အိမ္မွာ အေမက တစ္ခုခု ခိုင္းရင္ သူပံုမွန္အားျဖင့္ သူနဲ႔ ကြ်န္ေတာ္တို႔ကို ခိုင္းတတ္ပါတယ္။ အဲ့ဒီအခါမ်ိဳးမွာဆိုရင္ သူက မိန္းမၾကီး တစ္ေယာက္လိုပဲ ဘာလို႔ သူ႔တူအၾကီးကိုက်ေတာ့ မခိုင္းဘဲ အားေနရင္ ခိုင္ေဇာ္ ဆိုျပီးပဲ ခိုင္းေနတာလဲ ဆိုျပီး မိန္းမလိုပဲ ပြစိပြစိနဲ႔ ေျပာတတ္ပါတယ္။ ျပီးရင္လဲ မိန္းမၾကီးတစ္ေယာက္လို ႏွဳတ္သီးေကာင္းစြာနဲ႔လဲ စြာတတ္ပါေသးတယ္။ ဒါေပမဲ့ အေမကေတာ့ သူ႔ကိုခ်စ္ပါတယ္။ အိမ္မွာ ကြ်န္ေတာ္တို႔ အတြက္ အ၀တ္အစားတစ္စံု ၀ယ္ေပးရင္ သူတစ္စံုရတယ္။ အားလံုးကို တန္းတူပဲ၀ယ္ေပးပါတယ္။ တစ္ခါတစ္ေလ သူကေတာင္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ထက္ပိုရတာ ရွိပါေသးတယ္။ တစ္ခါတစ္ေလ အေမက ကြ်န္ေတာ္တို႔ကို ေျပာတတ္တဲ့ စကားရွိတယ္။ သူမွားသြားလို႔ ေျပာရင္ ငါ့ပါးကိုလာရိုက္လိုက္ပါလားလို႔ ေျပာတတ္ပါတယ္။ အဲ့ဒီအခါမ်ိဳးမွာဆို အဲ့ဒီအစ္ကိုက မေဌးက ရိုက္လို႔ မရမွန္းသိလို႔ အဲ့ဒါပဲ တမင္ေျပာေနတာဆိုျပီးလဲ ေျပာတတ္ပါေသးတယ္။ ဒါနဲ႔ စကားမစပ္ တစ္မ်ိဳးလံုးက တူေတြ ေရာ တူမေတြေရာက အေမ့ကို မေဌးလို႔ပဲ ေခၚၾကပါတယ္။ သူတို႔ မိဘေတြ ေခၚသလိုေခၚၾကရင္းက အက်င့္ပါခဲ့ၾကတာပါ။ အေမ့ကိုကေတာ့ တစ္မ်ိဳးလံုးေၾကာက္က်ပါတယ္။ အေမက ကေလးရေနတဲ့ သူ႔တူကိုေတာင္ အျမင္မေတာ္ရင္ လမ္းေပၚမွာ ၾကံဳရာနဲ႔ ေဆာ္လို႔ပါပဲ။ ထားပါ... အစ္ကို၀မ္းကြဲအေၾကာင္းပဲ ဆက္ေျပာရေအာင္။ သူက သူ႔မိသားစုမွာဆို ေယာက္က်ားေလးအေနနဲ႔ ႏွစ္ေယာက္ေျမာက္ေပါ့။ အၾကီးဆံုးအစ္ကိုက မိန္းမနဲ႔ ကေလးနဲ႔ဆိုေတာ့ အိမ္ခြဲေနျပီေလ။ ေယာက္က်ားေလးဆိုလို႔ သူတစ္ေယာက္ပဲ ရွိေတာ့ အားလံုးကခ်စ္ၾကသလိုပဲ သူ႔ကိုပဲ ၀ိုင္းအႏိုင္က်င့္က်တာေပါ့။ တစ္ခါကလဲ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ငယ္ငယ္ပဲရွိပါဦးမယ္။ သူ႔ရဲ့ေအာက္က ညီမက အပူေတြမ်ားလို႔ ေခါင္းတံုးတံုးေပးဖို႔ လုပ္တာကို အိမ္တံခါးေတြပိတ္ျပီး ပုန္းေနတာတယ္။ ျပီးေတာ့ ေခါင္းတံုးတံုးေပးဖို႔လုပ္တဲ့ အေမ့ကို ေအာ္ျပီး ေျပာေနလို႔ သူတင္းျပီးေတာ့ မေဌး ေနဆိုျပီး သူက ျပတင္းေပါက္ကေနေက်ာ္ခြျပီး သူ႔ညီမကို ေခၚထုတ္လာခဲ့မယ္ေပါ့ေလ။ ဒီလိုနဲ႔ ၀င္သြားျပီး ခဏေနေတာ့ ၀ုန္းဒိုင္းနဲ႔ အသံေတြၾကားေနရေရာ ျပီးလဲ ျပီးေရာ အသံေတြလဲ အစံုေပါ့။ ထြက္လာေတာ့ ၾကည့္လိုက္မွ သူ႔ညီမက သူ႔ဆံပင္ကို ဆြဲျပီး ထြက္လာတာ။ ျပီးေတာ့ သူက သူ႔ညီမကို ေတာင္းပန္ျပီး ျပန္လႊတ္ခိုင္းေနရတယ္။ ျပီးေတာ့ ေလကေတာ့ မေလွ်ာ့ပါဘူး။ သူက ညီမကိုသနားလို႔ ေလွ်ာ့ေပးလိုက္တယ္ လုပ္ေသးတာ။ ကြ်န္ေတာ္လဲ ေခါင္းတုံးတံုးလိုက္ရပါတယ္ အဲ့ဒီတုန္းက ... သူတို႔ ေခါင္းတံုးတံုးခ်င္လာေအာင္ ကြ်န္ေတာ္က အရင္အေရွ႕က တံုးျပလိုက္ရတယ္ေလ။ အမွတ္တရေပါ့။

ကြ်န္ေတာ္တို႔ လြန္ခဲ့တဲ့သံုးႏွစ္ေလာက္က ဒီဇင္ဘာျမန္မာျပည္ျပန္တုန္းက က်ိဳက္ထီးရိုးသြားတံုးကလဲ သူပါတယ္ေလ... ပိုက္ဆံကို ဓားျပတိုက္သလို အလွဴခံတဲ့ လူေတြကို ရန္ျပန္ေတြ႔ခဲ့တာလဲ သူပဲေပါ့။ အဲ့ဒီေနာက္ပိုင္း ကြ်န္ေတာ္တို႔ ျမန္မာျပည္ကျပန္လာျပီးေတာ့ တစ္ႏွစ္ေက်ာ္ကတဲ့ အခ်ိန္မွာ ကြ်န္ေတာ္ရဲ့ ဂ်ီေတာ့ အေကာင့္ကို ရန္ကုန္က အစ္မ၀မ္းကြဲတစ္ေယာက္က ေျပာလာပါတယ္။ ခိုင္ေဇာ္ထြန္းဆံုးျပီတဲ့။ ကြ်န္ေတာ္ ေၾကာင္သြားတယ္။ ျပီးမွ လူမွားတာလား မသိဘူးလို႔။ ဘာလို႔ဆို သူက ေအာ္ဖ္လိုင္း မစ္ေဆ့ခ်္ ခ်န္ခဲ့တာကိုး။ ဒါနဲ႔ မျဖစ္ႏိုင္ေလာက္ပါဘူးဆိုျပီး ငိုင္ေနမိတယ္။ တကယ္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ရဲ့ စိတ္ကမျဖစ္ေစခ်င္တာပါ။ ျပီးေတာ့ မေျပာခ်င္ေျပာခ်င္နဲ႔ပဲ မိသားစုကို ကိုခိုင္ဆံုးျပီတဲ့ ဆိုျပီးေျပာေတာ့ အကုန္ေၾကာင္သြားတယ္။ ျပီးေတာ့ အေမက ဘယ္လိုျဖစ္တာလဲဟယ္ဆိုျပီး ငိုေတာ့မဲ့အသံနဲ႔ ေမးတယ္။ ကြ်န္ေတာ္လဲ မသိဘူးဆိုျပီးေျပေတာ့ ခ်က္ခ်င္းအေမ ျမန္မာျပည္ကို ဖုန္းေခၚျပီးေမးေတာ့တာပဲ။ ပထမမငိုေသးပါဘူး။ ေနာက္က်ေတာ့ တားမရေတာ့ဘူး ငိုေတာ့တာပဲ။ ဆံုးတာက ျမ၀တီမွာဆံုးခဲ့တာတဲ့။ အလုပ္သြားလုပ္ရင္း ေန႔လည္ဘက္ထမင္းစားျပီး ျပန္လာေတာ့ မူးတယ္မူးတယ္ ဆုိျပီး လဲသြားတာတဲ့။ ေဆးရံုတင္ေတာ့ လမ္းတစ္၀က္တင္ အသက္မပါေတာ့ဘူးတဲ့။ သူဆံုးတဲ့ အသက္က ၂၃ ႏွစ္ပဲ ရွိပါဦးမယ္။ သူငယ္ခ်င္းေတြၾကားထဲမွာေရာ ရန္ကုန္မွာေရာ အကုန္လံုး ခ်က္ခ်င္း အြန္လိုင္း၀င္လာျပီး ေမးတဲ့ ေဘာ္ဒါေတြ အျပည့္ျဖစ္သြားတာပဲ။ အကုန္လံုးနဲ႔ သိတာကို သူက။ အကုန္လံုးက မယံုမရဲေတြျဖစ္လို႔။ တခ်ိဳ႕က အသုဘသြားခ်င္ေပမဲ့ အလုပ္ေတြ ရွိလို႔ မသြားႏိုင္တာနဲ႔ မသြားျဖစ္ၾကပါဘူး။ နယ္ထိဆင္းရမွာကိုး။ သူရဲ့ အသုဘကိုေတာ့ ျမ၀တီမွာပဲ လုပ္လိုက္ၾကပါတယ္။ သူ႔ရဲ့ အေဒၚကြ်န္ေတာ္တို႔ရဲ့ အေဒၚလဲ ဟုတ္ပါတယ္ကလဲ အေမနဲ႔ ဖုန္းေျပာရင္းနဲ႔ အသားကုန္ငိုတာပဲ။ မေသခင္တစ္ပတ္ကတင္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ျပန္လာျပီလားလို႔ ဖုန္းဆက္ေမးေသးတယ္တဲ့။ ကြ်န္ေတာ္တို႔က ဒီဇင္ဘာဆို ျပန္ေနၾကကိုး။ ျပီးေတာ့ ညီအစ္ကိုေတြကို ဦးပဇင္း ၀တ္ေပးမယ္ဆိုတဲ့ ကိစၥလဲ ပါတယ္။ သူက ဦးပဇင္းအရမ္းျဖစ္ခ်င္တာေလ။ အေဒၚကေတာင္ ၀တ္ခ်င္ရင္ ျပန္လာခဲ့ ခ်ိဳခ်ိဳ ရဟန္းဒါယာကာမ လုပ္ျပီး ၀တ္ေပးမယ္လို႔ ေျပာလိုက္ေသးတယ္တဲ့။ သူကလဲ တစ္လေလာက္ေနရင္ ျပန္လာခဲ့မယ္ဆိုျပီးေျပာျပီးေတာ့ ဖုန္းခ်သြားတာပဲတဲ့။ ျပီးေတာ့ သူ႔အစ္မအရင္း ေလျဖတ္လို႔ ပိုက္ဆံ ငါးသိန္းလဲ ပို႔ေပးလိုက္ေသးတယ္ဆိုပဲ။ ျပီးေတာ့ ေနာက္တစ္ပတ္က်ေတာ့ သူ႔အလုပ္ကေန ဆံုးျပီဆိုျပီး ဖုန္းဆက္တာပဲတဲ့။ က်န္တာကေတာ့ ဦးေလးက ျမ၀တီ ရဲစခန္းကို အေလာင္းစစ္မယ္ဆိုျပီး ဖုန္းဆက္ျပီး ေစာင့္ခိုင္းျပီး ဆင္းသြားျပီး စစ္ေတာ့။ အသည္းကလဲ ၾကီးေနတယ္တဲ့... ႏွလံုးလဲ ေရာင္ေနတယ္တဲ့။ ဒါေပမဲ့ အဲ့ဒါေတြက ကုလို႔ေပ်ာက္တဲ့ ေရာဂါ ေသႏိုင္တဲ့ ေရာဂါမဟုတ္ဘူးဆိုျပီး ေခါင္းကို ဖြင့္စစ္ေတာ့မွ ေသြးေၾကာျပတ္ျပီး ဆံုးတယ္ဆိုတာသိရတယ္။ ဦးေလးလဲ ေသမွဳပဲဆိုျပီး ရဲစခန္းကိုေျပာျပီး အသုဘလုပ္ခဲ့တယ္တဲ့။ ပထမေတာ့ ရဲေတြက သတ္မွဳျဖစ္မွာစိုးလို႔ အထက္က ဦးေလးကို စစ္ခိုင္းတာေနပါလိမ့္မယ္။ ဦးေလးကလဲ မဟုတ္ရင္ သူ႔သူေဌးေတြ ျပႆနာျဖစ္မွာစိုးလို႔ သြားစစ္ေပးလိုက္တာပါ။ ဒီလိုနဲ႔ပဲေပါ့ဗ်ာ... ႏွစ္ရွည္လမ်ား တူတူေနခဲ့ ကဲခဲ့တဲ့ အစ္ကိုတစ္ေယာက္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ကို လမ္းခြဲသြားခဲ့တာ ၆ လေလာက္ရွိျပီေပါ့။ သူဆံုးသြားတာ ျပီးခဲ့တဲ့ ဒီဇင္ဘာလရဲ့ ႏွစ္သစ္ကူးမဲ့ ေန႔လည္ဘက္မွာေပါ့........

ကိုခိုင္ တစ္ေယာက္ ေကာင္းရာမြန္ရာေရာက္ပါေစ.........................................

၀မ္းနည္းစြာျဖင့္
လင္းငယ္