စာအုပ္ေလးဆိုတဲ့အတိုင္း မ်ိဳးစံုေသာ စာေတြကို ေရးသားထားပါတယ္.........

Wednesday, October 28, 2009

အြန္လိုင္း စာေပေလာက

ခင္မင္ရင္းႏွီး ငယ္ငယ္တည္းက တစ္လမ္းထဲမွာ တူတူေန၊ တူတူကစား၊ တူတူ ပြားခဲ့ၾကေသာ(ေကာင္မေလးမ်ား အေၾကာင္းျဖစ္၏) အစ္ကိုေဘာ္ဒါၾကီး ဥကၠဌေခၚ ကိုဘၾကိဳင္(ခ်ဥ္ေပါင္ျခံ)က သူေရးထားတဲ့ အြန္လိုင္း စာေပေလာကဆိုတဲ့ နာမည္နဲ႔ တဂ္ေကာဗ်ာ။ အဲ့ဒီမွာ စကိြဳင္တာပဲ ကိုကလည္း တဂ္ဆိုရင္ တတ္ခ်င္သလိုလိုရယ္။ အစ္မ လင္းၾကယ္စင္ တဂ္ထားတဲ့ အေၾကာင္းအရာေတာင္ မေရးတတ္လို ဟိုလိုဒီလိုလိုနဲ႔ မေရးျဖစ္ဘူး။ အခုမ်ားေတာ့လည္း ကိုဘၾကိဳင္ရဲ့ ေခါင္းစဥ္ေလးက ေရးခ်င္စရာေကာင္းတာရယ္။ ကိုယ္ကလည္း ေရးစရာမရွိျဖစ္ေနတာရယ္(ေနာက္တာေနာ္) နဲ႔ပဲ ေရးျပီေပါ့။

အြန္လိုင္းေပၚတြင္ လူေတြ တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ မသိပဲလည္း စကားေတြေျပာ အသိမိတ္ေဆြေတြဖြဲ႔ ဒါနဲ႔ပဲ သူငယ္ခ်င္းေတြ ျဖစ္သြားၾကတာေတြ အမ်ားၾကီးေပါ့ေလ။ ထို႔ျပင္တ၀ ေနာက္ပိုင္းက်ေတာ့ အြန္လိုင္း ဘေလာ့ဂါမ်ား ကိုကြ်န္ေတာ္ ေတြ႔ရွိသြားသည္ေပါ့ေလ။ အစကေတာ့ ဘာရယ္မဟုတ္ စာအုပ္ေတြ ဖတ္ေနက် လူတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ စာေတြ မဖတ္ရေတာ့ ေျပာရရင္ စာလြမ္းဖ်ားလြမ္းနာက်လာတာေပါ့။ ဒီလိုနဲ႔ အင္တာနက္ထဲ၀င္ ဟိုရွာ သည္ရွာနဲ႔ ျမန္မာဘေလာ့ ေတြကစေတြ႔ေတာ့တာပဲ။ ကြ်န္ေတာ့္အတြက္ေတာ့ ေရကန္အသင့္ ၾကာအသင့္ေပါ့။ ပ်င္းလာရင္ စာေလးေတြ ဖတ္ျပီး အပ်င္းေျဖလိုက္။ ဗဟုသုတရစရာေတြ၊ ဟာသေတြ ဇာတ္လမ္းေလးေတြ စသည့္ျဖင့္ေပါ့ဗ်ာ စံုလို႔ပါပဲ။ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ အြန္လိုင္းကေန ဘေလာ့ လည္ရျခင္းကို ႏွစ္သက္လာခဲ့ေရာ။ ဘာေၾကာင့္တုန္းဆိုရင္ေတာ့ အေၾကာင္းျပခ်က္က ဗဟုသုတလည္းတိုး အပ်င္းလည္းေျပတာေၾကာင့္လို႔ပဲ ေျပာရမွာပဲ။ ေခတ္ၾကီးကတိုးတတ္လာတာနဲ႔ အမွ် နည္းပညာေတြကလည္း ျမင့္မားလာေတာ့ အရင္က ဆိုစာအုပ္ဖတ္မွ စာဆိုတာကို ဖတ္ႏိုင္ေပမယ့္ အခုေတာ့ အင္တာနက္ထဲကေနပဲ ဖတ္လိုရေနျပီေကာ။ ဒါ့အျပင္ အရင္က စာေရးတာ ၀ါသနာပါေပမဲ့ ခ်ေရးဖို႔ကို ၀န္ေလး တခ်ိဳ႕လည္း ကိုယ္ဖန္တီးထားတာေလးကို သူမ်ားေတြရဲ့ မနာလို ေလွာင္ေျပာင္တာေတြကို ခံရမွာ ေၾကာက္တာနဲ႔ပဲ မေရးျဖစ္ပဲ ေနခဲ့ရာကေန အခုမ်ားေတာ့ အင္တာနက္နဲ႔ ဘေလာဂါ ေဒါ့ကြန္းမွာ အေကာင့္ေလးဖြင့္လို႔ အဆင့္သင့္ ေရးသားရံုေပါ့။ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကေတာ့ ေျပာၾကပါတယ္။ ဘေလာ့ေလးေရးေတာ့ ဘာရယ္မဟုတ္ဘူး စိတ္ထြက္ေပါက္ေလးရတာေပါ့တဲ့။ ဟုတ္ပါတယ္ တစ္ခါတစ္ေလမွာ ပါးစပ္ကေန ထုတ္ေျပာျပလို႔ မရတဲ့ ခံစားခ်က္တခ်ိဳ႕ကို စာသားေတြ အျဖစ္ေျပာင္းလဲေရးျပျခင္းနဲ႔ ကိုယ့္ရဲ့ ခံစားခ်က္ မြမ္းက်ပ္မႈေတြကို ေျဖေဖ်ာက္ႏိုင္တာကိုး။ ကြ်န္ေတာ္ဆိုလည္း သူမ်ား ဘေလာ့ေတြ လိုက္ဖတ္လိုက္ေလ့လာ ဒီလိုမ်ိဳးလုပ္ရင္းနဲ႔ ၾကာေတာ့ ကိုယ္လည္း သူတို႔လို ေရးခ်င္းစိတ္ေလးေတြ တဖြားဖြားေပါ့ေလ ေပၚလာပါေလေရာ။ ဒီလိုနဲ႔ ဘေလာ့ေလးတစ္ခုလုပ္(သူငယ္ခ်င္း ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ကို ေက်းဇူးတင္ရမွာပါ သူသင္ေပးလို႔ ဘေလာ့ဘယ္လို ျပဳလုပ္တယ္ဆိုတာ သိခဲ့ရတာကိုး) ကိုယ့္ရဲ့ ခံစားခ်က္ေလးေတြကို ေရး။ အစကေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေလးကို ၀မ္းနည္းရေသးတယ္။ ကိုယ္ကေတာ့ ေရးတင္လို႔ ဒါေပမယ့္ လာဖတ္သည့္ သူက နတၳိ ၾကာေတာ့ ေတြးေတာင္ေတြးမိတယ္ ငါေရးတင္ေနတာ ဖတ္တဲ့ လူလည္း မရွိပဲနဲ႔ ဘာလို႔ ေရးေနမွန္းေတာင္ မသိေတာ့ဘူးလို႔ရယ္ေလ။ ဒါေပမဲ့ တျဖည္းျဖည္း ဘေလာ့ေတြ ေလွ်ာက္လည္ ကိုယ့္ရဲ့ ဘေလာ့လိပ္စာေလးကို ခ်န္ခဲ့ သူတို႔က ျပန္လာလည္ ျပီးေတာ့ မန္႔ခဲ့တာေလးေတြ ေတြ႔ ေပ်ာ္ရတာေပါ့ေလ။ တစ္ေန႔တစ္ေန႔ အားတိုင္း ဘေလာ့ေလးကို ၀င္ၾကည့္ျပီး ဘယ္သူမ်ား လာျပီး လည္သြားခဲ့သလည္း ရယ္လို႔ အခါခါၾကည့္လို႔ လာလည္သြားသူရွိလို႔ကေတာ့ ေပ်ာ္လိုက္တာေလ။ တကယ္ပါ ပထမဆံုး မန္႔ခဲ့တာကို ေတြ႔တုန္းကဆို ရင္ထဲမွာအတိုင္းအထက္အလြန္ပဲ ေပ်ာ္ပံုမ်ားေျပာပါတယ္။ ငါ့ေရးတဲ့စာ ဖတ္တဲ့လူရွိျပီရယ္လို႔။ ဒါနဲ႔ပဲ တျဖည္းျဖည္း ေရးဖို႔ကို အားတတ္လာတယ္။ တစ္ေယာက္ မန္႔ရင္ တစ္ခါအားတတ္နဲ႔ ဒါေၾကာင့္ ကြ်န္ေတာ့္ ဘေလာ့မွာေတာင္ေရးထားေသး သင္၏ကြန္းမန္႔တစ္ခုသည္ ကြ်န္ေတာ့္အား စာမ်ားပိုမိုေရးျဖစ္ရန္ အားျဖစ္ေစပါသည္လို႔။ ဘေလာ့တစ္ခုကိုေရးတာဆိုတာလည္း ဘယ္လိုပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ကိုယ့္ရဲ့ စိတ္ညစ္စရာ ေပ်ာ္စရာ အသိပညာ စတာေတြကို လူအမ်ားနဲ႔ မွ်ေ၀ခံစား ႏိုင္ဖို႔ သူမ်ားရဲ့ စိတ္ညစ္စရာ ေပ်ာ္စရာ အသိပညာေတြကိုလည္း ကိုယ္က မွ်ေ၀ခံစားေပးဖို႔ အတြက္ အဓိကပါပဲ။ ေကာင္းပါတယ္။ ဘယ္လိုပဲ ျဖစ္ျဖစ္ အြန္လိုင္းစာေပ ေလာကဟာ လူငယ္ေတြ အတြက္ေရာ လူၾကီးေတြ အတြက္ေရာ ရပ္ေ၀းေရာက္ေနသူေရာ ရပ္နီးမွာ ေနသူေရာ ကိုယ့္ရဲ့ အသိပညာ ေပ်ာ္စရာ ၀မ္းနည္းစရာ စတာေတြကို တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ မွ်ေ၀ဖို႔အတြက္ မရွိမျဖစ္လိုအပ္ပါတယ္။ စာေပေလာကမွာ ထုတ္ေ၀သူလိုအပ္သလို အြန္လိုင္းစာေပေလာကမွာလည္း တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္အားေပးကူညီမႈက လိုအပ္ေနဦးမွာပါ။ လူသစ္ကို ၾကိဳဆိုလို႔ လူေဟာင္းခ်င္းခ်င္း ခင္မင္ရင္းႏွီးျပီး ေပ်ာ္ရႊင္စရာ ပိုမိုေကာင္းမြန္တဲ့ အြန္လိုင္းစာေပေလာကေလး ျဖစ္ေအာင္ အားလံုးပဲ ၀ိုင္း၀န္းၾကိဳးစားလိုက္စို႔ရဲ့...............

လင္းငယ္

Monday, October 26, 2009

မသိမွားလား သိမွားလား

ေလာကမွာ လူေတြဟာ အမွားမ်ားစြာျပဳတတ္ပါတယ္။ တခ်ိဳ႕လည္း အမွားမွန္း သိေနပါလ်က္နဲ႔ လုပ္ေနၾကသလို တခ်ိဳ႕ကေတာ့ အမွားမွန္းမသိပဲ နဲ႔ ျပဳလုပ္မိသြားပါတယ္။ ဥပမာ အကုသိုလ္ေပါ့။ လူတိုင္းငယ္ငယ္က အေကာင္ငယ္ေလးေတြ သတ္တယ္။ လူၾကီးေတြကေတာ့ ကေလးပဲ မသိလို႔ သတ္တာ အျပစ္မရွိပါဘူး လို႔အလြယ္တကူေျပာ တတ္တယ္။ ဒါက ကေလးေတြကို အဲ့ဒီလို အေကာင္ေလးေတြ သတ္ဖို႔တြန္းအား ေပးေနသလိုျဖစ္ေနတာ သတိမထားမိလို႔ပါ။ ကြ်န္ေတာ္ငယ္ငယ္က သူငယ္ခ်င္းမေလး တစ္ေယာက္ရွိတယ္ သူကေျပာတတ္တယ္ ျခင္ေတြကို သတ္တာ ငရဲမၾကီးဘူးတဲ့ ဘာလို႔လည္း ဆိုေတာ့ ျခင္မွာ နားရြက္မပါလို႔တဲ့။ နားရြက္မပါတဲ့ သတၱ၀ါကို သတ္ရင္ ငရဲမၾကီးဘူးတဲ့။ ဘယ္ကေနသူသိလာတဲ့ အလြဲၾကီးလဲေတာ့ မသိဘူးေနာ္။ ေလာကမွာ သူမ်ား အသတ္သတ္ျခင္းက မသိလို႔ သတ္တာျဖစ္ျဖစ္ သိလို႔ သတ္တာျဖစ္ျဖစ္ အကုသိုလ္ျဖစ္ပါတယ္။ အေျခအေနတစ္ခု အေနနဲ႔ကေတာ့ မျဖစ္ပါဘူး။ အဲ့ဒါကဘာလည္း ဆိုေတာ့ သူတစ္ပါးကို ေသေစလိုသည့္ ဆႏၵမပါရင္ အကုသုိလ္မျဖစ္ပါဘူး။ ငရဲလည္း မၾကီးဘူးေပါ့ဗ်ာ။ အျခားတစ္ဖက္ အေနနဲ႔ကေတာ့ ေသေစလိုသည့္ ဆႏၵပါရင္ေတာ့ အကုသိုလ္ျဖစ္သြားတာေပါ့။ အသက္အရြယ္နဲ႔ အကုသိုလ္ျဖစ္မႈ မျဖစ္မႈက လံုးလံုး မသတ္ဆိုင္ပါ။

ဒီေနရာမွာ ကြ်န္ေတာ္ သိတဲ့ အေၾကာင္းေလး နည္းနည္းေျပာျပမယ္ေနာ္။ ဘုရားလက္ထက္က မုဆိုးၾကီး တစ္ေယာက္ရွိသတဲ့။( ဘုရားလက္ထက္ကလို႔ ထင္တာပဲ)။ အဲ့ဒီမုဆိုးၾကီးဆီမွာ မိန္းမရွိတယ္တဲ့။ အဲ့ဒီမုဆိုးၾကီးရဲ့ မိန္းမက မုဆိုးၾကီး ေတာလိုက္ထြက္ေတာ့မယ္ဆို ဇနီးမယားတို႔ရဲ့ ၀တၱရား အရ လက္နက္ေတြ ယူေပးတာေတြ ဘာေတြလုပ္ေပးတာေပါ့ေလ။ အဲ့ဒီ မုဆိုးၾကီးဇနီးဟာ ေသာတာပန္ျဖစ္ေနသူတဲ့။ တစ္ေန႔ေတာ့ ရဟန္းေတြေကာ လူေတြကေကာေပါ့ေလ မုဆိုးၾကီးဇနီးဟာ ေသာတာပန္ ျဖစ္ပါလ်က္နဲ႔ ဘာေၾကာင့္ သူမ်ားအသတ္သတ္ဖို႔ကို ျပင္ဆင္ေပးရတာလည္းေပါ့။ ဒီလိုမ်ိဳးေတြ ေျပာေနၾကတယ္တဲ့။ ဒီအခါမွာ မုဆိုးရဲ့ ဇနီးက သူဟာ မုဆိုးၾကီးကို ပစၥည္းေတြျပင္ဆင္ေပးတာေတာ့ ဟုတ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒီဟာေတြလုပ္ေပးတာဟာ ဇနီးမယားတစ္ေယာက္ရဲ့ က်င့္၀တ္အရ ျပဳလုပ္ေပးျခင္းသာျဖစ္ပါတယ္။ ဒီဟာေတြ ကိုျပဳလုပ္ေပးေနတဲ့ အခ်ိန္မွာလည္း သတၱ၀ါေတြ ေသပါေစဆိုတဲ့စိတ္ မရွိပါဘူးတဲ့ အားလံုးက်န္းမာခ်မ္းသာ ပါေစလို႔ ေစတနာပြားေနခဲ့ပါတယ္တဲ့။ ဒီကိစၥမွာဆို လုပ္ေတာ့ လုပ္ေပးတယ္ ေစတနာက ေသေစခ်င္တဲ့ ေစတနာမဟုတ္တဲ့ အတြက္ အကုသိုလ္မျဖစ္ပါဘူး။ ေသာတာပန္ဆိုတဲ့ အတြက္လည္း ငါပါးသီလ ခါး၀တ္ပုဆိုးကဲ့သို႔ ျမဲေနျပီမဟုတ္လား။ ဒီေတာ့ သူအတြက္ အျပစ္ျပဳလုပ္ျခင္းဆိုတာ မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူး။ ဘာေၾကာင့္လည္း ဆိုေတာ့ ေသာတာပန္ဟာ ဘုရားေပၚမွာ အၾကြင္းမဲ့ ယံုၾကည္ျခင္းနဲ႔ ငါးပါးသီလကို ခိုင္ျမဲသြားျပီျဖစ္လို႔ပါပဲ။ ဒါက်ေတာ့ သိလ်က္နဲ႔ မမွားေတာ့တာေပါ့။ တခ်ိဳ႕ကေတာ့ သိလ်က္နဲ႔ မွားေနတာေတြ ရွိရဲ့။ တခ်ိဳ႕ဆို အကုသိုလ္အလုပ္မွန္းသိပါလ်က္နဲ႔ ဘုရားလွဴတဲ့ ပစၥည္းေတြခိုးလို႔ တစ္မ်ိဳး ဘုရားကပ္တဲ့ ပစၥည္း ဘုရားမကပ္ပဲ သူတို႔ေတြ ယူစားတာမ်ိဳးေပါ့ေလ။ ဥပမာ ေဂါပက လူၾကီးေတြေပါ့ေလ။ သူတို႔ဟာ သိပါလ်က္နဲ႔ မွားေနၾကသူေတြေပါ့။

ကဲပါ ဘာရယ္မဟုတ္ဘူး။ စိတ္ထဲမွာ ေရးခ်င္တာေလးေတြ ခ်ေရးေပးလိုက္တာေနာ္။ အားလံုးလည္း မသိမွားလည္း မျဖစ္ သိမွားလည္း မျဖစ္ပဲ သိလ်က္နဲ႔ မမွားတဲ့ လူေတြျဖစ္ေအာင္ေပါ့။ ေန႔တိုင္း ငါးပါးသီလေလး ေစာင့္တည္ျပီး ေနၾကည့္ၾကေပါ့။ (ကြ်န္ေတာ္ေတာ့ အခုထိ ငါးပါးသီလမွာ တစ္ခုမဟုတ္ တစ္ခုေတာ့ ခ်ိဳးဖ်က္မိေနတုန္း။ ပုထုဇဥ္ဆိုေတာ့လည္း မလြယ္ဘူးေပါ့ေလ။ ဒါေပမဲ့ အတတ္ႏိုင္ဆံုးေတာ့ လံုေအာင္ ေစာင့္တည္ပါတယ္)။ အားလံုးပဲ ေပ်ာ္ရႊင္ပါေစ။

လင္းငယ္

ဆီပူအိုးကင္းေပၚမွ ဂါထာတရာ ကလ်ာဏိယေထရ္

သီဟိုဠ္ကြ်န္း အေနာက္ေတာင္ပိုင္း ကလ်ာဏိျမစ္အနီး၌ ကလ်ာဏီတိႆမင္း(၃၀၆-၂၀၇ ဘီစီ) မင္းျပဳ၏။ ယဌာလတိႆဟုလည္း ေခၚသည္။ ညီေတာ္ အာ်ဥတၱိယအား အိမ္ေရွ႕ဥပရာဇာအရာႏွင္းေတာ္မူ၏။ ညီေတာ္ ေနာင္ေတာ္ ႏွစ္ဦးစလံုး ကလ်ဏိယ မေထရ္ၾကီးထံ ပညာသင္ခဲ့ၾကရသည္။ မင္းျဖစ္ေသာ္အခါ မိမိတို႔၏ ဆရာမေထရ္ၾကီးအား ေနာက္ပါသံဃာမ်ားႏွင့္အတူ နန္းေတာ္သို႔ပင့္၍ ေန႔စဥ္ဆြမ္းကပ္လွဴေလ၏။

မၾကာမီညီေတာ္အိမ္ေရွ႕မင္းလည္း မရီးေတာ္ မိဖုရားၾကီးႏွင့္ အကြ်မ္းတ၀င္ ယဥ္ပါးဆက္ဆံ ေဖာက္ျပန္လ်က္ရွိရာ ေနာင္ေတာ္ရိပ္မိသိရွိေလလွ်င္ ညီေတာ္မွာ ရြာသိမ္ရြာငယ္တခုသို႔ ထြက္ေျပးတိမ္းေရွာင္ ေနရသည္။ ညီေတာ္ဥတၳိမင္းသားလည္း ကာလၾကာေသာအခါ မရီးေတာ္ကို သတိရလြမ္းဆြတ္သျဖင့္ စာတေစာင္ေရးကာ မိမိ၏ ကြ်န္ေတာ္ယံုေတာ္တဦးအား မိဖုရားၾကီးထံ အပို႔လႊတ္ေလ၏။ ထိုကြ်န္ယံုေတာ္သည္ တခုေသာ နံနက္တြင္ ရဟန္းေယာင္ေဆာင္၍ သကၤန္း၀တ္ကာ နန္းေတာ္ တံခါးမုခ္က ေစာင့္ေနကာ ကလ်ာဏိယ မေထရ္ၾကီး ေနာက္ပါသံဃာမ်ားႏွင့္ အတူ နန္းတြင္းသို႔ ဆြမ္းစားၾကြအလာတြင္ သံဃာမ်ားႏွင့္အတူ ေရာေယာင္ လိုက္ပါသြားေလသည္။

ဆြမ္းေကြ်းပြဲမွာ ခ်စ္စာေခြမိ

ကလ်ာဏိယမေထရ္ၾကီး၏ စိတ္တြင္ မင္းႏွင့္ အကြ်မ္း၀င္ေသာရဟန္းတစ္ပါးျဖစ္မည္ အထင္ျဖင့္ တစံုတရာ မေမးမျမန္းပဲ အမွတ္တမဲ့ပင္ ၾကြေတာ္မူ၏။ မင္းၾကီးလည္း မေထရ္ၾကီး၏ တပည့္တပါးျဖစ္မည္ ဟုပင္ယံုၾကည္၍ တစံုတရာ ေျပာဆိုစစ္ေဆး ေမးျမန္းျခင္းမျပဳ။ ထံုးစံအတိုင္း မင္းႏွင့္မိဖုရားတို႔ ဆြမ္းဆက္ ကပ္ၾက။၏။ ဆြမ္း အႏုေမာဒနာတရားျပီးလွ်င္ မင္းၾကီးက ဦးစြာထ၍ နန္းတြင္းသို႔၀င္သြားခိုက္ မိဖုရားၾကီးမွာ သံဃာေတာ္အမ်ားအနီးသို႔ တိုးသြားကာ ပန္းကန္ ခြက္ေယာက္မ်ားကို သိမ္းဆည္းေစရန္ စီမံေလ၏။ သံဃာေတာ္မ်ားလည္း ျပန္ၾကြရန္ ဟန္ျပင္ေနခိုက္ သကၤန္း၀တ္ တမန္လည္း မိဖုရားၾကီးအနီး ၾကမ္းျပင္ေပၚသို႔ ေပဖူးလႊာ စာေတြ တခု ပစ္ခ်လိုက္၏။ မင္းၾကီးလည္း အတြင္းေတာ္သို႔ မ၀င္ေရာက္ေသးမီ အသံၾကား၍ ေနာက္သို႔ လွည့္ၾကည့္လိုက္သည္။ ေပဖူးလႊာ စာေခြကို ျမင္ရသျဖင့္ ခ်က္ခ်င္းျပန္လွည့္လာ၏။ စာကိုေကာက္ယူ၍ ၾကည့္လိုက္ရာ ေဒါသာအမ်က္ေျခာင္းေျခာင္း ထြက္ေလေတာ့သည္။

နန္းေတာ္မွ ထြက္ခြာၾကြသြားေသာ သံဃာမ်ားထံ ခ်က္ခ်င္း ေနာက္က လိုက္ေစ၍ ယေန႔မွ ဆြမ္းေကြ်းရာသို႔ လိုက္ပါလာသူ ရဟန္းေယာင္အား မင္းခ်င္းမ်ားက ေခၚေဆာင္လာၾကရသည္။ ရဟန္းေယာင္လည္း အမွန္အတိုင္း၀န္ခံလွ်င္ မိမိေရာ၊ မိမိဆရာ မင္းသားကိုပါ ကြပ္မ်က္မည္ကို သိသျဖင့္ ကလ်ာဏိယမေထရ္ၾကီးအား အကာအကြယ္ယူရန္ သတိရေလသည္။ မေထရ္ၾကီးမွာ မင္းၾကီး၏ ငယ္ဆရာလည္းျဖစ္၊ အလြန္လည္း အၾကည္ညိဳခံရသည္ကို သိထားသည္အတိုင္း မင္းၾကီးစစ္ေဆးလွ်င္-
`ဒကာေတာ္မင္းၾကီး..၊ ဒီစာေခြကို ဦးပဥၥင္းအား ဆရာေတာ္ၾကီးက မိဖုရားၾကီးေရွ႕မွာ ခ်ခဲ့ရမယ္ဆိုလို႔ ခ်ခဲ့ရပါတယ္´ ဟုေျပာေလ၏။ မင္းၾကီးလည္း ပို၍ပင္ ေဒါသထြက္ကာ- `ငါကေတာ့ ရဟႏၱအမွတ္နဲ႔ ကိုးကြယ္ခဲ့တယ္။ ယခုေတာ့ ညီေတာ္ရဲ့ တမန္အလုပ္ကို လုပ္ရက္ပါေပတယ္။ ငါ့ဆရာဟာ ငါ့မိဖုရားကိုပဲ ယူျပီး ဘုရင္မ်ား လုပ္ခ်င္ေသးလို႔လား´ ဟုေရရြတ္ေျပာဆိုေလ၏။

ကလ်ာဏိယ မေထရ္ႏွင့္ ဆီပူအိုးကင္း
အာဏာပါးကြက္သား သူသတ္သမားမ်ားကိုလည္း ခ်က္ခ်င္းဆင့္ေခၚကာ ကလ်ာဏိယမေထရ္ၾကီးအား ေက်ာင္းသုိပ သြားေရာက္ ဆြဲေခၚေစ၏။ နန္းတြင္း၌ပင္ ဆီအိုးကင္း ၾကီးတခု၌ ဆီမ်ားအျပည့္ထည့္ကာ က်ိဳက္က်ိဳက္ဆူေအာင္ မီးထည့္ခိုင္းေလ၏။ မေထရ္ၾကီး ေရာက္လာလွ်င္ ေဒါသတၾကီး ေရရြတ္ၾကိမ္းေမာင္းကာ တစံုတရာ ေမးျမန္းစိစစ္ျခင္းမရွိ၊ ဆီအိုးကင္း၌ထည့္၍ ေၾကာ္ျပီးသတ္ရန္ တခ်က္လႊတ္အမိန္႔ခ်လိုက္ေလသည္။ မင္းၾကီးသည္ မစူးမစမ္း မဆင္မျခင္ပဲ ေဒါသတၾကီၚ သူသတ္သမား မင္းခေယာက်္ားမ်ားအား အမိန္႔ခ်ေနသည္ အခ်ိန္မွစ၍ ပညာရွိမွႈးၾကီး မတ္ၾကီၚမ်ားလည္း တဦးျပီးတဦး သတိေပးစကားမ်ား ေလွ်ာက္ထား သံေတာ္ဦးတင္ ၾက၏။ အသက္ကိုပင္စြန္႔၍ ၀ံ့၀ံ့စားစား အေၾကာင္းအက်ိဳးျပ တားျမစ္ၾကေသာ္လည္း မင္းၾကီးမွာ မည္သူ႔စကားကိုမွ် အေလးမမူ လ်စ္လ်ဴရႈ၍သာေနလိုက္၏။ သတ္ရန္အမိန္႔ကိုလည္း တြင္တြင္ ခ်မွတ္ေနသည္။ မေထရ္ၾကီၚမွာ အမွန္အတိုင္းဖြင့္၍ ေျပာေသာ္လည္း အျခားတစံုတဦး အားအသက္ေဘးမွ ခ်မ္းသာခြင့္ေပးမည္မဟုတ္သည္ကို သိေတာ္မူသျဖင့္ မည္သို႔မွ် အမိန္႔ရွိေတာ္မမူေတာ့ေခ်။ သူသတ္သမားမ်ား ဆြဲေခၚရာသို႔သာ လိုက္ပါ၍ မ်ားစြာသံေ၀ဂ ျဖစ္ေတာ္မူရေလ၏။ ေမတၱာႏွင့္ ၀ိပႆနာ တရားကိုသာ ပြားမ်ားလိုက္ပါယင္း နန္းတြင္းသို႔ေရာက္လွ်င္လည္း သူသတ္သမားမ်ား စီမံဆြဲတင္သည့္ အတိုင္း ဆီပူအိုးကင္းၾကီးထဲသို႔ ဆင္းသက္ေတာ္မူရေလ၏။ မတုန္မလႈပ္ပင္ ရုပ္နာမ္သေဘာမ်ားကို ဆင္ျခင္သံုးသပ္ယင္းဆီပူအိုး ကင္းၾကီးထဲသို႔ ဆင္းေတာ္မူရာ ဆီပူထဲသို႔ မေရာက္မီမွာပင္ မဂ္ဖိုလ္ေလးဆင့္ ဉာဏ္ျမတ္ရင့္၍ အျမင့္ျမတ္ဆံုးေသာ အရဟတၱဖိုလ္သို႔ ေရာက္ေတာ္ မူေလ၏။ အရဟတၱဖိုလ္ ဂုဏ္သတၱိေၾကာင့္ မေထရ္ၾကီး၏ ေမြးညင္းေတာ္မွ်ကိုပင္ ပူေလာင္ျခင္းမရွိေခ်။

==============

လင္းငယ္- သူေတာ္ေကာင္းမ်ားရဲ့ သည္းခံႏိုင္မွဳစြမ္းအားၾကီးမားပံုကို ၾကည္ညိဳဖို႔ေကာင္းလိုက္ရဲ့ ေနာက္ျပီး အရဟတၱဖိုလ္ရဲ့ ျမင့္ျမတ္တဲ့ ဂုဏ္သတၱိကို သိသာႏိုင္ပါတယ္။ မေထရ္ၾကီး၏ အတိတ္ကံ ႏွင့္ မေထရ္ၾကီးအား မဆင္မျခင္ သတ္မိ၍ အျပစ္သင့္သြားတဲ့ မင္းၾကီး၏ ကံတရားကို ဆက္ေရးပါမယ္။

မူရင္းစာအုပ္- ဓမၼာစရိယ ဦးေဌးလိႈင္ေရး သီဟိုဠ္ေခတ္စံေတာ္၀င္ အရိယာမ်ား

Thursday, October 22, 2009

အသက္ကေလးရယ္ ရွည္ေစလို

အသက္ကေလးရယ္ ရွည္ေစလို မန္းေတာင္ရိပ္ခို ဆိုတာ ဟိုးငယ္ငယ္ေလးထဲက ၾကားဖူးေနၾကစကားပါ။ လူတိုင္း လူတိုင္းလည္း ၾကားဖူးေနပါလိမ့္မယ္။ တကယ္ပဲ မန္းေတာင္ရိပ္ကိုခိုရင္ အသက္ရွည္မရွည္ေတာ့ မသိပါဘူး။ အသက္ရွည္အနာမ့ဲရျခင္းရဲ့ အေၾကာင္းအရင္းကေတာ့ ျမတ္စြာဘုရားက သိၾကားမင္း ေမးလို႔ ေျဖထားတဲ့ တရားေတာ့ရွိပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ မိုးကုတ္ဆရာေတာ္ ဘုရားၾကီး ေဟာထားလို႔ အဲ့ဒီတရားကို နာဖူးပါတယ္။ အခုေျပာျပမယ္ေနာ္။ သိတဲ့လူလည္း ျပန္သတိရ မသိေသးတဲ့ လူလည္းသိသြားတာေပါ့ေနာ္။

ျမတ္စြာဘုရားရွင္ပြင့္ေတာ္မူတဲ့ အခါ သိၾကားမင္းဟာ ျမတ္စြာဘုရားရွင္ကို မသိတာေတြ ေမးျမန္းဖို႔ အတြက္ ဘုရားရွင္ထံသို႔ ေရာက္လာတယ္တဲ့။ အဲ့ဒီသိၾကားမင္းဟာ ဘုရားရွင္ပြင့္ေတာ္မမူခင္ တုန္းကတည္းက ျဖစ္ေနတဲ့ သိၾကားမင္းတဲ့ဗ်ာ။ သိၾကားမင္းဆိုတဲ့ အတိုင္း နတ္တို႔၏ ထက္ျမတ္ျပီး ၾကံလံုးစီလံုး မ်ားတဲ့ ဥာဏ္နဲ႔ ျမတ္စြာဘုရားရွင္ကို သူမသိတာေတြ နားမလည္တာေတြ ေမးျမန္းဖို႔ လာခဲ့တယ္တဲ့။ အဲ့ဒီ သိၾကားမင္းေမးတဲ့ ေမးခြန္းေတြဟာလည္း ခႏၶာဥာဏ္ေရာက္ သစၥာတရားေတြကို အားထုတ္ထားတဲ့ လူမဟုတ္ရင္ မေျဖႏိုင္ဘူးတဲ့ ဗ်ာ။ ပထမဦးဆံုးအေနနဲ႔ သိၾကားမင္းဟာ ျမတ္စြာဘုရားထံပါးကို ေရာက္သြားေတာ့ အရွင္ဘုရား လူေတြဟာ မိမိကိုယ္ကိုယ္ က်န္းမာျခင္းအေၾကာင္း ေဘးအႏာၱရယ္ကင္းျခင္း အက်ိဳးအတြက္ မိမိကိုယ္ကို ေမတၱာပို႔ ဆုေတာင္း စသည္ျဖင့္ အသက္ရွည္ အနာမဲ့ျခင္း အက်ိဳးငွာ ျပဳလုပ္ၾကပါတယ္တဲ့။ သို႔ေသာ္လည္း ထိုသူတို႔သည္ပဲ အသက္ရွည္ျခင္းကင္းမဲ့၍ အနာမ်ားၾကရသည္မွာ မည္သည့္ေၾကာင့္ပါလည္းလို႔ ေမးတာေပါ့ဗ်ာ။ ျမတ္စြာဘုရားရွင္ကလည္း ဒကာေတာ္ သိၾကားမင္း တကယ္ေတာ့ အသက္ရွည္ျခင္းအက်ိဳးသည္က ကၠႆာ(ကိတ္သာဟုအသံထြက္ပါသည္..ေသခ်ာမေပါင္းတတ္လို႔ပါခင္ဗ်ာ) မေစၧရေၾကာင့္ ျဖစ္သည္တဲ့။ ကိၠႆာဆိုသည္မွာ သူမ်ားၾကီးပြားျခင္းကို မနာလိုျခင္း စသည္ကို ေခၚပါသည္။ မေစၧရ ဆိုသည္မွာ မိမိတြင္ရွိသည့္ ပစၥည္မ်ားကို သူတစ္ပါးအား ေပးရမည္ကို ႏွေမ်ာတြန္႔တိုျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ ထိုအခါ ျမတ္စြာဘုရားရွင္ကို သိၾကားမင္းက အဲ့ဒီ ကိၠႆာမေစၧရဆိုတာ ေကာဘယ္ကေနလာပါသလည္း ဘုရားတဲ့ ဒီေတာ့ဘုရားရွင္ကလည္း ခ်စ္ျခင္းမုန္းျခင္းကေနလာသကြာတဲ့။ ခ်စ္ျခင္းမုန္းျခင္းကေကာဘယ္က လာသလည္းဘုရားတဲ့ ဘုရားကလည္း ဆႏၵကေနလာတယ္လို႔ ေျဖလိုက္တယ္တဲ့။ ေျဖလိုက္တဲ့ေနာက္မွာပဲ သိၾကားမင္းလည္း ေသာတာပန္တည္လို႔ သိၾကားဘ၀ကေန စုေတစိတ္က်လို႔ စုေတျပီး တရားပြဲထဲမွာတင္ သိၾကားမင္းျပန္လာျဖစ္တယ္တဲ့ဗ်ာ။ သိၾကားမင္းယခုလို စုတိစိတ္က်ျပီး သိၾကားျပန္ျဖစ္တာကို သိၾကားနဲ႔ ဘုရားကလြဲရင္ ဘယ္သူမွမသိလိုက္ဘူးတဲ့။ အဓိကကေတာ့ အသက္ကေလးရယ္ရွည္ခ်င္ရင္ေတာ့ သူတစ္ပါးကို မနာလို ျဖစ္တဲ့စိတ္ကို မျဖစ္ႏိုင္ေအာင္လုပ္ ေနာက္ျပီး ကိုယ့္ပစၥည္းကို ႏွေမ်ာတြန္႔တိုတဲ့စိတ္ကို ေဖ်ာက္ႏိုင္ေအာင္ၾကိဳးစားေပါ့ေနာ္။ ျဖစ္ေပၚလာခါနီးတဲ့ မနာလိုစိတ္ကိုလည္း ၀ိပႆနာအေနနဲ႔ ျဖစ္ပ်က္သာရႈ ႏွေမ်ာတြန္႔တိုစိတ္ကိုလည္း ျဖစ္ပ်က္သာရႈ ဒါဆို အကုသိုလ္စိတ္ေတြ မျဖစ္ေပၚေတာ့ပဲနဲ႔ အကုသိုလ္ျဖစ္မဲ့ စိတ္ကေန ကုသိုလ္စိတ္အျဖစ္ေျပာင္းလို႔ အသက္ရွည္အနာမဲ့ တဲ့ လူ႔ဘ၀ေလးကို ေနႏိုင္မွာေပါ့ဗ်ာ။ ဒီလိုနဲ႔ပဲ တရားအားထုတ္ရင္းနဲ႔ပဲ တစ္မဂ္တစ္ဖိုလ္ရ ဒါမွမဟုတ္ ကိစၥျပီးလို႔ သံသရာကို ျဖတ္ႏိုင္ၾကတာေပါ့ဗ်ာ။ ခဏရတဲ့ လူ႔ဘ၀ကို တန္ဖိုးရွိရွိအသံုးခ်လို႔ အသံုး၀င္တဲ့ လူ၊ တန္ဖိုးရွိတဲ့ လူတစ္ေယာက္ အေနနဲ႔ ေသဆံုးျခင္းကို ရဲ၀ံ့စြာ ရင္ဆိုင္ႏိုင္ပါေစ.....

လင္းငယ္

Wednesday, October 14, 2009

လင္းငယ္ ေပ်ာက္ေနပါသည္...

အခုတေလာ ကြ်န္ေတာ့္ကို ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက ေမးၾကတယ္ ေပ်ာက္လွေခ်လားတဲ့။ ဘာေတြလုပ္လို႔ ဘယ္ေတြသြားေနလည္းေပါ့ေလ။ (ဘယ္ဆီကိုမင္းေရာက္ေနလည္း ဘာေတြကို မင္းလုပ္ေနလည္း လို႔ေတာင္ သီခ်င္းေလးေတြ ဟစ္ေနမလားပဲ.. ဟီးဟီး ေနာက္တာ)။ အဓိကကေတာ့ မမလင္းေပါ့ေနာ္။(သူ႔ကို အစ္မလို႔ ေခၚတာမၾကိဳက္ဘူးတဲ့ ဒါေပမယ့္ ေခၚလိုက္ျပီ)။ အြန္လိုင္းမွာေတြ႔ေတာ့ ဘယ္ေတြေပ်ာက္တဲ့။ ဟုတ္ကဲ့ ေပ်ာက္ေနပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္လည္းဆိုေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ သီဟိုဠ္ေခတ္စံေတာ္၀င္ အရိယာမ်ား ဆိုတဲ့ စာအုပ္ကို ဖတ္ေနလို႔ပါ။ ဒီစာအုပ္ကို ဖတ္တာလည္း ဟိုတစ္ပ်က္ ဒီတစ္ပ်က္နဲ႔ မျပီးႏိုင္ျဖစ္ေနေရာ။ ဒါနဲ႔ ေသခ်ာေလး အခ်ိန္ယူျပီး ဖတ္ရင္းနဲ႔ ဗုဒၶဘာသာရဲ့ ထူးျခားအံ့ၾသဖြယ္ ေကာင္းမွဳ၊ ေနာက္ျပီး ၾကည္ညိဳေလးစားဖို႔ေကာင္းတဲ့ အရိယာသူေတာင္ေကာင္းၾကီးေတြ အေၾကာင္း၊ သာသနာကို အေထာက္အပံ့ေတြေပးသြားခဲ့တဲ့ မင္းေကာင္းမင္းျမတ္ေတြ အေၾကာင္း စသည္ျဖင့္ေပါ့ေလ ဒါေတြကို ဖတ္မိျပီး အရမ္းကို ပီတိျဖစ္ေနတယ္။ ဒါနဲ႔ ဆက္ဖတ္ေနတုန္းပါပဲ။ ဒီလို ဆက္ျပီး ဖတ္ေနတုန္း စိတ္ထဲမွာ ေၾသာ္ လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား လည္းဖတ္ဖူးခ်င္မွာဖတ္ဖူးမယ္။(ဘာေၾကာင့္လည္းဆိုေတာ့ စာအုပ္ကေတာ္ေတာ္ေလး ထူပါတယ္။ စာဖတ္ပ်င္းတဲ့လူဆို ဖတ္ဖို႔ မလြယ္ပါဘူး။)။ ေနာက္ျပီး တစ္ခ်ိဳ႕လည္း ဖတ္ခ်င္ေနတဲ့လူေတြရွိမယ္။ ဒါေတြကို ေတြးမိလို႔ အရင္ဆံုး ေၾကာ္ျငာေလးေတာ့ ငါ့ဘေလာ့မွာ ၀င္ထိုးလိုက္ဦးမွဆိုျပီး ေတြးမိတာနဲ႔ ကြန္ျပဴတာေလးကို ဖြင့္ျပီး အခုဒီစာေလးကိုေရးျဖစ္သြားေရာ။ ကြ်န္ေတာ္ အခုဖတ္ေနတဲ့ သီဟိုဠ္ေခတ္စံေတာ္၀င္ အရိယာမ်ားဆိုတဲ့ စာအုပ္ကို ဖတ္ျပီး ရင္အဲ့ဒီထဲက ၾကည္ညိဳဖြယ္ေကာင္းတဲ့ အရိယာသူေတာ္ေကာင္းၾကီးေတြရဲ့ အေၾကာင္း။ ဗုဒၶဘာသာ ရဲ့ အံ့ၾသဖြယ္ေကာင္းမွဳ စတာေတြကို ပို႔စ္ အေနနဲ႔ ေရးျပီးတင္ပါမယ္။ ကြ်န္ေတာ့္ရဲ့ ေဘာ္ေဘာ္မ်ား အားလံုး ေစာင့္ျပီး ဖတ္ေပးၾကပါလို႔ ေမတၱာရပ္ခံရင္းနဲ႔ပဲ.....

လင္းငယ္

Monday, October 12, 2009

ငါ့ကိုနားလည္ေပးပါ ႏွင့္ ငါနားလည္ပါတယ္...

ကြ်န္ေတာ့္မွာသူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္ရွိပါတယ္။ မိဘခ်င္းလည္း ခင္မင္တဲ့သူငယ္ခ်င္းပါ။ သူက သေဘာလည္း ေကာင္းတယ္။ လူတစ္ကာကိုလည္း အားနာတတ္တယ္။ သူနဲ႔ကြ်န္ေတာ္က စင္ကာပူ စေရာက္မွခင္ၾကေပမဲ့ ငယ္သူငယ္ခ်င္းေတြလိုပဲ အရမ္းရင္းႏွီးပါတယ္။ သူရဲ့ လူတကာကို အရမ္းအားနာ တတ္တဲ့ စိတ္က တစ္ခါတစ္ေလက်ရင္ မေကာင္းပါဘူး။ ဘာေၾကာင့္လည္းဆိုေတာ့ သူပဲနစ္နာရလို႔ပါ။ တစ္ခါတစ္ေလက်ရင္ သူရဲ့ အားနားမႈေၾကာင့္ ကြ်န္ေတာ္နဲ႔ ကိုသီဟဆိုတဲ့ အစ္ကိုၾကီးမွာ သူဘက္ကေန ေဒါသထြက္ရတာေတြရွိပါတယ္။ သူရဲ့ အားနာတတ္မွဳကေတာ့ စံနမူနာ တင္ေလာက္ပါတယ္။ ေနာက္ျပီး သူအျမဲေျပာေနၾကစကား ရွိပါတယ္။ သူကို ကြ်န္ေတာ္တို႔က တစ္ခုခုေၾကာင့္ ေျပာျပီးဆိုရင္ သူက ေျပာတတ္တယ္။ ငါ့ကို နားလည္ေပးက်ပါကြာတဲ့။ တစ္ခါလည္း ေက်ာင္းကေနျပန္ေတာ့ သူ႔ကို ကြ်န္ေတာ္ရယ္ ကိုသီဟရယ္က သူ႔ကို အျပင္သြားဖို႔ေခၚပါတယ္။ သူက ဒီျပင္လူတစ္ေယာက္နဲ႔ ခ်ိန္းထားလို႔ မလိုက္ေတာ့ဘူးတဲ့။ ခ်ိန္းထားတဲ့ အခ်ိန္ကလည္း ညက်မွဆိုေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔ သူ႔ကို ေျပာေတာ့ သူက ကြ်န္ေတာ္တို႔ကို သူဖုန္းေျပာေနရင္းတန္းလန္းနဲ႔ အေ၀းၾကီးကေန ငါ့ကိုနားလည္ ေပးၾကပါကြာ ဆိုျပီးေျပာေတာ့။ ကြ်န္ေတာ္တို႔မွာ ရယ္လိုက္ရတာ။ ေနာက္ျပီး သူဖုန္းေျပာေနတဲ့ စိုင္းဆိုတဲ့ လူကလည္း ေနာက္ေန႔ၾကေတာ့ ေျပာပါေလေရာ ျမန္မာရုပ္ရွင္ကား ထဲက အထာေတြဆိုျပီး။ သူကြ်န္ေတာ့္ကို အဲ့ဒီလို နားလည္ေပးဖို႔ အျမဲေျပာေတာ့ ကြ်န္ေတာ္လည္း ျပီးျပီးေရာဆိုျပီး ငါမင္းကို နားလည္ပါတယ္ကြာ ဆိုျပီး ျပန္ေျပာတတ္ပါတယ္။ ေနာက္ပိုင္း ကြ်န္ေတာ္ စဥ္းစားမိတာက တစ္မ်ိဳးျဖစ္လာတယ္။

လူဆိုတာ တကယ္ေတာ့ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ေတာင္ နားလည္ ဖို႔မလြယ္ပါဘူး။ စဥ္းစားၾကည့္ေလ တစ္ခါတစ္ေလ ရုပ္ရွင္ၾကည့္ရင္းနဲ႔ အေအးေသာက္ခ်င္လာလိုက္။ ေကာင္းတဲ့ အလုပ္ေတြ လုပ္မယ္ စဥ္းစားရင္းနဲ႔ပဲ မေကာင္း တဲ့ အလုပ္ေတြ လုပ္မိျပန္ေရာ။ ဒီေလာက္ကိုၾကည့္ရံုနဲ႔ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ေတာင္ နားလည္ဖို႔ ခက္တယ္ဆိုတာ သိသာပါတယ္။ ဒါကို သူမ်ားကို နားလည္ဖို႔ဆိုတာ ဘယ္ေလာက္ခက္မလည္းေနာ္။ ျမတ္စြာဘုရားနဲ႔ ရွင္သာရိပုတၱရာ ကေတာင္ ေျပာခဲ့ေသးတာပဲ သူတစ္ပါးရဲ့ စိတ္အၾကံကို သိဖို႔က ခဲယဥ္းပါတယ္တဲ့။ ဒီေတာ့ လူတစ္ေယာက္ကို အျခားတစ္ေယာက္ ကနားလည္ပါတယ္ဆိုတာ အေပၚယံ နားလည္တာပဲ ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ တကယ့္ အတြင္းက်က်နားလည္တာ စိတ္ကိုနားလည္တာ ျဖစ္ဖို႔ေတာ့ မဟုတ္ႏိုင္ပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ စဥ္းစားမိတယ္ ငါကိုယ့္ကိုကိုယ္ေတာင္ ေသခ်ာနားမလည္ေသးပဲ သူမ်ားကို မင္းကိုငါနားလည္ပါတယ္ဆိုတာ ေနာက္ဆို မေျပာသင့္ဘူးလို႔။ ဒါေၾကာင့္ သူမ်ားကို နားလည္ဖို႔ထက္ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ နားလည္ဖို႔ အရင္ၾကိဳးစားပါဦးမယ္။ ကိုယ့္ကိုကုိယ္နားလည္ရင္ သူမ်ားကို နားလည္ဖို႔ဆိုတာ လြယ္ကူသြားပါျပီ။ တရားသေဘာအရဆိုရင္ေတာ့ ခႏၶာရဲ့ သေဘာကို နားလည္ရင္ အရာအားလံုးကို နားလည္လာလိမ့္မယ္။ ေနာက္ကြ်န္ေတာ္ ေျပာေနက်စကားလိုပဲ ေလာကဓမၼရဲ့ အရွိသေဘာကို သိလာရင္ အသိသေဘာနဲ႔ အားလံုးရွိလာပါလိမ့္မယ္ေပါ့။ ဘာေၾကာင့္လည္းဆိုေတာ့ ေလာကရဲ့ သေဘာကိုက တည္ျမဲျခင္းမွ မရွိပဲ ျဖစ္ပ်က္ ဆိုတာပဲ ရွိေတာ့ကာ အဲ့ဒီ အသိသေဘာရွိရင္ ခ်မ္းသာလို႔လည္း မသာယာသလို ဆင္းရဲလို႔လည္း ထူးျပီး စိတ္ညစ္မေနေတာ့ပါဘူး။ အသိသေဘာနဲ႔ အားလံုးရွိလာမွာမို႔ေပါ့ေနာ္.....

ေက်နပ္ႏိုင္ပါေစ
လင္းငယ္

Wednesday, October 7, 2009

အိုလူမိုက္

ခပ္ပံုကေတာ့ လက္ကုန္လို႔ပဲေျပာရမလား?
လမ္းဆံုမွာ ကမ္းကုန္ေအာင္ မိုက္ေနတဲ့ အိုလူမိုက္
ေငြေလးတစ္ပဲ ႏွစ္ျပား
ခ်မ္းသာရံုအတြက္ မင္းရဲ့လက္ရွိဘ၀ကို မိုက္မဲမလို႔လား?
ေငြဆိုတာ သံုးတတ္ရင္ေဆး မသံုးတတ္ရင္ေဘးတဲ့
မင္းၾကားဘူးမွာေပါ့…..

မင္းရဲ့လက္ရွိဘ၀ အခုေတာ့ မတရားမွဳေၾကာင့္
အခုခ်မ္းသာေနျပီေလ…
ဒါေပမယ့္ ေတြးၾကည့္ တစ္ရက္ေလာက္မ်ား ေတာင္
မင္းစိတ္ခ်မ္းသာခဲ့ရလား?

လူဆိုတာ ထမင္းနပ္မွန္ရင္
ဘ၀ကို ေရာင့္ရဲႏိုင္တာ အေကာင္းဆံုးေပါ့…
မင္းရဲ့ အရင္တုန္းက ထမင္းနပ္မွန္တဲ့ဘ၀က
မင္းေရႊေတြေငြေတြ မရွိေပမယ့္
စာရိတၱနဲ႔ စိတ္ခ်မ္းသာမွဳေတြ မင္းၾကြယ္၀ခဲ့တယ္….

ခုေတာ့လည္း ေရႊေငြေတြၾကြယ္၀လို႔
ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းကို ရွာမေတြ႔ေတာ့ လို႔ ျငီးတြားမေနနဲ႔ေတာ့…
မင္းမသိလို႔ပါ… မင္းရဲ့ စည္းစိမ္ေတြက မင္းကိုေလွာင္ေနေလရဲ့
မင္းက မင္းပိုင္တယ္ထင္ေပမယ့္ မင္းေသရင္ သူတို႔ဟာ
ဒီျပင္လူရဲ့ လက္ထဲေရာက္သြားမွာပါတဲ့….
မသိတတ္တဲ့ ငမိုက္သားေတာ့ မတရားမွဳနဲ႔ ေပ်ာ္ေနေလရဲ့တဲ့…

သိတက္ရင္ေတာ့ ၾကည့္က်ပ္သာေနေတာ့ေပါ့
မဟုတ္ရင္ေတာ့ လမ္းဆံုးမွာ ငရဲက တဟဲဟဲနဲ႔
ပါးစပ္ျဖဲလုိ႔ မင္းအတြက္ေစာင့္ေနမွာ ……(အိုလူမိုက္)

Monday, October 5, 2009

Cupid ၏ အခ်စ္ဇာတ္လမ္းအဆံုး

`သားေရ.. ဒီေန႔ အေမတို႔ ငယ္ငယ္က မင္းအေဖ တာ၀န္က်တဲ့ ေမာ္လျမိဳင္ျမိဳ႕က အိမ္နီးနားခ်င္း ျဖစ္ခဲ့တဲ့ ဦးမင္းေခါင္တို႔ မိသားစု အိမ္ကိုလာလည္လိမ့္မယ္သားေရ။ သူတို႔ကို ဒီေန႔ ထမင္းဖိတ္ေကြ်းမလို႔ သားအျပင္သြားရင္လည္း ထမင္းစားခ်ိန္အမွီျပန္လာေနာ္။´
`ဟုတ္ကဲ့.. ေမ။´
ဒါကကြ်န္ေတာ့္အေမ ကြ်န္ေတာ့္ကို သတိေပးတဲ့ စကားေပါ့။
`သူတို႔က ဘာလို႔ အိမ္လာလည္မွာလည္း ေမ။ သူတို႔က အခုရန္ကုန္ကို ေျပာင္းလာျပီေလ သားရဲ့။
ဒီေတာ့ ေမတို႔က သူတို႔ကို ထမင္းဖိတ္ေကြ်းျပီး ျပန္ဆံုက်တာေပါ့။ ေနာက္သူတို႔မွာလည္း သမီးေလး တစ္ေယာက္ရွိတယ္ေလ။ သားနဲ႔လည္း မိတ္ဆက္ေပးရင္းေပါ့။´
ေမ ဒီလိုေျပာေနတဲ့ အခ်ိန္မွာ ေမ့မ်က္လံုးေတြထဲမွာ အဓိပၸါယ္ ေဖာ္လို႔ မရတဲ့ အရာေတြကို ကြ်န္ေတာ္ေတြ႔လိုက္တယ္။ ဒါနဲ႔ပဲ ေမ့ကို
`ေမတို႔ဘာအၾကံေတြရွိလည္း သားသိေနသလိုပဲေနာ္ ေမ။´
`ကဲ သားရယ္ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းပဲ ေျပာထားလိုက္မယ္။ ေမတို႔ လူၾကီးခ်င္းက သားတို႔ငယ္ငယ္တုန္းက စကားကမ္းလွမ္းထားတာရွိတယ္ သူတို႔ကလည္း သူတို႔ သမီးေလးကို လူဆိုး ဂ်ပိုး ေတြ နဲ႔ဆံု မွာစိုးလို႔ အေၾကာင္းသိခ်င္း ျဖစ္တဲ့ သားနဲ႔ ေတာ့ စိတ္ေအးမယ့္ ပံုရတယ္။ ေမတို႔ အေနနဲ႔ကလည္း သားေလး ကို မိန္းမလည္ မိန္းမရႈပ္ေတြနဲ႔ ေတြ႔မွာစိုးတာလည္းပါတာေပါ့။ ဒါေၾကာင့္ သားတို႔ ခ်င္းေတြ႔ေပးဖို႔ကို တမင္စီစဥ္ျပီၚ ဒီ ထမင္းစားပြဲကို လုပ္တာပဲ သား။´
`ေမတို႔ကလည္း.. သားက ေမတို႔ သေဘာအတိုင္းပဲ လုပ္ရမွာလား။ သားခ်စ္တဲ့သူနဲ႔ သားစိတ္တိုင္းက်ေနခြင့္မရွိဘူးလား´
`သားက ခ်စ္သူရည္းစားေတြမ်ား ရွိေနလို႔လား။ ရွိေနရင္ေတာ့လည္း တစ္မ်ိဳးစဥ္းစားရမွာေပါ့´
`ရွိေတာ့ မရွိေသးဘူးေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ရွိလာမွာမို႔ေျပာေနတာေပါ့ ေမရာ´

ေမနဲ႔ ကြ်န္ေတာ္နဲ႔က ဒီလိုပါပဲ သားအမိဆိုေပမယ့္ သူငယ္ခ်င္းေတြလိုပဲ စကားကို ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေျပာတတ္ေအာင္ ေမက ငယ္ငယ္ထဲက သင္ထားခဲ့တာေလ။ ဒီေတာ့ အရာရာမွာ ကြ်န္ေတာ္က ေမ့ကို ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေဆြးေႏြးတတ္ခဲ့တယ္။ ေမနဲ႔စကားေျပာေနရင္းနဲ႔ပဲ အိမ္ေရွ႕ကေန ေထာ္ၾကီးရဲ့ ေရွ႕ေျပးအေနနဲ႔ ေအာ္က်ယ္ေအာ္က်ယ္နဲ႔ ၀င္လာတဲ့ အသံေတြကို ၾကားရေတာ့တာပဲ။

`ေဟ့ေကာင္... ဥကၠာ ဘာလုပ္ေနလည္းဟ ျမန္ျမန္လုပ္ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ ထိုင္ရေအာင္။ ´
`လာျပီေဟ့ အဆင္သင့္ပဲ။ မင္းတို႔ လာေခၚကို ေစာင့္ေနတာဟ´

ကြ်န္ေတာ္ ေမ့ေရွ႕ကေန ထြက္လာေတာ့ ေမက လွမ္းျပီးေျပာေသးရဲ့
`သားေရ.. သမီးေလရဲ့ နာမည္မွတ္ထားဦး မယ္မဒီတဲ့။ အခုတေလာကမွ ျခံအမွတ္ ၃၀၁ ကို ေျပာင္းလာတာေနာ္´

ဒီစကားက ကြ်န္ေတာ့္ရဲ့ ရင္ကို ခုန္သြားေစတယ္။ ျမန္မာဆန္သူေလးမ်ား ျဖစ္ေနမလား ဆိုတဲ့ အေတြးေတြ ၀င္လာတာကိုး။ ဒီလိုနဲ႔ ဟိုေကာင္ေတြနဲ႔ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ကို ထြက္လာခဲ့တယ္။

`ေဟ့ေကာင္ ဥကၠာ.. မင္းကို ေမးစရာရွိတယ္။ မေန႔က ဟို တစ္ေယာက္ မဟာဆန္သူဆိုတဲ့ သူကိုမင္းဘယ္လို သေဘာရလည္း။ စိတ္၀င္စားလား။´
`အမွန္အတိုင္းေျပာရရင္ေတာ့... Y.E.S... yes ေပါ့ကြာ´
`ေအးဒါဆိုရင္ မင္း သူရဲ့ နာမည္ကို သိခ်င္လား... ဟဲဟဲ သိခ်င္ရင္ေတာ့ ဒီတစ္၀ိုင္းေပါ့ကြာ´
`သားၾကီး... ငါက Cupid ပါကြာ။ မိန္းကေလး တစ္ေယာက္ရဲ့ နာမည္ကို သိဖို႔ဆိုတာ ငါ့အတြက္မခဲယဥ္းပါဘူး´
`ဒါဆိုမင္းေျပာေလ သူ႔နာမည္ကို´
`မယ္မဒီတဲ့ ဟုတ္တယ္ဟုတ္´

ေထာ္ၾကီးနဲ႔ က်န္တဲ့ ႏွစ္ေကာင္ပါ ပါးစပ္ေလးေတြဟလို႔ ကြ်န္ေတာ့္ကို ေၾကာင္ၾကည့္ေနတယ္။ တကယ္ကေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ က ဟုတ္ေလမလားလို႔ အေၾကာင္နဲ႔ ေဖာလိုက္တာ။ ဒါေပမယ့္ တကယ္မွန္သြားပံု ရတယ္ ဆိုတာ သူတို႔ရဲ့ အသြင့္အျပင္ကို ၾကည့္ရံုနဲ႔ သိသြားျပီေလ။ ဥကၠာပဲ။ အျခားသူမွမဟုတ္တာ။

`ေလးစားသြားျပီကြာ။ မင္းကိုေတာ့ နာမည္နဲ႔လိုက္ပါတယ္။ ခ်က္ခ်င္းကို သိသြားေတာ့တာပဲ။ ´မ်ိဳးလင္းက ၀င္ေျပာတာပါ။ ဒီေတာ့လည္း ကြ်န္ေတာ္က
`ဆရာကေတာ့ ဆရာပါပဲကြာ ဟားဟား။ ဒါနဲ႔ ေန႔လည္ေတာင္ မယ္မဒီတို႔က ငါတို႔အိမ္ကို ထမင္းလာစားမွာ။ ဟဲဟဲ´

သေကာင့္သား သံုးေကာင္ကြ်န္ေတာ့္ကို အထူးအဆန္း သတၱ၀ါလို ၀ိုင္းၾကည့္ေနၾကေလရဲ့။

ေန႔လည္ အိမ္ျပန္လာျပီး ေရမိုးခ်ိဳးလို႔ ထမင္းစားခ်ိန္ေရာက္ဖို႔ကို စိတ္ထဲမွာ တိတ္တခိုး ျမန္ျမန္ေရာက္ပါေတာ့ လို႔ ဆုေတာင္းေနမိတယ္။

သူတို႔ေရာက္လာေတာ့ ထမင္းစားက်ရင္းနဲ႔ ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ မယ္မဒီရဲ့ ခ်စ္စရာေကာင္းျပီး ေအးခ်မ္းလြန္းတဲ့ မ်က္ႏွာေလးကိုပဲ ခိုးခိုးၾကည့္ေနမိတယ္။ တစ္ခါတစ္ခါ မ်က္လံုးခ်င္းဆံုးမိသြားရင္ ကြ်န္ေတာ့္မွာရွက္လို႔ ေခါင္းၾကီး ငံုခ်မိတာလည္း အၾကိမ္ၾကိမ္။ ထမင္းစား ေသာက္ျပီးသြားေတာ့ ေမ ျပင္ထားတဲ့ အခ်ိဳပြဲမွာ စားၾကရင္းနဲ႔ ကြ်န္ေတာ္တို႔ခ်င္းကို ရင္းႏွီးေအာင္ ဆိုျပီး မိတ္ဆက္ေပးတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ပဲ ကြ်န္ေတာ္ဆိုတဲ့ Cupid ဟာ မယ္မဒီဆိုတဲ့ Venus ရဲ့ ရင္ခြင္ကို လံုးလံုး လ်ားလ်ား သက္ဆင္းဖို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္ေတာ့မယ္။

Sunday, October 4, 2009

Cupid ၏ အခ်စ္ဇာတ္လမ္းအစ

ဒီေန႔မိုးလင္းထဲက လက္မလည္ေအာင္ အလုပ္ရႈပ္ေနရတယ္။ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ဆက္ႏြယ္ပတ္သက္ေနတဲ့ ေဘာ္ဒါ တစ္၀မ္းကြဲေတြက ရည္းစားစာေတြ ေရးခိုင္းထားတာကို လက္စသတ္ေနရတာနဲ႔။ မေန႔ကညကလည္း တစ္ညလံုး ေရးေပးေနရတာနဲ႔ ညကလည္း ၃ နာရီေလာက္ကမွအိပ္ေပ်ာ္တယ္။ ကြ်န္ေတာ္ဆိုတဲ့ ဥကၠာကလည္း ဘယ္သူမွပိုက္ဆံ မေပးေပမဲ့ ရည္စားစာေရးတာနဲ႔ ေအာင္သြယ္ အလုပ္လုပ္တာကို ကိုယ့္ထမင္းကိုယ္စားျပီး ေပ်ာ္ေပ်ာ္ၾကီးလုပ္ခ်င္ေနတာဆိုေတာ့ ခက္သားလား။ ဒါေၾကာင့္ ကြ်န္ေတာ့္ကို သူငယ္ခ်င္းေတြကေတာင္ Cupid လို႔ နာမည္ေျပာင္ေပးထားၾကေလရဲ့။ ဒါေပမယ့္ ကြ်န္ေတာ္ကလည္း ကြ်န္ေတာ့္ရဲ့ နာမည္ အရင္းျဖစ္တဲ့ ဥကၠာ ဆိုတဲ့ နာမည္ထက္ Cupid ဆိုတဲ့နာမည္ကို ပိုႏွစ္သက္မိေနတာကို အေဖနဲ႔ အေမသာသိရင္ ရင္ဘယ္ေလာက္ နာလိမ့္မလည္းဆိုတာလည္း စဥ္းစားမိတာ အခါခါပဲ။ ရည္းစားစာေတြ ေရးျပီးေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ နာရီလွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ ၈ နာရီ ေတာင္ထိုးေတာ့မယ္ ဒါနဲ႔ ေရခ်ိဳးျပီး ေဘာ္ဒါ၀မ္းကြဲေတြကို ေပးဖို႔ ရည္းစားစာေတြကို လြယ္အိတ္ထဲထည့္ျပီး ဒီေကာင္ေတြနဲ႔ေတြ႔ဖို႔ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ကို ထြက္လာခဲ့တယ္။

"ေဟာ ကိုဥကၠာလာျပီ.. လာလာ.. အစ္ကို ထိုင္ ဘာေသာက္မလည္း"
"ပလိန္းတစ္ခြက္ပဲ မွာလိုက္ပါကြာ။ ညက မင္းတို႔ အတြက္ စာေတြေရးေနရတာနဲ႔ အိပ္ေရးေတြ ပ်က္တယ္.."
"ေက်းဇူးပါအစ္ကိုရာ။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ေကာင္မေလးေတြနဲ႔ အဆင္ေျပသြားရင္ လံုး၀ အစ္ကို႔ ေက်းဇူးမေမ့ပါဘူး။"
"ေအးေရာ့ ဒီမွာ မင္းတို႔ အတြက္စာေတြ စာနဲ႔မွ အဆင္မေျပရင္ေတာ့လည္း တစ္ျခားနည္းလမ္း ရွာၾကတာေပါ့ကြာ။"
"ဒါေတာ့ အစ္ကို႔ကို ကြ်န္ေတာ္တို႔ ယံုတယ္အစ္ကို အစ္ကိုရဲ့ နာမည္က ၾကီးေနတာပဲ၊ အစ္ကိုရဲ့ စာနဲ႔ဆို ေကာင္မေလးေတြ ေၾကြသြားတာမ်ားတယ္ဆိုတာ"
"ဟုတ္ပါျပီကြာ။ အဆင္ေျပပါေစဟုတ္လား။ ဒါနဲ႔ မင္းတို႔ ဟိုေကာင္ေတြ ကိုေကာ ေတြ႔မိေသးလား။"
"ကိုေထာ္ၾကီးတို႔ကို ေျပာတာလား"
"ေအး ဟုတ္တယ္"
"ေစာေစာကေတာ့ ဒီကျဖတ္ျပီး ေရႊေခါင္းေလာင္းမွာ ရွိမယ္လို႔ ေျပာသြားတယ္ အစ္ကိုရ"
"ေအးေအး... သြားလိုက္ဦးမယ္ကြာ အဆင္ေျပပါေစ"

ကြ်န္ေတာ္ေရႊေခါင္းေလာင္းကို ထြက္လာခဲ့တယ္။ ေသခ်ာတယ္ ဟိုေကာင္ ေတြကြ်န္ေတာ့္ အေၾကာင္းပဲ ေျပာေနၾကလိမ့္မယ္ဆိုတာ။ ကြ်န္ေတာ္ ဆိုင္ထဲေရာက္တာနဲ႔ အရင္ဆံုး ၾကားလိုက္ရတာက
"ေဟာ Cupid ၾကီးလာပါျပီဗ်ာ မင္းရဲ့ ေလးနဲ႔ ျမွားေကာ မေတြ႔ပါလားကြ ေဟ"
"ေဟ့ေကာင္ ေထာ္ၾကီး မင္းလာျပီး ေျပာင္မေနနဲ႔ ေက်းဇူးရွင္ကို ေက်းဇူးကန္းတာလားကြေဟ ပါးစပ္ထဲက စားထားတာေတြပါ ျပန္ထြက္လာမယ္ေနာ္"
"ဟားဟား.. Cupid ရယ္ မွားသြားလို႔ပါ ဘာေသာက္ဦးမလည္း ေျပာပါ ကိုေက်းဇူးရွင္"
"ဟာ.. မင္းေျပာမွ သတိရတယ္ ဟိုဘက္မွာ ပလိန္းမွာခဲ့ျပီးေတာ့ မေသာက္ခဲ့ရဘူးေဟ့"

မ်ိဳးလင္း၊ ကိုေက်ာ္၊ ေထာ္ၾကီး သံုးေကာင္သား ၀ိုင္းျပီး ရယ္ၾကပါေလေရာ။ မင္းက ေတာ့ ဒီအတိုင္းၾကီးပါပဲကြာ လို႔ေျပာျပီး ဆက္ရယ္ေနျပန္ေရာ။ဒါကေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္ရဲ့ မူပိုင္ အက်င့္ေလးတစ္ခုဗ်။ သူမ်ားေတြအတြက္သာ စဥ္းစားေပးေနရရင္ ကိုယ့္အတြက္ ကိုယ္ေမ့ေမ့ ေနတတ္တာ။ ေထာ္ၾကီးကို ေက်းဇူးရွင္ကို ေက်းဇူးကန္းတာ လားဆိုတာ ဘာလို႔ ေျပာလည္းဆိုေတာ့ ေထာ္ၾကီးရဲ့ ေကာင္မေလးနဲ႔ ေထာ္ၾကီး အဆင္ေျပေအာင္ ကြ်န္ေတာ္ပဲ လုပ္ေပးခဲ့ရလို႔ေလ။ ဒါနဲ႔ ကြ်န္ေတာ္တို႔ အဖြဲ႔က ကြ်န္ေတာ္ အပါအ၀င္ ေလးေယာက္ရွိတယ္။ မ်ိဳးလင္းေခၚေနမ်ိဳးလင္း၊ ကိုေက်ာ္ေခၚ ျပည့္ျဖိဳးေအာင္၊ ေထာ္ၾကီးေခၚ ေ၀ယံ ေနာက္ျပီး ဥကၠာေခၚ ကြ်န္ေတာ္ Cupid။ မ်ိဳးလင္းရဲ့နာမည္ ေျပာင္ျဖစ္လာပံုကေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔ လမ္းထဲက ကိုဖိုးေက်ာ္ဆိုတဲ့ အစ္ကိုၾကီးက သူ႔ကိုမ်ိဳးလင္းမ်ိဳးလင္းနဲ႔ ေခၚေနလို႔ ဘာလို႔ အဲ့လို ေခၚတာလည္းဆိုေတာ့ မင္းတို႔ အဲ့ဒါကို ေျပာင္းျပန္ေခၚၾကည့္ေလဆိုေတာ့ သိသြားျပီး ဒီလိုပဲ ဆက္ေခၚေနမိတယ္။ ကိုေက်ာ္ကေတာ့ ေက်ာင္းမွာထဲက ဟိုလူ႔ဆီက ေက်ာ္လိုက္ ဒီလူ႔ဆီက ခြလိုက္ လုပ္လြန္းလို႔ ကိုေက်ာ္လို႔ ေခၚရင္းကေန တြင္သြားတာပဲ။ ေထာ္ၾကီးကေတာ့ သူရဲ့ ပံုစံေၾကာင့္တြင္သြားတာဗ်။ သူက အရပ္ရွည္ရွည္ ေဘာ္ဒီေတာင့္ေတာင့္ ဒါေပမယ့္ သူရဲ့ ႏွဳတ္ခမ္းက အင္မတန္ ေထာ္တာ။ မ်ိဳးရိုးနဲ႔ကို ေထာ္ၾကတာ။ ဒါနဲ႔ သူ႔ကို ေထာ္ၾကီးဆိုတဲ့ နာမည္ေျပာင္ေပးထားၾကတာပဲ။ ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္ရဲ့ ၀ါသနာေၾကာင့္ Cupid လို႔တြင္သြားတာ အထူးေျပာဖို႔ လိုမယ္မထင္ပါဘူး။

"ေဟ့ေကာင္ Cupid မင္းသိျပီးျပီလား" ကိုေက်ာ္ေမးတာပါ။
ဒါနဲ႔ ကြ်န္ေတာ္လည္း "ဘာကိုသိရမွာလည္းဟ"
မင္းေမးလိုက္ရင္ အဲ့ဒီလိုပဲ အဆံုးမရွိအစမရွိနဲ႔ လို႔ဆိုေတာ့ တဟီဟီးရယ္ရင္း
"ဒီလိုကြ မေန႔ကလမ္းထဲကို ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ေျပာင္းလာတယ္။ ေခ်ာတာေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေလး ေခ်ာတယ္ကြ။ မင္းကေတာ့ ေနာက္ထပ္ အက်ိဳးထပ္ေဆာင္ရဖို႔မ်ားတယ္ကြ။ ဒါေပမယ့္ ငါတို႔အားလံုးကေတာ့ ဒီကိစၥကို သူမ်ားထက္ မင္းကိုယ္တိုင္ မင္းအတြက္ မင္းလွဳပ္ရွားတာ ျဖစ္ခ်င္တယ္။ မင္းအသက္လည္း ၂၀ ေက်ာ္တာ ၄ ႏွစ္ေလာက္ပိုေတာ့မယ္။ မင္းအခုထိ ရည္းစားတစ္ေယာက္မွမရွိေသးတာ မင္းအတြက္ မမိုက္ဘူးကြ။ မင္းနဲ႔ အဲ့ဒီေကာင္မေလးဆို ေတာ္ေတာ္ေလး လိုက္ဖက္မယ္ကြ။ "
"ဟေကာင္ရ ညႊန္းလွခ်ည္လား အဲ့ဒီေလာက္ေတာင္ ေခ်ာေနလို႔လား။ ဒါေပမယ့္ ငါ့ရဲ့ ႏွလံုးသားမွာ ကေလးဘ၀ထဲက အခုထိ ဘယ္မိန္းကေလး တစ္ေယာက္ကိုမွ မျငိတြယ္ေသးဘူးကြ။ ငါကိုယ္တိုင္ အခ်စ္နဲ႔ မထိေတြ႔ဖူးေသးဘူး။ အခ်ိန္တန္ရင္ေတာ့လည္း သူ႔ဟာသူျဖစ္လာမွာေပါ့ကြာ။ ေအးေဆးေပါ့"
"ေအးပါ ခဏေနရင္ ငါအိမ္ သြားျပီးဂစ္တာတီးရေအာင္ မင္းသီခ်င္းအသစ္ေရးထားတာ ရွိရင္လည္း နားေထာင္ရေအာင္ကြာ"
"ေအး မေန႔ညကေတာ့ မေရးျဖစ္ဘူးကြ။ ဟိုတစ္ေန႔က ေရးထားတာေတာ့ ရွိတယ္။သြားမယ္ကြာ.. လာ"

ကြ်န္ေတာ္တို႔ရဲ့ ပံုမွန္ ဂစ္တာတီးတဲ့ ေနရာက ကိုေက်ာ္ရဲ့အိမ္ပဲေလ။ ဒီေကာင္ေတြက ကြ်န္ေတာ့္ရဲ့ သီခ်င္းေတြကို အမာခံ ခံစားေပးတဲ့ ေကာင္ေတြေပါ့။ ဒါေၾကာင့္လည္း ငယ္ငယ္တည္းက အခုထိ ေပါင္းမိေနၾကတာပဲေလ။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ကိုေက်ာ္ရဲ့ အိမ္မွာဂစ္တာတီးေနတုန္း ေထာ္ၾကီးက ျခံ အေပါက္၀နားမွာ ကြမ္းငံုျပီး ကုလားထိုင္နဲ႔ ထိုင္ျပီး ႏွပ္ေနေလရဲ့။ ခဏေနေတာ့
"ေဟ့ေကာင္ေတြ ဟိုမွာ ဟိုေကာင္မေလးကြ။ အေဒၚၾကီး တစ္ေယာက္နဲ႔ ေစ်းသြားဖို႔လား မသိဘူး ဒီဘက္လာေနတယ္ကြ။"
"ကြ်န္ေတာ္လည္း ဘယ္မွာလည္းကြ ၾကည့္ရေအာင္"
"ဟိုမွာ ျမန္မာ၀တ္စံုေလးနဲ႔ေလကြာ။ ျမန္မာဆန္သူေလးေပါ့"

ကြ်န္ေတာ့္မ်က္စိထဲမွာ ကမာၻၾကီးက ရုတ္တရတ္ ရပ္တန္႔သြားတယ္။ ပတ္၀န္းက်င္ဆိုတာလည္း မရွိေတာ့ဘူး။ သူ႔ရဲ့ လမ္းေလွ်ာက္ေနတဲ့ ဟန္ေလးကိုပဲ မ်က္စိထဲျမင္ေနတယ္။ ႏွလံုးသားက တထိတ္ထိတ္နဲ႔ ခံုေနတယ္။ သိလိုက္ျပီး Cupid ရဲ့ႏွလံုးသားကို Cupid ရဲ့ျမွား ထိသြားျပီဆိုတာ။

သတိ ႏွလံုးသားမွ
သတင္းေပးခ်က္

ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္သည္
ႏွလံုးသားအား အမွတ္တမဲ့ ျပင္းထန္စြာ
၀င္ေရာက္ တိုက္ခိုက္သြားသည္။

ထို႔ေၾကာင့္ဦးေႏွာက္မွ မည္သို႔ျပဳလုပ္ရမည္ကို
အလ်င္အျမန္အေၾကာင္းျပန္ပါ။

ဦးေႏွာက္မွ
ျပန္ၾကားခ်က္

ထိုေကာင္မေလးသည္
ႏွလံုးသားဆိုေသာ သင့္ထံသို႔
အခြင့္မရွိပဲ ရုတ္တရပ္ ၀င္ေရာက္လာျခင္းျဖစ္သည္
ထို႔ေၾကာင့္ သူမအား
ႏွလံုးသား ခံုရံုးတင္၍ သင္၏ ႏွလံုးသားအား
ေႏွာက္ယွက္မွဳျဖင့္
ရင္တြင္း ေထာင္တြင္
တစ္သက္တစ္ကြ်န္း အခ်စ္ အမွဳထမ္းရန္
ျပစ္ဒဏ္ခ်မွတ္လိုက္သည္။

Friday, October 2, 2009

အလြမ္းငွက္

ခ်စ္သူ အလြမ္းမ်ားစြာနဲ႔
လြမ္းျပီးရင္းလြမ္းလို႔
ကိုယ့္ရဲ့ အသိုက္အျမံဳကေန
ပ်ံဖို႔အင္အားေတာင္ မရွိပါဘူး။

ေလေျပညွင္းနဲ႔ ပါလာတဲ့
မင္းရဲ့ အသံသဲ့သဲ့ေလးေတြကို
ၾကားေယာင္မိေနသလိုပါပဲ။

မင္းဘယ္ကိုေရာက္ေနလည္း
စာမ်က္ႏွာ တစ္ဆယ့္ငါးကို
အခါခါဆိုညဥ္းလို႔
ငါ့ရဲ့ အိပ္ပ်က္ညေတြလည္း
မ်ားခဲ့ျပီေလ။

အလြမ္းဆိုတဲ့ သစ္ပင္
အလြမ္းဆိုတဲ့ ေကာင္းကင္
အလြမ္းဆိုတဲ့ ေလေျပ
အားလံုးနဲ႔ အတူ
အလြမ္းငွက္ဆိုတဲ့ ကိုယ္တစ္ေယာက္
သခင့္လက္တြင္း သက္ဆင္းဖို႔
ေစာင့္ေမွ်ာ္လို႔ ေပါ့......

လင္းငယ္

Thursday, October 1, 2009

ပန္းေခတ္ကလမင္းနဲ႔ တခါတရံမ်ား

လင္းငယ္ ပ်င္းပ်င္းရွိတာနဲ႔ အြန္လိုင္းကေန စာအုပ္ေတြ ေဒါင္းျပီးေတာ့ ဟိုအရင္ကဖတ္ခဲ့ဖူးတဲ့ စာအုပ္ေတြကို ျပန္ဖတ္မိေနေလရဲ့။ ဒီရက္ပိုင္းအတြင္းမွာေပါ့။ အဲ့ဒီဖတ္သမွ်စာအုပ္ေတြထဲမွာ တာရာမင္းေ၀ရဲ့ ပန္းေခတ္က လမင္းဆိုတဲ့ ၀တၳဳနဲ႔ ေ၀မွဳးသြင္ရဲ့ တခါတရံမ်ားစာအုပ္ကိုဖတ္ျပီး ေတာ္ေတာ္ေလးကို စိတ္ထဲမွာ ၾကိဳက္သြားမိတယ္။ ဖတ္ေနတဲ့ အခိုက္အတန္႔ေလးမွာလည္း ၀မ္းနည္းမွဳရသပါတဲ့ ေနရာ၀မ္းနည္းမွဳ၊ ေပ်ာ္ရႊင္တဲ့ ရသပါတဲ့ေနရာမွ ေပ်ာ္ရႊင္မွဳစသည္ျဖင့္ ခံစားခ်က္ေတြ အျပည့္အ၀ေပးႏိုင္တဲ့ စာအုပ္ေလးႏွစ္အုပ္ပါပဲ။ အဲ့ဒီထဲကမွ ဆရာတာရာမင္းေ၀ရဲ့ ပန္းေခတ္ကလမင္းဆိုတဲ့ စာအုပ္မွာပါတဲ့ ကဗ်ာေလးတစ္ပုဒ္ကို အရမ္းၾကိဳက္သြားမိတယ္။ ဒါနဲ႔ ဒီပို႔စ္ေလးမွာ တင္ခ်င္စိတ္ေတြေပၚလာပါေရာ။ တခ်ိဳလည္းသိျပီး ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ တခ်ိဳ႕လည္း အမွတ္တမဲ့နဲ႔ ေက်ာ္ဖတ္သြားမိတာရွိလိမ့္မယ္။ တခ်ိဳ႕လည္း လံုး၀မဖတ္ရေသးတာ ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္လိမ့္ မယ္။ ဒါနဲ႔ပဲ အဲ့ဒီကဗ်ာေလးကို တင္းေပးလိုက္ပါတယ္။ ကြယ္လြန္သြားျပီျဖစ္ေသာ ဆရာတာရာမင္းေ၀အားအမွတ္တရအေနနဲ႔ေပါ့။

ငါကေတာ့ ျမက္ဖိနပ္နဲ႔
ဒါေပမဲ့
ျမင္းမိုရ္ေတာင္ကိုလည္း လိုက္တက္ခဲ့မယ္
သြားႏွင့္ၾကပါ။

ဟိုးမွာ ဘုရားသခင္ေရွ႕ေတာ္ေမွာက္က
အိပ္မက္ေတြဒူးေထာက္လဲက်ေနတဲ့သူ
သူ႔ကိုကူပါရေစဦး

ငါ့ရွင္တို႔ကဘာလဲ
ငါကဘာလဲ
နာမည္ေတြ ေျမၾကီးေပၚပစ္ခ်ျပီး
လွလွပပ ျပိဳင္ရဲပါတယ္။
တစ္ေန႔ေတာ့ ေတြ႔ၾကမယ္။

ႏွစ္ဖက္သြား ဓားတစ္လက္လို
ျပိဳးပ်က္လင္းဖိတ္
သုညဂူမွာလည္း ငါေမွးအိပ္ခဲ့ျပီးျပီ။

အိမ္အျပန္လမ္း
အေမနဲ႔ေတြ႔မွ နမ္းမယ့္
ျငိမ္းခ်မ္းႏွင္းဆီ
ငါ့ရင္ဘတ္မွာ
ေသြးတစ္စက္လို နီေနတယ္။

ခ်စ္သူကေလးေရ
ျမိဳ႕တခါးကိုဖြင့္
မီးအိမ္တို႔ႏွင့္အတူၾကိဳပါ

လေရာင္စက္တေ၀ေ၀နဲ႔
သင့္ရဲ့ေႏြရာသီျမင္းစီးခရီးသည္
ဓူ၀ံထက္ျမင့္တဲ့ ၾကယ္ကို
ခူးယူလာမွာေပါ့ကြယ္။

ၾကိဳက္ၾကမယ္လို႔ ေမွ်ာ္လင့္စြာျဖင့္

လင္းငယ္